De lichte witte gordijnen hielden maar weinig van de vroege ochtendzon tegen, waardoor ik al redelijk vroeg wakker werd. Ik draaide me naar de grote gelige klok om te constateren dat het nog maar half vijf 's ochtends was. Het ontbijt zou pas over drie uur zijn en dus besloot ik om nog maar wat uurtjes slaap te nemen. Als ik zeven uur opstond, moest ik ruim op tijd in de ontbijtruimte kunnen zijn.

Een harde bons op mijn kamerdeur wekte me uit mijn veel te korte slaap. Ik was nog maar net weer in slaap gevallen. Wie heeft mij nou zo vroeg nodig?
Er klonk weer een bons op de deur en deze keer hield de veroorzaker van deze bons niet op. "Jaha. Ik kom er zo aan! Doe even rustig, het is nog vroeg!" riep ik met mijn slaperige en geïrriteerde stem.

"Het is kwart over zeven. Je hebt nog een kwartier voor het ontbijt," klonk de stem van Mathew aan de andere kant van de deur. Ik reageerde niet, maar in plaats daarvan stond ik direct naast mijn bed. Zoekend keek ik rond. Waar stond de kledingkast?
Mijn ogen gleden door de kamer en ontdekten de schoonheid en rust die het uitstraalde. Mijn kamer was in het teken van ons district. De goudgele kleur van graan was dominant. Een gele muur, een gele klok, een gele stoel. Mijn bed daarentegen was wit en stond tegen de gele muur aan. Aan de andere kant van de kamer stond een groengele kast tegen een witte muur. Op die muur waren enorm veel kleine en grotere graanhalmen geschilderd. Ik liep eens dichter naar de muur toe en toen werd me duidelijk dat al die graanhalmen stonden voor de vrouwelijke tributen van 9. Naast elk graanhalmpje was een naam geschreven. Vol bewondering keek ik naar de muur. Wauw. Hier wilde ik mijn naam ook opschrijven.

De klok maakte een raar geluidje, wat er voor zorgde dat ik keek hoe laat het was. Shit! Nog maar vijf minuten voordat het ontbijt begon. Nu werd ik pas goed wakker en als de wiedeweerga rende ik naar de enorme badkamer, gooide ondertussen mijn pyjama ergens op de grond en sprong onder de grote douche. Daar drukte ik op wat willekeurige knopjes van het paneel in de muur. Water spoot opeens vanaf alle kanten op mijn lichaam en veroorzaakte een licht verraste kreet van mij. Ik kwam onder de douche vandaan, rende de kamer weer in en slaakte een luide gil.
Ik wist niet hoe snel ik mijn naakte lichaam moest bedekken want op mijn bed zat een man.

"Rustig aan Adélyne," lachte hij. "Ik ben het maar. Charles."
Ik zuchtte eens diep toen ik zag dat het inderdaad Charles was, die daar op mijn bed zat, maar mijn gezichtsuitdrukking veranderde direct naar niet zo blij. Boos, is zeker geen verkeerde uitleg.
"Wil je me nooit meer zo laten schrikken?" riep ik gefrustreerd. "En trouwens, wat doe je hier, ik moet me aankleden. Ik ben al te laat."
"Daarom ben ik ook hier. Ik dacht dat je wel wat hulp kon gebruiken," antwoordde hij glimlachend.
"Even serieus. Denk je nou echt dat ik mezelf niet kan aankleden? Dat je me moet helpen met zo'n enorme jurk is oké, maar ik kan zelf echt wel een broek en shirt aantrekken. Dat doe ik al zestien jaar, hoor," riep ik verontwaardigd.
Charles schudde zijn hoofd en stond op. "Ik heb wat kleren voor je op je bureau gelegd."

Een kwartier later was ik eindelijk in de eetzaal. Ik was eigenwijs geweest en had niet het oranje jurkje dat Charles voor me had uitgezocht aangetrokken, maar een zwarte broek, een blauw met wit gestreept shirt en een wit spijkerjasje. Mijn haar in een hoge, rommelige knot, een paar sneakers aan mijn voeten en ik was klaar.

Iedereen was al uitgebreid aan het eten toen ik binnenkwam. Wout was zo te zien bezig met een eetwedstrijd tegen zichzelf, Tayla en Charles waren druk met elkaar in gesprek en Mathew zat er een beetje verloren bij. Met een plof liet ik me op de stoel naast Wout vallen en pakte wat van het vele eten wat op tafel stond. Verschillende stukken bekend en onbekend fruit. Vier sneetjes brood, twee flensjes en een glas jus d'orange. Dat moest genoeg zijn als ontbijt.

"Wat heb je met je haar gedaan!?" riep Charles plotseling uit. Ik keek op. "Gewoon, een knot. Hoezo?" vroeg ik. "Het ziet er niet uit! Zo kan je je echt niet normaal vertonen," viel Tayla bij. Charles knikte bevestigend, terwijl hij opstond en naar mij toeliep.
Ik zuchtte eens diep en richtte me weer op mijn ontbijt. Veel te vroeg om discussies te voeren. Ondertussen had Charles het elastiekje uit mijn haar getrokken en haalde een zwarte borstel uit zijn broekzak. Met snelle bewegingen ging hij door mijn haar en haalde alle knopen eruit, maakte een simpele hoge staart en knikte tevreden.
"Dit is beter, Adélyne. Voortaan laat je je haar altijd door mij, of hooguit door Tayla doen, begrepen?" Hij keek me eens streng aan. Ik knikte. "Kan ik nu verder eten?"
Mathew grinnikte. Zo te zien vond hij het allemaal wel grappig.
"Misschien moet je Mathews haar ook eens doen, Charles," merkte ik op. "Het zit een beetje warrig."
Mathew schonk me een enorm boze blik en deed verder alsof hij niets doorhad. Charles daarentegen, keek eens naar het haar van Mathew en knikte. "Dat heb je goed gezien, Adélyne. Ik zal er eens wat aan gaan doen."
Een raar geluid verliet Wouts mond. Ik keek hem aan en zag dat hij probeerde om niet in de lach te schieten. Ik keek hem glimlachend aan en at de laatste restjes van mijn ontbijt op. Ik stond op en maakte aanstalten om terug naar mijn kamer te gaan. Ik wilde zo snel mogelijk mijn naam op de muur schrijven.
"En waar ga jij naar toe, Adélyne? We zijn nog niet klaar," riep Mathew mij terug.
"Wat moet ik nog doen dan? Ik heb genoeg gegeten."
"We gaan het over jullie tegenstanders hebben. Dus je blijft hier," antwoordde Mathew.
Hij stond op en liep naar de deur.
"We bekijken de boetes in een andere ruimte, komen jullie mee?" Mathew wachtte niet op een antwoord, maar liep weg.

Tayla drukte op een knopje en er kwam een groot wit scherm naar beneden. In de relatief kleine kamer stond alleen een tafel, een bank en een aantal stoelen. Allemaal in het geel of in een vergelijkbare kleur. We gingen zitten en ik keek verwachtingsvol naar het scherm.
"Goed. Luister." Mathew wierp me een strenge blik toe. "We gaan de boetes en parade bekijken en analyseren. Daarna zullen we bespreken wie er mogelijke bondgenoten zijn en bij wie je uit de buurt moet blijven."
Ik knikte ten teken dat ik het begrepen had en draaide me weer naar het scherm.

Al vlug verscheen district 1. Goed doorvoede jongens en meiden stonden voor een platform. Op het platform stonden onder andere drie stoelen en de twee glazen bollen: één met jongens- en één met meisjesnamen. Het gebruikelijke decor voor de Boete dus. Ik keek eens goed naar de jongeren. De mogelijke tributen. Je zag dat ze stuk voor stuk getraind waren: duidelijk Beroeps.
Beide tributen waren vrijwilligers. Ene Nick Johnsen en Rose Vera Jones. Allebei goed gespierd en zelfverzekerd. Ook waren ze allebei helemaal gekleed in het zwart. Zwarte broek, zwart shirt. Dat hadden ze vast afgesproken. In mijn hoofd maakte ik een aantekening: zeer waarschijnlijk geen mogelijkheid om bondgenoten mee te worden.

District 2. De tributen van dit jaar: Kay Law en Fay McCanzie. De jongen bood zich aan, het meisje niet. Hoewel ze allebei Beroeps zijn, vond ik ze er minder angstaanjagend uitzien dan de tributen uit 1. Kay heeft kortgeknipt, zwart haar en Fay heeft lang, bruin haar. Ze zagen er goed uit. Zeker een bedreiging. Geen goed idee om bondjes mee te sluiten.

District 3 was wat minder ten opzichte van de eerste twee. Het zijn dan ook geen Beroeps. Chris Turner en Riley Alissa MacGoy. Allebei ongeveer zestien jaar. Ze zagen er niet bijzonder gevaarlijk uit, maar zijn ook zeker niet de zwaksten. Chris heeft een typisch uiterlijk van 12. Donkerbruin haar en grijze ogen. Die was daar vast niet legaal gekomen. Maar tja, dat maakte voor nu niks uit. Hij was mijn tegenstander en daar moest ik het meedoen. Heel misschien mogelijk als bondgenoot, maar niet de belangrijkste om in de gaten te houden.

District 4 was vergelijkbaar met district 1 en 2. Sterk, getraind voor de Spelen en goed doorvoed. Gevaarlijk dus. Mason Pitthorn en Hope of Dreams zijn allebei ongeveer een jaartje jonger dan ik. Hun huid is verweerd door de zon en ze zagen er zelfverzekerd uit. Ook goed in de gaten houden.

Dan district 5 en 6. De Beroeps hadden we gehad en dus moest ik gaan vergelijken. Waren ze beter? Kon ik ze verslaan? De tributen van 5 waren Ian Nelson en Amara Mikealson. Niet zo zeker als de Beroeps kwamen ze naar voren. Langzaam, shock was op hun gezichten af te lezen. Waarschijnlijk vormden ze niet de grootste bedreiging.
De tributen van 6 waren nagenoeg hetzelfde. Felix Cooper en River McCartney waren ook niet zo blij dat ze gekozen waren. Die Felix deed nog wel zijn best om een beetje zelfverzekerd over te komen, maar erg overtuigend was het niet. Bondgenootschap was mogelijk, maar ik wilde eerst de parade bekijken om daar zeker van te zijn.

Jason McGuire en Rose Black waren de tributen van district 7. Rose Black had kleren aan in de kleuren zwart en rood. Grappig, dat past goed bij haar naam. Ze zag er wel erg jong uit, ik schatte een jaar of veertien. Arm kind, ik kreeg eigenlijk een beetje medelijden met haar. Tot dat moment nog mogelijk als bondgenoten.

Ook district 8 ging voorbij. Julian Barnes en Storm Warden werden gekozen als tribuut. Het was niet veel anders dan met de tributen uit 5, 6 en 7. Storm kwam aarzelend naar voren en ook Julian had er moeite mee. Ze zagen er wel heel zwak uit eigenlijk. Misschien niet zo'n goed idee om als bondgenoten te hebben.

District 9 verscheen in beeld, maar Mathew zette het beeld stop. "Ons eigen district slaan we over, om tijd te besparen. Wat denken jullie tot nu toe?" Hij keek ons vragend aan.
"De Beroeps lijken me niet echt een optie en de rest is misschien mogelijk. Ik denk dat we daar eerst meer van moeten zien," zei Wout. Ik knikte instemmend.
"District 8 lijkt me ook geen optie, eigenlijk. Die zien er wel heel zwak uit."
"En wat denken jullie van elkaar? Jullie gedragen je alsof jullie bondgenoten zijn, maar in de arena zijn jullie toch elkaars tegenstanders," deed Charles een duit in het zakje.
Ik dacht na. Dat was wel waar. Ik keek even naar rechts. De twee diepblauwe ogen van Wout keken mij aan.
"Waarom worden we niet gewoon bondgenoten?" opperde hij. "We bespreken dit toch allemaal samen. En trouwens, ik ben ongeveer de enige die je een beetje in toom kan houden." Hij knipoogde.
Ik haalde mijn schouders op. "Prima."
"Goed, dat is geregeld. Jullie zijn vanaf nu dus bondgenoten. Onthoud dat, maar laat het nog niet teveel merken," zei Mathew.
Mathew drukte weer op een knopje en district 9 verdween en maakte plaats voor 10.

Het veedistrict. Op de achtergrond zag je de koeien en paarden grazen in de wei. Ze leken haast wanhopig op zoek naar een plukje vers, groen gras op de gelige vlakte.
Damian Adams, een grote boerenjongen, moest het district samen met Melissa Davidson, een klein, jong meisje, vertegenwoordigen. Door de menigte hoorde je wat geroezemoes toen het meisje naar voren kwam. De tranen liepen over haar wangen.
Nog erger dan 8. Die is zeker te zwak om een bondje mee te sluiten.

Alleen district 11 en 12 nog. Hier kwam meestal geen gevaarlijke kandidaat of potentiële bondgenoot vandaan en mijn concentratie werd al wat minder. Alex Hall en Emily Rover werden geroepen en kwamen, tot mijn verbazing, redelijk zelfverzekerd naar voren. Ze zagen er voor mensen uit 11 niet verkeerd uit en trokken mijn aandacht.

Ik merkte dat Wout naar mij keek en ik draaide mijn hoofd naar hem toe. Langzaam, met een vragend gezicht knikte hij. Ik knikte terug. We dachten hetzelfde. Goed in de gaten houden, die twee.

Dan als laatste: district 12. Twee dunne, slungelige kinderen met oude kapotte kleding kwamen naar voren. Nevil Knight en Tessa Marshall. Wel iets ouder dan dat ik was, maar zeker geen gevaarlijke bedreiging. Ook zagen ze er niet echt heel sympathiek uit en verdwenen ze al snel naar de achterkant van mijn hoofd.

Het beeld werd zwak en Mathew keek ons aan. "Nog iets bijzonders opgevallen?"
"11" zeiden Wout en ik tegelijk. Charles en zelfs Tayla, die zich nog maar op de achtergrond had gehouden, knikten bevestigend.

"Oké, die extra in de gaten houden dan. Zeker met de trainingen, maar ook met de parades. Die gaan we nu bekijken," legde Mathew verder uit. Hij drukte op een ader knopje en de parades werden zichtbaar op het grote scherm. "Ik zet hem na elk district op pauze, dan kunnen we even overleggen," voegde hij eraan toe.

Voorop, district 1. Gespecialiseerd in luxeartikelen en dat was duidelijk te zien. Overal was goud. Gouden kleding, gouden wagen, gouden make-up. Echt alles was van goud. De tributen zelf zagen er trots uit. Te zelfverzekerd. Mijn beeld van de Boete werd bevestigd. Geen bondgenoten.

"Ga maar door, Mathew. Dit wordt hem niet. Ze weten zelf wel dat ze moeten uitkijken voor deze twee," zei Charles. Mathew wierp ons een korte blik toe, maar ging toch verder.

District 2 kwam direct achter 1. Grijs. De kleur van cement. De kostuums waren wel gaaf gemaakt. Alles leek van echt cement gemaakt te zijn. Dat zou toch zwaar moeten zijn. Zelfs de nagels van Fay waren gelakt met kleine korreltjes cement. Prachtig bedacht, maar verschrikkelijk zwaar. De twee zagen er goed uit in hun korte, weinig verhullende kleding. Op zich best handig. Ik wist in ieder geval dat ze erg sterk zijn en dat we dus moeten oppassen.
"Ze zijn goed gespierd en dus zeer waarschijnlijk sterk. Ik denk dat we moeten oppassen met deze twee," zei Wout.
"Goed gezien," complimenteerde Mathew. "Heb jij nog iets gezien, Adélyne?"
Ik schudde mijn hoofd. "Nee, hetzelfde als dat wat Wout zei. Trouwens, is dat cement niet zwaar?" Ik keek naar Charles, maar Tayla begon al uit te leggen dat het geen echt cement was, maar iets dat er veel op leek.
"Er zit wel cement doorheen, maar het is veel lichter," vertelde ze.

District 3 verscheen. Om de praalwagen was een enorme wolk van rook, wat er voor zorgde dat de tributen een stuk minder goed te zien waren. Tijdens het rijden werd de rook minder en kwamen de tributen goed in het zicht. Ze droegen zwarte kleding waar bliksemschichten overheen liepen. De kleding zag er wel wat amateuristisch uit. Zeker die van Chris. Het leek alsof zijn kleding gescheurd was, wat hem een niet zo verzorgde indruk gaf. Het kostuum van Riley zag er wat beter uit, maar het maakte bij mij niet zo'n geweldige indruk.
Zodra Mathew ons aankeek schudde ik mijn hoofd. Ik wist niet waardoor het kwam, maar ik had niet het idee dat we goede bondgenoten konden worden.
"Tayla, weet jij wie de stylisten van 3 zijn?" Charles keek haar aan. "Geen idee, maar zo te zien zijn ze niet echt heel goed in hun vak," antwoordde Tayla hoofdschuddend.

Ook de kostuums van district 4 lieten veel zien. Hope zag eruit als een soort zeemeermin en Mason droeg alleen een soort zwembroek. De specialisatie van het district was goed te herkennen, maar ik was blij dat ik dit kostuum niet aan hoefde te hebben. De kleding was hoofdzakelijk in een blauwe kleur en de accessoires pasten goed bij de zee. De tributen keken een beetje ongemakkelijk, maar probeerden toch hun zelfverzekerdheid over te laten komen. Ze waren tenslotte wel Beroeps.
"Zelfde als de districten 1 en 2. Ga maar door, Mathew," zei Wout.
"Maar jongen, we kunnen niet alles zomaar overslaan. We moeten alle tegenstanders goed analyseren en afwegingen maken," protesteerde Mathew.
"Het heeft geen nut als we toch allemaal al weten dat we geen bondgenoten gaan worden," viel ik Wout bij.
Mathew wilde nog meer bezwaren maken, maar ik drukte al op het knopje en we gingen verder met district 5.

De districten 5, 6 en 7 ben ik al grotendeels vergeten. Zeker 5 maakte geen indruk. Ook waren de tributen van 6 niet bijzonder mooi gekleed met hun grijze kostuums waar een soort van treinrails overheen loopt. 7 was wel origineel dit jaar. Geen bomen, maar kleding van papier maché. Van bladzijden en krantenartikelen was de kleding gemaakt en over hun hele huid waren letters geschilderd. Rose en Jason keken erg ongemakkelijk, waardoor ik kon opmaken dat de kleding niet geweldig zat.
Wout schudde zijn hoofd. "Kleine kans om daar bondgenoten mee te worden."

Textiel was het product van 8. De tributen waren in het wit gekleed, met overal grijze draadjes over hun kleding. Storm zag er jong uit in haar jurk. Als een klein onschuldig meisje en haar houding droeg daar ook bij aan. Ze zag er een beetje kwetsbaar uit. Totaal niet als iemand die over een korte tijd mensen moest gaan vermoorden. Julian daarentegen zag er strijdlustig uit. Misschien toch nog iemand om voor op te passen.
"En wat denken jullie ervan?" Mathew had het beeld al op pauze gezet.
"Dat meisje valt wel mee, maar ik denk dat we haar niet moeten onderschatten. Die jongen kan nog wel eens gevaarlijk zijn," zei ik. "Toch denk ik dat we geen bondgenootschap moeten sluiten."
"Mee eens. Wout?" vroeg Mathew. Wout knikte bevestigend.

"District 9 slaan we weer over, dat weten we toch wel." Mathew maakte aanstalten om verder te gaan met district 10.
"Kunnen we hem niet gewoon bekijken? Ik wil zo graag weten hoe we eruit zagen," stopte ik hem.
"Volgens mij hadden we afgesproken om ons district over te slaan. We willen tijd voor andere dingen houden," wierp hij tegen.
Ik zuchtte. Natuurlijk. Dat ging weer eens niet door. "Alleen maar omdat we 'tijd over willen houden voor andere dingen'," deed ik zijn stomme Capitoolaccent na.
Mathew liep rood aan van woede, maar hij zei niks en ging verder met district 10.

Slecht geïmiteerd paardengehinnik vulde mijn oren toen de tributen van 10 in beeld kwamen. Ze waren verkleed als paarden en hadden het schaamrood op hun kaken staan. Eigenlijk was het een heel grappig gezicht. Ik moest moeite doen om niet te gaan lachen. Ze waren volledig bedekt met bruin paardenhaar en het gehinnik maakte het een belachelijk tafereel om te zien.
Naast me hoorde ik gelach en ik zag dat iedereen ook moest lachen. "Dat lijkt me wel duidelijk. Dit wordt hem echt niet," grinnikte ik.

Toen district 11 kwam viel mijn mond open. Wauw. Dit waren de mooiste kostuums die ik had gezien. Voor tributen uit 11 zagen de twee er zelfverzekerd uit en hun kleding paste perfect bij het districtproduct. Groene kleding van tule met bloemetjes, takjes en blaadjes gaven Emily en Alex een heel sprookjesachtige stijl.
Ik keek naar Wout. Volgens mij maakten Emily en Alex best een kans. Ze zouden best nog eens gevaarlijk kunnen zijn, maar als ze aan jouw kant stonden, kon je er waarschijnlijk goede afspraken mee maken.
"Volgens mij zien jullie de tributen van 11 wel zitten," zei Charles.
"Ja, ik wel," antwoordde ik. Ook Wout knikte bevestigend. "Wat denk jij, Mathew?"
Mathew dacht even na en toen knikte hij ook. "Houd ze tijdens de trainingen maar eens goed in de gaten. Kijk maar of ze een beetje handig zijn op de gebieden waar jullie dat wat minder zijn."
Hij drukte weer op het knopje.

Het laatste district, district 12, verscheen. De kostuums waren geen mijnwerkerspakken, maar Tessa droeg een zwarte jurk die van koolstof gemaakt leek te zijn en Nevil droeg een smoking die van hetzelfde materiaal gemaakt was. Ze zaten onder de roetvegen en er waren kleine lichtpuntjes die steeds even oplichten. De tributen zelf zagen er nog steeds niet heel geweldig uit. Nevil keek heel onzeker en zat steeds aan zijn stropdas te friemelen. Ook Tessa voelde zich zo te zien erg ongemakkelijk: ze stond niet stil, maar bewoog de hele tijd een beetje onrustig heen en weer.

Het scherm werd zwart en verdween weer ergens in het plafond. Mathew draaide zich weer naar ons toe. "Het is wel duidelijk dat jullie geen bondgenoten met die twee uit twaalf worden. Dat is sowieso uitgesloten."
"O, en als ik dat nou eens heel graag wil? Wat dan?" zei ik.
Drie extreem verbaasde gezichten keken mij aan. "Wil je dat echt?" vroeg Tayla ongelovig. Ik wierp even een blik naar Wout. Hij deed zijn best om ook verbaasd te kijken, maar seinde dat ik vooral door moest gaan met het spelletje.
"Ja, echt. Dat kan toch. Ze zien er best goed uit en zijn al wat ouder. Moet toch best een bondje mee te sluiten zijn?"

"Luister eens, meiske," begon Mathew. "De tributen van 12 zijn echt geen optie. Die verzwakken je alleen maar."
"Ik ben je 'meiske' niet," beet ik terug. "En als ik dat wil, nou en? Ik moet die arena in. Jij niet."

"En daarbij denk je zeker niet aan mij?" mengde Wout zich in het gesprek. Kon je dit eigenlijk een gesprek noemen.
"Oh nee, ik was je even vergeten. Sorry."
"Adélyne, kijk even naar mij, wil je?" vroeg Wout. Ik draaide me naar hem toe en keek hem aan. Toen barstte er een schaterlach los van ons allebei. De tranen liepen over mijn wangen. Het hielp niet echt toen ik de gezichten van Tayla, Charles en Mathew zag, want die staarden ons aan met de meest onbegrijpelijke blik die ik ooit heb gezien.
"Denken jullie echt dat ik serieus was?" hikte ik.
"Als ze de hele tijd van dat slimme commentaar geeft, dan ze toch niet zo iets als we bij 12 komen?" voegde Wout toe.

"Nou ik dacht, ik dacht," begon Mathew, maar hij werd overstemd door ons gelach. Toen we uitgelachen waren, keken we de drie eens ernstig aan en ik zei: "we wilden even testen hoe slim jullie waren. Blijkbaar toch niet zo heel erg slim."
Charles en Tayla konden er toen ook wel om lachen, maar Mathew keek met een zuur gezicht voor zich uit. De zuurpruim. "Goed, we hebben dit besproken. Let extra goed op de Beroeps en probeer eens wat contact met die tributen uit 11 te maken. En nu wil ik dat jullie je gaan klaarmaken voor de lunch," zei hij. Meteen daarna stond hij op en liep de kamer uit. Waar had die opeens last van?
Ik haalde mijn schouders op en besloot mijn naam maar eens op de muur van mijn kamer te gaan zetten.

~~~~~~

3843 woorden

MissMeloen , XxFaylinexX