Op een dag was er eens een meisje. Ze heeft licht blond haar dat tot haar schouders komt en is 16 jaar, dat ben ik.
Toen ik 12 jaar was was ik heel verlegen en moest naar de middelbare school, toen ik er aankwam was ik heel alleen en stil. Ik zat in een klas met allemaal vreemde kinderen.
Na een lange dag kennismaking ging de bel en ging iedereen naar huis, behalve ik en nog een paar kinderen. We moesten naar internaat.
Daar vond ik mijn eerste vriendin. Ze was een beetje kleiner dan mij en had kort blond haar met een brilletje.
"Hallo"zei ze tegen mij, "ben jij hier ook nieuw?"
"Ja"zei ik vriendelijk terug.
"Zullen we vriendinnen zijn?"vroeg ze voorzichtig.
"Ja heel graag zelfs"antwoorden ik blij.
"Ik ben Ruby. Wat is jou naam?"vraagt ze nu veel enthousiaster dan daarnet.
"Emmy,mijn naam is Emmy."
Vanaf die dag waren we met z'n tweeën.
De volgende dag ontmoeten we twee anderen meisjes uit onze klas. Ze heten Maya en Nora.
Maya was ongeveer even groot als mij en had bruin krullend haar, Nora was ongeveer even groot als Ruby en ze had bruin haar dat liep tot haar schouders. Het waren twee heel lieve meisjes en we waren meteen bevriend.
En zo begint ons avontuur!

3 jaar later zitten we alle 4 nog altijd in de zelfde klas en zitten we in het 3de middelbaar.
"JOEPY" juichen we blij. We hebben net te horen gekregen dat we aan het einde van dit schooljaar op schoolreis gaan naar Canada. Eerst leek het wat ver maar na een lang jaar school, en we eindelijk gingen vertrekken hebben we er allemaal heel veel zin in.
De dubbeldekker stond al klaar voor vertrek en onze valiezen waren ingeladen. Ik geef mijn ouders, broertje en zusje nog een laatste knuffel en loop de bus op.
"Emmy!"hoor ik waneer ik de trap op loop naar de 2de verdieping. Het is Maya die van de voorste rij stoelen naar me aant wuiven is.
Ik wandel naar haar toe en ga naast haar zitten.
"Hey Maya. Heb je er zin in?"
"Ja dhu wat dacht jij dan, ik heb niet voor niets zo lang zitten wachten!"lacht ze.
"Hey Emmy"zeggen Ruby en Nora die langs ons aan de linkerkant zitten.
"Hey Ruby, hey Nora"zeg ik enthousiast.
Na een tijdje rijden komen we aan de luchthaven aan.
We moeten niet lang wachten tot dat ze ons vliegtuig afroepen. We stappen allemaal in en leggen onze hand bagage in het kastje boven ons hoofd.
Ik zit aan de rechterkant aan het raam langs Maya, en steek mijn koptelefoon in mij iPad en zet mijn muziek op. Het duurt niet lang voor dat ik langzaam in slaap val.
"Emmy!Emmy!"zegt een stem langs mij, en ik schiet wakker en zet mijn muziek uit.
"Ja wat is er?"
"We zijn er!" Ik wrijf eens goed in mijn ogen en kijk uit het raam. We zijn al geland en ik zie de rest van de passagiers uitstappen.
Snel pak ik onze handbagage en geef Maya haar rugzak, samen wandelen we het vliegtuig uit en gaan naar onze klas. Daar zien we Ruby en Nora staan.
"Hey" zeggen we en we gaan bij hun staan.
"Hey"zeggen ze terug.
Met z'n 4 doen we wat de leerkrachten ons zeggen en komen we uiteindelijk  weer aan een dubbeldekker. Nadat we onze bagage in de koffer hebben gelegd gaan we weer op de zelfde plaatsen zitten.
Als iedereen zit zet de bestuurder een film op.
Het is een film met een soort blauwe mensen die een beetje op katten lijken, en soms rijden ze op draken.
"Hoe heet die film ook alweer?"vraagt Nora.
"Ik denk Avatar." Zegt Maya.
"Wat een mooie wezens zijn dat toch die draken" dagdromend naar hoe het zou zijn als ze echt bestonden.
"bestonden ze maar echt dan zou het leven veel spannender zijn"
"Ik heb ze liever dood"zegt Ruby."Dan worden we tenminste niet opgegeten"
PLOTS word ons gesprek onderbroken door een luide knal en stopte de bus! De leerkrachten kwamen naar boven en evacueerde iedereen naar buiten.
"Wat was dat?"vroeg ik aan 1 van de leerkrachten.
"We hebben een klapband, maar maak je maar geen zorgen dat is zo opgelost."
Iedereen moet kalm blijven terwijl de bus chauffeur de band vervangt.
"Door dat lang wachten moet ik wel naar het toilet."Zegt Ruby al trippelend.
"Ja ik ook"zegt  Nora.
"Mevrouw? Zouden wij even naar het toilet mogen gaan in het bos?"vraag ik beleeft.
"Ja, maar wel snel terug komen hé!"
"Ja,Ja"zeggen we terwijl we het bos in rennen.
Na een tijdje keren we terug naar de bus.
Maar als we daar aankomen kunnen we niet geloven wat we zien!
"ZE ZIJN ONS VERGETEN!!!"schreeuwt Nora.
En hulpeloos keken we toe hoe de bus langzaam over de horizon verdween.

Hallo,ik hoop dat jullie het al leuk vinden.Dit is mijn eerste boek en ik zou het heel fijn vinden als jullie wat hints of verbeteringen zouden zetten in de reacties.Ik hoop dat jullie van dit spannende verhaal genieten!