Lux slikt en voelt dat er een paar tranen over haar wangen rollen. 'Jake', fluisterd ze.

Jake kijkt haar aan en trekt haar weer op zijn schoot. Ze legde Lux in bed zodat ze kon gaan slapen maar dat wouw ze niet.

'Wat is er, Luxie?' Lux slikt. 'Ik, ik moet om twaalf uur midden in de nacht naar Selene Noles haar kantoor. De verdwenen kinderen, Christopher Room en Amber.'
Jake schudt zijn hoofd. 'Lux we hebben het hier al over gehad, we gaan er nu nog niet heen.'

Luuk komt ook weer naast hun zitten. 'Lux, wat is er?' Lux slikt. 'Christopher Room zei dat ik niet veel tijd meer heb, ik moet om twaalf uur naar daar.'

Alexa en Sam zuchten en gaan voor hun op de grond zitten. 'Lux, wat is je plan?'
Lux geeft hun een nep glimlach. 'Ik moet achter de deur in haar kantoor gaan kijken, het moet.' Alexa knikt. 'Oke dan, maar dan komen wij mee.'

Lux zucht en knikt met tegenzin. 'Oke dan', mompelt ze en kijkt dan weer naar voren. Ze blijft denken aan wat Christopher Room zei.

'Lux, wat zit je dwars?' Lux slikt en voelt de tranen weer in haar ogen komen. 'Ik, ik weet het niet zeker maar misschien weet ik wat er met hun gebeurd is.'

Het blijft even stil totdat Jake 'wat is er dan met hun gebeurd?' vraagt.
Lux slikt. 'Sorry.'

Met dat te zeggen staat ze op en loopt de kamer uit. Ze wilt het hun niet vertellen, ze zullen zich nog bezorgder maken en het misschien door vertellen! Ze wilt hun niet in gevaar brengen!

Ze loopt naar de rustige ruimte waar ze nog nooit is geweest en kijkt om haar heen. Er is niemand wat best logisch is omdat het nog les is.

Er staan twee banken, een tv, een boekenkast, een pingpongtafel en zes zitzakken.

Ze gaat in een van de zitzakken zitten terwijl de tranen als een waterval over haar wangen rollen.

'Waarom kan alleen ik u horen?', snikt ze. Ze weet niet meer wat ze moet doen.

Ze hoort iemand de rustige ruimte binnen lopen en ziet dat het Jake is. Hij zucht opgelucht en loopt naar Lux waar hij naast haar plaats neemt in een zitzak.

'Lux, het spijt me. Ik weet dat je het goed bedoelt en je ze gewoon wilt helpen maar je moet ook een keer aan je eigen veiligheid denken. Ik, ik wil je niet kwijt.'

Lux kijkt naar Jake terwijl de tranen over haar wangen blijven lopen die ze probeerd weg te vegen.

'Jake ik, het spijt me. Ik zou jou ook niet kwijt willen.' Jake glimlacht en doet zijn armen open waardoor Lux op zijn schoot gaat zitten en hem knuffelt.

'Ik ben blij dat je er voor mij bent, ik hou van je, Jakie.' Jake glimlacht en knuffelt haar nog harder. 'Ik hou ook van jou, Luxie.'
Lux glimlacht. 'Jake, wil je straks met mij naar het kantoor gaan zonder de rest anders worden we betrapt misschien...' Jake schudt zijn hoofd. 'We gaan samen met vijf. En als we betrapt zijn dan is het zo.' Lux knikt. 'Oke dan.'

Die avond om twaalf uur midden in de nacht sluipen ze naar het kantoor van Selene Noles. Blodo en Kostra sliepen net als de Ruimte beestjes van de jongens al dus kwamen die niet mee, maar Levi kwam wel mee.

'Jongens wees stil', fluisterd Lux die de deur van het kantoor zachtjes opent.

'De sleutel zit ergens in de bovenste schuif.'

Lux knikt. 'Dankje, Christopher Room', fluisterd ze. Ze loopt naar een van de kasten en kijkt van boven in de schuif maar ze ziet geen sleutel.

'Lux die schuif misschien', fluisterd Levi die met zijn rood harige pootje naar een kast wijst. De kast is zoon drie meter lang!

Lux knikt en pakt een stoel waar ze op haar tippen op gaat staan. Ze doet het schuifje open en ziet een zilveren sleuteltje. 'Gevonden', fluisterd ze en pakt de sleutel eruit.

Ze doet het kastje weer dicht waardoor ze bijna valt maar Jake pakt haar bij haar heupen vast waardoor Lux begint te blozen. 'Dankje, Jakie', mompelt ze als ze terug op de grond staat. Jake glimlacht. 'Geen probleem.'

Lux glimlacht nog een keer en loopt dan geluidloos naar de deur waar ze de sleutel in het slot zet en het om draait.

Als ze een "klik" hoort duwt ze de deur zachtjes open. Ze ziet een hele grote kamer met overal schilderijen. De schilderijen zitten van beneden tot helemaal van boven tegen de muur en door te weinig plaats te hebben liggen er ook op de grond.

Lux kijkt verbaasd om haar heen. Haar ogen blijven bij één schilderij hangen. 'Jongens dat, dat is...'