Een vrouw van in de 80, met grijs-blauw haar liep ze zaak in. Ze was er nog niet eerder geweest. Achter haar kwamen er nog meer bejaarde dames een voor een naar binnen en zochten een plekje om te zitten op de wachtbanken.

"Wie mag er eerst?" vroeg Esther opgewekt.

Een van de dames stond op en ging zitten op de grote zwarte leren stoel. "Wassen, kleurspoeling, watergolven en ik wil wat gezichtsverzorging. Nagels wil ik ook gedaan hebben. Beetje make-up."

Esther pakte de fles met kersenbloesem shampoo. "Ik heb een heerlijke shampoo, waar je zijdezachte, gezonde en glanzende haren van krijgt. Wilt u eens ruiken?"

De mevrouw pakte de fles aan en rook.

"Hoe lang gaat dat eigenlijk duren?" vroeg een dame met een rode blouse vanaf de bank. "Ik gaat hier niet drie uur zitten wachten."

"Dan bent u als tweede aan de beurt," zei Esther met een glimlach. "Als de andere dames het tenminste goed vinden."

Terwijl Esther aan de slag ging en Vivian een gezichtsbehandeling gaf aan een oud bessie van zeker in de negentig, hoorde ze de dames op de bank praten.

"Wat zijn die boekies hier oud. Hier moet je kijken Agnes."
"Joh, die zijn van voor de oorlog. Ouwe troep hier. In het bejaardentehuis hebben ze tenminste nog behoorlijk leesvoer."

Esther bekeek het bejaarde dames clubje met argusogen.

"Mien, ga jij vandaag nog naar dat Revenda."
"Dat heet re-fe-ren-dum Nel. En nee ik gaat niet. Al die onzin. Wat ken mij dat nou allemaal schelen?"

"Nou," mengde Esther zich in het gesprek, "het lijkt me toch behoorlijk belangrijk. Heeft u niet gehoord van al die dode vis in de Remmervaart?"

"Dooie vis, dooie vis," lachte de vrouw die schijnbaar Nel heette, "zolang ik maar elke vrijdag me makreeltje op mijn bord heb liggen, leg ik er niet wakker van."

Esther keek verbaasd. "Heeft u dan niet gehoord van al die vreemde ongelukken. Dat jongetje van zes die in dat slootje was gevallen, hij lag twee weken op de Intensive Care en ook een echtpaar dat te water raakte zijn afgevoerd met ademhalings moeilijkheden."

"Ik heb niks gehoord. Jij Mien?" zei Trees.
Mien schudde haar hoofd. "Ik weet van niks en ik gaat ook niet naar dat Referendum. Het helpt toch niet. Die hoge pieten doen toch precies waar ze zin in hebben."

Een van de dames werd ongeduldig.
"Nel, Mien, als dit nog langer duurt gaat ik gewoon weer terug naar Avondrust. Daar kan ik ook van achter de sanseveria's naar auto's kijken. Ik vind er geen drol an hier."
"Joh Trees, je ken toch wel even wachten? Jij bent altijd zo ongeduldig, je bent zo an de beurt hoor muts."
Maar Trees mokte nog even door. "En ik mot die meuk niet in mijn haar hebben hoor, ik hoef geen kleurtje, ben geen kunstproject."
"Dan neem je toch geen kleur, dan laat je je haar wassen. Hee Trees, dan ken je gelijk een cremetje vragen om je rimpels strak te trekken," lachte Mien.
"Neem je grootmoeder in de maling, ik ben 86, die rimpels krijg je met een stoomstrijkijzer nog niet weg."
De dames moesten lachen.

Mien, de hipste van het stel, met haar strakke broek en haar felgekleurde bloemetjes blouse, pakte de donkerrode steen die Trees om haar nek had hangen, tussen twee vingers vast.
"Mooi ding. Waar heb jij 'em voor?"
"Voor m'n aambeien, nou goed, wat gaat jou dat aan," zei Trees venijnig. Die had er duidelijk geen zin in vandaag.
"Nou je hoeft niet zo te katten. 't Is een mooi dingetje, je hoeft je er heus niet voor te schamen hoor. Nel heeft er ook een, tegen d'r obstipatie."

Nel gaf Mien een vuile blik. "Moet je dat nou zo hard door die zaak heen tetteren, je hebt er zelf ook een hoor."
"Ja wat dacht je dan, gratis is gratis. Baat het niet, dan schaadt het niet. Je moet wat met die nierstenen."

Esther had het vreemde clubje bejaarden al die tijd stiekem in de gaten gehouden, maar kon haar nieuwsgierigheid niet meer bedwingen.
"Wat toevallig dat jullie ook van die gezondheidsstenen hebben, zei u nou dat u die gratis hebt gekregen?"
Mien keek Esther schaapachtig aan. "Gratis ja, er was zo'n vent gekomen met die dingen, in Avondrust zie je, hij deelde ze gewoon gratis uit. Knappe vent was 't, blond met een pak an. Iedereen mocht uitkiezen wat 'ie nodig had. Trouwens, het stond in de huis-aan-huis bladen, overál werden die dingen uitgedeeld. In het winkelcentrum en bij de Dumbo stond er ook een."
"Laat de jouwe eens kijken," zei Nel.
"Hij ligt nog thuis," zei Mien, "ik tril zo met mijn handen, dat moet de zuster vanavond maar voor me omdoen. Maar hij is echt mooi, hoor."

"Ik zou er toch maar voorzichtig mee zijn," zei Esther.
De dames keken haar niet begrijpend aan.
Eigenlijk durfde ze het niet zo goed te zeggen, ze verklaarden haar vast voor gek, net als bij de politie. Ze schraapte al haar moed bij elkaar en ging verder. "Die stenen, die deugen niet. Er zit troep op waar je ziek van word."
"Hoe kom je daar bij?" vroeg Mien verontaardigd. "Zeker jaloers omdat jij er niet eentje gratis hebt gekregen, nou, de mijne krijg je niet."
De dames begonnen te lachen, behalve Trees wiens gezicht steeds chagrijniger werd.
"Dames, jullie bekijken het maar," zei ze nors, terwijl ze opstond, "ik ga terug naar Avondrust, dat duurt me allemaal veel te lang hier."
"Joh, blijf nog effe, je bent zo an de beurt hoor," probeerde Mien nog.
"Zoek het effe lekker uit, ik gaat."

Beduust keken de andere bejaarde dames haar na.
"Nou, ongesteld ken ze niet wezen, maar ik weet niet wat ze heb," zei Nel.
"Het is die steen, ik zei het toch?" zei Esther vastbesloten.
Maar de dames wilden er niks van weten. Ze bleven er bij dat Trees gewoon haar dag niet had. Esther begon zich steeds meer zorgen te maken. Die gluiperds gaven die zogenaamde 'gezondheidsstenen' nu ook al gratis weg, terwijl het overduidelijk was dat ze er opzettelijk mensen ziek mee wilden maken.

De rest van de dag kom ze amper haar aandacht bij haar werk houden. Het bleef haar maar bezig houden. Vanmiddag zou ze gelijk naar het stembureau gaan voor het Milieu Referendum. Het was vandaag, er was een grote opkomst voorspelt en ze hoopte maar dat het niet al te druk was, want eigenlijk wilde ze zo snel mogelijk naar huis. Moe van alle indrukken van afgelopen week besloot ze een weekje vrij af te nemen om een aantal zaken eens grondig uit te gaan zoeken.