Esther en Manon hadden allebei hun modderpak aan, Esther had een gele veeg in haar gezicht en Manon had hemelsblauwe handen. "Dat moet op de muur Nonnie, niet op je handen," grapte Esther.
Manon pakte de bus met terpentine en veegde haar handen een beetje schoon met een oude doek. "Ja muts, dat weet ik zelf ook wel, die kwast was uit mijn handen gefloept. Hij deed een driedubbele salto, maar.... ik hád hem wel!"

De kelder van Esther was bijna af. De muren in een hemelsblauwe kleur en vol met goudgele sterren. Op de vloer kwam een diep oranje-rood tapijt, hij stond opgerold en in plastic gehuld in Esthers gang te wachten tot Wouter hem kwam leggen. Erik scheen nogal handig te zijn met electriciteit, dus hij was de klos want er moesten een stuk of zeven spotjes opgehangen worden én een discobal.

"En waar moeten de feestgangers op zitten Es? We kunnen ook op kussens op de grond gaan zitten, hoor." opperde Manon, de blauwe kwast gooide ze aan de kant en keek voldaan naar het resultaat.

Esther schudde met haar hoofd, "nou nee, dat vind ik niet echt wat hoor, ik denk dat we toch nog een keer naar Ikea moeten voor klapstoeltjes, of twee goedkope bankjes."

Op dat moment klonk de bel. "Ah, daar zal je Wouter hebben." Esther legde vlug haar kwast weg, klom de kelder uit en deed open.

"Oh? Hoi Raoul en Janine!" zei ze een beetje verbaasd, "leuk dat jullie langskomen." Even keek ze schuin langs Raoul, wie was die derde persoon daar achter hem?

Raoul omhelsde Esther stevig. "Hey Essie, ik ben zó blij om jou weer in levende lijve terug te zien! Mens ik heb me doodongerust gevoeld al die tijd." Hij greep het meisje achter hem ondeugend bij de arm en duwde haar een stukje naar voren. "Nou, en dit is dus Ti." Hij grijsde breed.

Het meisje stak verlegen haar hand uit. "Hoi! Ik ben Ti, de vriendin van Raoul, leuk om je te ontmoeten. Ik heb veel over je gehoord." Ze lachte haar hagelwitte tanden bloot.

"Niks dan goeds mag ik hopen," zei Esther met een lach, "maar komen jullie toch binnen."

Janine omhelsde Esther kort en keek haar aan. "Ik ben blij je weer te zien joh. Eindelijk zijn die hufters opgepakt, ik heb nog nooit zó rustig geslapen."

Esther glimlachte naar haar en liet Janine binnen. Daar kwam Manon uit de meterkast gelopen, Janine schrok zich een hoedje. "Ah, jullie hebben de kelder opgeknapt?"
Janine keek haar ogen uit, het was haar oude huis, maar natuurlijk was er wel een en ander veranderd.

"Ja," sprak Esther, "Manon en ik hebben de kelder geschilderd, er moeten nog wat dingetjes gedaan worden. Het is alleen jammer dat we nog geen banken hebben."

Raoul, die zijn groene metallic schoenen aan het uittrekken was keek achterom. "Oh, nou als je wilt kan je mijn oude bankjes wel krijgen. Ik heb ze pas vorige maand in m'n schuur gezet, toen de nieuwe chinese banken geleverd werden. Kijk, ik moet mijn meubilair wel een beetje in stijl hebben he, want Ti komt bij me wonen."

Esthers ogen begonnen te glimmen en keken Ti met een lach aan. "Oh wow, nou dat is leuk! Gefeliciteerd jullie dan, en de bankjes wil ik graag hebben. Nou jongens, hebben jullie zin in koffie?"

Het werd een gezellige bende. Ti dronk liever thee en Raoul deed mee. Wouter kwam en toen de acrylverf enigszins droog was legde hij het tapijt er in, fluitje van een cent. Erik kwam niet veel later om de spotjes op te hangen, wat nogal een drama bleek want er miste wat kroonsteentjes. Terwijl Wouter en Erik in de kelder aan het mutsen waren met de spotjes werd er op het raam geklopt.

"Joehoe, Essie, wij zijn het!" klonk het uitgelaten.
Esther deed open en daar stonden Santoz en Freddie voor de deur. Ze grijsde van oor tot oor en greep haar vrienden om de nek. "Wat een verrassing dat jullie zijn gekomen. Ik heb jullie gemist jongens!"

"Nou, anders ik wel, je hebt nu al zes weken vrij, wanneer gaan we weer eens een keer aan de bak, mevrouw?" grapte Freddie. Esther gaf hem een vriendschappelijke pets tegen zijn hoofd. "Hey, effe indimmen hé, Freddie. Nou, komen jullie gauw binnen, het is hier al een volle bak."

Lachend stapte hij naar binnen en begroette de anderen. Santoz overhandigde haar een stapel dozen. "Hier. Pizza's in alle smaken, omdat ik je zo gemist heb. Je krijgt de groeten van Bella trouwens." Ook hij liep naar binnen en glipte binnen een halve tel uit zijn instappers voor hij de huiskamer binnen liep.

Voor een moment stond Esther daar maar te staan bij de voordeur en keek dromerig naar de pizzadozen. Ze moest toegeven dat ze super blij was dat die gemene rotzakken opgepakt waren en dat ze het er heelhuids vanaf had gebracht, afgezien van wat lelijke schrammen. Ze voelde zich intens gelukkig dat ze hier nu was, met bijna al haar vrienden om zich heen.

Alleen Erik....

Ze had hem nog niet echt gesproken na alles wat er was gebeurt, ja, wat algemeen geneuzel over spotjes, maar eigenlijk wilde ze nu wel gewoon weten waar ze aan toe was. Maar om dat nu zo direct te gaan vragen, daar was ze natuurlijk weer te laf voor. Ze wilde niet voor een tweede keer een blauwtje lopen.

"Hey Es!" hoorde ze Manon roepen, "kom gauw kijken, die zaak van ChemCo is op het nieuws!"