Drie maanden later...

Gilan hield Bles in boven op de heuvel. Daarvan had je het beste uitzicht over kasteel Redmont en het aangrenzende dorp.

Halt had hem opgedragen om voor nieuw vlees te zorgen, dus had hij zijn boog gepakt en was op jacht gegaan.
Gelukkig kwam hij al snel een paar konijnen tegen, zodat hij snel weer terug naar het hutje kon. Ook al liep de winter ten einde, er woei nog wel een strenge wind.

Huiverend trok Gilan zijn mantel sneller om zich heen. Waarom gaan we niet terug?
'Nog even, Bles,' zei Gilan met zijn gedachten heel ergens anders. Het was vandaag precies drie maanden geleden dat hij afscheid had genomen van Carly. Hij begreep dat het zo moest zijn, maar hij miste haar nog elke dag.

Geritsel in de boom naast hem trok zijn aandacht. Je kon het niet zien aan hem, maar zijn spieren waren tot het uiterste gespannen.
Na een minuut zag hij een vogeltje wegvliegen en op een andere tak neerstrijken. Opgelucht blies de jongen zijn adem uit die hij ongemerkt had ingehouden. 'Begin je nou bang te worden voor vogels, Gilan?' mompelde hij zachtjes voor zich uit.

En natuurlijk zit ik weer opgescheept met de idioot met de vogelfobie. Boos keek Gilan zijn paard aan. 'Is er iets wat je met me wilt delen, Bles?' vroeg hij ijzig.

Hij vergat op slag zijn boosheid toen Bles een waarschuwend gerommel liet horen vanuit haar buik. Gilan wist dat dat betekende dat er iemand in de buurt was. 'Waar?' vroeg hij zachtjes. Voordat Bles antwoord kon geven, landde er iemand achter hem op zijn paard.

'Heb je me gemist?' Die stem zou Gilan uit duizenden herkennen.
'Carly!' Blij draaide hij zich om.
'De enige echte.' Haar haar was misschien wat langer en haar huid wat bleker, maar ze was het echt.

'Maar... Je zat toch in Gallica?'
'Inderdaad, maar al gelijk vanaf de eerste dag was ik het al zat.' Ze schoten tegelijk in de lach.
'Ik denk dat ze jou ook zat waren.'
'Zou je denken? Sorry dat ik niet eerder ben gekomen. Het is nogal lastig om de Enge Zee over te steken in de winter. Grote kans dat je in een storm terecht komt enzo.

Maar een paar weken geleden vertelde ik ze waar ze die lessen in konden steken en ben gewoon weggegaan.'

Gilan kreeg de slappe lach. Hij kon er niks aan doen, maar hij stelde zich het strenge gezicht van koningin Isabella voor toen ze dat zei en kwam niet meer bij.

Carly leek te weten waar hij aan dacht en lachte mee. 'Laten we maar naar Halt's hutje gaan. Mijn tenen vriezen eraf.'

En zonder nog een woord te zeggen, gaf Gilan Bles de sporen. Carly sloeg haar armen om hem heen zodat ze niet viel en ze legde haar wang tegen zijn rug om op te warmen. Een gelukzalige glimlach brak door op zijn gezicht terwijl ze in volle vaart naar het bos reden. Naar huis reden.

Einde

En dit is het dan. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Zelf vond ik het erg leuk om het te schrijven. Het dankwoord en informatie over het vervolg komen vandaag of anders later deze week online.

Nog een gelukkig nieuwjaar!

Dag, dag mijn Jagertjes.

Xx Charlie