There is always hope...

'Mama!' Roept Alexis in paniek als ze in haar vinger prikken voor een vingerafdruk.

Haar moeder glimlacht gerustellend. 'Het komt allemaal goed. Je bent twaalf. Je moet net mee in de pot vol namen van District 12. Er is maar één procent kans dat ze jouw naam eruit nemen. Dat gaat niet gebeuren.'

'Zeker?' Vraagt ze, haar moeder niet gelovend. Ze weet dat ze haar gerust wilt stellen, maar ze voelt iets ergs aankomen.

Veel kan haar moeder niet meer zeggen. Ze wordt naar rijen vol vrouwen helemaal achterin geduwd. De mannen worden aan de andere kant geduwd, waardoor de meisjes rechts van voor moeten staan bij het podium en de jongens links van voor.

Alexis haalt een hand door haar bruine haar en kijkt met haar blauwe ogen paniekerig naar het podium, waar een man, vrouw en de President staan.

De man, Haymitch Abernathy, die de 50ste Hongerspelen heeft gewonnen staat wat aan de kant rond te kijken net als President Charles.

Effie Prul, de vrouw met de witte pruik, staat vooraan met een microfoon.
Met een grote neppe glimlach kijkt ze iedereen aan. 'Na tien jaar kunnen we eindelijk weer beginnen aan de 76e Hongerspelen. En zoals gewoonlijk, dames eerst.'

Ze loopt naar de glazen bol waar ze even in rommelt, om erna een kaartje uit te nemen. Zonder één emotie op haar gezicht leest ze het kaartje voor. 'Alexis Hawthorne.'

Geschrokken kijkt Alexis naar de vrouw die haar naam riep. De vrouw die haar leven met twee woorden weg blaast.

Bang kijkt ze om haar heen, totdat ze de tranen in haar moeders ogen ziet. Als zij de Hongerspelen niet overleeft, heeft haar moeder niemand meer. Niemand om van haar te houden.

Ze hoort hoe haar naam terug wordt geroepen, waardoor ze de moed opraapt en langs haar leeftijdsgenootjes stapt, richting het pad die de weg naar het podium vrij maakt.

Ze hoort hoe de kinderen verbaasd en opgelucht fluisteren. Verbaasd dat zij getrokken is en opgelucht dat het hen niet is overkomen.

Door Vredebewakers wordt ze naar het podium gebracht, waar Effie haar op het podium helpt.

Alexis kijkt de meisjes, jongens, vrouwen en mannen om de beurt aan, waarna er bang een traan over haar wang rolt.

'Geef een groot applaus voor Alexis Hawthorne!'

Niemand, maar dan ook echt niemand doet iets, totdat een jongen drie vingers omhoog steekt met een duim en pink gekruist. Het symbool van protest.

Na hem doet iedereen het symbool, totdat Effie weer spreekt. 'En dan nu voor de jongens.

Ze stapt op haar hoge roze hakken naar de glazen bol van de jongens, waar ze in begint te rommelen.

Als ze er een kaartje uit neemt, leest ze het weer zonder enige emotie voor. 'Max Clark!'

Een jongen die bij de vijftienjarige staat, kijkt geschrokken naar het podium.

Hij haalt een keer diep adem en wordt door de Vredebewakers er heen gebracht.

Effie biedt haar hand aan, maar Max negeert het en stapt het podium op zonder hulp, om daarna naast Alexis te gaan staan.

Effie glimlacht slap en kijkt de twee jonge kinderen aan. 'Hier zijn ze dan! De tributen van District 12! Alexis Hawthorne en Max Clark!'

Ze knikt naar de twee kinderen. 'Komaan, geef elkaar een hand.'

Max slikt en steekt zijn hand uit, die Alexis met tranen in haar ogen schudt.

Allebei zijn ze doodsbang van wat hen te wachten staat.

'Mogen de kansen immers in je voordeel zijn.'