"Now go and stake some vamps. Especially the sparkly emo ones."
-Kevin Hearne

Anna keek van het witte standbeeld naar haar blad, afwezig stopte ze een krullende lok haar achter haar oor. Ze keek niet verbaast op toen Lisa naast haar in het gras kwam zitten. Het gras van de Botanische tuin was nat, het had waarschijnlijk net geregend. Anna was een schets aan het maken van het standbeeld voor haar; een man met een baard in ouderwetse kleding. Lisa vroeg zich af waarom Anna bij de Engel een tekening wou maken van een oude man. Maar ze wist dat het voor haar een manier van ontspanning was.

'Lukt het?' Anna schudde haar hoofd en duwde het schetsboek gefrustreerd van haar af. Lisa wou zeggen dat de schets er mooi uitzag, maar dat zou ze toch niet willen geloven. 'Over wat je vanochtend zei,' Lisa aarzelde even, 'over dat parabatai worden?'

'Heb je je bedacht?' Anna klonk niet teleurgesteld, of ze kon het toch goed verbergen.

'Nee, dat niet,' zei ze snel, 'meende je echt dat je mijn parabatai wilt worden? Ik bedoel, het is wel iets groot en belangrijk, het is voor het leven-'

'Lisa.' Ze hield haar hand in de lucht om haar het zwijgen op te leggen en zweeg dan zelf even. 'Ik zou niets liever willen.' Haar stem klonk vastberaden, waardoor ze moest glimlachen.

'Dan moeten we het aan jouw ouders gaan vertellen.' Anna's gezicht betrok en ze deed haar mond open, maar ze zou nooit weten wat ze daarop ging zeggen. Het geluid van haar beltoon kwam uit haar tas, Anna keek over haar schouder mee op het schermpje. Het was Edwyn, ze fronste en drukte op de groene knop.

'Wat is er aan de hand?' Zij en Edwyn waren goede vrienden, maar hij belde haar nooit, ze wist zelfs niet dat hij een telefoon had. Anna keek haar vragend aan, zij blijkbaar ook niet. Lisa's hart klopte sneller dan normaal. Hij was niet het soort persoon dat belde voor een gesprekje te voeren. Er moest iets serieus mis zijn. Ze luisterde naar Edwyns gehaaste uitleg en bleef verdwaast naar de biebtoon luisteren toen hij ophing. 

Een paar koele blauwe ogen staarden haar peilend aan. 'Is er iets gebeurd?' Lisa slikte en knikte traag.

'Ja, er is een probleem bij de vampiers. Edwyn vroeg of we zo snel mogelijk konden komen.' Anna was al rechtgestaan, nam een rekker van haar pols en maakte een staart. Lisa zag haar zweep - die om haar middel gedraaid zat als een riem - glimmen in het zwakke zonlicht.

'Wat zei hij precies? Is het iets ernstigs?'

'Hij gaf geen verdere uitleg, maar hij zou niet bellen voor een futiliteit.' Anna sloeg een blad om in haar schetsboek en scheurde het uit, ze begon er haastig op te tekenen.

'Het is nu niet de tijd om een tekening te gaan maken!' riep Lisa gefrustreerder dan de bedoeling was. Anna schudde haar hoofd en ze begreep pas wat ze aan het doen was toen Anna een rune onderaan het blad tekende en het blad in brand schoot.

'Een vuurboodschap om mama te verwittigen.' Lisa knikte, raapte haar boog op en samen liepen ze de tuin uit.

*

Het witte gebouw doemde voor hen op, het deed haar altijd denken aan die chique appartementen in Parijs. Ze staken het gekasseide rondpunt over en liepen langs het imposante Monument Schelde Vrij, maar daar had ze nu geen oog voor. Ze keek gefocust naar het gebouw, zoekend naar iets wat er niet hoorde te zijn. Alles zag er vrij normaal uit, de ramen waren afgeplakt tegen het zonlicht, er stond niets in brand. De deur van de verblijfplaats van de vampiers was los en kraakte zoals altijd.

Lisa stormde naar binnen met Anna op haar hielen, Edwyn stond hen op te wachten. Ze kwamen allemaal goed overeen met de vampiers van Antwerpen, in ieder geval al beter dan met de weerwolven. Edwyns eeuwenoude ogen keken haar bezorgd aan, ze had zich er nooit durven toe zetten om te vragen hoe oud hij was, maar ze schatte hem zeker ouder dan Moira. Al zag hij eruit als een jonge twintiger, zoals bij alle vampiers - en heksenmeesters - was zijn uiterlijk versteend. Hij zou er nooit anders uitzien dan zoals hij er nu uitzag. Zonder Anna en Lisa te begroeten wenkte hij hen.

'Kom, dit heb ik nog nooit gezien.' Hij liep de houten trap op, Anna en Lisa wisselden een blik en stormden hem dan achterna. Het was donker op het eerste verdiep; alle ramen waren afgeplakt met karton of dikke gordijnen. Lisa kon geen hand voor ogen zien, Edwyn blijkbaar wel want ze hoorde dat hij ongeduldig stond te wachten terwijl ze de trap op sukkelden. Hij had dan ook vampierzicht, ze hadden geen verlichting nodig. Al had ze een sfeerlamp wel welkom gevonden. Lisa pakte haar heksenlicht uit haar tas, de steen gaf wit licht af zodra ze het vastnam en voelde koel in haar klamme handen.

Ze zag een groep vampiers in een cirkel bij de muur staan, velen keken verward en er was een meisje stil aan het snikken. Ze had heel lang, zwart haar en droeg een roze top. Lisa kreeg het koud als ze naar haar keek, in het huis hadden ze geen verwarming aangezien vampiers toch geen warmte of koude voelen. Het meisje haar mascara was uitgelopen en ze leek wel recht vanuit een horrorfilm te komen. Haar tranen waren van water, vermengd met bloed. Ze herkende een paar van de gezichten die bij haar stonden, de cirkel week toen Edwyn, hun clanleider, passeerde.

Lisa besefte nu waar ze naar keken, ze dacht eerst dat het een hoop vuil was, maar toen ze dichterbij kwam, zag ze dat het een lichaam was. Een verkoold lichaam. Het was alsof hij recht vanuit Pompeï kwam. Je kon niet duidelijk het geslacht van het lijk onderscheiden, maar volgens haar een man. Zijn mond stond wagenwijd open.

'Bij de Engel,' fluisterde ze, Lisa liet zich naast het lichaam zakken, 'wat is er gebeurd?' Anna en Lisa keken gelijk om toen ze voetstappen op de trap hoorde, het was Marianne. Haar haar zat in een knot, ze droeg een tenue en had twee katana's op haar rug. Ze zag er nogal cool uit voor een moeder. Soms wilde ze dat Marianne haar moeder was. Edwyn en Marianne groetten elkaar formeel toen ze naast haar dochter kwam staan.

'Ik heb jullie vuurboodschap gelezen en ben direct afgekomen. Wat is er aan de-' Haar stem stierf weg toen ze naar beneden keek. 'Wie is dat?'

'Dat was Daniël,' zei Edwyn, hij wendde zijn blik af en het meisje begon harder te wenen bij het horen van die naam. Anna slikte, Lisa wou haar zo graag een knuffel geven. In plaats daarvan keek ze naar het lijk. Hij was al dood - of ondood - geweest, maar nu staarden zijn ogen leeg omhoog. Zijn ogen. Het was al raar dat die ook niet waren weggebrand, maar de kleur van zijn irissen waren nog vreemder; ze waren bloedrood.

'Is hij in het licht gaan staan?' Marianne zag eruit alsof ze kon overgeven en dan uit het raam zou springen van schaamte. Als een vampier in het licht kwam, zou hij verbranden, maar normaal gezien niet direct in as veranderen. Edwyn krabde in zijn lange zwarte haar.

'Het zou kunnen, al zou hij dan gewoon moeten opbranden tot as en verdwijnen, hij zou zijn structuur niet moeten behouden.' Net zoals bij demonen, dacht Lisa. Gelukkig kon ze zichzelf snel genoeg tegenhouden om dat niet luidop te zeggen. Lisa knikte, er wendde een vaag bekende vampier zich tot hen, hij was kleine stukjes knoflook aan het eten - wat in een andere situatie ironisch zou zijn geweest - waardoor zijn adem stonk.

'Ik heb het zien gebeuren.' Hij nam nog een hap, Lisa had het vermoeden dat hij probeerde te leren om terug te eten, want hij leek er misselijk van te worden. Jonge vampiers kunnen niets eten of zelfs drinken, behalve bloed. Ze moesten dan terug leren om vast voedsel te eten. Ze kunnen bijvoorbeeld de naam van God ook niet zeggen, dat moesten ze allemaal terug aanleren.
'Opeens gilde Daniël en viel zo neer.' Hij wees naar de gestalte op de vloer. 'Ik weet niet of hij zonlicht heeft gezien, maar misschien is het gordijn losgekomen ofzo.'

'Dat verklaart dit nog niet.' Anna leek op haar hoede.

'Ik zal wat meenemen naar het Instituut,' stelde Lisa voor. Edwyn knikte en mompelde bedankt. Ze reikte naar het lichaam en Anna zocht een zakje.

Toen ze het verkoolde lichaam aanraakte, viel de volledige structuur uiteen, enkel een hoopje as bleef nog over, de ogen waren verdwenen. Lisa trok haar hand geschrokken terug en keek naar Anna die geschokt haar schouders ophaalde. Marianne gaf haar een zakje en daar deed ze toch nog een klein hoopje as in.

Ze stonden recht, een paar vampiers hadden het huilende meisje weggebracht, ze vermoedde dat het een vriendin van Daniël was. Ze wilde sorry zeggen dat Daniël in elkaar gezakt was, maar Edwyn leek er niet echt bij te zijn. Ze stopte het zakje weg. Na een 'Ik laat je nog wel iets weten' tegen Edwyn, lieten ze zichzelf buiten.  Ze dacht onwillekeurig terug aan gisteren, aan de weerwolf die een felrood licht had gezien. Ze hoopte dat de twee zaken niets met elkaar te maken hadden. Lisa vertrok met een misselijke Anna en Marianne en een stukje vampieren-as terug naar het Instituut.

______________
Wat vond je ervan? Laat het zeker weten in de comments!

Denk jij dat dit voorval iets te maken heeft met de gekke weerwolf?
Lees snel het volgende hoofdstuk -->
En onthoud: Vertrouw niemand