"Doubt thou the stars are fire;
Doubt that the sun doth move;
Doubt truth to be a liar;
But never doubt I love."
-William Shakespeare

Lisa werd wakker toen ze een hand op haar schouder voelde. Verbaast schoten haar ogen open, boven haar zag ze Thomas' hoofd zweven. Zijn haar was nat, er viel een druppel op haar neus. Hij kwam waarschijnlijk net uit de douche en droeg weer zijn zwarte tenue.

'Opstaan schoonheid,' zei hij met een glimlach. Lisa wreef slaperig in haar ogen. Traag werkte ze zich recht in het bed en ze voelde de spanning tussen hen in hangen. Ze dacht aan hoe hij gisteren zijn handen door haar haar had gehaald en huiverde. Ze droeg nog dezelfde kleren als gisteren en keek Thomas nieuwsgierig aan.

'Waarom draag je altijd die tenue? Verwacht je elk moment aangevallen te worden?' Thomas lachte kort, zijn gezicht werd plots droevig.

'Ik kan geen T-shirt aandoen,' zei hij kortaf. Lisa fronste haar wenkbrauwen.

'Waarom? Het is toch niet dat Centurions niet in T-shirts mogen rondlopen?' grapte ze. Thomas ontweek haar blik, ze stapte dichter naar hem toe. Toen hij haar nieuwsgierige blik zag, zuchtte hij. Thomas ritste zijn tenue een stukje open, waardoor hij zijn borst ontblootte. Lisa zoog haar adem naar binnen. Over heel zijn bovenlichaam waren hier en daar brandwonden te zien. Het waren oude, rode littekens geworden, Lisa ging er gefascineerd met haar hand over.

'Ik was de enige die de brand in het huis van mijn ouders heeft overleefd,' zei hij toonloos, als een vaststaand feit. Ze keek naar hem, maar hij ontweek haar blik. Lisa keek terug naar zijn torso, haar vinger ging van vlekje naar vlekje. De brandwonden waren niet wat haar verwonderde, wel de hardheid van zijn onderbuik. Thomas ademde uit en boog zijn hoofd om haar aan te kijken.

'Stoort het je?' vroeg hij. Thomas leek zich voor te bereiden op het ergste. Lisa schudde glimlachend haar hoofd. Ze legde haar hand plat op zijn borst, zijn mondhoek ging omhoog. Lisa legde haar hoofd in haar nek, Thomas' bruine haar was al gedroogd. Haar hart maakte een sprongetje toen hij zijn armen rond haar middel sloeg en haar dichter naar zich toe trok.

Thomas keek haar opgelucht en dankbaar aan. Net zoals de vorige avond kuste hij haar rustig op haar mond. Ze slaakte een geschrokken kreetje en greep hem bij zijn blote schouders vast. Hij lachte en boog zich nog verder voorover om zijn lippen tegen haar nek te drukken. Thomas zag er zo kwetsbaar uit, anders dan wanneer hij in zijn Centurionrol was. Lisa's hand volgde het spoor van littekens en runen. Ze had zo nog de hele dag kunnen blijven staan, in de armen van Thomas, maar hij maakte zich van haar los.

'Tijd voor ontbijt,' glimlachte hij. Lisa zei dat ze zich even ging opfrissen en liep samen met hem de gang in. Ze stopte voor haar slaapkamerdeur en hield de klink vast. 'Ik zie je zo.' Thomas knipoogde naar haar en Lisa moest giechelen. Toen ze de deur achter haar sloot, vroeg ze af wanneer ze zo klef was geworden. Maar toen ze zich snel omkleedde, moest ze de hele tijd aan Thomas' tedere kussen denken.

*

'Raak!' Anna klapte in haar handen. Trots keek ze naar Lisa, die verbaast naar de schietschijf keek. Ze had al twee messen in de roos gegooid en nam er opgewekt nog één. Na het ontbijt had Anna erop gestaan om verder te gaan met haar training. Lisa wierp een zijwaartse blik op haar vriendin. Ze vermoedde dat Jonathan haar wel had verteld wat hij gisteren had gezien. Anna liet het in ieder geval niet merken. Maar zij was ook niet boos geworden toen Anna met Olivia aanpapte. Ze moest toegeven dat Olivia in het begin niet zo vriendelijk was geweest, maar uiteindelijk wel meeviel.

'En hoe gaat het nu met jou en Olivia?' flapte ze eruit. Lisa kon haar nieuwsgierigheid niet bedwingen. Anna grimaste.

'We hebben gisteren samen Max en Lot in bed gestopt,' zei ze monotoon.

'En daarna?' Lisa haalde speels een wenkbrauw op. Ze aasde op sappige details.

'Daarna ben ik ook gaan slapen,' zei ze. Anna zette haar handen in haar zij. 'Jij daarentegen.' Lisa pakte het werpmes steviger vast, Anna ging genadeloos door. 'Ik weet dat je me niet wilt geloven, maar Thomas is niet te vertrouwen.'

Lisa gooide het mes zo hard mogelijk weg, het landde naast de roos en kletterde op de grond. Op dat moment kwam Thomas binnengewandeld, met twee serafijndolken in beide handen. Hij begon nonchalant in te hakken op een dummy, maar wel met dodelijke precisie. Lisa duwde de messen in Anna's handen en liep opgewekt naar Thomas.

'Ik heb nog iets voor je.' Thomas keek haar verbaast aan toen ze naar buiten liep. Ze deed teken dat ze even moesten wachten en liep zo snel als ze kon naar haar werkkamer. Ze had er de hele ochtend aan gewerkt en hoopte dat het paste.

Toen ze terug in de trainingskamer kwam, stonden Jonathan en Lotte naast hun zus. Lotte keek gefascineerd naar hoe Thomas de twee dolken hanteerde. Lisa voelde hoe Jonathans ogen op haar rustten toen ze naar Thomas liep.

'Steek je handen uit,' zei ze kordaat. Thomas legde zijn wapens weg en deed wat ze vroeg. Lisa gespte de leren riemen rond zijn beide bovenarmen en bekeek met trots haar werk. Ze nam een stapje achteruit toen Thomas een weids armgebaar maakte. De kling van een dolk schoof uit de armbeschermer en ze hoorde Lotte naar adem happen. Thomas keek haar verwonderd aan en had een speelse glimlach op zijn gezicht. Ongewild maakte haar hart een sprongetje. Hij draaide zich op zijn hiel terug op naar de sparringspop en doorkliefde met de twee dolken de houten nek. De twee klingen schoven terug en het leek of hij weer normale armbeschermers droeg.

'Cool,' wist Lotte eruit te brengen, ze hoorde een beetje jaloezie in haar stem. Thomas stapte naar haar toe en kuste haar kruin. Geschrokken keek ze opzij, Anna keek met onpeilbare ogen hun richting uit. Ze zag dat Jonathan zijn blik had afgewend en dat Lotte met open mond naar hen stond te staren. Plots zoog Anna haar adem naar binnen.

'Bukken!' riep ze naar Lisa.

'Wat?' vroeg ze verward. Thomas duwde haar op de grond toen er rakelings een hete vuurbal langs hen heen vloog. Anna stak haar hand uit en griste de vuurbal uit de lucht. Toen Thomas haar recht hielp, zag ze dat het een vuurbericht was.

'Het is van Moira,' meldde Anna, haar ogen gleden langs de brief.

'Staat er in waarom Moira mij net probeerde te vermoorden?' vroeg Lisa, ze ging naast haar vriendin staan. 

'Ik kan wel wat redenen opnoemen,' fluisterde Jonathan luid genoeg om hoorbaar te zijn. Voor de tweede keer zoog Anna haar adem naar binnen.

'Lot, ga Olivia en Arthur halen,' beval ze haar zusje.

'Wie?' vroeg Lotte, alsof ze haar niet had begrepen. Ze hield er niet van als mensen haar commandeerden.

'Nerd en Emo,' herhaalde Jonathan, met een speelse glimlach. Lotte had het deze keer wel begrepen en liep de zaal uit. 'Wat staat er nu in de brief?' vroeg hij nieuwsgierig.

'We zijn uitgenodigd voor het jaarlijkse bal van Cassius Dioz,' vatte Anna samen.

'Dioz? Als in de Hoge Heksenmeester van Antwerpen?' vroeg Jonathan verwonderd.

'Maar hij vertrouwd ons voor geen haar,' zei Lisa, 'waarom zou hij ons uitnodigen?'

'Moira denkt dat we wat meer te weten kunnen komen over de scepter, aangezien het boek van Cassius kwam. Ze vraagt ook of we misschien een oud boek van de elfen zou kunnen vinden. Dat zou haar helpen met vertalen. Moira schenkt ons haar eigen uitnodiging.' Anna zwaaide met de invitatie, die bij de brief zat. Lisa geriste hem uit haar handen. Het had een perkamentachtige kleur, maar voelde zacht in haar handen.

'Welke scepter?' vroeg Thomas verward, Lisa keek hem geschrokken aan. Natuurlijk, hij wist niets van de scepter af. Anna stak haar hand op, net op dat moment kwamen Olivia en Arthur binnenlopen, met Lotte als hun leider. Anna wachtte totdat het roodharige meisje terug de deur uitliep voordat ze zich vooroverboog. Lisa wist direct wat ze van plan was. Anna ging hen alles vertellen, zelfs aan Thomas, de persoon die ze niet vertrouwde. Lisa glimlachte bemoedigend naar haar.

Anna vergat geen detail te vermeldden. Hoe ze het boek hebben gevonden, het slot hebben opengemaakt en Moira om hulp hebben gevraagd. Ze vertelde over de legende van de machtige scepter, Lisa voelde Thomas zijn spieren spannen.

'Geloof je echt dat die scepter echt is? En hier in Antwerpen ligt?' vroeg Olivia haast spottend.

'Ik geloof dat we dit gewoon moeten onderzoeken,' zei Anna geërgerd, al lag er liefde in de blik die ze op Olivia wierp. Plots vroeg Lisa zich af of Jonathan wist van de relatie tussen zijn zus en het nieuwe meisje. Onwillekeurig keek ze hem aan, hij keek trots van Anna naar Olivia.

'Waarom zouden we dan naar dat bal gaan?' vroeg Arthur.

'Misschien heeft hij nog boeken, of informatie die we kunnen gebruiken?' opperde Thomas. Lisa keek weer naar de uitnodiging in haar hand.

'Het feest gaat door in zijn buitenverblijfje,' las Lisa voor, 'in Kasteel den Brandt.' Thomas floot.

'Chique.' Hij nam het papier over van Lisa en draaide het om. 'Hier staat dat de uitnodiging maar voor twee mensen is.'

'We moeten ook een dekmantel hebben,' verklaarde Anna, 'hij mag niet achterdochtig worden. We moeten doen alsof we daar voor ons vermaak zijn.'

Thomas knikte instemmend. 'Dan zullen ik en Lisa wel gaan.' Hij sloeg zijn arm om haar middel.

'Nee,' zei Jonathan ferm, hij moest even nadenken voordat hij sprak. 'Cassius vertrouwd ons maar net genoeg. Wat gaat hij denken als er plots een wildvreemde Centurion door zijn huis loopt? Iemand die rechtstreeks verslag uitbrengt aan de Kloof? En zeg niet dat hij het niet zou doorhebben, hij heeft ogen overal.' Anna knikte en Lisa moest hem ook gelijk geven.

'Goed.' Anna klapte kort in haar handen, een gebaar dat haar hard aan Marianne deed denken. 'Dan hebben jullie vanaf morgen dansles.' Er werd gezamenlijk gekreund.

'Ja, want wij zijn de perfecte dansleraren,' lachte Olivia. Lisa keek naar haar beste vriendin, ze zag haar hand tegen die van Olivia strijken, terwijl ze beiden lachten. Thomas maakte zich los van haar en stapte naar voor.

'Ik zal de dansles wel geven, in Engeland heb ik nog aan balzaaldansen gedaan.' Hij maakte een sierlijke draaibeweging, Jonathan hield zich niet in om te lachen.

*

'Ik ga niet springen, Jonathan!' Lisa stond op het dak van het Instituut en keek benauwd naar beneden. Ze wist niet hoe hij haar zover had gekregen om mee te komen.

'Je hebt vleugels, dus ga je ze leren gebruiken,' zei hij vastberaden, dat was buiten haar hoogtevrees gerekend. Het leek haar geweldig om door de lucht te zweven, maar ze had ook geen idee hoe ze haar vleugels moest gebruiken. Ze nam nog een stapje dichter en balanceerde op de rand. Jonathan draaide haar met beide handen naar zich toe. Hij hield haar stevig vast, opdat ze niet zou vallen.

'Ik zal je helpen.' Zijn handen kropen naar haar nek, zoekend naar het slotje van de ketting. Zodra hij de ketting afdeed, verschenen de vleugels achter haar. Ze hoorde haar T-shirt scheuren en vervloekte die vleugels. Jonathan keek haar bewonderend aan, zijn hand ging over het zachte verenkleed. Toen betrok zijn gezicht plots en nam hij een stap achteruit. Lisa zoog een teug lucht naar binnen en draaide zich terug om naar de afgrond.

'Je zult me moeten duwen,' zei ze, Jonathan protesteerde verbaasd. Ze keek over haar schouder en keek hem indringend aan, hij knikte kort. 'Wel niet te-' 

Jonathan had haar al een harde duw gegeven en ze tuimelde over de rand. In een moment van paniek schreeuwde ze. Lisa had geen controle over haar vleugels en maakte salto's in de lucht. Er ruiste adrenaline door haar hele lichaam en ze concentreerde zich volledig op haar rug. 

Lisa sloeg haar vleugels open en het leek even of ze gedragen werd door de lucht. In de verte hoorde ze Jonathan juichen. Het was alsof ze er een tweede paar armen bij had gekregen en sloeg met groeiend vertrouwen met haar vleugels. Lisa schoot in de lucht en voelde de wind rond zich heen buigen. Even bevond ze zich zo hoog in de lucht dat ze de drukte van de stad vergat en enkel nog de zon op haar gezicht voelde branden. Dit was ongelofelijk, ze was gewoon aan het vliegen. 

Pak aan Icarus! Ze nam een duikvlucht en suisde op het dak af. Ze zag hoe ze steeds sneller op een angstige Jonathan afvloog, maar wist niet hoe ze moest stoppen. Met een krakend geluid kogelde ze Jonathan omver. Ze landde op Jonathan en het gewicht van haar vleugels drukte haar tegen hem aan. Lisa mompelde verontschuldigingen, maar hij nam haar gezicht tussen zijn handen.

'Je hebt het gedaan! Je hebt gewoon gevlogen!' riep hij uit. Jonathans handen streken het haar uit haar nek en hij hing behendig de ketting er weer rond. Zijn aanraking bracht haar weer terug naar vorige nacht. Naar Thomas' handen die zich een weg baanden door haar haar. Ze huiverde. De koele zilveren ring raakte haar huid en de vleugels losten op. Lisa kon terug normaal ademhalen en rolde zich van Jonathan af.

'Heb je gisteren ook zo op die Centurion gelegen?' vroeg hij plots. Ze keek hem gechoqueerd aan. 'Ik ben niet dom hoor, ik weet wel dat je bij hem bent blijven slapen. Bij de Engel Lisa, de eerste de beste knappe gast komt hier binnengewandeld en jij duikt er direct mee in bed,' zei hij bruut. Lisa sprong recht.

'Er is niets gebeurd! En je weet dat het niet zo gegaan is!' Ze wilde hem vertellen over de dood van Thomas' ouders, hoe hij haar had begrepen en had getroost. Hoe hoffelijk en slim hij was, hoe hij telkens zei dat ze mooi was. Maar Lisa slikte al die woorden in. 'En het zijn je zaken ook niet,' zei ze in plaats daarvan. Nu duwde hij zich ook recht, zijn blonde haar in de war en de pupillen van zijn blauwe ogen verwijd.

'Je kan hem niet vertrouwen Lisa! Hij duikt uit het niets op en maakt je hoofd dol.' Zijn gezicht zag zo rood als de opkomende zon. Lisa maakte een gefrustreerd geluid.

'Waarom zou jou dat iets kunnen schelen? Waarom kan je niet blij voor me zijn?' zei ze botter dan bedoeld.

'Omdat ik van je hou!' flapte hij eruit. Lisa deinsde achteruit, alsof hij haar geslagen had. Ze zag direct dat hij spijt had van die woorden. Jonathan brieste, wachtend op een antwoord dat hij niet zou krijgen, en boorde zijn nagels in zijn handpalmen. Toen ze niets zei, liet hij zijn schouders zakken, alsof al het leven uit hem liep en stapte met ferme passen de deur uit. Lisa liet zich langs de muur op de grond zakken en besefte dat er tranen langs haar wang liepen. Ze had het gevoel dat hij haar weer van het dak had geduwd, deze keer zonder vleugels om haar op te vangen.

______________
Heeft Jonathan volgens jullie gelijk over Thomas, of is hij degene die zijn hoofd dol laat maken? 

Een nieuw hoofdstuk zal snel volgen! -->
En onthoud: Vertrouw niemand