"Who controls the past controls the future. Who controls the present controls the past."
-George Orwell

Lisa slaakte een gefrustreerde zucht. Vanaf het moment dat ze het bal ontvlucht hadden, waren ze met het boek naar Moira's appartement gerend. De heksenmeesteres zat in haar paarse pyjama over het Elfenboek en een kopie van de tekst over de scepter gebogen, met haar handen letterlijk in haar haar. Zo stonden zij en Jonatan al een uur naar roerloos naar haar te staren.

Het was misschien haar schaduwjagers instinct, maar ze voelde Jonathans blik in haar rug priemen. Voor de zoveelste keer rilde ze, het was een koele winteracht en de flinterdunne stof van haar jurk bracht niet veel warmte.

'Heb je al iets gevonden?' vroeg ze aarzelend. Natuurlijk had Moira nog niets, de elfentaal was zeer complex, met zo'n triljoen verschillende dialecten. Ze wilde terug naar het Instituut, naar Anna en Thomas.

De gedachte aan Thomas bracht Lisa even van haar stuk. Zou ze hem moeten vertellen dat ze Jonathan had gekust? Nee, waarom zou ze. Lisa was de beste in geheimen bewaren, of dat dacht ze toch van zichzelf.

Moira schudde bruusk haar hoofd, nog steeds gefocust op de vreemde symbolen van de tekst. Haar sierlijke hand bewoog een pen over het papier terwijl ze vluchtig notities nam.

Toen Jonathan de gespannen stilte doorbrak met een kuch, legde Moira de pen neer en draaide zich half om.

'Jullie kinderen moeten rusten, ik kan dit wel alleen,' fluisterde ze, 'veel hulp zijn jullie toch niet.' Opgelucht knikten de schaduwjagers, synchroon liepen ze de kamer uit. Beiden wisten ze dat de straten van Antwerpen op dit uur onveilig waren en ze had maar een simpele dolk in haar jurk verborgen. Daarbij, het was niet de eerste keer dat ze in dit appartement had overnacht.

Ze waren al vaak bij Moira op de thee geweest en kenden haar kleine, maar stijlvolle, appartement als hun broekzak. Lisa volgde Jonathan naar de slaapkamer en sloot achter hen de deur. Eindelijk alleen, dacht ze. Lisa liet zich vallen op het opgemaakte paars-witte kingsize bed, terwijl Jonathan het gastenbed openklapte. Ze hoorde het piepen toen hij er met zijn gewicht op ging liggen en daarna een grote teug lucht naar binnen zoog.

Ze hoopte dat hij net zoals haar te moe was om te praten, toen hij toch zijn mond open deed. 'Lisa, over-'

'Als je dan ook maar één woord rept over deze avond, zal ik goed gebruik maken van deze dolk.' Ze toverde het wapen vanonder haar jurk en wees met de punt naar Jonathan. Hij deed zijn ogen dicht, duidelijk geïrriteerd. Ze wilde zich stoer voordoen, maar zelf wist ze ook dat hij gelijk had. Praten was de enige oplossing. Ze liet de dolk op de matras neervallen en keek zijdelings naar de schaduw waar Jonathan zat.

'Je kuste me terug,' zei hij, zo emotieloos als hij kon. Al hoorde ze zijn twijfel.

'Dat klopt,' antwoorde ze met een even vlakke toon. En ik zou het zo weer doen.
De volgende minuut staarde Lisa naar de schaduw die Jonathan moest voorstellen.

'Waarom?' fluisterde hij zo zacht als de wind buiten blies. Lisa perse haar lippen op elkaar, omdat ik van je hou, bij de Engel. Ze wikte een weegde haar antwoord voor wat een eeuwigheid leek te duren.

Gelukkig moest ze geen antwoord geven, een stil snurkgeluid vertelde haar dat hij in slaap was gevallen. Uitgeput van hun missie voelde ze haar oogleden zwaar worden, al snel volgde ze Jonathans voorbeeld.

*

Een kreet doorbrak hun rusteloze slaap. Bijna botsend tegen Lisa sprong Jonathan op. De blik in haar grijze ogen was even verward als de zijne.

'Moira,' zeiden ze simultaan.

Jonathan stormde de woonkamer binnen, met Lisa op zijn hielen. Hij had een werpmes uit zijn riem getrokken, zijn blik speurde de kamer af op zoek naar potentieel gevaar. Moira zat nog steeds voorover gebogen, starend naar de hoop papieren. Pas toen Lisa zachtjes op zijn schouder klopte, ontspande hij zijn spieren.

'Wat is er gebeurd?' vroeg hij schaapachtig, het was alsof ze de kreet hadden ingebeeld.

Moira leek hen eindelijk op te merken, ze plakte een geforceerde glimlach op haar gezicht en schoof haar notities onder het boek. Lisa had het duidelijk ook opgemerkt. Ze beende met grote passen naar de heksenmeesteres toe en greep naar het papiertje.

Haar lippen weken uit elkaar in verbazing. Hij kon het niet laten om te staren nu hij wist hoe ze smaakte. Jonathan was bang dat ze nooit meer met hem zou praten na wat er deze nacht gebeurd is. En hij zou zich geen leven meer kunnen inbeelden zonder haar. Hij stak zijn mes terug weg en wendde zijn blik af.

'Je hebt de tekst kunnen vertalen,' piepte Lisa. Zij hoofd vloog terug naar het stel. In een vonk van paars vuur stond Moira aan de andere kant van de tafel, met de notities in haar hand geklemd.

'Dat klopt,' zei ze ferm. Lisa's blik ontmoette de zijne, Moira klonk niet heel gewillig om deze kennis met hen te delen.

'Dit geheim is al zo lang bewaard gebleven,' begon ze, 'waarom zouden jullie het terug oprakelen? Jullie kinderen hebben geen idee tot wat die scepter in staat is. Er is een reden waarom hij zo goed verstopt is.' Haar ogen schoten paniekerig naar de twee schaduwjagers. In al die jaren had hij Moira nog nooit bang gezien, zij was dan ook de wijste en dapperste van hen allemaal. Haar blik was bijna smekend.

Jonathan leunde tegen de muur toen Lisa diep adem nam. Ze was dan misschien niet de beste strijder, maar soms konden woorden je harder raken dan eender welk wapen.

'We vonden de informatie over de scepter per ongeluk, het had evengoed in de verkeerde handen kunnen komen. Jonathan Schaduwjager wist hoe destructief de scepter was, daarom heeft hij het zo goed verborgen. Hij had nog geen vertrouwen in zijn volgelingen en was bang dat het zou worden gebruikt tegen de benedelingen. Hij had echter hoop,' ze pauzeerde even en keek paniekerig in zijn ogen, wat hem koude rillingen bezorgde, 'hoop dat de schaduwjagers ooit boven die onrechtvaardigheid zou uitstijgen. De Kloof is corrupt en zou inderdaad het wapen misbruiken om zichzelf nog machtiger te maken. Dus rest er ons nog maar één optie; de scepter vernietigen.' Ze eindige met een dramatische toon en beet op haar lip, hun beide blikken gevestigd op Moira.

Net zoals hij staarde ze verbijsterd naar Lisa. Met een gewonnen zucht stak ze het verfrommelde briefje uit. Gretig griste Lisa het uit haar handen en las het voor.

Zoek en u zult vinden
Dicht bij het water van de Schelde
In een fort welbewaakt
Ligt een schat verborgen
Maar luister niet naar wat men u vertelde
Bezint eer gij begint
Want de tijd kunt u niet terugdraaien.

Sprakeloos keken ze elkaar aan. 'Bezint eer gij begint,' fluisterde ze.

'Hebben we zoveel moeite gedaan voor zes zielige zinnetjes?' vroeg Jonathan zich luidop af.

Moira klikte met haar tong. 'Ik heb al het vertaalwerk gedaan, terwijl jullie sliepen,' zei ze vermoeid.

'En wij hebben ons leven gewaagd op een fancy feestje,' beet hij terug.

Lisa stapte tussen de twee in en spreidde haar armen, haar ogen leken te stormen toen ze Jonathan aankeek. Opnieuw liep er een koude rilling over zijn ruggengraat.

'Begrijpen jullie niet wat dit betekend? We weten waar de scepter zich bevindt, in plaats van ruzie te maken moeten we hem gaan zoeken.'

Moira lachte. 'Een fort aan de Schelde. Dat kan zowat overal zijn, schatje.' Ze bestudeerde haar nagels, misschien zou ze toch krijgen wat ze wilde. Misschien was het onmogelijk om het wapen in handen te krijgen en waren al hun inspanningen voor niets geweest.

Lisa's brede glimlach vertelde iets anders.

______________
Wat vond je van dit hoofdstuk? Laat het zeker weten in de comments!

Hebben jullie door waar de scepter zich bevindt?
Ontdek het in het volgende hoofdstuk -->
Onthoud ook: Vertrouw niemand