Het is hopeloos, niemand weet dat ik hier ben en de politie komt nooit bij de man.
Ik heb het opgegeven, ik kom hier niet meer uit.
Ik zit hier al langer dan een dag, aangezien ik het donker heb zien worden.
Toen ik hier net zat durfde ik niet te schreeuwen, bang dat de man zou komen.
Maar toen hij weg was heb ik wel een tijdje geschreeuwd en uiteindelijk gehuild waardoor ik moe werd en in slaap viel.
Opeens hoor ik iets, de man loopt naar het luik toe en hij doet het open, een straal fel licht schijnt in mijn ogen en ik kan even niks zien.
Dan zie ik het gezicht van de man over de rand, hij kijkt niet boos of blij maar hij heeft een afwezige blik in zijn ogen en hij ziet er gestoord uit.
Dan gooide hij iets de kuil in, het zijn allemaal botten en dieren resten die helemaal rot zijn, hij sluit het luik weer en laat mij in het donker.
En toen kwamen de ratten, ze kwamen langzaam de kuil in om de restjes op te peuzelen.
Ik voelde ze over mijn benen lopen maar ik had geen energie meer om ze te bewegen en ik kon soms zelfs niet meer helder denken.
Het slapen hielp niet veel, deels omdat ik steeds wakker werd omdat een rat in mijn voet beet, mijn schoenen hadden ze al kapot gebeten.
Ik heb eten en drinken nodig want mijn hoofd voelt licht en mijn keel is droog, het is al weer avond want er komt geen licht meer door de kieren.
Dan denk ik aan hoe het thuis is, mijn ouders zullen doodsbang en ongerust zijn en ze zullen vast mijn broer gebeld hebben.
Wie weet is mijn zus ook naar ze toe gekomen om hun te ondersteunen en brengt mijn vermissing ze wel dichter bij elkaar.
Als ze te horen krijgen dat ik het laatst het bos in ben gegaan zullen ze van binnen wel weten wat er aan komt.
Als ze geluk hebben zullen ze mij aan de rand van het bos terug vinden maar degene die terug gevonden zijn hadden geen rattenbeten, dus ik denk dat er voor mij geen kans is.
Het is al weer ochtend en de ratten hebben alle resten op, een paar zijn nu aan mijn benen begonnen.
Mijn linkerbeen voelt verdooft, alsof het aan het slapen is waardoor ik alleen de wonden op mijn rechterbeen voel.
Een paar wonden zijn ontstoken en voelen pijnlijk aan, gelukkig lijken de ratten weer weg te gaan.
Het is nu al middag en in het licht zie ik dat de ratten weg zijn, het stinkt hier wel heel erg door de ratten uitwerpselen en de afgekloven botten.
Ik voel me slap en mijn hoofd doet pijn als ik in het licht kijk, het voelt alsof mijn benen afgehakt zijn terwijl ik ze nog wel zie want ik voel ze niet meer.
Ik weet niet hoelang ik het volhoud in deze kelder, soms wil ik gewoon dat het allemaal voorbij is.