Een ander persoon

Ze sloten hem op in een donkere ruimte en lieten hem alleen. De eerste dagen had hij gedacht dat hij om zal komen van de honger. Na drie dagen kreeg hij eten, een mager bordje zure pap. Twee keer per dag, elke dag weer. Daarna was het gevoel van zijn lege maag een illusie geworden waar hij niet meer aan dacht. Zijn ogen wenden aan het donker en Koa probeerde te lopen door de kleine ruimte. Toen ze dat zagen bonden ze hem vast met ijzeren kettingen aan de muur. Hij was geboeid aan zijn polsen en zijn enkels. Staan was onmogelijk en het enige wat hij kon was de kleine hoeveelheid zure pap die hij in de ochtend kreeg naar zijn mond werken. De kettingen waren niet langer dan dat. Hij kon een halve meter verschuiven, naar de deur van de cel.

De dagen waren donker, de nachten hetzelfde. Hij probeerde te tellen wat voor dag het was, maar na een week was hij het kwijt. In een week zag hij zijn lichaam achteruitgaan. Zijn armen verloren kracht, zijn benen werden dunner. De drang naar een verdomde sigaret was heviger als ooit tevoren en net toen hij dacht dat ze hem vergeten waren kwamen ze.

De mannen maakten hem los en trokken hem mee. Hij had overgegeven toen hij opstond. Zijn lichaam verkrampte. Ze sloegen hem, vervloekten hem. Ze namen hem mee naar een andere ruimte. Er brandde een lamp en hij vernauwde zijn ogen. Het licht deed hem pijn. Ze duwden hem de ruimte in. Dwongen hem op een stoel te zitten. De beweging alleen al maakte hem duizelig en hij keek wazig voor zich uit.

'Waar zit de basis?'

'Geen idee.' Hij schrok, zijn stem was schor.

'Waar zijn de voorraden?' De man liep ongedurig om hem heen.

'Welke voorraden?' Vroeg Koa.

De man schreeuwde, schopte tegen zijn scheen aan en greep Koa bij de kraag van zijn shirt.

'Je bent een Amerikaanse, je weet meer en die informatie willen wij. We zullen doorgaan tot je ons smeekt te stoppen. Ik stop niet voordat je alles hebt verteld.'

'Maar ik weet niets.' Zei Koa, bevangen door de angst dat ze hem als de verkeerde persoon zagen. De man grijnsde spottend, ging voor hem staan. Hij schopte hem tegen zijn andere scheenbeen en Koa kreunde.

De man ondervroeg hem, vroeg duizend keer dezelfde vragen. Koa wist niets, bleef vertellen over wat hij hier deed en hoopte op de genade van de man. Elke dag brachten ze hem weer naar de kamer. Weer vragen, weer pijn. Zijn lichaam werd elke dag bonter, zijn herinneringen elke dag waziger. Zijn lichaam takelde af en hij kon er niets aan doen. Hij was niet meer de man wie hij was. Zijn geest leek hem te verlaten. Zijn ziel was verdwenen. Hij was een schaduw van de persoon die hij ooit was.

Dag in, dag uit, ondervroegen ze hem. Sleurden hem mee naar de andere ruimte, het enige licht wat hij zag was de wiegende olielamp aan het plafond. Ze bonden hem weer op de stoel, bevolen hem omhoog te kijken, naar de man die voor hem stond. En op één dag veranderde er iets. Ze lieten hem zitten in zijn eigen ruimte. In het donker, op de koude vloer. Ze begonnen vragen te stellen. Zodra Koa vertelde dat hij het niet wist, kwam een van de mannen dichterbij. Hij pakte Koa's arm en grijnsde gemeen. Koa spande zijn spieren aan en keek naar de man. Zijn ogen waren duister, er was geen gevoel achter de donkere ogen.

'We hebben geduld maar niet veel.' Zei hij met een zware stem. Met twee handen hield hij Koa's hand vast. Een tweede man hurkte naast hem neer.

Koa haalde trillend adem, tranen welden op in zijn ogen en zonder dat hij het wist begon zijn hele lichaam te trillen. Het zweet brak hem uit. Hij smeekte de mannen om te stoppen. Schreeuwde om hun menselijkheid. Ze gaven er niets om. Ze droegen zijn pijn als een trofee. Een plotse ruk aan zijn hand. Een pijnscheut. Koa gilde het uit van de pijn, trok zijn hand terug. De ketting stond strak onder zijn kracht. Hij voelde het bloed op zijn shirt druppen. Zijn zicht werd wazig, de pijn gierde door zijn lichaam, verlamde hem. De geluiden vielen stil, de wereld stopte voor even en hij verloor zijn bewustzijn terwijl de mannen de ruimte verlieten.