Editen komt nog wel lmao
-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

Ik zat samen met mijn broertje aan de ontbijttafel. Het was alweer een tijdje geleden dat we samen nog eens aan tafel hadden gezeten. Mijn broertje was niet veel jonger dan ik was, en dat betekende dat hij verplicht was om te werken. Hij had niet de best betaalde job, maar hij verdiende genoeg geld voor ons tweeën. Onze ouders waren op een lange reis vertrokken en zouden nooit meer terugkeren. Er was niets wat we eraan konden doen: onze ouders waren jaren geleden gestorven tijdens de Trovig oorlog. Inmiddels heerste er vrede in de  wereld, maar toch voelde we nog altijd de leegte die onze ouders achtergelaten hadden.

We aten in stilte. Allebei zaten we in onze eigen gedachten verzonken. Er was niet veel waarover iets gezegd kon worden. Het was niet alsof er iets interessants in onze levens gebeurde. Er waren duizenden dingen die ik hem wilde vertellen, maar die ik niet mocht vertellen omdat ik zwijgplicht had. Bovendien denk ik niet dat mijn broertje vrolijk zou worden als hij te horen kreeg dat zijn zus lid is van een organisatie die onder de schaduwsoldaten werken.

Discriminatie tegen vrouwen was hier niet ongewoon. In de meeste landen mochten vrouwen niet veel meer dan het huishouden doen aangezien ze als zwak gezien werden, maar daar dachten een paar mensen anders over. De schaduwsoldaten van mijn dorp, de mensen die het dorp vanuit de schaduwen beschermden, besloten  jaren geleden om vrouwen op te leiden tot geheime soldaten. Natuurlijk, in het geheim.

Op mijn vijftiende verjaardag zag een van de soldaten hoe ik in mijn eentje een beer die wild sloeg doodde. Hij zei dat ik de kwaliteiten had, en dat ik precies was wat ze zochten. Het was misschien een gevaarlijke job, maar als het betekende dat mijn broertje en het dorp veilig waren, dan deed ik het maar al te graag. Zelfs als ik mijn leven ervoor zou moeten opgeven.

Door de jaren heen, was onze organisatie uitgegroeid tot een belangrijke verdediging van niet alleen ons dorp, maar ook ons koninkrijk. We hadden nu zelfs een eigen naam gekregen. We kregen de naam Revidh. het krijgen van een naam betekende dat we erkent waren door de koning. Ondertussen groeide onze invloed enorm. Ons hoofdkwartier bleef in dit dorp Tarp, maar we kregen nu ook geregeld missies van ministers en soms ook van de koning. Natuurlijk waren die missies alleen voor de elite van Revidh bestemd. Recent, was ook ik een deel geworden van de elite en kreeg ik de codenaam 'Yvore'. In onze oude taal betekende dat 'het donkerste' Het past perfect bij mijn zwarte ogen en haren. Mijn oude codenaam 'Syone' wat Schaduw betekende, werd doorgegeven aan mijn opvolgster.

Ik bleef maar in gedachten verzonken zitten, en dat leek mijn broertje gemerkt te hebben. "Mithe... Mithe... Mithe!" Pas nadat hij begon te roepen, stopte ik met piekeren. "Ehm, wat zei je Quinten?" Ik lachte alsof er niks aan de hand was, maar Quinten leek het niet echt te geloven. Hij zuchtte, maar ging er niet verder op in. "Ik zei dat ik volgende week een maand weg moet. Je redt het wel zonder mij he?" Hij klonk bezorgd. Ik voelde me beledigd. Dacht hij dat ik een achtjarige was? Als hij zicht zo gedroeg, zouden mensen nog denken dat hij de oudste was. "Ik zou dat aan jou moeten vragen! Ga jij wel een maand kunnen overleven zonder je allerliefste en enige zus?" Ik knipoogde plagerig naar hem en begon de tafel af te ruimen.

Quinten stond ook op van de tafel en hielp me met het afdrogen van de afwas.

"Ik red me wel. Ik ben niet meer dat kleine kind dat..."

"Dat kleine kind dat in zijn bed plast?"

Het was een grap, maar Quinten kon er niet mee lachen. Hij haatte het wanneer mensen begonnen over zijn Duistere verleden.

Nadat we klaar waren met de afwas, vertrok mijn broertje naar zijn werk. Hij was in de leer bij een smid. Er waren veel smeden in ons dorpje. Het was niet voor niets dat ons dorp bekend stond als "Het dorp der smeden". Maar als er pluspunten zijn, zijn er ook minpunten: Alleen de bekendste worden goed betaald.
 

Ik wuifde mijn broertje na en toen ik er zeker van was dat Quinten weg was, ging ik naar mijn kamer. Ik haalde een deel van mijn kast weg en het pak van Revidh werd zichtbaar. De eerste keer dat ik hoorde dat ik miin pak daar moest verstoppen, was ik bijna in lachen uitgebarsten. "Is je kast niet een van de meest voor de hand liggende verstopplaatsen?" Het antwoord dat ik terugkreeg, was een dikke vette grijns.

Ahh dat was dus de reden...

Ik inspecteerde het pak nog eens goed. Alles was aanwezig. De zwarte trui, de zwarte broek, de zwarte riem, de zwarte schoenen, de zwarte handschoenen, en ja, zelfs de vlijmscherpe messen waren zwart. Ik zette mijn persoonlijke favoriet op: de zwarte muts. Het zag er misschien uit als een typische outfit voor overvallers, maar ik kon je verzekeren dat dat niet het geval was. Dit pak was bestemd tegen hitte, onderkoeling, vergif en repareerde zichzelf automatisch. Het had ook helende effecten. Het kon alleen kleine verwondingen genezen, maar dat was soms meer dan genoeg.

Nadat ik mijn pak had aangetrokken, begin ik me op mijn gemak te voelen. Ik voelde me zelfzeker. Het enige wat hier niet zo goed aan was, was dat elke keer dat ik het pak aantrok, er minstens één persoon stierf. Toen ik klaar was met het bewonderen van mezelf in de spiegel, verdween ik in de schaduwen van mijn geliefde dorpje. De techniek om zichzelf onopgemerkt voort te bewegen heette Treyi. het was een van de vele trucjes die ik geleerd had bij Revidh.

Zonder opgemerkt te worden, sloop ik door de straten. Ik scande de omgeving rond mij. Pas toen ik er zeker van was dat niemand mij aan het volgen was, verdween ik in een steegje. Het kon nu eenmaal altijd gebeuren dat er iemand was die me kon detecteren. Het steegje waar ik in was geslopen, was  volledig donker. Er was geen sprankje licht te bekennen. Vastberaden wandelde ik door de straat. Eerst sloeg ik linksaf, toen rechts, weer links, rechtdoor en toen terug naar links.

Voor mij stond een reusachtig gebouw. Het zag er een beetje afgedankt uit, maar het was niet de plaats waar ik moest zijn. Mijn bestemming was aan de overkant van de straat.

Ik stapte de winkel aan de overkant van de straat binnen. Het was een kledingwinkel. Het was niet alsof ik nieuwe kleren nodig had, helemaal niet. Nog altijd zonder opgemerkt te worden, wandelde ik naar de bediende die achter de balie stond. Ik tikte hem drie keer op de rechterschouder en tekende een cirkel met twee vleugels op zijn andere schouder. Het was het wachtwoord dat ik nodig had om binnen te geraken.. Het drie keer tikken stond voor Elite en cirkel met de vleugels stond voor de organisatie.

De man, die het getik voelde, deed alsof hij nieuwe kleren ging halen. In werkelijkheid, opende hij de ingang naar Het Hoofdkwartier van Revidh. Ook al wist hij niet wie hem op de schouder getikt had, hij moest de deur openen als ze hem de code gaven. Zelfs als het een vijand was. De reden hiervoor was simpel: 'Als ze binnen komen, dan zijn ze bereidt om te sterven.' - Is wat ze hem hadden verteld.

Het moment dat ik Het Hoofdkwartier binnen stapte, was ik niet meer Mithe, maar Yvore. Een van de vele regels van Revidh was dat niemand mocht weten wie je was. Het meeste wat de mensen je vertelden, waren leugens die ze op dat moment uit de duim hadden gezogen.

Niemand was je vriend.

Niemand was je vijand.

We waren gewoon mensen die bevelen moesten volgen. Dat was alles.

Ondanks dat, was ik of beter gezegd Yvore aan de populaire kant. Elke keer dat ik Het Hoofdkwartier binnen liep, werd ik onmiddellijk omsingeld door een horde mensen. Omdat ik geen zin had om al die attentie te krijgen, stopte ik pas met het gebruiken van Treyi wanneer ik aan mijn bureau zat. Mijn opdrachtgevers en mede eliteleden konden met gemak mijn precence detecteren dus kon ik zonder problemen het hoofdkwartier binnen lopen.

Zoals altijd was de afdeling waar ik werkte druk in de weer. Ik maakte mezelf pas zichtbaar nadat ik de deur achter me dicht had gedaan.

"Gah! Jij..! Yvore! Waar kom jij ineens vandaan?!"

Aan haar expressie kon ik zien dat Freya een halve hartaanval had gekregen. Na al die keren dat ik uit het niets verschenen was, schrok ze toch nog elke keer. Ik besloot om haar te plagen.

"Je maakt deel uit van de Elite en je kan me niet detecteren?"

"Het is niet mijn schuld dat jij er gewoon te goed in bent!" Ik was er niet zeker van of het een compliment was. "Bedankt, wat ben je toch aardig vandaag Freya!" Freya kruiste haar schouders en begon te mompelen. "Alleen maar omdat we samen een missie moeten uitvoeren. Verdomde Yoti! Waarom moest ik met Yvore deze missie doen?"

Ze moest een error in haar brein hebben gehad als ze dacht dat ik haar niet gehoord had.

Ik begon aan mijn papierwerk. Ik moest informatie verzamelen over Polma Grezer. Ik gaf mijn papieren door aan Freya. "Ga je gang. Dit is jouw specialiteit." Freya pakte de papieren uit mijn handen en nog geen minuut later kreeg ik mijn papieren ingevuld terug. Alle informatie die over Polma te vinden was, stond in haar dossier.

"Thanks, Frey."

Ik was meer het type dat wel in was voor een potje knokken. Als ze een vechter en informant samen in een team zetten, betekende dat het hoogst waarschijnlijk dat het een belangrijke missie was. En je kan het misschien al raden: belangrijke missies waren de missies waar ik de grootste hekel aan had.

Mijn naam werd samen met die van Freya en vier anderen geroepen.

Damnit.

Ik wandelde het kantoor van Micha binnen. Ik was de laatste die aankwam.

Wat is het toch leuk om als laatste aan te komen.

Niet dus.

Natuurlijk, moest mijn supervriendelijke baas daar een opmerking over maken. "Yvore! Jij hoort het voorbeeld voor iedereen te zijn!" Ah, ik had nu al geen zin om verder te luisteren. "Dertig rondjes rond de trainingshal."

Ik wist het. Ze was een heks, een kreng. Begrijp me niet verkeerd, het is niet dat ik een hekel heb aan heksen, maar dat mens is pas echt een heks. Niet de lieve heks van {Sprookje_Dat_Vanaf_Nu_Bestaat}, Vrouw Holle of dat wicht van Hans en Grietje, nee dit was het ergste van het ergste: het was Micha. En geloof me als ik zeg dat zij het ergste van het ergste is. Maar ondanks dat, houden wij allemaal - niet - van haar.

Onze missie werd aan ons uitgelegd. Mijn zorgen waren gelukkig voor niets. Het was een doodgewone missie. Niets meer en niets minder dan het kidnappen van een eenentwintigjarige debiel. Simpel toch? Ja, dat dacht ik dus ook.

Nadat we alle uitleg hadden gekregen, vertrokken we meteen. Om me nog wat extra te straffen, had Micha me teamleader gemaakt. Ze wist maar al te goed dat ik er een vreselijke hekel aan had om mensen te leiden. Het liefst bleef ik in de schaduwen, weg van alle aandacht en beoordelende blikken. Wanneer iemand tijdens een missie stierf, was het de fout van de teamleader. Aangezien dood vaak gebeurde, had ik niet echt veel zin om die schuld te krijgen. Was hun eigen fout dat ze dood gingen, niet de mijne. Het was gewoon dat ze niet goed genoeg waren.

Je mag denken wat je wil. Die mindset was de enige reden dat ervoor zorgde dat ik mijn hoofd boven water kon houden. Als ik niet zo dacht, zou ik lange tijd al verdronken zijn in schuldgevoel. En dat was dus, waarom ik geen teamleader wou zijn. Maar ja, ik kon er niets aan doen als Micha me een bevel gaf.

In de stilte van de nacht verdwenen zes gemaskerde vrouwen de schaduwen in. In de plooien van hun kleren zaten verschillende wapens verborgen voor het geval dat ze vechten moesten. Je wist maar nooit wat er gebeuren kon...

Ons doelwit was Klar Snorkx. Ze was iemand die vroeger zo tam als een schaap was, maar later werd ze steeds arroganter. Nu had ze zelfs een arme bakker bedreigt met een vork. Je las het goed. Ze bedreigde hem met een vork. Dat was niet de reden dat we haar moesten ontvoeren, de reden was omdat ze twee maanden geleden tijdens een snack-overval twee jongeren vermoord had met, hoe raad je het? Een vork!

De reden waarom we haar ontvoerde en niet gewoon in de bak smeten, was vrij simpel: te veel moeite. En bovendien, kregen we er geld voor. Het was dus beter voor ons om haar te kidnappen. Easy peasy. Het klinkt misschien niet als het meest logische aangezien wij een deel van de schaduwsoldaten zijn, maar dat zijn maar details.

We waren ondertussen aangekomen aan het huis waar Klar verbleef. Hoe ze onder de rader van de soldaten gebleven was, was alleen maar dankzij onze hulp. Ik vond dat ze nu dus wel meewerken mocht.

Ik stak mijn linkerhand in de lucht om aan te geven dat de kust veilig was. Klar lag rustig te slapen. Niet wetende dat als ze wakker werd, een niet al te aangename verrassing zou zien. Ik bedoel wie zou er zich nu niet rot schrikken als ze wakker worden en mensen in zwarte pakken aan zouden komen lopen met feesthoedjes en dit naar je zouden roepen: "Gefeliciteerd! U bent succesvol gekidnapt! Voel u vrij om vooral geen voet buiten deze kamer van drie op drie te zetten. Dank u en nog een fijne dag."