Mijn vader heeft me zoals gewoonlijk wakker moeten maken zodat er een einde kwam aan de nachtmerrie. Hij moest me eruit halen. Uit de slecht verwerkte trauma die zich blijft herhalen in de late, donkere nacht. Weer was ik op mijn oude school en weer werd ik opgejaagd door alles wat ik continu probeer te vergeten. Het is altijd mijn vader geweest die me terugbracht naar de realiteit en op de een of andere manier hebben we zwijgzaam afgesproken het zo te laten. Ondanks deze regeling viel het mijn moeder op dat ik om half vier 's nachts naar de woonkamer ging. Toen ze vroeg waarom heb ik haar de waarheid niet verteld.

"Door de warmte kon ik niet slapen. Ik wilde even wat water drinken," loog ik. Het is tenslotte haar verjaardag. Deze dag is voor haar en voor haar alleen. Ze hoeft zich geen zorgen om mij te maken. Niet nu. Niet vandaag.

Ik deed mijn best en gelukkig bleek dat genoeg. De dag verliep precies zoals gepland. De versiering in de woonkamer, de taart, Sem die enthousiast zijn cadeautje gaf - stiekem betaald door mijn vader - en alle visite: mijn moeder heeft ervan genoten.

"De bloemen zijn prachtig" zei ze.

Familie en kennissen vertrekken na de heerlijke barbecue in onze tuin. Zodra alles is opgeruimd haast ik me naar mijn kamer om me klaar te maken voor later. Via via kwam ik erachter dat er een soort buurtfeest zou plaatsvinden een aantal straten verderop. Iedereen die zin heeft mag komen, gratis en voor niets. Ook al zou het geen feest zijn waar het draait om zuipen en stoned worden, ga ik er toch van uit dat er geen kleine kinderen of volwassenen boven de 30 aanwezig zullen zijn. Nadia, Yara en ik spreken er over een kwartiertje af.

Eenmaal gereed voor vanavond vertrek ik. In een kleurig zomerjurkje en witte gympen stap ik naar buiten. Het is ruim boven de 20 graden, de zon schijnt nog steeds en er is geen regen voorspeld. Ik glimlach. Zowel de muziek als het geschreeuw van de mensen is op afstand al goed te horen. Met een goed humeur ga ik op het geluid af en het duurt niet lang of ik sta pal voor de menigte die zich gedeeltelijk onder een grote, open tent heeft verzameld. De boxen staan ertussen, met meerdere tafels voor snacks en drank aan de zijkant.

Een populair liedje van Ed Sheeran wordt afgespeeld. De sfeer zit er lekker in. Iedereen die de tekst kent zingt mee, inclusief ik. Mijn vingers tikken op de maat van de muziek. Bij een uithaal klinkt mijn stem verschrikkelijk vals. Gelukkig staat het geluid veel te hard om dat te kunnen horen! Ik lach erom. Wanneer er een arm om me wordt heengeslagen stop ik geschrokken. Opgelucht herstel ik me als ik zie dat het Nadia is. Yara staat vrolijk naast haar. Nu we samen zijn kan ik er volop van genieten.

Kletsend, dansend, lachend en zingend laat ik de tijd voorbijgaan. Het is heerlijk. Terwijl er een bekertje Cola voor mij wordt gepakt observeer ik de mensen. Sommige herken ik uit de buurt, andere van mijn nieuwe school en een paar van de oude. Voordat oogcontact mogelijk is kap ik het af. Tussen de gezelligheid zijn er altijd wel de enkele die je liever ontwijkt. In ieder geval bij mij wel. Bovendien was ik niet van plan om sociaal met iedereen te praten over het verleden. Nee, ik ben hier om plezier te maken met mijn vriendinnen.

'Elena, mega trut gaat je aanspreken binnen nu en vijf seconden' waarschuwt Yara me opeens. Ik draai me om. Nee he! Alsjeblieft niet zij... Het kost veel moeite niet teleurgesteld te kijken. Een roodharig meisje loopt vermaakt mijn kant op. Ze draagt te korte kleding en ze is zwaar opgemaakt. Wat ik net in gedachten had afgesproken kan ik niet meer nakomen, want als er iemand zin zal hebben om over het verleden te praten dan is zij het wel. We hebben een paar jaar dezelfde lessen gevolg. Een klik is er nooit geweest. God wat haat ik haar.

'Hé meid, ben jij hier ook?'

Ik pers een glimlach op mijn gezicht. 'Renée, leuk je weer eens te zien!'

Ze neemt een slok van haar drinken. 'Goh, ik had je hier eerlijk gezegd niet verwacht. Je hebt inmiddels andere bezigheden waar jij je veel liever mee bezig houdt, toch? Of heb ik dat nou helemaal mis?'

Schaamteloos staart ze mij aan. Ze doet alsof het onschuldige vragen zijn al weten we beide heel goed dat het alles behalve dat is. Ik merk dat Nadia en Yara beschermend naast me staan en hun mond openen om voor me op te komen. Ik ben ze echter voor. Het gevoel van zelfverdediging stroomt door mijn lichaam.

'En aan welke bezigheden dacht je precies?' vraag ik fel.

Ze haalt haar schouders op. 'Ach ik weet niet. Wiskunde sommen maken misschien? "Bijles" nemen?'

Ik voel me beledigend. Er zijn genoeg scheldwoorden die nu van toepassing zijn en toch spreek ik ze niet uit. Haar gezicht straalt vermaak uit. Ze lacht het weg met een valse lach. 'Grapje meid! Ik maak maar een grapje!'

Hierna loopt ze weg. Zwijgend volgen we haar bewegingen. Haar woorden galmen na in mijn hoofd. "Wiskunde sommen maken? Bijles?" Ze mengt zich in een groepje tieners zodat het onmogelijk is geworden haar alsof flink tegen te spreken. Mijn hart is sneller gaan kloppen uit boosheid. Uit woede. "Wiskunde sommen maken? Bijles? Bijles?"

'Renée is gewoon een trieste bitch die aandacht nodig heeft, dat weet iedereen.'

'Ja, ze is gewoon een loser die niet weet waar ze over praat. Adem aan haar verspillen is al overbodig.'

Ik kijk mijn vriendinnen aan. Ze bedoelen het goed. Het helpt niet, maar ze bedoelen het goed. En eerlijk? Ik ben zulke opmerkingen als die van Renée flink zat. Ik heb ze al lang niet meer gehoord sinds ik naar het Graaf van Hoog College ben gegaan. Ik begon ze eindelijk te vergeten en nu komt het allemaal in een harde klap weer terug. Elk gemeen woord, zin en uitspraak. Alle vooroordelen en onbegrip.

Diep haal ik adem. Oké, hier gaan we wat aan doen. Zonder iets te zeggen been ik naar de tafels toe. Ik observeer alles. Cola, Fanta, 7UP, Lipton Ice Tea Green, Heineken, Vodka - stop. Dat laatste heb ik nodig. Ik pak een van de ongebruikte bekertjes en schenk het voor mezelf halfvol. Voor ik me bedenk neem ik twee flinke slokken. De bittere, intense smaak geeft me kippenvel. Na nog een slok verdwijnt het weer.

'Elena wat doe je?'

'Ik drink Nadia,' antwoord ik gevoelloos. 'Problemen mee?'

Ze blijven stil. Ik weet dat ze om me geven. Ik weet wat ze wel willen zeggen en toch voor zichzelf houden. Misschien snappen ze het diep vanbinnen wel. Misschien begrijpen ze dat ik het nodig heb om het te vergeten. Voor even. Eén keer, dat is alles. En dus zeggen zij niks en dus wordt Vodka mijn tijdelijke, beste vriend vanavond. Het feest gaat net als ik ongestoord door. Hoe later het wordt hoe geweldiger ik me begin te voelen. Zowel fysiek als mentaal stap ik over van fase naar fase.

Want eerst voelde ik me rot door die bitch van een Renée, daarna werd ik verdoofd door de drank en nu voel ik me vrijer, vrolijker en ontspannen. Ik ben losser, zelfverzekerder. Alsof ik de hele wereld aankan! Ik grinnik spontaan bij de gedachte.

Niemand doet mij nog wat.

***

Ze heeft zichzelf overgegeven aan de vrijheid van dronken zijn. Ze laat de drank zijn werk doen. Het gif vloeit in haar lichaam. Het verdooft haar hersenen en daarmee haar logische verstand. Ze raakt in een soort trans. Ze zit in een heerlijke roes waar ze voor altijd in wilt blijven. Het voelt goed. Het voelt lekker!

Hij ziet dat ze zichzelf niet is. Terwijl hij al een tijdje met een paar vrienden uit de buurt heeft staan praten valt hij haar nu pas op. Gemakkelijk krijgt hij het voor elkaar naar de onbelangrijke gesprekken van de jongens om hem heen te luisteren, zijn bier op te drinken, af en toe ook iets te zeggen én de duidelijk dronken Elena in de gaten te houden. Zijn bruine ogen volgen haar bewegingen. Zou ze zich altijd zo anders gedragen buiten school, of hebben persoonlijke redenen met deze houding te maken?

'Wie gaat er meer bier halen?' klinkt het luid boven de muziek uit.

Er wordt op zijn schouder geklopt. 'Kenzo!'

Hij haalt zijn schouders op. 'Sure.'

Rustig loopt hij naar de tafel die het dichts bij Elena staat. Extreem langzaam pakt hij een paar flesjes Heineken. Hij focust zijn gehoor op het gesprek tussen haar en twee meisjes. Zo te horen willen zij naar huis. Het begint al laat te worden, zeggen ze.

'Ga naar huis als je wilt maar ik blijf' antwoordt Elena. Haar stem klinkt niet zeker. Echte vriendinnen dat die anderen zijn eisen ze dat ze haar naar huis mogen brengen. Kinderachtig en bijna boos blijft Elena volhouden dat ze nog niet weg wilt. Ze kijkt om zich heen en wijst naar een meisje verderop. 'Anna woont drie huizen verderop. Ik blijf nog heel even daarna ga ik samen met haar naar huis. Ik beloof het!'

Geïnteresseerd luistert hij. Blijkbaar vertrouwen haar vriendinnen het. Ze omhelzen haar en verdwijnen. Hij vindt het fucking dom. Wie gelooft een dronken, emotionele meid nou? Anna zal er nooit achter komen dat Elena hier überhaupt was.

Hij gaat terug naar het groepje waar hij eerder stond. De komende 40 minuten heeft hij Elena zien dansen, zingen en drinken met verschillende mensen. Ook hij vergeet niet te genieten van de avond. Hij voelt zich tenslotte niet verantwoordelijk voor het nieuwe meisje. Hij is puur nieuwsgierig, that's all.

Wankelend loopt ze weg. Deze keer lijkt ze het feest eindelijk echt te verlaten. Tenminste, ze doet een poging. Er zijn meer dan genoeg signalen die duidelijk maken dat ze geen idee heeft waar ze precies heen gaat. Op deze manier komt die meid de komende 5 uur niet thuis. Zuchtend maakt hij het laatste beetje bier op. Hij grijnst, slaat Mo op zijn schouder als teken dat hij ervan door gaat en verdwijnt in dezelfde straat waar Elena in ging.