Alles ligt klaar voor een goede studiesessie. Mijn telefoon staat op stil, de deur is gesloten, er is eten voor energie en water tegen uitdroging. Op de vloer is de rest uitgestald: mijn leerboek, schrift met aantekeningen, begrippenkaartjes, markeerstiften en ikzelf. In mijn meest comfortabele spijkerbroek en een zwart hemdje lig ik op het tapijt. Geconcentreerd neem ik een voor een de zwartgedrukte woorden door. Het stapeltje links is wat ik nog niet ken, rechts wat ik wel ken. Morgen is het eerste schoolexamen geschiedenis van dit jaar en ik ben vastberaden er een goede voldoende voor te halen.

Is het daarom ongelofelijk dom dat ik Kenzo heb gevraagd om samen te leren? Vlak na de dag dat we allebei aan elkaar hebben toegegeven? Ja, natuurlijk. Hij is een blok aan slechte afleiding en daar hoeft hij enorm weinig voor te doen. Puur aanwezig zijn is genoeg. Liggend op mijn bed schieten zijn ogen van het een naar het ander. Hij observeert veel, behalve dat wat hij zou moeten observeren. Typisch. Voor de zoveelste keer deze avond krijg ik lichte tintelingen op mijn huid. Ik voel hoe hij naar me staart.

'Oké het idee is dus,' zeg ik zuchtend, 'dat je morgen niet alleen een pen bij je hebt om je naam op papier te noteren máár dat je er ook de vragen mee kunt beantwoorden. Shocking, ik weet het.'

Onverschillig haalt hij zijn schouders op. 'Ik zie het probleem niet.'

Ik laat teleurgesteld een begrippenkaartje los. 'Kom op. Je doet niets! Ik snap dat niet. Heb je geen stress?'

'Ach schat. Geschiedenis is simpel. Je moet het zo bekijken: mensen leren nooit van hun fouten. Ze willen macht. Ze maken ruzie. Er is oorlog. Er komt vrede. En alles begint weer opnieuw. Paar jaartallen erbij en je bent helemaal klaar voor de toets. Niks om je zorgen om te maken.'

Hoofdschuddend onderdruk ik een glimlach. Zijn logica zou me niet moeten verrassen. Ik accepteer dat hij de kleuren van mijn slaapkamer boeiender vindt dan de oorzaken van de Koude Oorlog en ik ga door met studeren. Terwijl ik door het boek blader, op zoek naar een bepaald hoofdstuk, gooit hij een kussen mijn kant op. Ik vloek, gooi het kussen terug en blader verder. Hij grinnikt. Vermoeid trek ik het zwarte elastiekje uit mijn blonde haren, die los over mijn schouders vallen. De papieren bladzijdes glippen langs mijn vingers. En ineens is het verdacht stil.

Hij maakt geen flauwe grappen meer en hij probeert me niet opzettelijk af te leiden. Is hij dan toch iets gaan doen met de samenvattingen die ik aan hem gegeven heb? In een kleine beweging kijk ik op. Wat ik zie snap ik niet helemaal. Op het eerste gezicht lijkt hij gewoon comfortabel te liggen in zijn zwarte trainingsbroek en donkerblauwe T-shirt, zijn bruine haren aantrekkelijk warrig en zijn ogen intens. Maar het is meer dan intens. Hij staart naar zijn hand, of iets wat hij in zijn hand heeft. Zijn blik is serieus. Bijna ernstig. Kwetsbaar.

Ik slik. 'Wat is dat?'

Beschermend slaan zijn vingers dicht, tot een vuist. 'Oh niks belangrijks.'

Doordringend kijk ik hem aan. Ik laat me niet door zijn felle houding afschrikken totdat hij toegegeven zucht en me wenkt. Nieuwsgierig kom ik naast hem zitten. Hij opent zijn gebogen vingers. In het midden van zijn handpalm ligt een munt. Een zilverkleurige munt met voor mij onbekende symbolen erop.

'Een geluksmunt?' vraag ik.

'Zoiets.'

'Hoe kom je eraan?'

'Gekregen van iemand.'

De korte antwoorden zijn waarschuwingen. Ik herken dit. Dit is persoonlijk en persoonlijk betekent afscherming. Hij doet koeltjes terwijl het waarschijnlijk veel voor hem betekent. Mag ik het niet weten of vindt hij het moeilijk er in het algemeen over te praten? Ik wil niet te ver gaan en daarentegen wil ik helpen waar ik kan. Aarzelend leg ik mijn hand half op die van hem. Mijn vingers gaan over het koude zilver van de munt. Hij trekt zich niet terug. Ik voel zijn ogen op me branden. Mijn veel te hoge hartslag verraadt dat ik een risico neem.

'Iemand?' zet ik rustig door.

Hij spant zijn lichaam aan. Wonder boven wonder geeft hij dan oprecht antwoord.

'Jim. Hij was mijn begeleider in de jeugdgevangenis. Het idee was dat ik iets had als steun. Hij heeft het nooit toegegeven maar ik denk dat hij zichzelf een soort vaderrol gaf.'

Met moeite dwing ik mezelf niet van slag te reageren. Ik wil hem niet de indruk geven dat hij me hiermee wegjaagt. Ik weet dat hij een hekel heeft aan medelijden, al kan ik het niet helpen dat soms voor hem te voelen. Natuurlijk wist ik dat hij na Claire naar de jeugdgevangenis moest en toen ik bij hem thuis was heb ik zijn broer en zijn moeder ontmoet. Er was geen vader.

Ik kijk hem glimlachend aan. 'Dus Jim heeft je geholpen. Dan is het mooi om dit te bewaren, toch?'

'Ja heel mooi,' antwoordt hij sarcastisch. 'Ik vind het nogal fucked up. Alsof Jim en zijn munt het allemaal even oplossen. En ik heb er niet om gevraagd Elena.'

Zijn woorden gaan in strijd met de toon van zijn stem. Hij beweert dat het onzin is maar ik hoor slechts dat hij het niet terecht vindt dat zijn begeleider hem wilde steunen. Het hoort bij zijn schuldgevoel. In zijn ogen verdient hij het niet hulp of steun te krijgen. Ik zou willen dat ik hem kan laten geloven wat ik geloof. Het is frustrerend. Hij is zoveel beter dan hij denkt. Of misschien beseft hij dat ook wel, heel erg diep vanbinnen. Tenslotte heeft hij de munt bewaard. Als herinnering aan wat hij heeft gedaan? Aan de support van Jim? Wie weet allebei.

'Hij geloofde in je,' fluister ik. 'En hij is niet de enige.'

Onder druk adem ik diep in. Zijn mondhoeken krullen op. Gerustgesteld blaas ik uit. Ik sluit mijn ogen wanneer hij mijn haar achter mijn oor strijkt. Hij raakt me scherp en gevoelig. Lief drukt hij een kus op mijn voorhoofd. Dan stopt hij in een snelle beweging de munt terug in zijn zak en stapt hij het bed af.

'Ik wil het ergens anders over hebben.'

Verbaasd kijk ik hem aan. 'Oké?'

Zwijgend loopt hij richting de andere kant van de ruimte. Hiermee heeft hij het moment van net beëindigd. Wat is deze onvoorspelbare jongen nu weer van plan? Ik volg hem nauw met mijn ogen. Ik wacht af. Bij de kledingkast trekt hij de onderste lade open. In een flits schiet de paniek mijn lijf overeind. Deze belachelijke stunt geeft belachelijke fantasieën. Ik ben de brandweervrouw die dwars door een luid alarm op de vlammen afgaat. Halt! Stop!

'Wow hallo!' roep ik hysterisch. Traag tovert hij een verwaande grijns tevoorschijn. Boos duw ik hem weg, waarna ik met een harde klap de lade van mijn lingerie dicht sla. Ik was snel. Niet snel genoeg. Volledig genietend van de reacties die hij uitlokt kijkt hij schaamteloos op me neer. Mijn ogen worden groot. Hij heeft een zwarte slip om zijn vinger bungelend.

'Op een schaal van 1 tot 10, welk cijfer geef je het?' vraagt hij zogenaamd serieus. 'Als we het eens zijn heeft onze relatie officieel een hoger level bereikt.'

'Oh ik weet wat er een hoger level heeft bereikt: mijn haat voor jou!' sis ik. 'Geef dat terug. Echt ik zweer het je, geef het nu terug.'

Hard kom ik in beweging. Scherper en directer houdt hij zijn arm ver omhoog. Ik grijp mis. Ik scheld hem uit voor eikel, waarna hij alleen meer grinnikt. Hij begint me steeds meer op mijn zenuwen te werken. Buitenadem spring ik. Dat hij me vervolgens 'kleintje' noemt is de druppel. Elk greintje energie dat ik bezit is erop gericht hem niet te laten winnen en dus druk ik mezelf fanatiek tegen hem aan. Bijtend op mijn lip weiger ik te lachen. Zijn spieren bieden weerstand.

'Ga je ervoor vechten lieverd?' zegt hij dan bespottend.

'Jij gaat hier zoveel spijt van krijgen.'

Dat gezegd te hebben verliest mijn verstand de controle. De pompende adrenaline zet me naar de volgende stap: klimmen. Ik zet mezelf half tegen hem op, grijpend naar het slipje in zijn hand. Nu ik met mijn gewicht de lucht in ga heb ik niet langer meer de vloer voor evenwicht. In principe had Kenzo me met gemak tegen kunnen houden, als hij voorbereid was geweest. Dat is dus niet het geval. We weten allebei niet echt wat er gebeurt. Hij drukt zijn handen om mijn armen, we wankelen en vallen. Hij vangt de klap op. Ik beland op hem.

'Elena. Als dit is wat je bedoelde met een "studiesessie" had je het ook meteen mogen aangeven. Dacht je soms dat ik nee zou zeggen? Ik geef de slip trouwens een 9,5.'

Haastig trek ik het stukje stof uit zijn handen. Dit keer laat hij het toe. Ik wil hem kwaad aankijken. Onschuldig staart hij terug. Hij duwt me niet van hem af en ik ben te ontdaan zelf te bewegen. Mijn hart klopt hevig. Het feit dat we zo liggen maakt zijn gestoorde actie compleet.

'Jij bent echt niet goed in je hoofd. Je bent gek,' mompel ik.

Hij neemt me aandachtig in hem op. Zijn kaak gespannen, ademhaling zwaar en toch onder controle. Een hitte slaat door mijn hele lichaam. De verboden lach verschijnt op mijn mond. Ik zou het niet moeten doen. Ik zou moeten opstaan en leren. En dat is het probleem. Wat ik zou moeten en wat ik wil zijn twee tegenovergestelde dingen geworden sinds hem. Hij weet dat. Hij weet dat maar al te goed.

Ik buig me voorover en ik kus zijn lippen. Mijn vingers strelen zijn wang. Gloeiend voel ik zijn handen langs me gaan.

'Als ik mijn diploma niet haal ga ik jou dus echt wel de schuld geven,' kan ik er nog net fluisterend uitbrengen.

'Hé, kijk me eens aan.'

Ik open mijn ogen. Kalm staat hij op. Zachtjes maar dwingend trekt hij me in zijn armen. Geschrokken pak ik hem beet. Hij legt mijn handen op zijn schouders. Zijn handen gaan naar mijn heupen. Ik ga uit van zijn leiding, zonder echt te beseffen wat we doen. Hij begint te neuriën. Er is geen muziek. Het is niet zuiver, het is niet vals. Het is de klank van zijn stem. Zwaar, een beetje schor. Ineens schuifelen we. Denk ik.

'Wat doen we?' vraag ik lachend.

Hij grijnst. 'Merk je dat dan niet? We dansen!'

'Maar-'

'Nee je gaat niet tegenspreken. Ik wil dat je relaxt. Je bent veel te zenuwachtig voor morgen schat. Nergens voor nodig. Je bent super slim.'

Ik zucht verslagen. Hij neuriet ongestoord verder. Voorzichtig geef ik eraan toe. Ik ontspan. Ik laat hem mij geruststellen en op dat moment, hier, nu, is het veilig. Ik ben veilig.

Door hem.