Ik heb het koud. Ondanks de zon die fel door de wolken heen schijnt ril ik in mijn zwarte vest. Ik verberg me diep in de veel te grote capuchon die ik over mijn hoofd heb getrokken. Het kan me niet schelen hoe ik eruit zie. Vandaag is dat niet belangrijk. Dit is de eerste dag na de break-up. Ik heb het recht er verwaarloosd uit te zien, slecht te hebben geslapen en medelijden met mezelf te hebben. Hier moet ik doorheen.

'Nou ja zeg!' roept Kiara verontwaardigd. De lunchpauze is al enige tijd bezig en ze is nog steeds niet gestopt met schreeuwen. 'Hoe kan dit? Hij heeft het uitgemaakt? Dat is belachelijk. Dat is gewoon...'

Vermoeid kijk ik op. 'Belachelijk? Ja, dat zei je al.'

Onder de grote groene boom zitten we redelijk afgeschermd op het plein. Adriënne legt haar hand op mijn schouder. 'Ik heb hem gezegd dat hij een idioot is. Je bent het beste dat hem is overkomen.'

'Bedankt.'

Ze bedoelen het goed. Ik waardeer het en tegelijkertijd voel ik me er niet beter door. Daarbij moet het meest ongemakkelijke nog komen: wiskunde. Dit is de enige les die we samen hebben. Met buikpijn betreed ik het lokaal waar het gebruikelijke gefluister weg valt. Een groepje meiden staart me nieuwsgierig aan. Fijn. Deze rot school weet natuurlijk allang wat er is gebeurd. Jack, Nathan en Chris hebben vast hun mond niet voorbij gepraat, aangezien ze zijn verslagen, dus zal het Claire wel geweest zijn. Via haar hebben de geruchten zich verspreid. Als ze nu al zo onder de indruk zijn, dan wil ik hun gezichten straks weleens zien. Kenzo en ik kunnen elk moment in dezelfde ruimte zijn en een ding weet ik zeker: het zal geen romantisch plaatje worden.

Dan stapt hij naar binnen. Alle ogen gaan in een vloeiende beweging zijn kant op. In een eenvoudige outfit, bestaande uit een zwarte spijkerbroek en een donkerblauw T-shirt, ziet hij er onweerstaanbaar uit. Zijn bruine haren lekker warrig. Een intense blik op zijn volmaakte gezicht. Hij lijkt niet onder de indruk van de aandacht en loopt rustig naar zijn vaste plek. De tafel links achterin bij het raam, waar alles in feite begon. De bekende geur van Calvin Klein dringt mijn neus binnen. Ik adem in en word overvallen door een flashback.

"Je ruikt lekker."

"Ik zal Calvin Klein bedanken. Wie had dat ooit gedacht: de reclames zijn waar! Bloedmooie meisjes komen erop af."

"Heel grappig!"

Zuchtend focus ik me op hier. Op nu. Er is een bepaalde aantrekkingskracht waardoor ik geen controle heb en we zo elkaar vinden. Hij kijkt me aan. Uit zijn uitdrukking kan ik niet een sterke emotie aflezen. Ik ben me ervan bewust dat ik een en al zwakte uitstraal. Abrupt draai ik mijn hoofd. Ik moet me concentreren. Het is over. Hij is verleden tijd.

'Meid, laat je niet afschrikken' fluistert Kiara. Haar expressie is bemoedigend. Ik ben blij dat ze naast me zit. Mevrouw de Groot stelt voor dat gaan beginnen aan een nieuwe paragraaf. Op de achtergrond hoor ik Wendy, een meisje dat voor Kenzo zit, overdreven vriendelijk vragen of hij een pen te leen heeft. Wat een bespottelijke manier om zijn belangstelling te claimen. Iedereen weet dat hij nooit iets meeneemt naar de les, hooguit één pen voor zichzelf. Een ander meisje mengt zich in de conversatie en verandert het onderwerp door zogenaamd geschokt naar zijn gebroken arm te wenken. Hij kapt het gesprek niet af. Ik heb er een hekel aan dat ik jaloers word.

Thuis hol ik de trap op naar mijn slaapkamer. Ik blijf de rest van de middag hier. Behalve de warmte en zachtheid van mijn lakens en kussen heb ik nergens behoefte aan. Dat en mijn nieuwe beste vriend: Milka. Drie repen liggen op de vloer. Een ervan is bijna op. Na een paar afleveringen via Netflix te hebben gekeken sluit ik lusteloos mijn ogen. Als er zachtjes op de deur wordt geklopt heb ik even geen besef van tijd. De klok geeft half acht aan, wat dus betekent dat ik niet vluchtig ben ingedut. Integendeel; ik heb ruim twee uur geslapen.

'Elena? Elena? Mag ik binnenkomen? Ik heb iets voor je!'

'Ja kom maar,' mompel ik.

Mijn broertje Sem zet voorzichtige stappen in mijn kamer. Het T-shirt dat hij draagt is twee maten te groot, maar het heeft een opdruk van het kinderprogramma 'Tom en Jerry', een van zijn favoriete dingen om naar te kijken op dit moment. Hij steekt geconcentreerd het topje van zijn tong uit, bang dat hij knoeit. Lachend neem ik de kom groentesoep die hij in zijn handen heeft van hem over. Zijn grote ogen stralen onschuldig. Het is hart verwarmend dat hij me eten wilt geven. Ik kan het niet laten door zijn blonde krullen te gaan. Hij moet nodig naar de kapper.

'Mama zegt dat je verdrietig bent.'

Ik pers een glimlach op mijn gezicht. 'Geen zorgen kleintje.'

'Maar waarom ben je niet blij?'

De soep is nog veel te heet. Ik zet het aan de kant en denk na. Hoe ga ik dit uitleggen aan een 10-jarige? Kuchend stamel ik, 'nou kijk: iemand was niet zo heel lief tegen mij. Een jongen. Hij was eerst heel aardig. Heel erg zorgzaam. Dat betekent dat hij op je past, zoals jij heel erg aardig doet, snap je? Helaas is dat nu niet meer zo bij die ene jongen. Jammer he?'

Hij kijkt beteuterd. 'Oh. Dat is stom. Je moet tegen hem zeggen dat hij stom is.'

Ik lach. 'Zal ik doen.'

'Gaan we samen een film kijken?' vraag ik en pak de afstandsbediening.

'Ja!'

Enthousiast springt hij naast me op het bed. Ik laat me afleiden door mijn drukke broertje, door de warme soep en door The Lion King. Ik ben begonnen aan het proces van wissen. Alle herinneringen, alle emoties. Ik moet ze een plek zo ver weg geven dat het niet meer relevant is. Anders blijf ik een puinhoop.