‒ ‒ ♛‒ ‒

Henry had besloten naar William te gaan. Hij had een paar spullen gepakt en was vertrokken. Hij ging niet voor eeuwig weg, het was maar tijdelijk, om te voorkomen dat Robert en William elkaar zouden vermoorden. Nu reed hij daar op zijn paard over groene velden samen met Jimmy. Henry keek om zich heen. Hij kon niks anders zien dan velden van boeren en heuvels. Hij had altijd al een obsessie gehad met de schoonheid van de natuur. Het maakte hem rustig.
 Het ging nog lang duren voor ze bij William waren. Dus begon Henry na te denken over Roberts aanval.
 Hij kon het niet geloven; er was amper een maand voorbij en Robert had al plannen om William aan te vallen. Nou, of het Robert was wist Henry nog niet zo zeker. Natuurlijk wilde Robert meer land, maar Henry dacht dat Odo, een vriend van Robert misschien veel invloed had op het plan.
Odo was een bisschop en vriend van Robert, maar Henry had normale mensen ontmoet die zich meer als een bisschop gedroegen dan Odo. Odo was 19, een jaar ouder dan Henry, maar gedroeg zich als een ware krijgsman, die al veel ervaring had en alles wist. Hij was bloeddorstig en via Robert liet hij mensen executeren en veroverde hij land. Niet ver voor de dood van Henry's vader, Rufus, waren Robert en zijn gestoorde vriend Odo een opstand begonnen. Heel het volk had zich tegen hun vader gekeerd en het duurde weken tot het volk weer rustig was. Odo had veel mensen, die weigerde om hem en Robert te steunen, vermoord en Robert deed er niks aan. Op deze manier kreeg de opstand veel aanhangers. Robert stond qua rang boven Odo, maar hij durfde zich niet te verzetten tegen zijn vriend. Zelfs niet toen Odo een dorp in brand stak dat trouw was aan het koningshuis, dus ook aan Robert. Henry had de rook gezien en was meteen op een paard gesprongen, maar toen hij aankwam was het al te laat. De meeste mensen waren op tijd ontkomen aan het vuur, maar niet iedereen. Odo en een aantal aanhangers, die hem hadden geholpen met de brand waren al lang gevlucht. Terwijl Robert stond te kijken naar de vlammen en luisterde naar het afschuwelijke geluid van brandend hout. De vlammen weerspiegelde in zijn blauwe ogen en er zat een rode gloed van het vuur in zijn haar. Om hem heen renden mensen de huizen in en uit om te redden wat er te redden viel. Een vrouw stond te huilen en andere probeerde wanhopig het vuur uit te krijgen met water uit een beekje. En Robert stond daar maar te kijken naar wat hij had aangericht. Toen Henry vroeg waarom hij het had gedaan, kreeg hij geen antwoord. Later op die dag was Henry naar Robert gegaan en vroeg of het Odo's idee was en of Robert alleen maar had gedaan omdat Odo het deed. Robert was woedend geworden en schreeuwde dat het zijn idee was, dat hij dit wilde en Odo hem alleen geholpen had, maar Henry had hem niet geloofd.

'Henry? Henry gaat het wel? Waar denk je aan?' Henry schrok op uit zijn gedachte. Jimmy keek hem bezorgd aan. Zijn schouder lange, golvende bruine haren stonden nog steeds alle kanten op en waarschijnlijk zou dat ook nooit veranderen. 'Ik dacht aan de brand en aan Robert.' Jimmy keek hem even niet begrijpend aan, maar begreep toen waar Henry het over had. 'Het komt echt wel goed. Ze zullen elkaar niet vermoorden.' probeerde Jimmy hem gerust te stellen. 'Ze zijn familie.' Henry knikte. Hij hoopte dat zijn vriend gelijk had.

Aan de grootste tafel van het kasteel zaten Odo en Robert. De tafel hadden ze vol gelegd met kaarten van Raina en lijsten met namen van ridders, die de leiding zouden krijgen over soldaten. 'Ik neem de leiding over de ridders wel.' zei Odo, die zich zogenaamd op offerde. Robert keek hem twijfelend aan. Odo wees naar een lijstje met de sterkste en trouwste ridders. 'Dat doe ik, Odo. Ik ben de landheer.' Odo keek hem boos aan. 'Oke.' zei hij met en rare glimlach.
Robert zuchtte. Het plan was klaar. Ze zouden de volgende dag het kasteel van zijn broer, William, aanvallen. Als dat ze was gelukt zouden ze William gevangen zetten en het kasteel over nemen. En dan zou Robert heersen. Hij zou heersen over het land dat hij verdiende, niet William. 
 Odo nam een slok van zijn wijn en begon te spelen met het kaarsvet van de grote kaars in het midden van de tafel. 'Weet je zeker dat het geen beter idee is om je broer te doden als we zijn kasteel binnenvallen?' vroeg Odo ongeïnteresseerd. Zijn blik bleef gefocust op de kaars, hij keek Robert niet eens aan. 'Nee, ik wil hem laten leven.' Robert had grenzen. William bleef zijn broer. Ze hadden elkaar geholpen in de tijd dat hun oudste broer overleed en de tijd dat hun moeder het zelfde lot onderging. Ze hadden samen gespeeld toen ze klein waren, uren dwaalden ze door de lange kasteel gangen en door de bossen. William had hem leren zwaardvechten en samen hadden ze de kleine Henry geplaagd. William had hem geholpen als het slecht met hem ging.  Hij zou hem niet kunnen doden.
 Odo werd nu boos. Hij kon er niet tegen als mensen hem tegenspraken. Hij trok zijn blik van de kaars en keek Robert doordringend aan. 'Hij kan ontsnappen. Je moet je emoties hier buiten houden. Hij verdient je genade niet!' Hard sloeg hij zijn vuist op de tafel. Zo hard dat de kaars waarmee had zitten spelen omviel. Het kaarsvet verspreidde zich als water over de kaarten en lijsten.
 Robert negeerde die opmerking en liep de kamer uit. 'Overmorgen vallen we het kasteel aan.' Odo stond op en liep de kamer boos uit. 'En William laten leven!' riep Robert hem achterna.

De daaropvolgende dag werd het kamp opgeslagen in het dal voor Williams kasteel. Grote tenten werden opgezet door de mannen. Paars, ze waren allemaal paars, de kleur van Robert. 
Hij vond paars een machtige kleur. Vroeger bij de Romeinen mochten alleen de hoge en machtige mannen paars dragen. Als je als gewone burger paars droeg werd er meteen op je neer gekeken. Dus Robert koos de kleur paars. 
Het was lekker weer, net te warm voor een aanval. Het voordeel was echter wel dat er geen regen was en ook geen modder, de grootste vijand van een leger. Al snel rezen de tenten op als bloemen in de lente. Mannen waren aan het kaarten, slepen hun zwaarden en poetsten hun laarzen. Klaar voor een aanval, maar dit alles was niet gratis. 

'Ik weiger verder te vechten als ik niet word betaald!' een groepje soldaten stond rond de tent van Robert. Ze zouden de volgende dag aanvallen, maar de geldkist was leeg. Robert probeerde zijn soldaten rustig te houden en beloofde ze te betalen als hij weer geld had, maar de soldaten geloofden hem niet. Er zat niks anders op dan terug te trekken en William aan te vallen als er geld was. Odo duwde Robert opzij. 'Koppen houden en terug naar jullie plekken morgen vallen we aan.' de soldaten negeerden Odo en begonnen door elkaar te schreeuwen. Robert liep naar buiten. 'Als iedereen door elkaar roept, versta ik er niks van!' riep hij boven het geschreeuw uit. 'Bekken dicht!' schreeuwde Robert nu zo hard dat zijn woorden weerkaatsten tegen de dikke muren van Williams kasteel. Het kasteel waar Robert jaren had gewoond. De soldaten stopten met praten en keken hun landheer verbaasd aan. Odo glimlachte tevreden. 'Als iemand nog één ding tegen mij zegt laat ik Odo hem neersteken.' zei Robert. De soldaten zwegen. 'En ga nu terug naar je positie, morgen vallen we aan.' Een stalknecht kwam de menigte door.
 'Heer Robert het stro voor de paarden is op en er is ook niet meer genoeg eten voor de man-' De jongen stopte met praten en begon zwaar te ademen. Hij greep naar zijn arm. Bloed sijpelde door zijn vingers heen op zijn wambuis. Odo had naar de jongen uitgehaald met zijn zwaard. Robert keek geschrokken naar Odo en toen naar de ridders, die om de jongen heen stonden. 'Iemand haal de geneeskundige!' schreeuwde Robert in paniek. Hij wilde het niet op zijn geweten hebbend dat de jongen stierf door hem. Hij keek Odo boos aan. 'Ik volg alleen maar je bevelen op.' zei Odo schouder ophalend. 'We trekken terug en stoppen de aanval. Ik bedenk wel wat anders.'
Hij liet zich vallen in zijn stoel. Niks werkte. Hij had geld verspild aan dit leger. Ze waren hier heen gelopen, maar het geld was al op voordat ze überhaupt een aanval hadden gepleegd. Dit geld kreeg hij nooit meer terug. Alles koste geld en dat had hij niet...

Jimmy leunde op zijn arm. Hij zat onderuitgezakt in een stoel en lag half te slapen. Henry zat in de kamer bij te praten met William. Ze hadden elkaar ongeveer een maand niet gezien, maar blijkbaar moesten ze allebei veel kwijt. Toen viel Jimmy echt in slaap. Hij droomde over zijn moeder, zusjes en broertjes.
Hij had ze al jaren niet meer gezien. Zijn vader was overleden toen hij 14 was en Jimmy was de oudste. Om aan geld te komen ging hij in dienst bij Rufus, de vader van Henry, maar al snel raakte hij bevriend met Henry en ging hij uit het leger om de persoonlijke assistent van Henry te worden. Zo voelde het alleen niet voor Jimmy, voor hem was Henry gewoon een vriend. Jimmy schrok wakker toen iemand zijn arm onder zijn hoofd vandaan duwde en zijn hoofd tegen de rand van de stoel kwam. Hij wreef door zijn ogen.
'Was dat nou nodig?' Henry glimlachte. 'Ja, dat was nodig. Ik moet je wat vertellen.' Jimmy ging rechtop zitten en keek Henry nieuwsgierig aan. 'Oké, blijkbaar zijn we Robert maar net misgelopen. Hij stond hier gisteren aan de poorten klaar om aan te vallen, maar hij is weggegaan.' Jimmy keek Henry verbaasd aan. 'Hoezo?' Henry haalde zijn schouders op. 'Ik heb twee theorieën: één ; Zijn geld was op of twee; hij kreeg het niet over zijn hart om William te vermoorden.' 'Ik denk één.' zei Jimmy droog. 'We blijven hier nog even logeren. Gewoon zodat ik wat tijd kan spenderen met William. Gewoon als broers.' Jimmy knikte instemmend. Dat betekende voor hem dat hij op zoek moest gaan naar iemand anders die niemand had om mee te praten de komende week... 

De week vloog voorbij. Henry en William waren gaan jagen en hadden veel zaken besproken. Ze waren tot de conclusie gekomen, dat er eigenlijk nooit een oorlog was tussen Robert en William omdat ze elkaar nooit echt hebben aangevallen. Uiteindelijk had Henry besloten dat hij zich met oorlog niet zou bemoeien, maar als er een ander probleem was, hij zou helpen. Nu waren Jimmy en Henry al weer bijna thuis. Ze wilden net de stadspoorten van Druma doorrijden om Robert te vertellen dat Henry nog steeds neutraal bleef. Maar toen zag Henry Odo rijden met een paar soldaten.
Henry keek Jimmy vragend aan. 'Wat komen ze doen?' vroeg hij een beetje angstig. 'Gewoon controleren wie de stad in en uit gaat.' zei Jimmy rustig. Odo kreeg hen in de gaten en wenkte zijn soldaten. 'Waarom komen ze naar ons toe?' vroeg Henry. Jimmy probeerde rustig te blijven, maar keek Henry geschrokken aan. 'Ik heb geen idee.' Odo begon nu hard hun kant op te rijden. Jimmy probeerde zijn paard om te draaien, maar er vloog een pijl rakelings langs zijn hoofd waardoor hij viel. Henry werd omsingeld door de soldaten van Robert. Hij deed geen moeite om ze aan te vallen, dat zou alleen maar voor meer problemen zorgen. Odo had een klein baardje laten staan waardoor hij meteen 10 jaar ouder leek. Henry hield zijn lach in toen hij het zag. Het baartje groeide als een echt tiener baardje, ongelijk en langzaam.
 'Goedendag heer Henry.' zei Odo sluw. Twee wachters haalde Jimmy ruw overeind. 'En Jimmy.' zei Odo alsof hij net iets vies had gegeten. 'Hallo Odo.' zei Jimmy met een bittere glimlach ondanks dat twee wachters hem stevig vast hielden. Henry bleef op zijn paard zitten en keek naar de wachters om zich heen. 'Wat heeft dit te betekenen?' zei hij geïrriteerd. 'Je staat onder arrest meneer Henry Edward Winchester.' Jimmy en Henry keken tegelijk geschrokken naar Odo. 'Waarom?' vroegen ze in koor. 'Wegens verraad. En jij staat ook onder arrest als je het nog niet doorhad.' zei Odo en hij wees naar Jimmy. 'Wie heb ik verraden?' vroeg Henry verbaasd. 'Robert!' zei Odo boos. 'Je hebt Robert verraden door hulp te gaan zoeken bij William!' 'Dat is niet waar! William is mijn broer. Mag ik daar geen tijd mee doorbrengen?' zei Henry verontwaardigd. 'Wie heeft ons aangeklaagd?' vroeg Jimmy toen Odo geen antwoord gaf. Odo bleef stil. 'Neem ze mee.' beval hij de wachters. De wachters pakten Henry bij zijn schouders en namen hen mee Druma binnen.
 De mensen langs de straten keken hun verbaasd en geschrokken aan toen ze door de straten liepen. Henry was erg geliefd en mensen begrepen dan ook niet waarom hij werd opgepakt. Henry zag vrouwen bij elkaar staan en in elkaars oor fluisteren, kinderen stopten hun bal spel en de bakker, die net nog luidruchtig bekend maakte wat hij verkocht, zweeg. Binnenkort zal er wel een afschuwelijke roddel rond gaan. Dat hij iemand had vermoord of dat Henry echt Robert had verraden.

Niet veel later zaten ze in het kasteel van Robert. Het kasteel dat ooit van zijn moeder was geweest. Waarom zou Robert hem dit aan doen? Hij kon Jimmy niet zien, maar wist zeker dat Jimmy geen cel had met een bed, stoel en tafel. Henry ging op de houten stoel zitten en wachtte tot er iemand kwam om hem uit te leggen waarom hij hier zat. Toen kwam er een wachter samen met een edelman. Henry herkende de edelman, het was een goede vriend van hem. Hij heette Tom, maar Henry noemde hem altijd Tommy. Tommy was een van de edelen, die Robert hielpen met het regeren van Druma.
 'We gaan je hier zo snel mogelijk uit halen.' zei Tommy. Tommy had lang, stijl zwart haar en donkere groene ogen. Hij gebaarde dat de wachter weg moest en de wachter gehoorzaamde. Henry liep richting Tommy en stopte recht voor de tralies. 'Waarom zit ik hier?' vroeg Henry een beetje gefrustreerd omdat hij nog steeds niet wist waarom hij hier zat. 'Odo heeft je aangeklaagd voor hoogverraad.' Henry rolde met zijn ogen en sloeg tegen de tralies. Dat deed eigenlijk heel veel pijn, maar dat kon hem niet schelen. Tommy keek hem met een pijnlijk gezicht aan. 'Natuurlijk is het weer Odo!' Tommy gebaarde dat Henry zachter moest praten. 'Ik mag je dit eigenlijk niet vertellen, dit kan me mijn baan kosten.' Hij begon te fluisteren. 'Ik, Eric, Taylor, Dave en Steve hebben een plan.' De namen die Tommy opnoemde, waren bijna al de Edelen, die invloed hadden op Robert. De edelen echter, kende Henry heel goed. Ze waren allemaal bevriend met hem en ook bij hun was Henry geliefd. 'Wie is Steve?' vroeg Henry. Tommy keek hem geïrriteerd aan. Hij wilde gewoon zijn plan vertellen. 'Die met die blonde haren net over zijn schouders. Hij is nieuw.' Tommy begon druk te gebaren. 'Oh die.' zei Henry na een tijdje. 'Wat is jullie plan.' fluisterde Henry. 'Nou wij met zijn vijven hebben vast wel meer invloed op Robert dan Odo alleen. Dus we gaan gewoon in protest. We stoppen met werken totdat hij je vrijlaat.' zei Tommy trots. 'Goed idee.' fluisterde Henry en hij stak zijn duim op.

Robert zat aan de vergadertafel samen met zijn edelen. Het onderwerp van de bijeenkomst was welke straf Henry moest krijgen, de straf van een paar andere gevangenen en mensen die gezocht werden. Odo zat naast Robert en keek de andere uitdagend aan. Steve had een groot papier voor zich liggen en moest opschrijven wat iedereen ging zeggen.
'Ik denk dat Adam de Mier opgepakt moet worden.' zei Odo zelfverzekerd. 'En de doodstraf moet krijgen.' Steve begon druk op te schrijven wat Odo had gezegd. 'Adam is de minst gevaarlijke struikrover ooit. Laten we ons focussen op echt belangrijke dingen.' zei Dave droog. Hij was misschien nog wel koppiger dan Odo. 'Zoals?' vroeg Robert nieuwsgierig. 'Zoals Henry.' Iedereen aan de tafel keek Dave geschrokken aan en Tommy rolde met zijn ogen. Dit was niet hoe ze dit onderwerp wilde introduceren. Het moest langzaam en rustig zodat Robert geen hartverzakking zou krijgen en Odo niemand de doodstraf zou geven. Steve stopte met schrijven en keek geschrokken naar Odo, die zijn vuisten balden. 'Henry zit waar hij hoort.' zei hij en hij keek iedereen doordringend aan. Taylor en Eric, die zich er niet mee wilden bemoeien keken snel de andere kant op. 'Hij hoort niet in de gevangenis. Hij heeft niemand verraden en dat weet je zelf dondersgoed Odo. Jij, vies, gemeen, irritant-' Steve's hand vloog over het papier. '- Klein, mannetje!' schreeuwde Dave bijna. Zij woede had hij al die tijd opgekropt en binnen gehouden, maar nu kwam het eruit. Odo sloeg zijn hand op tafel.
 'Je bent verdomme ontslagen.' Steve stak onzeker zijn hand op. 'Moet ik het woord-' Hij twijfelde even. '-"Verdomme" ook opschrijven?' vroeg hij onzeker. 'Nee, Idioot!' viel Odo uit. Steve schreef het gewoon op. 'Stop met schrijven ,Steve! En jij pak je spullen.' Hij wees boos naar Dave. De hel brak los. De edelen begonnen door elkaar te schreeuwen, Steve bleef schrijven en Robert hield zich stil.
Om hem heen waren mensen aan het schreeuwen en iedereen wilde zijn mening laten horen. Hij wist dat de edelen, die nu hier naast hem zaten, hem in de steek zouden laten als hij Henry gevangen liet zitten. Hoe had hij dat kunnen doen? Hij had zijn broertje gevangen gezet. En waarom? Omdat hij was gefaald, hij was zo vaak gefaald. De mislukte aanval op William was de druppel geweest. Hij was een monster. Robert sloeg zijn vuist op tafel. 
 De edelen stopte met ruzie maken met Odo en keken Robert gespannen aan. 'Ten eerste; gedraag jullie als edelen en stop met schreeuwen. Ten tweede; Odo, je kan niemand ontslaan, dus Dave blijft. Wat Henry betreft; laat hem én Jimmy vrij.' Odo wilde protesteren maar Robert gebaarde dat hij zijn mond moest houden. 'Laat hem vrij.' De edelen knikte elkaar trots toe en Odo sloeg zijn armen over elkaar.

Steve, Tommy en Dave hadden Henry en Jimmy uit hun cellen gehaald en verteld wat er was gebeurd. Henry nodigde ze allemaal uit in zijn kasteel om te eten. De kok had een groot buffet gemaakt en ze zaten met z'n allen aan tafel te praten over koetjes en kalfjes. Tommy vertelde trots over zijn nieuwe vriendinnetje en Henry leerde Steve kennen.
'Vandaag was mijn eerste werkdag.' zei Steve met een lach op zijn gezicht. 'Ging het goed?' vroeg Henry. 'Nee. Iedereen had ruzie en ik wist niet of ik scheldwoorden op moest schrijven.' zei Steve met een glimlach. Henry keek hem vragend aan. 'Waarom lach je dan?' Steve grinnikte. 'Geen idee.' Steve was echt een blij ei en was ook nog eens aardig tegen iedereen. Jimmy keek van een afstandje hoe Henry met Steve praatte.
Hij mocht Steve niet, hij vond hem te aardig en niet eerlijk dat Steve nu al zo goed bevriend was met Henry. Jimmy kende Henry al sinds hij 14 was. Steve kende Henry net één dag. Ze hadden nog geen één normaal gesprek gehad. Jimmy kon niet meer kijken naar Henry, die lachte om iets dat Steve had gezegd. Hij schoof zijn stoel naar achter en liep de kamer uit. Henry keek op en Steve draaide zich om naar de deur. 'Ik ga er wel achteraan.' zei Henry snel. 'Is er iets?' vroeg Steve ongerust. Henry negeerde hem en rende achter Jimmy aan de deur door. Steve bleef verward staan. Tommy en Dave stopte hun gesprek en keken van Steve naar de deur. Steve haalde zijn schouders op. '
Jimmy! Jimmy wacht!' Jimmy keek om en bleef staan. 'Wat is er?' vroeg Henry. Hij zag zijn beste vriend zelden zo overstuur. 'Niks.' mompelde Jimmy bijna onverstaanbaar. 'Er is wel wat.' Henry en Jimmy stonden in één van de lange gangen van het kasteel. Achter hen was de deur naar de eetzaal, voor hun de deur naar buiten en links de keuken. 'Het is gewoon-' Jimmy stopte even. Moest hij dit echt gaan vertellen. Hij schaamde zich dood, maar wist dat hij Henry kon vertrouwen. Maar misschien zou Henry hem een sukkel vinden als hij het vertelde. 'Ik had het gewoon warm. Ik denk dat ik ziek ben geworden door die gevangenis.' Henry keek hem twijfelend aan. Hij wist niet zeker of Jimmy de waarheid sprak, maar als hij het niet wilde vertelde dan niet. Steve deed voorzichtig de deur van de eetzaal open. 'Gaat het?' Jimmy zuchtte en rolde met zijn ogen. 'Ja hoor.' zei hij sarcastisch blij. Steve deed snel weer de deur dicht. 'Is Steve het probleem?' Jimmy keek de andere kant op. Hij kon zich er niet meer uit redden. 'Ja.' zei hij zacht, maar Henry verstond hem duidelijk. 'Hoezo? Wat is er mis met Steve.' Jimmy draaide zich vlug om naar Henry. 'Gewoon ik voel me in de steek gelaten! Elke keer maak jij weer nieuwe vrienden overal en niemand wil met mij praten want; Ik ben Henry's gekke incapabele vriend, die overal alleen maar achter hem aanloopt.' Henry keek hem geschrokken aan. 'Dat ben je helemaal niet.' zei hij rustig. 'Waarom praat niemand dan met mij! Alleen maar met jou. Het is niet eerlijk.' Jimmy was echt overstuur en keek boos naar Henry. 'Het is waarschijnlijk omdat ik een prins ben. Ik kan daar ook niks aan doen. Het spijt me Jimmy. Ik zal je voortaan ook voorstellen aan de anderen, dan zullen ze ook eerder met jou praten.' 'Ja want ze praten alleen maar met me via jou! Je weet niet hoe het is Henry, mensen vergeten mij. Denk je dat ze me uit de gevangenis hadden gehaald als ik niet met jou bevriend was?!' Henry zuchtte. Hij wist dat Jimmy gelijk had en wist niet wat hij moest doen. Hij wilde zijn vriend gerust stellen. 'Ik laat je toch overal bij zitten. Andere laten hun hulp of raadsheer altijd buiten staan.' Henry bedoelde dat aardig, maar het klonk enorm egoïstisch. Jimmy werd alleen maar bozer. 'Steve vindt je hartstikke aardig. Jullie kunnen echt wel vrienden worden.' Steve deed de deur weer open. 'Henry wil je liever appeltaart of perentaart?' Jimmy liep boos weg. 'Heb ik iets fout gedaan?' Henry haalde zijn schouders op. 'Misschien kun jij hem geruststellen.' Steve liep langs Henry, achter Jimmy aan. 'Misschien wel.'