‘Nayla?’ Met moeite probeert Nayla haar ogen te openen. Heel even prikt het licht, maar na een tijdje kan ze de vormen van elkaar onderscheiden. Ze ligt op een simpel bed met witte lakens. Het hutje is van hout en heeft naast deze kamer waarschijnlijk nog een paar kamers, maar de deur is dicht dus ze kan niet kijken of het klopt. Nayla draait voorzichtig haar hoofd opzij en de schrik slaat haar om het hart; Dennis zit ontspannen in de houten stoel naast het bed. Opeens  is Nayla klaarwakker. Ze schiet overeind en kruipt achteruit, zo ver mogelijk van Dennis vandaan. Hij kijkt bezorgd; ‘Nayla? Gaat het?’ Hij gaat op het bed zitten en legt zijn hand op die van Nayla. Ze trekt haar hand terug en kijkt hem met grote ogen aan; ‘R-raak me niet aan!’ Dennis kijkt verward; ‘Nayla…’ De pijn schiet in Nayla’s hoofd, omdat ze te snel overeind is gekomen. Ze duikt in elkaar en slaat haar handen over haar hoofd. Ze trekt haar knieën op en leunt erop met haar voorhoofd. Dennis schuift iets dichterbij. Nayla strekt haar arm uit om duidelijk te maken dat hij niet dichterbij moet komen; ‘N-niet dichterbij komen…’ Weer schiet de pijn door haar hoofd en ze zakt weer een beetje in elkaar. Ze kijkt op zodra de pijn wat minder is. Ze kijkt recht in het gezicht van Ike. Ike? Dan veranderd het gezicht weer in het gezicht van Dennis. Nayla is verdwaasd. Dennis maakt er gebruik van en schuift voorzichtig haar kant op. ‘Ik zei toch dat je weg moest blijven!’ Nayla is er weer bij en kijkt hem half boos, half angstig aan. Dennis stopt meteen en kijkt weer bezorgd naar haar; ‘Nayla, je moet rusten. Het komt goed, ik ben bij je.’ Alsof dat zo geruststellend is. ‘Blijf uit mijn buurt!’ Nayla heeft haar zin net afgemaakt als de pijn, sterker dan net, terug komt. Ze duikt weer in elkaar. Dennis’ gedaante wisselt van Dennis naar Ike en gelijk weer terug. Het wordt te veel voor Nayla en ze verliest haar bewustzijn.

Ike kijkt verbaasd naar de hysterische Nayla. Maar zodra hij één blik op haar ogen heeft geworpen, weet hij al wat er aan de hand is. Haar pupillen zijn weg. Ze is nog in de macht van Dennis… Dan stort Nayla in elkaar. Ike weet haar nog net op tijd op te vangen. De frons trekt van Nayla’s voorhoofd en ze ligt nu helemaal slap in Ike’s armen. Hij veegt voorzichtig een plukje lichtblond haar uit haar gezicht. Met zijn bovenbeen onder haar schouders, en haar hoofd op zijn arm, blijft Ike zitten. Hij kijkt naar Nayla met een droevige, bezorgde, maar ook vertederde blik. Ike voelt een warme hand op zijn schouder. Hij kijkt om en ziet Ty staan. Hij kijkt hem met een bezorgde blik aan. Als Ike verder kijkt ziet hij ook Jay in de deuropening staan. Hij leunt tegen de deurpost met één been opgetrokken. Hij heeft zijn armen over elkaar heen geslagen en kijkt met een serieuze blik naar een punt op de vloer. Maar je kan gewoon aan hem zien dat hij ook bezorgd is. Ty verbreekt als eerste de stilte; ‘Hoe gaat het met haar?’ Ike kijkt weer naar Nayla, die nu rustig slaapt, en streelt haar haren; ‘Ze is net even wakker geworden maar ze is nog in de macht van Dennis. Ik zag het aan haar ogen. Dat en ze herkende mij niet. Ik weet niet wie of wat ze zag, maar het maakte haar overstuur.’ Jay zet zich een beetje af en loopt naar Ike toe; ‘Kun je niet gewoon je magie gebruiken?’ Ty kijkt hem boos aan maar Jay laat zich er  niet meer door intimideren; ‘Ik heb het gisteren ook al gevraagd, toen keek je ook al zo dus heb ik het maar laten gaan maar nu wil ik het weten!’ Ty wil er net wat van zeggen maar Ike maakt duidelijk dat het niet erg is. Hij kijkt weer naar Jay en glimlacht. Een geforceerde glimlach, maar het is genoeg. Hij legt Nayla voorzichtig terug en gebaart dat ze ergens anders heengaan terwijl hij begint uit te leggen; ‘Het is eigenlijk heel stom; Nayla is de verdedigende, de helende. Ik ben de aanvallende. Het enige wat ik kan doen is nog meer wonden maken.’ Jay loopt naast Ike naar het kleine keukentje met Ty achter hen aan. ‘Wat moeten we dan nu doen?’ vraagt Jay. Hij is op een van de houten stoelen gaan zitten met zijn voeten op de tafel. Ike ploft neer op de stoel schuin tegenover hem; ‘Geen idee.’ Ty duwt Jay’s voeten van tafel waardoor Jay zijn evenwicht verliest en even wankelt. Ty leunt tegen het aanrecht aan terwijl Jay weer normaal gaat zitten en hem even een vuile blik toewerpt. Ty kijkt hem uitdagend aan. Dan zwaait de deur van het keukentje naar buiten open. Lizzy banjert naar binnen; ‘Geen nood, uw redding is nabij!’ De jongens springen tegelijk op; ‘Lizzy!’ Lizzy legt een koffertje met een plof op de keukentafel. De jongens gaan eromheen staan. Lizzy opent de deksel en allerlei flesjes in allerlei kleuren komen tevoorschijn. Lizzy begint erin te rommelen en mompelt; ‘Waar is het…’ De jongens kijken elkaar aan en dan weer naar Lizzy; ‘Waar is wat?’ Lizzy stopt even met rommelen; ‘Het blauwe flesje.’ Ze ziet hun vragende blikken en gaat verder; ‘Daarmee zou ze uit Dennis’ macht moeten komen.’ ‘Ooh.’ Zeggen de jongens tegelijk. Lizzy glimlacht en gaat weer verder. Na een tijdje doet ze zo onverwacht de deksel dicht dat de jongens er een beetje van schrikken. Lizzy draait zich om met een zucht, ziet dat de jongens heel dichtbij staan en schrikt ervan. De jongens zetten een stap achteruit terwijl ze een verontschuldiging mompelen. Lizzy haalt haar hand door haar haar; ‘Ik kan hem niet vinden, waarschijnlijk ligt hij nog ergens thuis.’ Ze loopt naar de koelkast, inspecteert de inhoud, ziet dat hij bijna helemaal leeg is, zucht nog een keer en sluit hem weer; ‘Ik ga thuis nog wel even zoeken. Ty en Ike, jullie gaan wat boodschappen doen. Dit,’ ze gebaart naar de koelkast; ‘kan zo niet.’ ‘En wat moet ik doen?’ vraagt Jay. Lizzy leek hem even vergeten te zijn; ‘Oh, ehm. Blijf jij maar hier… ehm.’ Ty grijnst; ‘Ze vertrouwd je niet met de boodschappen.’ Ike begint ook te grijnzen; ‘Door je slechte smaak.’ Lizzy probeert het goed te maken, maar ontkend het niet; ‘Eh, blijf jij maar hier om op te letten. Nayla in de gaten houden.’ Jay heeft het door; ‘Je ontkent het niet eens!’ ‘Waarom zou ik iets ontkennen wat waar is?’ vraagt Lizzy plagend. Ty en Ike doen hun best hun lach in te houden terwijl Jay zijn hand schudt; ‘Auw, jij bent gemeen zeg! Hoezo klein, schattig en onschuldig? Jij bent geen poes, je bent een tijger!’ Lizzy knikt zelfvoldaan; ‘Als je dat maar weet.’ Ze klopt op de tafel; ‘En nu onze taken.’ De jongens knikken, Jay gaat op een stoel zitten. Ty kijkt hem raar aan. Jay ziet het; ‘Hey, mijn taak was toch om hier te blijven? Dat doe ik dan ook.’ Ty en Ike lopen hoofdschuddend, maar met een glimlach, de deur uit. ‘Ik laat mijn koffer hier oké?’ vraagt Lizzy. ‘Heb ik nog wat om op te letten, u kunt op me rekenen!’ Jay salueert. Lizzy loopt lachend naar buiten.

Ty en Ike tillen de laatste tas met boodschappen naar binnen als Lizzy ook aankomt. Ze lopen met zijn drieën naar binnen. Lizzy stormt langs hun en pakt een leeg flesje van tafel; ‘Jay!’ Jay komt uit de badkamer; ‘Ja?’ Lizzy houdt het flesje omhoog; ‘Wat heb je gedaan?’ ‘Je zei het blauwe flesje.’ Lizzy’s ogen worden groot; ‘Heb je dit aan Nayla gegeven?’ Jay knikt; ‘Blauw flesje.’ Lizzy lijkt in woede uit te barsten, maar weet zich nog net te beheersen. Dan kijkt ze naar Jay; ‘Blauw he? Jay, welke kleur is dit?’ Jay wordt wat onzekerder; ‘Eh, blauw?’ ‘Jay! Jij domoor! Dit is paarsblauw!’ Jay verbleekt een beetje. Ty komt van achter Lizzy; ‘Wat betekend dat dan?’ Lizzy’s ogen worden groot; ‘Nayla…’ Ike sprint al langs haar. Ty geeft zijn broer een stomp tegen zijn schouder. Lizzy rent achter Ike aan. Hij gooit de deur open en wordt verblind door een fel, wit licht. Lizzy rent om de hoek en blijft in de deuropening staan. Ze zet een hand boven haar ogen om haar ogen een beetje af te schermen. Het licht dimt en Lizzy mompelt; ‘Ik wist het…’ Ty en Jay hebben zich bij Lizzy en Ike gevoegd. Het licht is nu helemaal gedoofd en het enige wat achter blijft is een klein, blond meisje. ‘Nayla…’ ‘Oepsie…’ fluistert Jay. Ty geeft Jay nog een stomp, op dezelfde schouder; ‘Goed gedaan broer.’ Het sarcasme druipt er van af. Ike rent naar kleine Nayla. Vlak voor het bed waar ze op zit, bij bewustzijn, stopt hij. Hij draait zich om en kijkt naar Lizzy. Ze antwoord zijn vraag; ‘Verjongingsdrankje. Paarsblauw is een verjongingsdrankje.’ Zegt ze met een schorre stem. ‘Zie je ook gelijk waarom we je nooit meenemen.’ Zegt Ty.  Jay zucht; ‘Ik weet dat ik het aardig verpest heb,’ Ty onderbreekt; ‘Dat is nog zacht uitgedrukt.’ Jay kijkt hem boos aan en gaat verder; ‘maar jullie hoeven het er niet zo in te wrijven.’ Hij draait zich om en loopt weg. Ty rent achter zijn broer aan. Ike draait zich weer om naar kleine Nayla. Hij glimlacht; ‘Mag ik naast je komen zitten?’ kleine Nayla knikt; ‘Tuurlijk, ik ken je nog steeds hoor Ike.’ Ike zucht opgelucht. Lizzy zet een stap dichterbij, maar blijft daar staan; ‘Ze weet alles nog, ze is ook nog steeds even oud, alleen ziet  ze er jonger uit.’ Ike is naast Nayla gaan zitten. Lizzy zet weer een tap achteruit; ‘Ik laat jullie wel even.’ En loopt dan weg. Ike trekt Nayla op zijn schoot.  Nayla stribbelt tegen, ze was al zwakker dan Ike, en nu al helemaal dus slaagt niet weg te komen. Dus roept ze maar; ‘Ike!’ Hij slaat zijn armen om haar heen. ‘Ike, ik ben geen klein kind, ook al zie ik er nu wel zo uit… maar dat maakt niet uit!’ Ike laat haar niet los; ‘Maakt niet uit, ik wil je gewoon dicht bij me hebben.’ Ike houdt haar stevig vast, met zijn hoofd in haar nek. Nayla’s beentjes bungelen een stuk van de grond. Nayla is een beetje ongemakkelijk; ‘Eh Ike?’ Hij kijkt op; ‘Wat is er?’ ‘Eh, dit voelt een beetje… illegaal.’ Ike schrikt zich kapot. Hij laat haar los, maar laat haar wel nog op zijn schoot zitten. ‘Sorry.’ Zegt Nayla gauw. Ike glimlacht; ‘Geeft niets.’ ‘Wat is er eigenlijk gebeurd?’ ‘Hm?’ ‘Nadat ik… je weet wel. Tegen Dennis?’ ‘Oh…’ Ike lijkt niet blij met de gedachte daar aan. ‘Ike?’ Hij kijkt weer op; ‘Sorry. Je weet het dus tot jou super stomme actie…’ ‘Het was niet stom!’ Ike kijkt kleine Nayla streng aan; ‘Dat was het wel.’ Doordat Nayla nu nóg kleiner is, ongeveer zo groot als een 5 jarige, komt Ike ook nog intimiderender over dan normaal. Maar als je iets met nul vermenigvuldigd, blijft het nul. Alleen  was het niet nul. Misschien 0,01 ofzo. Dus Nayla dook een beetje in elkaar; ‘Sorry.’ Ike glimlacht naar haar en aait haar over haar hoofd. Nayla slaat weer tegen Ike’s hand, maar het heeft lang het gewenste effect niet. Ike moet er alleen maar nog harder van lachen. Hij knuffelt haar weer; ‘Je bent schattig zo.’ Nayla probeert zich uit alle macht los te trekken; ‘Ike! Dat ben ik niet!’ Hij glimlacht weer; ‘Echt wel, kijk dan; je lijkt wel vijf!’ Nayla, die ondertussen los is gekomen, staat voor Ike en zet haar handjes in haar heupen en heeft iets bedacht om hem terug te pakken; ‘Dus je vindt me normaal niet schattig?’ ‘Jawel…’ ‘Dus ik zie er voor jou niet anders uit?’ ‘Nee dat…’ Ike heeft door dat Nayla hem plaagt en stopt met praten. Nayla grijnst zelfvoldaan. Dan schuift een van de mouwen van het veel te grote shirt haar schouder. Ze trekt hem weer omhoog, maar daardoor schuift de andere van haar andere schouder. Nayla kijkt gefrustreerd naar haar inmiddels blote schouder. Ike staat op en strekt zijn hand uit; ‘Zullen we even kijken naar iets… passenders?’ Nayla kijkt op, maar pakt zijn hand niet aan; ‘En de uitleg dan?’ ‘Dat komt later wel. Eerst passende kleding.’ ‘Oké. Maar denk maar niet dat ik iets met prinsessen aan doe!’ Ike grinnikt; ‘Weet je dat heel zeker? Ik weet zeker dat dat heel leuk zal staan.’ Nayla pakt het kussen en gooit hem naar zijn hoofd.

Uiteindelijk heeft Nayla een oud vest van Lizzy gekregen. Het is een zachtgroen vest met wat feller groene, korte mouwen. Op de linkerkant staat bovenaan een blaadje. Een gewoon, simpel blaadje van een boom. Voor de rest heeft het een capuchon. Lizzy kon het niet laten en wilde twee hoge staartjes bij haar maken, tot verschrikking van Nayla. Gelukkig was Lizzy bereid dat plan te laten varen. Alleen heeft ze nu wel een klein, roze strikje tussen haar wolvenoren, iets meer naar de linker. Lizzy kirt en klapt in haar handen; ‘Ohw Nayla! Je bent zo schattig!’ De drie jongen zitten grijnzend toe te kijken. Kleine Nayla staat met haar handen in haar heupen en kijkt boos. Alleen maakt dit haar nog schattiger. Een vestje tot net iets boven haar knieën, een strikje, enzovoort. Jay haalt zijn schouders op; ‘Tja Nayla, jij bent de gene met het strikje en het 5-jarige lichaam…’ Nayla onderbreekt hem; ‘En door wie kwam dat?’ En Lizzy volgt; ‘Hij is gewoon jaloers omdat jij zo’n schattig strikje hebt.’ Ze draait zich om met een evil-look; ‘Maar daar kunnen we wel wat aan doen…’ Ze loopt langzaam op Jay af met een knal roze strikje. Jay’s grijns verdwijnt; ‘Eh… jongens… Help me!’ Jay probeert van de bank, waar hij, Ty en Ike op zaten, te komen. Ty en Ike kijken elkaar aan, en houden Jay dan op zijn plek door zijn armen vast te pakken. Jay stribbelt tegen; ‘Nee! Verraders!’ Hij stopt als Lizzy vlak bij hem is en kijkt haar smekend aan; ‘Heb genade… alsjeblieft?’ Lizzy grijnst. Jay’s laatste beetje hoop verdwijnt, samen met het laatste beetje trots terwijl Lizzy het strikje vastzet in zijn haar. Lizzy stapt met een tevreden glimlach achteruit. Ike en Ty proesten het uit. Jay slaat zijn armen over elkaar. Nayla rent naar hem toe met haar armen wijd; ‘TWINSIES!!!’ Ze springt bij hem op schoot en vliegt hem om de hals. Ty en Lizzy moeten nog harder lachen. Jay moet nu ook lachen. Hij slaat zijn armen om het kleine meisje heen. Ike kijkt glimlachend naar Nayla en Jay. Als Nayla weer afstand neemt zegt Jay met een lach; ‘Ik denk dat we deze Nayla moeten houden, deze is veel leuker.’ Nayla springt weer op de grond; ‘Dat doet me eraan denken,’ ze draait zich terug naar de jongens en Lizzy, ‘ik heb nog twee vragen.’ ‘Brandt maar los.’ Zegt Ty terwijl hij het zich gemakkelijk maakt. Jay prutst aan het strikje terwijl Nayla begint; ‘Ten eerste, wat is er nou gebeurd?’ ‘Dat vertel ik zo. En de tweede?’ vraagt Ike. ‘Wat doen we met dit?’ vraagt Nayla terwijl ze naar haar 5 jarige lichaampje gebaart. Ike kijkt naar Lizzy; ‘Lizzy?’ Lizzy knikt; ‘Ben al bezig. Maar eerst,’ ze gebaart naar de keuken, ‘avondeten.’ Jay springt op; ‘Mijn lievelings woord!’ ‘Mooi, dan mag jij het klaarmaken.’ Ty was ook opgestaan en staat met één hand op Jay’s schouder te grijnzen. Jay tovert een scheef glimlachje tevoorschijn; 'Is dat nou wel zo slim?’ Hij kijkt beschaamd naar beneden; ‘Kijk maar naar wat ik met Nayla heb gedaan.’ Nayla rent weer naar hem toe en omhelst zijn middel, hoger komt ze niet, en zegt terwijl ze omhoog kijkt; ‘Je probeerde me te helpen!’ Jay aait Nayla over haar hoofd. Één keertje laat ik het toe… Denkt ze. Jay kijkt haar wel glimlachend aan, maar in zijn ogen zag ze nog steeds zijn beschaamdheid terwijl hij zegt; ‘En dat heb ik aardig verkl…’ Een strenge blik van Lizzy, en Jay verbeterd zich; ‘…verpest.’ Niet alleen Nayla zag aan Jay dat hij zich echt heel, heel erg schuldig voelde, de rest ook. Één voor één komen ze naar Jay toe en komen erbij om een knuffel te geven. Alleen Ty blijft staan, met zijn armen over elkaar, en kijkt alsof hij het allemaal maar kinderachtig vindt. Nayla kijkt om en ziet in zijn ogen gewoon dat stiekem ook wel mee wild doen, dus zegt ze; ‘Kom op Ty, kom er bij!’ Lizzy stemt in; ‘Groepsknuffel!’ Ty laat zijn armen zakken, maar blijft waar hij staat. Het viertal grijnst naar elkaar terwijl ze elkaar loslaten. Ty zet een stap achteruit; ‘Ik weet niet wat jullie van plan zijn, en ik wil het waarschijnlijk ook niet weten,’ hij brengt zijn armen in de lucht; ‘maar ik geef me over.’ Het viertal rent op Ty af; ‘GROEPSKNUFFEL!!!’ Lizzy slaat zijn armen om Ty’s borst, Nayla zijn middel, Ike slaat zijn arm om Ty’s nek, en Jay springt op Ty’s rug. Door het extra gewicht verliest Ty zijn evenwicht en valt achterover, Jay breekt zijn val. Maar niet vrijwillig… met Jay onder hem en Lizzy, Ike en Nayla op zich barst Ty in lachen uit. Al snel doet de rest mee.

Na een stoeipartij tussen de jongens zitten ze allemaal aan tafel. Lizzy heeft macaroni gemaakt. Nayla’s kin komt net boven de rand van de tafel uit en haar ellebogen wijzen helemaal opzij, omdat ze anders niet kan eten. Stom klein zijn… Terwijl Nayla haar best doet een beetje normaal te eten, werpt de rest af en toe een voorzichtige blik op Nayla. Ze proberen te verbergen hoe leuk ze het vinden, maar Nayla merkt het toch. Na een tijdje legt ze haar bestek neer; ‘Vermaken jullie je een beetje?’ De anderen mompelen een beetje en proberen duidelijk te maken dat ze niet weten waar ze het over heeft dus gaat Nayla verder; ‘Ik merk het heus wel. Dat jullie toekijken hoe ik zit te stuntelen omdat ik nou eenmaal kleiner ben dan normaal.’ ‘Sorry dat ik het zeg Nayla, maar je bent sowieso kleiner dan wij.’ Nayla kijkt ze met grote ogen aan; ‘Maar… Lizzy is maar net iets groter!’ Lizzy wijst met vork naar Nayla; ‘En die ‘net’ is nu juist wat het verschil maakt.’ Nayla slaat haar armen over elkaar; 'Het is niet eerlijk.’ Ty glimlacht; ‘Dat weten we, maar morgen gaat Lizzy verder met proberen of we je weer normaal kunnen krijgen oké?’ Nayla knikt; ‘Oké.’

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey daar, dit is dus zeg maar de hele hele hele late update, dus morgen gelijk weer een! Bedankt voor het lezen!

-XXX- RainbowRose8

PS; Kleine Nayla... Schattig huh?