Max

De volgende dag zit ik te ontbijten met Kamiel, als ik haar zie. Rosalinde. Mijn hart springt op, en ik spring ook op. 
Ze kijkt zoekend rond, maar lijkt niet zozeer op zoek naar mij. Haar ogen glijden ongeïnteresseerd over mij heen. Ik verstijf helemaal van angst. Waar ik al bang voor was, gebeurt nu. Mijn mate wil mij niet, en zal mij straks afstoten. Verstoten. Mij alleen achterlaten. Ik probeer aan die steeds terugkerende pijn te wennen -mijn vader was ook al niet te aardig tegen mij-, maar het lukt niet. Mijn hart voelt aan alsof het doormidden wordt gebroken en ik krimp onwillekeurig in elkaar. 

Ik zak weer terug in mijn stoel, en probeer me nu juist een beetje te verstoppen. Liever dat ze me negeert, dan dat het onvermijdelijke nu al gebeurt. Ik kijk Kamiel met een radeloze blik aan, het is onmogelijk om me te concentreren op iets anders dan Rosalinde. Mijn zicht heb ik niet meer op haar gericht, dus mijn gehoor neemt alles over. 

Rosalinde vraagt aan Mees: "Is Vivian hier ook? Ze is niet thuis."

Ik kreun in mezelf. Vivian zal al in de bossen zijn, wachtend op haar mate. En heeft haar leerling, die natuurlijk Rosalinde moet zijn, aan haar lot overgelaten. Tenminste, dat is mijn interpretatie van het gebeuren. 
Ik voel me gek genoeg een beetje beter als ik besef dat ik niet de enige ben die een beetje de kluts kwijt is. 

Mees antwoordt ontkennend. Hij heeft haar vandaag nog niet gezien. Hij klinkt enigszins chagrijnig, waarschijnlijk omdat hij gisteren toch iets aan moet hebben gevoeld en nu beseft dat deze kans definitief verkeken is.

"O, oke. Dan ga ik alleen naar buiten." Het klinkt gek genoeg een beetje aarzelend, en ik moet mezelf dwingen om niet op te springen en mij aan te bieden als haar galante metgezel. Daar staat ze hoogstwaarschijnlijk niet op te wachten. 
In plaats daarvan blijf ik Kamiel sprakeloos aankijken die één of ander verhaal aan het ophouden is tegen mij.
Ik hoop dat hij het niet erg vindt dat ik er geen woord van opvang. Sterker nog, ik probeer me in te houden om hem niet tot stilte te manen. Ik doe dat alleen niet omdat ik besef dat hij de schijn aan het ophouden is voor mij.

Rosalinde is de deur uit gegaan, alleen. En ik spring als een razende op, Kamiel alleen latend, halverwege een zin. Aan zijn verontwaardigde uitroep te horen, kan hij dat toch niet zo waarderen. 

Ik ren naar boven toe, waar ik de slaapkamer van Joris -en Charlotte- open zie staan. Joris staat nagelbijtend toe te kijken hoe Charlotte neuriënd bezig is met waar vrouwen ook mee bezig zijn voordat ze zo ver zullen zijn om eindelijk de eetkamer te betreden.

Jammer dan. Charlotte mag met Mo ontbijten. Ik zeg, alle beleefdheden overslaand: "Joris, Vivian is al in het bos. Rosalinde is haar leerling denk ik. Die is daar ook heen. Je moet nu gaan, anders moeten ze wachten." 

Ik wil het zo graag, maar ik durf niet aan te bieden om mee te gaan. Alles om de mogelijke verstoting zo lang mogelijk voor me uit te schuiven. 

Joris kijkt in paniek naar Charlotte die nog steeds met haar make-up bezig is. 
Charlotte ziet hem kijken en slaat haar ogen ten hemel. 

"Oké, oké. Ik ga al mee." Opeens razendsnel pakt ze haar tas en loopt voor ons uit. Had dat niet wat eerder zo vlot gekund?

Joris kijkt nog steeds benauwd terwijl hij achter haar aan loopt. Waarschijnlijk ziet hij het als zijn plicht om het hele ontbijt met zijn vermeende mate uit te zitten, terwijl in het bos zijn echte mate op hem wacht. 

Tijd om het heft in eigen handen te nemen. Ik keer me om en open gedecideerd de deur van Mo's slaapkamer en zie dat die luiwammes nog in bed ligt te stinken. Hij is gelukkig wel al wakker en ik snauw hem toe: "Hee, we zijn hier met een missie he. Een beetje een teamspeler zijn, kan ik toch wel van je verwachten?"

Zich van geen kwaad bewust kijkt Mo me geschrokken aan. Hij sist: "Ja, en we kennen elkaar niet, remember! Wat doe je hier?"

Ik zeg nuchter: "Er is hier niemand. En volgens mij loopt de missie sowieso al in het honderd met die mates enzo. O ja, daarover gesproken. Jij staat nu op en gaat met Charlotte ontbijten. Joris grijpt een broodje mee want hij moet naar het bos. Vivian wacht op hem."

Mo is ondertussen overeind gaan zitten en rekt zich uit. Volgens mij slaapt hij naakt, dus ik moet hier weg zijn voordat hij de deken bij zijn heupen wegslaat. Zijn torso en bovenarmen zijn al jaloersmakend genoeg. 

"Snel een beetje!" maan ik hem, en dan slaat hij toch dat dekbed weg.