Max

Rosalinde loopt blauw aan, en ook aan haar vriendin en Joris merk ik dat ze zich niet al te plezant voelen. We staan allemaal potsierlijk en veel te stevig tegen de muur gedrukt en dat moet echt niet al te lang duren.
Roos weet te kreunen, en het klinkt afschuwelijk en rochelend. Verschrikkelijk genoeg om de aandacht op zich te vestigen. Zowel door Jocelyn als door Isabel.

Het valt me op dat Isabel opeens merkt in welke positie haar dochter zich bevindt, en ik merk de aarzeling op bij haar. De fatale aarzeling.
Jocelyn weet door haar verdediging te dringen met een machtige stoot, en daarna word ik verblind door een flits die alles in een schel licht zet. Niet fijn.
Ik val op de grond en ben even gedesoriënteerd. Net zoals -hoop ik- de rest. Al besef ik heel goed dat ik in het nadeel ben met mijn albinisme. Mijn ogen zijn een zwak punt, zeker door de schade die de lenzen vandaag hebben aangebracht. Die kan ik duidelijk minder goed hebben dan ik dacht. Of hoopte.

Ik bots blind tegen een man op, maar die reageert verder niet. Hij is duidelijk nog onder hypnose van Isabel en zal zich zonder problemen laten doden als Isabel dat blieft. Een klein botsinkje zoals deze is daarom niet noemenswaardig.
Maar het feit dat hij nog onder hypnose is, laat bij mij de alarmbellen rinkelen. Isabel is niet dood, want anders zal haar macht op die arme mensen toch over moeten zijn?

Reden om hard met mijn ogen te knipperen en zo snel als mogelijk weer mijn zicht te krijgen. Het kost me de nodige tranen en pijn, maar dan merk ik op hoe de zaken staan.

Jocelyn ligt op de grond, en Isabel staat recht overeind.
Niet precies de posities die ik gedacht had. Of gehoopt.

Rosalinde loopt net zoals ik -en de rest- nog rond als een kip zonder kop, en in alle eerlijkheid is de enige die alles weer op een rijtje heeft, Isabel. Ze staat daar zeker en rotsvast, zonder ook maar een ogenblik met haar ogen te knipperen. Tenzij ze dat natuurlijk doet in de -vele- momenten dat ik zelf moet knipperen en haar niet kan zien.
Dit is geen goede zaak.

Maar ze doet niks, en dat geeft ons in ieder geval de tijd om tot onszelf te komen. Langzaam maar zeker kalmeren we allemaal en zijn we weer klaar voor de volgende stap.

We -degenen die zichzelf zijn- verzamelen ons, en staan uiteindelijk allemaal voor Jocelyn geschaard. Tegenover Isabel. De kansen zijn niet in ons voordeel, maar we hebben in ieder geval één troef: Rosalinde staat bij ons. Zij heeft een kant gekozen, hoewel ze geen van ons goed kent. Ik durf niet te hopen dat ze dat voor mij gedaan heeft. Maar ik word er wel warm van, vanbinnen.

We wachten eigenlijk allemaal af totdat Isabel actie onderneemt. Maar zij staat nog steeds roerloos. Roos is de eerste die wat zegt: "Mam, wat ga je doen?"

Tot onze verrassing reageert Isabel rustig. Nederig zelfs. Ze kijkt naar de grond en we zien haar diep ademhalen om tot zichzelf te komen. Ze kijkt uiteindelijk op, en er ligt een uitdrukking op haar gezicht die ik nog nooit gezien heb bij haar. Schuld. Verdriet. Pijn.
Isabel zegt zacht: "Lieverd, ik ga niks doen. Nooit meer."

Jaja.
Vergeef me als ik een beetje sceptisch reageer.

Roos is duidelijk vergevingsgezinder -en waarom zou ze niet?-, en loopt op haar moeder af. Toch voorzichtiger dan ik in eerste instantie dacht.
Ze zegt: "Wat is er aan de hand en wat is er gebeurd? Wat heb je met Jocelyn gedaan? Wat heb je met ons gedaan? ..."

Ze wil nog meer zeggen, maar haar moeder lacht. Het is een spijtig lachje, maar aangezien ik me niet kan herinneren dat ik haar ooit heb zien lachen, sta ik verstomd.
Net zoals Rosalinde, want zij stopt aarzelend met praten en ook met lopen trouwens. Wat ik al met al toch fijn vind.

Isabel zegt: "Ik zal het uitleggen, dan kun je daarna vragen stellen. Is dat goed?"
Zelfs haar stem klinkt anders. Niet hard en eisend, maar normaal, met een enigszins rauw randje. En het feit dat ze om iets vraagt, is ook onbekend.
Ik begin mijn sceptische gedachten wat aan te passen.

Rosalinde knikt en maakt een woordeloos gebaar met haar hand. The stage is yours.