Met z'n vijven zitten we op mijn slaapkamer. Nou ja, de slaapkamer van Mo en mij, technisch gezien. Hoewel we geld zat hebben -overgehouden aan onze tijd in de kopermijn- beknibbelen de jongens blijkbaar graag, en moet ik elke nacht naar het gesnurk van Mo luisteren. Als hij had gesnurkt natuurlijk. Wat hij niet doet. Maar het gaat om het idee.

Charlotte zit op mijn bed en ik zit naast haar. De andere drie zitten tegenover ons op Mo zijn bed. En we luisteren allemaal naar haar. O ja, dat was ik aan het doen. Ze had het over drie mannen en een jongetje. Pff.

"Jullie zijn opgevallen bij de weerwolfgroepen. Men weet van jullie queeste. Ik denk dat het goed is als jullie undercover gaan, en wil jullie vragen of ik jullie mag vergezellen."
Hierbij aarzelt ze. Dat valt ook de anderen op en Kamiel zegt scherp: "Je verbergt wat voor ons. Ik denk dat het goed is als we alle kaarten op tafel leggen, voordat we hier een beslissing in kunnen nemen."

Charlotte kijkt dubbend, maar beseft dat het geen onredelijk verzoek is. Ze zegt: "Ze heeft mijn broer onder haar bekoring. Hij is alles wat ik nog heb. Eerst kwam hij nog wel terug, maar ik heb hem nu enkele maanden niet meer gezien, en dat is niks voor hem. Hij is tien jaar ouder, en heeft altijd voor mij gezorgd sinds onze ouders overleden in mijn kindertijd. Één keer heb ik hem nog gezien. Hij keek dwars door me heen en ik kon niet tot hem doordringen."

Aan de blik op haar gezicht te zien, denkt ze terug aan dat moeilijke moment. Haar gezicht is lijkbleek en haar fijne wenkbrauwen staan gefronst.

De ridder in mij springt op, en ik spreek onbesuisd: "Natuurlijk helpen wij je, lieve Charlotte." Ik wens de woedende blikken van mijn compagnons niet te zien. Hebben zij geen hart ofzo?
Daarna heb ik geen aandacht meer voor ze, want het gezicht van Charlotte licht op en ze zegt verheugd: "Werkelijk? Dat zou geweldig zijn. Samen staan we sterk en kunnen we haar naar het gerecht brengen."

O ja, dat is een dingetje waarin wij van mening verschillen. Maar daar komen we wel uit.

Joris onderbreekt mijn gedachten door te zeggen: "Weet jij waar ze is? Want dat zou enorm helpen."
Tot onze blijdschap knikt ze. Ze zegt: "Jazeker. In het bos."
We zuchten diep. Want het bos is, zoals bekend, onmetelijk groot. En de geschiktste punten hebben we al bezocht. Maar dat is Charlotte natuurlijk ook bekend en met een geïrriteerde blik zegt ze: "Midden in het Zwarte Woud heeft ze een nederzetting gesticht. Weet je die onbegaanbare plek waar geen boom groeit? Met die naargeestige sfeer? Het heeft al die kloven, richels en holen. Nou, jullie kennen haar beter dan ik, maar zij heeft daar wat bewoonbaars neer kunnen zetten. Ze heeft metershoge muren gebouwd en het veranderd in een vesting. Een ondoordringbaar fort. Tenminste, zo gaan de verhalen." En daarna, giftig: "Dat is jullie niet opgevallen in jullie zoektocht in het bos?"

We zuchten diep. Want het bos is, zoals bekend, onmetelijk groot. Zo groot, dat ikzelf nog nooit gehoord heb van die blijkbaar zo bekende onherbergzame plek. Maar goed, ik ben natuurlijk nog jong en heb niet zoveel van de wereld gezien. De anderen kijken trouwens ook wazig.

Na een korte stilte gaat ze verder. "Zoals jullie nu zijn, vallen jullie teveel op. Jij hebt het al goed gedaan," knikt ze dan naar Mo. "Jouw haren zijn zodanig anders dat je hele aangezicht erdoor is veranderd."
Wacht. Kijkt ze nu goedkeurend naar Mo. Brr, de rillingen krijg ik ervan.
Charlotte gaat verder: "Jullie twee lijken teveel op elkaar en dat is bij Isabel bekend. Kan één van jullie het haar verven of knippen, een baard kweken, een hoed dragen?"

De broers kijken haar met afschuw aan. Hun gelijkenis is hun kracht, en nu moeten ze dat ongedaan maken? Maar Charlotte kan erg streng zijn als ze haar doel duidelijk voor ogen heeft, en ze kijkt ze vorsend aan. Ervoor wakend geen namen te noemen, want ze heeft geen idee wie wie is.

Daarna richt ze haar blik op mij en ik krimp in elkaar. O-oh. Want haren verven zal een onmetelijke verandering oproepen bij mij, maar die huid en de ogen zijn kenmerken die niet zo snel ongedaan gemaakt kunnen worden.

"Max," zegt ze dramatisch. "Jij wordt een vrouw."

En daar, mijn beste lezer, ben ik even stil van.