Alexis

Leuk hoor, die waggelfase. Mijn buik is dik en alles is zo opgezet. Ik voel me geenszins die mooie meid waar Vince altijd zo verliefd naar kijkt. Maar ja, wat wil je als je bijna zeven maanden zwanger bent. Onze weerwolfjongen worden in juli geboren, mocht alles goed gaan, en dat is ook rond mijn eigen eenentwintigste verjaardag.

Mijn schoonmoeder heeft me fijntjes verteld dat een wolf slechts een zwangerschap van negen weken heeft. Mocht ik ervoor kiezen om mijn tijd in mijn alter ego door te brengen, dan komen de welpjes ook eerder ter wereld. Dat zal allemaal wel, maar daar raakte ik zo van over mijn toeren dat Vince mij sussend tot mijzelf moest brengen. Ik ben alleen de eerste weken van mijn zwangerschap in een wolf veranderd, en daarna niet meer. Dat voelt toch veiliger.
Ik heb trouwens nog geen genoeg van de zwangerschap, dus ik neem dat waggelen maar voor lief.

Vince doet dat ook.

Jammer alleen dat ik zoveel last heb van slapeloosheid. 's Nachts dan. De momenten dat ik een complete dag helemaal wakker heb meegemaakt, zijn tegenwoordig op één hand te tellen.
Maar nu loop ik rusteloos door de gangen van het paleis en snak naar frisse lucht.

Dat bevindt zich buiten, en daar ben ik naar op weg. Ik heb een tijdlang op de kantelen rondgelopen, maar ik heb behoefte aan gras tussen mijn tenen en het ruizen van bomen om mij heen. Gelukkig is het lekker weer, ook nu het zo laat is, en zijn er geen gevaarlijke toestanden, aangezien de bekende relschoppers hun werk doen in de kopermijn en Isabel van de aardbodem verdwenen lijkt te zijn. Mocht er al iemand zo onverstandig zijn om zo dichtbij het domein van de weerwolfprins rond te waren. 

Ik vraag me voor de zoveelste keer af hoe het Max en zijn vrienden vergaat. Hij heeft beloofd me eens op te komen zoeken, maar er is ondertussen ruim een half jaar verstreken, en ik heb sindsdien geen teken van leven van hem gehad.

Opeens bekruipt me de angst dat ze Isabel daadwerkelijk hebben gevonden, en dat zij ze weer onder haar betovering heeft weten te krijgen.

Maar ik schud dat van me af. Zo dom zullen ze niet zijn toch? Ze weten dat er een hele strijdkracht hier in Blue Water klaarstaat om ze bij te staan, mocht dat nodig zijn. Maar ja, dan moeten ze wel in de gelegenheid zijn om hun weg hiernaartoe te vinden.

Stress is niet goed voor mij en voor het nageslacht, dus ik richt mijn gedachten bewust ergens anders op. Ik ben de binnenplaats ondertussen overgelopen en steven richting de poort.
Ik zwaai even naar Emiel en Tim die daar de wacht houden. Ze staan op een plateau naast de open poort, met de brug naar beneden gezien het vredestijd is. Maar er een wacht hebben staan is altijd verstandig.
Tim zegt behoedzaam: "Hallo Alexis," en -plichtsbewust als hij is- maakt hij een beweging alsof hij van het plateau wil springen en me tegen wilt houden, maar Emiel heeft dat voorzien en houdt hém tegen. Hij knipoogt naar mij en maakt een beweging met zijn hoofd om mij naar buiten te bonjouren.

Ik lach beide mannen toe, groet terug, en loop snel onder de poort door. Ik gedraag me verantwoordelijk, aangezien het niet alleen om mezelf gaat, en zal niet te ver gaan. Maar het gras en de bomen lonken, dus ik moet even weg van het kasteel met zijn stenen, marmer en ander koud glad materiaal. Niet te vergeten zijn inhoud. Mijzelf scheiden van alle mensen in het kasteel is van levensbelang op dit moment.

Gezien de zwoele nacht en de maan die bijna vol is, schop ik mijn allesbehalve sexy klompjes uit en wiebel met mijn tenen. Ik kom tot rust als ik de connectie met de aarde voel.

Ik zorg ervoor dat ik in het zicht van de wachten blijf, want dat heb ik Vince beloofd. Ik ben blij dat hij niet meer zo neurotisch doet als in het begin. Ik mocht geen stap zetten zonder dat er iemand me in mijn nek liep te hijgen. En gezien het weerwolven zijn, is dat helaas niet alleen metaforisch geweest.

Zarah heeft hem gelukkig een beetje gezond verstand bijgebracht, en daar ben ik haar ontzettend dankbaar voor. In het geheim is ze me de kneepjes van het vak aan het leren. Het heet: het onder de duim houden van je man.
Ik word steeds beter.

Het kan zijn dat ik de afstand naar het paleis toch een beetje uit het oog ben verloren, samen met mijn gehoor, want opeens word ik omringd door een grote groep bont uitziende weerwolven.

Ik zet het bijna op een gillen -nutteloos en veel te laat-, als ik de rugzakken zie die enkelen dragen. De slanke witte wolf trekt zijn bek in een wilde wolvengrijns en laat een hysterisch blaffend geluid horen.