Alexis

"...Jocelyn heeft toen iets bij haar gedaan waardoor ze naar eigen zeggen een geweten heeft gekregen. Sindsdien heeft ze niets anders gedaan dan meegewerkt."

Het lijkt alsof Mo nog iets toe wil voegen aan dit vrij abrupte einde, maar hij vindt toch dat hij klaar is met zijn betoog, en hij doet automatisch een stapje achteruit om dat einde aan te duiden.

Iedereen -behalve Max- heeft aandachtig geluisterd, en ik zag hoe Vince zorgelijk zijn voorhoofd fronste toen hij alle wandaden van Isabel puntsgewijs te horen kreeg.

Hoewel ik dat allemaal registreerde, heb ik vooral gekeken -en geluisterd- naar Isabel. Zij zat mee te knikken toen haar ergste daden werden verteld. Ze is halverwege de monoloog van Mo opgestaan en heeft hem aangevuld -verbeterd- met zaken waar niemand behalve zij weet van had. Geen idee of dat volgens het boekje gaat, maar Vince stond het toe, en ach ja: waarom ook niet.

Ik merk dat mijn zusje in shock naast me zit en automatisch leun ik dichter naar haar toe. Ik sla mijn arm om haar heen.
Ik begrijp nu haar beslissing wel om tussen mij en William in te zitten. Aan Max heeft ze niet heel veel op dit moment. Ik voel een korte scheut van ergernis, maar die verdwijnt al snel weer als ik naar zijn onschuldige uiterlijk kijk. Hoewel ook híj veel heeft meegemaakt -niet in de laatste plaats veroorzaakt door Isabel-, heeft hij een mate van puurheid over zich heen, waardoor ik me altijd beter voel. Ondanks zijn gebreken, boft Rosa maar met hem. Niemand is perfect.

Ondertussen is Mo weer gaan zitten, en Vince vraagt -enigszins overbodig-: "Isabel, heb jij hier wat bij aan te vullen of op te merken?"

Aangezien zij net de helft van de tijd aan het woord was, is het niet heel verrassend dat ze haar hoofd schudt. Hiermee tekent ze haar eigen vonnis, want haar toekomst ziet er niet rooskleurig uit. Ik ben benieuwd hoe Vince dit in gaat kleden.

Overleg is niet meer nodig. Ik kan me niet heugen dat een groep mensen het ooit zo grondig met elkaar eens is geweest. Gedaagde en aanklager. Rechter en publiek.

Een zenuwachtige stilte daalt neer over ons. Max schiet met een schok rechterop, maar alleen Kamiel en mij valt dat op. We glimlachen stil naar elkaar achter hem langs, en Kamiel schudt zijn hoofd naar mij met pretlichtjes in zijn ogen. De jeugd van tegenwoordig...

Vince zegt: "Zoals algemeen bekend, zijn wij niet voor het opsluiten van weerwolven. Een wolf hoort vrij te zijn, en in de natuur te leven. Als een wolf te lang tussen muren wordt gehouden, wordt die langzaam gek. Daar staan wij niet achter.
Maar natuurlijk hebben wij zo onze methoden om een weerwolf te straffen. Daarom, Isabel, leg ik jou de volgende straf op."

Hij zwijgt even voor het effect.

"Je zult je wolf voor een jaar moeten missen."

Vince is opnieuw even stil, en dat is maar goed ook. Het publiek breekt in geroezemoes uit, en de uitroepen van afschuw vullen de ruimte. Dat de weerwolffamilie zo'n krachtig wapen bezit, is niet algemeen bekend en men reageert onbehagelijk en vervult met afgrijzen. Sommigen reageren vol ongeloof.

Om je wolf kwijt te raken -de helft van je wezen- is het verschrikkelijkste wat je iemand die die vrijheid en kracht heeft meegemaakt aan kan doen.

Vince heeft me van tevoren in vertrouwen verteld dat een jaar echt de max is. Langer dan dat zorgt er ook voor dat een weerwolf zijn bestaansreden kwijtraakt en langzaam wegkwijnt.

Dat is ook de reden dat dit echt een straf is. Als iemand die altijd een mens is geweest -ikzelf, tot voor kort- leek het me namelijk niet het geval. Je mist je wolf, en dat voor zo'n korte tijd: so what?
Maar dat ligt echt anders voor een volbloedweerwolf. En na verloop van tijd zal dat ook zo liggen voor mij. Als je je wolfkant maar lang genoeg omarmt, is de geestelijke pijn vreselijk als je daar van los wordt gescheurd.

En ik zie aan Isabel dat het klopt wat Vince heeft verteld. Ze zakt als een ballon in elkaar en alle resterende levensvreugde lijkt uit haar gezogen te zijn. Ze staart lijkbleek en apathisch voor zich uit en ik houd mijn hart vast. Dit is namelijk nog niet alles.

Vince tilt zijn hand op, als om aan te geven dat er nog wat komt. Het wordt akelig stil.

Hij zegt snel: "Verder zullen we jouw hypnotiserende kracht van je afnemen."

Daar had hij beter mee kunnen beginnen. Omdat verder niemand in deze zaal extra krachten heeft, niet zoals Isabel en ook Jocelyn, is het impact van die woorden veel minder heftig.

Joris -die achter me zit- roept: "Hoe werkt dat precies?"

Vince knikt nu naar Solange die haar hand uit die van Kamiel haalt. Ik merk op dat de kleur langzaam terugkomt in zijn hand en zie hem er stiekem over wrijven. Dat was een stevige greep.

In haar andere hand heeft ze een spuit vast met een scherpe naald eraan. Het heeft een donkerrode inhoud.
Dat zou ik niet graag in mijn gestel krijgen.

Mijn man zegt simpel: "Volgens een eeuwenoud werkend recept, zal hiermee je wolf verdwijnen. De dosis is afgestemd op jouw lichaamsgewicht en andere gegevens, Isabel, en zal precies een jaar werken. Hiermee gaan we beginnen. Het is een heftig middel, dus het zal je wel even kosten om daarvan bij te komen. Zodra dat het geval is, ontvang je het andere middel.
Heb je nog vragen of opmerkingen?"