Anna werd wakker met het gevoel dat haar moeder nog leefde, maar wist al gauw weer wat er was gebeurd toen de dienaars binnen kwam met en grote zwarte jurk. Ze wilde nog bijna zeggen dat ze haar korset wat strakker moesten doen, want dat vond ze altijd mooier bij haar staan, maar ze kon zich net inhouden.

Toen ze beneden kwam en Julia zag bekroop haar ook de herinneringen van gisteravond. Ze had zich zo voor gek gezet en onnodige drama veroorzaakt. Ze had iets gezegd wat niet kon. Anna ging naast Julia aan de lange eikentafel zitten en wachtte tot het ontbijt klaar was gemaakt, ook al had ze geen honger.

Julia at de overgebleven stukjes omelet op en staarde verzonken in gedachten voor zich uit.

Ze vertelde dat hun moeder op de slaapkamer was gelegd en dat het werd goed gehouden tot aan de begrafenis. Beide wilden er eigenlijk niet naartoe. Ze hadden haar moeder al gezien. Julia herinnerde het gesprek van gister.

'Is onze vader een goede man?'

Anna had een duidelijke nee in haar hoofd, maar durfde het niet luid en duidelijk te vertellen. Dat zou ook hypocriet zijn, want ze was net zo goed verantwoordelijk voor alles wat er was gebeurd. Ze was een bijstander. Ze was geen held. Laat staan dat ze er niets mee te maken had.

'Ik weet het niet,' zei Anna dus.

Op dat moment kwam hun vader de eetkamer gebogen binnenlopen. Hij had een zwart gewaad aan als teken van rouw en keek turend naar de grond. Anna merkte dat ze verstijfde. Julia liep naar hem toe en het ontbijt werd bij Anna neergezet.

'Ik wilde je nog even spreken Anna,' zei hij.

Ze antwoordde met niets. Ze gaf een blik aan Julia.

Anna wist niet precies wat hij wilde bespreken, maar kon wel raden dat er belangrijke dingen te doen stonden; de begrafenis en de kroning. Ze zou haar moeders land overnemen en dat gaf haar een dubbel gevoel. Alsof ze liefde had ingeruild voor macht.

Hij ging naast haar zitten en vertelde Julia dat ze even weg moest gaan. Ze liep twijfelend weg de gang op, omdat ze wist dat de band tussen de twee niet helemaal zoals de oude was. Het dienstmeisje liep de keuken in om ook te vermijden dat ze toevallig iets meepikte.

'Je moeder heeft veel aan je achtergelaten,' zei hij, 'beloof je me dat je er goed voor zal zorgen?'

'Ja,' zei Anna.

'Goed.'

Hij kreeg een omelet toegeschoven door het dienstmeisje, die snel weer weg liep. Privacy was belangrijk in dit paleis, je wist nooit wat voor dingen je zal horen en het was gevaarlijk om sommige dingen weten.

'Ik wilde met jouw Maria's begrafenis regelen, maar je kroning moet ook snel gebeuren. Ik zat te denken om ze op dezelfde week te doen. Zo hoeven de gasten niet twee keer te reizen.'

'Maar ik wil er wel tijd tussen,' zei Anna, 'de gasten zouden dat ook fijn vinden.'

Opeens bekroop iets in Anna's hoofd. Iets wat haar moeders dood duidelijker maakte, maar ze durfde het niet te geloven. Ze nam om de kille stilte te doorbreken een paar happen op de meest deftige manier die ze kende.

'Ik denk niet dat iedereen staat te wachten op een kroning net na de begrafenis.' De koning nam zijn eerste hap. Hij was bijna vergeten om te eten.

'Ik heb liever dat we dit wat later bespreken,' zei Anna.

'Wanneer zou je dat willen doen?'

'Drie uur,' zei ze twijfelend.

'Ben je om drie uur dan bij de werkkamer?' Zei haar vader een stuk standvastiger.

Anna was zo bang dat hij iets door zou hebben of dat hij haar niet vertrouwde. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze hem veroordeelde voor iets. Anna wilde ook niet dat zij dat dacht. Ze nam haar laatste hap van het ontbijt en stond op een zelfverzekerde manier op.

'Ja, dan ben ik er.'