De dag daarna was een nachtmerrie. Ofwel, de nacht en de dag was een nachtmerrie die maar door bleef gaan.

Anna werd zwetend in de middag wakker met een dreunende hoofdpijn en een droge keel. Toen ze vroeg of dienaren kond komen merkte ze dat haar stem schor was en dat praten alleen maar pijn deed. Wat een sukkel was ze ook gisteravond.

De deur werd opengedaan.

'Hoe gaat het met u mevrouw?' Vroeg ze tegen de koningin.

Anna kreunde en ging voorzichtig rechtop zitten. Een dienstmeisje liep naar haar toe en voelde aan haar hoofd, waarna ze opgelucht ademhaalde.

'Wilt u misschien wat te eten?'

'Ik kan niet lopen,' zei Anna om zoveel mogelijk woorden te vermijden.

Hoewel het dienstmeisje aardig en beleefd klonk voelde ze een beschuldiging. De beschuldiging dat ze dom was geweest en nu gewoon haar baan moest doen en niet moest spelen alsof ze ziek was. Wat een werk was het ook.

'We kunnen de lunch naar u brengen als u dat wilt.'

'Dank je,' zei Anna toen de hoofdpijn weer opkwam  zetten.

De minuten verstreken in stilte op haar bed. Ze dwaalde weer af naar de gedachten die zo graag wilde vermeiden, maar dit keer was het moeilijk om er de aandacht niet op te vestigen. Ze wilde zo graag weg en opstaan. Praten met iedereen over hoe rot ze zich voelde en klagen en klagen.

Maar niemand was er en niemand kwam.

Ze voelde onder haar kussen en vond de diamanten ketting. Anna probeerde het om te doen, maar toen ze de diamant op haar hand voelde werd ze al misselijk.

De enige onderbreking was het ontbijt of eerder gezegd wat voor iedereen een lunch had moeten zijn. En dat alles met een koud bedankje.

Anna nam het hongerig aan en probeerde de stukken aardappel niet op haar bed te morsen, maar dat was onoverkomelijk. En helaas was dat de enige moment dat iemand haar kamer binnenkwam.

'Ik maakte me zorgen,' zei Peter toen hij voorzichtig de deur opende.

'Nah, ik betaal enkel de prijs voor de drank,' zei ze om de gehele situatie lichter te maken.

'Ja, je leefde je wel uit.'

Ze morste worst op haar deken en probeerde het beschuldigend op te ruimen. De vet vlekken waren alleen al zichtbaar.

'Oma wilde nog met je rijden.'

'Dat gaat niet lukken,' zei ze, 'kan ze niet hier komen?'

'Ze wilde geen pottenkijkers.'

'Ik voel me hopelijk vanavond beter.'

Peter knikte en ging op het bed zitten. We zaten daar voor een aantal minuten te praten of vroeger. Het voelde als thuis tot de deur opnieuw openging en haar vader binnenkwam.

'Hoe gaat met jullie?'

'Slecht,' zei Anna.

'Goed,' zei Peter op dezelfde tijd.

'Peter, kan je even weg? Koninklijke zaken.'

Anna zuchtte diep en ze voelde dat haar wenkbrauwen fronste. Peter controleerde even haar ogen en ging weg toen Anna aangaf dat ze akkoord ging met haar vader.

'Er staat een oorlog te beginnen in Meron, we moeten het leger inschakelen.'

Anna wist op dit punt niet meer wat ze moest geloven of niet en ze fronste dieper.

'Van wie heb je die informatie gekregen?' Vroeg ze wantrouwend.

'Van jouw oma, ze heeft het met eigen ogen zien escaleren.'

'Ik wil mijn adviseur,' zei ze.

'Daar is geen tijd voor.'

'Ik wil mijn adviseur voordat ik ook maar iets doe in een gevaarlijke situatie zoals in Meron!' Schreeuwde ze.

'Hij is niet bereikbaar Ann.'

'Hij lijkt me niet het typ dat zich ladderzat drinkt.'

'Dat dat je niet is opgevallen, is wel kenmerkend voor hoe jij er aan toe was gisteravond!'

'Ga eruit!'

Ze voelde de tranen op haar wang en de hoofdpijn stak erger dan van te voren. En hij ging niet weg. Hij bleef onveroerd stilstaan. Dus huilde ze het eruit.

'Eruit nu!'

Het dienstmeisje opende de deur en keek haar met grote ogen aan en zei:

'Wat is er aan de hand?'

'Ik wil dat hij uit mijn kamer is,' zei Anna kreunend en tranend van de pijn.

Het dienstmeisje praatte zo zorgvuldig met haar vader, dat hij er niets tegenin kon brengen en de kamer verslagen verliet.

De hoofdpijn werd steeds minder die dag. Ze viel in slaap midden in de middag en merkte toen ze wakker werd dat opeens haar hoofdpijn was verdwenen. Waardoor ze het rustig aandurfde om haar benen te strekken en naar beneden te lopen. Anna durfde het alleen niet aan om de ketting op te zetten uit angst dat de hoofdpijn weer tevoorschijn zou komen.

Het was stil en kil  in de eetzaal en er was geen enkel geluid dat uit de rest van het paleis kwam. Anna liep de grote hal door en hoorde enkel haar vader met zijn adviseur praten. Ze hield zich stil genoeg om gelukkig geen aandacht naar haar trekken. Haar vader was wel de laatste persoon die ze wilde zien.

Buiten zag ze haar kleine zusje en broertje buitenspelen in de felle zon, maar zonder ook maar iemand erbij. Waar waren de soldaten en de wachters? Bij de poort zag ze de prins van Riats vertrekken. Anna liep naar achter het gebouw, maar hun slaapplekken waren leeg. Er was iets verkeerds, iets ergs was gebeurd.

Ze liep naar de stallen en besteeg het enige paard, de schimmel die zo goed kende, en reed richting het bos.

Ik heb helaas de 20k niet behaald, maar ik plan om verder te schrijven aan dit verhaal tot het af is. Ben nu bij de 17k, en er komt nog een hoop aan :)