In de weken daarna lijkt er weinig veranderd te zijn. Van hun ene, geweldige nacht is niets meer gezegd, en het is net alsof het nooit gebeurd is. Alhoewel, dat laatste is ook weer niet waar. Regelmatig merkt hij tijdens de oefeningen voor zijn concentratie en kracht dat ze naar hem kijkt. Als ze merkt dat hij het ziet, bloost ze licht, en kijkt ze de andere kant op.
Haar ogen zijn niet meer ijzig koud, zoals toen ze standaard haar masker voor haar verdriet had gezet. Nee, elke keer als hij haar blik vangt, ziet hij ze verwarmen tot een sympathieke blik, haast zo onschuldig dat zijn hart smelt. Toch is ze nog altijd even meedogenloos en streng in de oefeningen, zo erg dat hij langzaam maar zeker het gevoel krijgt dat hij echt belabberd is in het leren van de leer der Draken.
Inmiddels is de tijd van de winter aangebroken, die in de bergen veel eerder is begonnen dan in Sforai altijd gebeurde. Daar was het pas koud vanaf enkele weken ná midwinternacht, maar nu lijkt de temperatuur van de lucht zijn huid al te bevriezen enkele dagen vóór de bruiloft tussen Zafux Caelum en Yuuki Ignem. Gezien het feit dat hij dagelijks dineert met de vrolijke Zafux , en regelmatig met zijn verloofde Yuuki, heeft hij hun liefde op zien bloeien terwijl de dagen voorbij gleden. Het is niet lang meer, voordat de jongen, net iets ouder dan hij, in het echt verbonden zal worden met het kleine meisje, dat hoewel verlegen, net zo vrolijk en aardig blijkt te zijn als Zafux. Zafux kan hij inmiddels een echte vriend noemen, hoewel hij hem niet heeft verteld van zijn intieme moment met Saffiera. Dat heeft hij niemand verteld, net zoals dat Saffiera het niemand heeft verteld.
Met elkaar hebben ze het er niet over gehad, maar ze weten allebei maar al te goed dat het iets speciaals was dat ze hebben gedeeld, en dat ze er met niemand over moeten praten totdat ze dit met elkaar kunnen doen.
Elias zucht en wrijft ruw over zijn armen in de hoop wat warmte in zijn lichaam te krijgen. Zelfs al is hij steeds beter geworden in het negeren van warmte en kou met behulp van zijn geest, in deze extreme temperaturen heeft hij het nog niet helemaal onder de knie.
"Heb je het nou nog steeds koud?" klinkt de neutrale stem van Saffiera. Haar stemgeluid is niet langer kil en berekenend, maar nog lang niet zachtaardig zoals beter bij haar zou passen. "Je weet dat het op je tocht naar de top der koningen bar koud zal zijn, zelfs in de zomer. Je moet weten hoe je je aan moet passen." Als hij niet beter wist zou hij bijna zeggen dat ze bezorgd klinkt, maar hij heeft nooit geweten hoe hij de stem van een vrouw moet interpreteren. Dat lukte hem al nooit bij Arya, laat staan bij iemand zo neutraal als Saffiera. Hij merkt dat hij de laatste tijd steeds minder aan Arya denkt, zelfs al is zij de reden dat hij deze lessen van Saffiera volhoudt. Háár moet hij terugvinden, met haar kan hij naar huis. Hij moet de tocht naar de top der koningen halen op midzomerdag, zodat het hem is toegestaan de Stad van de Drakenrijders te verlaten.
"Het lukt gewoon niet, het voelt nog altijd alsof ik om de paar hartslagen in de sneeuw zit. Dan is de kou eventjes weg, waarna ik weer met een plof in de sneeuw beland." Hij zucht nogmaals, verslagen. "Ik zal het nooit écht goed kunnen." Hij weet niet waarom dit miserabele gevoel hem opeens zo overvalt, maar hij weet wel dat dit is waar hij al weken mee worstelt. "Ik ben hier gewoon niet voor gemaakt." Hij laat zich achterover vallen in de sneeuw en verwelkomt het gevoel van de gevoelloze kou. Hij kijkt naar de grijze lucht boven hem, om hem heen. Het is al weken mistig zo hoog in de bergen. Hij proeft de minuscule waterdruppeltjes op zijn lippen, voelt de klamme lucht tegen de huid van zijn gezicht. Als hij zijn ogen sluit laat hij zijn gedachten even gaan, probeert aan niets te denken, wat hem al lukt binnen enkele hartslagen.
Oefening baart kunst.
Hij schrikt op als hij iets warms tegen zijn ijzig koude lippen voelt. Hij opent zijn ogen zo vlug als hij kan, en is geschokt om Saffiera boven hem te zien, haar mond ferm op de zijne gedrukt. Met de duim van zijn rechterhand aait hij haar warme wang terwijl hij haar verrast terug kust. Hij had niet verwacht dat ze nog ooit zoiets dergelijks zou doen, maar hij kan absoluut niet zeggen dat hij dat erg vindt. Met zijn ene arm om haar heen en haar warme adem in zijn gezicht duurt het niet lang voordat de kou geen enkele invloed meer op hem heeft. Pas dan maakt ze zich van hem los en kijkt ze hem onschuldig aan, haar wangen vurig blozend. "Je zag er zo... ongelukkig uit. Ik kon het niet helpen," fluistert ze.
Hij knippert een paar keer met zijn ogen. Nog nooit heeft hij iemand gezien die zo snel kon schakelen tussen een lief en onschuldig meisje, en een ijskoude lerares. Voordat hij iets kan zeggen onderbreekt ze hem opnieuw.
"Je bent er echt niet slecht in hoor, je leert zelfs best snel." Ze zwijgt even. "Het is alleen dat er zoveel is om te leren voordat je de top der koningen kunt halen, en zo weinig tijd. De meesten die de tocht maken, oefenen zomerslang, leven voor weken alleen in de Wildernes en hebben een geestelijke conditie waar heer Gotuku nog een puntje aan kan zuigen." Ze knijpt hem zacht in zijn schouder. "Ik zal er voor zorgen dat je zo veel mogelijk weet voordat het zover is, maar daarvoor moet je hard werken, Elias, gaan tot het uiterste. Zelfs al doet je heup zeer, zelfs al krijg je haast geen adem, zelfs al ben je uitgeput, je moet door, want dan, op die tocht, kan een moment van twijfel, één moment van zwakte je einde zijn." Ze drukt hem tegen zich aan, duwt haar gezicht in de boog tussen zijn schouder en zijn nek. "En nu ik je net heb, wil ik je niet verliezen," mompelt ze zacht.
Een beetje ongemakkelijk beantwoordt hij haar omhelzing, denkend aan wat ze zojuist heeft gezegd. "Dank je," zegt hij uiteindelijk. Niet meer, niet minder.

Wanneer de avond van de bruiloft van Zafux en Yuuki is aangebroken, is iedereen in rep en roer. De juiste kleding moet gedragen worden, de juiste geuren moeten duidelijk zijn, de ceremonie moet tot in de puntjes toe perfect zijn. De verbintenis en het grote feest zullen gehouden worden in het centrum van de stad van de Drakenrijders, in een van de grootste tempels voor Torin, Gaia en de Drakengeesten in de gehele Wildernes. Elias draagt een zwarte pantalon met een fel geelgouden blouse en is volgesmeerd met een glanzende olie, sterk geurend naar de bedwelmende geur van zoethout. Norryah heeft er weer voor gezorgd dat hij er perfect uitziet voor een belangrijke avond als midwinternacht.
"Norryah," vraagt hij als het jonge meisje voor de laatste keer frunnikt aan zijn haar en blouse, "waarom dragen we geel en de geur van zoethout, in plaats van wit en munt?" Hij is er oprecht van in de war, want alle belangrijke evenementen die hij heeft gezien in de stad van de Drakenrijders, werden de kleuren gedragen die de Huizen van afkomst weergaven. Geel is echter de kleur van geen enkele familie, net als dat zoethout geen geur is die wordt gedragen door de leden van een bepaald Huis.
Norryah grinnikt zacht, haar gele katoenen jurk vrolijk om haar heen zwaaiend. "Geel en goud zijn de kleuren van de verbintenis, van de zon en het leven. Zoals bruin wordt gedragen bij de dood, wordt geel gedragen bij een geboorte en goud en geel bij een bruiloft. In onze cultuur zijn zoethout en lelies de geuren en planten van de verbintenis, vandaar dat de mannen ruiken naar zoethout, en de vrouwen naar lelies." Ze laat hem nog een laatste rondje draaien om te kijken of alles goed zit, waarna ze vrolijk in haar handen klapt. "We zijn klaar om te gaan, Elias! Laat me onze mantels pakken, dan breng ik je naar de hal. Hopelijk wachten ze niet op je." Ze snelt weg om twee zwartkleurige mantels te halen, waarvan ze hem er een omdoet met een gouden speld in de vorm van een draak. Dan geeft ze hem zijn nieuwe staf aan, zwart met goud dit keer, waarna ze klaar zijn om te gaan. Op de een of andere manier leunt hij zwaar op zijn staf, zijn heup zeurt en smeekt hem om te zitten bij elke stap. Hij staat de gedachte niet toe in zijn hoofd en negeert de pijn, om vervolgens Norryah achterna te lopen, zijn tanden knarsend op elkaar.
"Elias?" zegt het kind, achterom kijkend naar waar hij blijft. "Ik wil tenminste een keer met je dansen, goed?"
Hij schudt grinnikend zijn hoofd bij dat verzoek. "Hoewel ik niet kan dansen is dat wel het minste wat ik kan doen na al je hulp, Norryah. Natuurlijk." Ze slaakt een kinderlijk kreetje van blijdschap, waarna ze een paar huppelstapjes maakt, een blije glimlach op haar gezicht. "Kom, Elias! Je kan ze niet nog langer laten wachten!"
De tempel is schitterend versierd, het witte marmer van de vloer, de wanden, de pilaren en de beelden van de goden zijn prachtig verlicht met een warmgouden licht. Hoge vuren zijn opgestookt aan de randen van de gigantische tempel om de ruimte te verwarmen met de hitte van de flakkerende vlammen. Op elke plek waar hij kijkt lijken er gele lampionnetjes te hangen die verantwoordelijk zijn voor het goudgele licht dat hem doet glimlachen.
Hij loopt achterin de stoet van de familieleden, personeelsleden en wachters van Huize Caelum, een heel stuk achter de zenuwachtige Zafux die met zijn prachtige gele blouse speelt.
De jongen kijkt al weken uit naar dit moment, dat was Elias al duidelijk geworden op de maanavond, toen Yuuki aan hem werd voorgesteld. Yuuki is nog nergens te zien, zij zal pas in haar gewaad komen zodra alle gasten zijn gearriveerd en Zafux als de bruidegom klaarstaat bij Heer Gotuku, die de ceremonie zal leiden.
In de afgelopen weken heeft hij van alles gehoord over de bekende ceremonie, die in heel de Wildernes wordt uitgevoerd bij een bruiloft. In Angora, en dus ook Sforai, is een bruiloft niet veel bijzonders. Mensen worden in het echt verbonden door een priester van Gaia en Torin, slechts een kleine plechtigheid. Maar hier, in de Wildernes, is een bruiloft een van de belangrijkste dingen in het leven. Het verbinden van twee zielen, fysiek en mentaal, is zo bijzonder en speciaal, dat er soms enkele dagen wordt gefeest, mits de families er geld voor hebben. In het geval van deze bruiloft, een verbintenis tussen Huize Caelum en Huize Ignem, zal de bruiloft de hele nacht gevierd worden door het gehele dorp, waarna er nog de hele week lang overdag een plechtigheid of ceremonie plaats zal vinden.
Het is duidelijk te zien dat de halve Stad van de Drakenrijders op is komen dagen. De gigantische tempel is druk en gonst van de gesprekken, gelach en opgewonden kreten. Elias laat zijn ogen over de menigte mensen glijden, in de hoop iemand te herkennen. Hoewel hij inmiddels al enkele manen in de Stad van de Drakenrijders is, heeft hij nog altijd veel mensen niet ontmoet. Soms, als hij een vrije middag heeft, of als Saffiera geen zin heeft om hem oefeningen te laten doen voor zijn concentratie, wandelen ze door de Stad, hand in hand. Vaak gebeurt dat niet, omdat het erg belastend is voor zijn heup, maar dan lopen ze gewoon over de markt, langs de kleine stenen huisjes en winkeltjes. Saffiera weet iedereen aan te spreken, een praatje te maken, maar hij kent niemand, zelfs na al die tijd niet.
Na een tijdje vangt hij de blik van Norryah, die vrolijk naar hem grijnst zoals alleen kinderen dat kunnen, waarna ze blij zwaait, om vervolgens teruggetrokken te worden door een aantal andere diensters van Huize Caelum, waar ze al schaterlachend verdwijnt.
Hij zucht even verslagen. Denkt hij dat hij iemand heeft gevonden om even mee te praten voordat de ceremonie begint, wordt ze meegenomen door haar vriendinnetjes. Hij blijft even verloren staan, totdat hij schrikt van een slanke hand die om zijn middel geslagen wordt.
"Je moet echt eens gewoon met mensen práten, Elias," hoort hij Saffiera in zijn oor fluisteren. Haar haar kietelt in zijn nek, en hij voelt hoe ze op haar tenen moet gaan staan om het voor elkaar te krijgen met haar mond bij zijn oor terecht te komen. Zachtjes drukt ze een kusje op zijn oorlel, waarna hij zich omdraait om haar aan te kijken en haar een speelse kus op haar neus te geven. "Ik weet het, maar praten is lastig als je niemand kent," zucht hij. Saffiera ziet er werkelijk schitterend uit, zwarte kohl rondom haar ogen, een goudkleurig diadeem met een zwarte edelsteen, en een goudgele baljurk perfect passend bij haar vurig rode haar, dat nog springeriger lijkt dan anders. "Je ziet er mooi uit vandaag, Saffiera," zegt hij glimlachend, blij dat het gele licht zijn opkomende rode wangen lichtelijk verbergt. Ze ziet er uit als een ware prinses, en ergens in zijn achterhoofd vraagt hij zich af waar ze het geld vandaan heeft gehaald om een jurk zo mooi als deze te kunnen dragen. Toch prijst hij zichzelf gelukkig als hij ziet hoe haar gezicht oplicht van zijn compliment. "Dank je," glimlacht ze verlegen. "Je ziet er zelf ook niet verkeerd uit, vind ik."
Hij blijft stil, maar kan niet voorkomen dat een brede glimlach zich een weg vindt op zijn gezicht.
Saffiera pakt zijn hand vast en begint hem mee te trekken naar voren, dichter naar Zafux en Gotuku toe. "De ceremonie gaat bijna beginnen," zegt ze. "Dit wil je absoluut niet missen!" Aan haar toon is te horen dat ze het al vaker heeft gezien, en dat ze zich verheugt op de ceremonie, die blijkbaar prachtig moest zijn.
Als ze ergens vooraan staan, net achter de familieleden van Huize Ignem en Huize Caelum, klinkt het rinkelende geluid van een bel, waardoor iedereens aandacht wordt getrokken. Direct wordt alles stil, en is slechts dat zachte getinkel te horen, waarna een lieflijk meisje met het mooiste gewaad ooit tevoorschijn komt vanuit achterin de tempel. Het goud van het lijfje kleurt haast perfect bij haar olijfkleurige huid, en de zachte kleur wit van de rok laat zien dat ze na deze avond zal horen bij Huize Caelum. In haar handen houdt ze een bosje witte lelies, en onder de zoom van het gewaad is te zien dat ze gouden enkelbanden om haar blote voeten draagt. Zodra ze Zafux in het zicht krijgt, breekt er een verliefde glimlach door op haar gezicht, waardoor iedereen een zucht slaakt van adoratie voor het nieuwe koppel.
"Ze passen wel perfect bij elkaar, vind je niet?" fluistert Saffiera zacht. Hij knikt afwezig, waarna hij zich volledig focust op de ceremonie.