De orde was weer hersteld thuis. Daisy zat vrolijk beneden een kaartspelletje met mijn moeder te spelen, die nu ook alweer glimlachte. Ik blies opgelucht mijn adem uit en liep de woonkamer binnen. Mijn moeder stond direct op en omhelsde me stevig. Daisy omhelsde mijn been.

'Och Sterretje, ik dacht dat je dood zou gaan! Wie was het die je had gered?' Vroeg mijn moeder snikkend.

'Logan, mam. Hij is mijn mate.' Mompelde ik.

'Wat?! Logan in de toekomstige Alfa Logan?' Vroeg mijn moeder verbaasd. Ik knikte langzaam. 'Gefeliciteerd Sterretje! Mijn dochter wordt Luna!'

Even later vertrok haar glimlach in een frons en daarna de frons in een nog diepere frons. Alsof ze zich iets herinnerde.

'Wacht eens even. Is hij niet een van die jongens die jou pestten en bijna ophingen?' Vroeg ze diep, diep fronsend. Ik knikte en zei er vlug wat achteraan.

'Maar hij heeft spijt betoond en zichzelf bewezen, mam. Ookal was hij degene die die roddel van jullie had verspreid. Het is goed. Echt waar!'

'Ik geloof je wel, maar ik vind het gewoon een beetje vreemd. Ach ja, jij hebt een mate en je wordt Luna!' Zei ze enthausiast. 'Doe je mee met een potje pesten?'

'Natuurlijk, mam.' Glimlachte ik.

Ik ging naast Daisy aan tafel zitten. Ze had blijkbaar moeite met het kaartspel dus besloot ik om met haar het kaartspel te spelen. Beetje bij beetje begon ze het te snappen.

'Bloempje, morgen gaan wij bij de Alfa en Luna eten. Mam, ik heb geregeld dat jij bij mevrouw Grey kan eten.' Glimlachte ik. Daisy blies verbaasd haar wangen op tot hamsterwangen. 'Ik heb een schattig jurkje voor je geregeld en je kan daar met Iris spelen. Zij is een klasgenootje van jou toch?'

'Iris? Zij is stom. Ik ga echt niet met haar spelen hoor.'

Ze keek me boos aan, ging achterover leunen en vouwde haar armen over elkaar. Ik zuchtte een keer luid.

'En toch ga je mee, Bloempje.' Zuchtte ik.

'Okeeee, maar als ik jouw mate niet leuk vind kom ik daar nooooit weer!' Waarschuwde ze me.

'Mij best, dan komen ze hier.' Grijnsde ik. Ze rolde geïrriteerd met haar diamantblauwe oogjes, die we beide duidelijk hadden geërfd van mama.

Na het potje pesten ging ik naar boven terwijl mijn moeder ging koken. Ik vond het fijn hoe het nu was. Ik denk dat als papa hier was geweest en mama vast zat, we hier een enorme chaos hadden gehad. Ik plofte op mijn bed en pakte mijn mobiel erbij.

Ik had 2 nieuwe volgverzoeken op insta en een aantal berichten. Ik accepteerde eerst Logan (wie anders?) en een ander iemand die ik niet kende op mijn insta en opende toen mijn berichten. Ze waren bijna allemaal van Logan.

L: mis jou nu al❤

A: hmm, ik jou nog niet echt.😈

L: natuurlijk mis jij mij ook. Dat weet ik gewoon.😏

A: tenzij je mijn gedachtes kan lezen weet je nog helemaal niks. Waar denk ik nu dan aan?

L: aan mij😘

A: nee. App me maar terug als je het wel weet.😈❤

Ik deed mijn oortjes in en legde mijn telefoon glimlachend aan de kant. Ik begon zelf een beeld te verzinnen bij de liedjes die zichzelf afspeelden. Iets wat ik graag deed. Daisy helpte meestal mee met verzinnen door te tekenen wat ik omschreef. Ze heeft er echt talent voor. Ze is een soort mini Pablo Picasso met een schattig gezichtje.

'Aster, eten!' Riep mam van beneden.

Ik legde mijn oortjes aan de kant en stormde naar beneden. Ik rook de verse pasta al van beneden. Pasta is echt mijn lievelingsgerecht. En dan vooral pasta carbonara. Ik verslind het al voordat iemand anders nog maar een hap heeft kunnen eten.

'Blèh, waarom pasta, mama? Ik hou niet van pasta.' Daisy trok een vies gezicht.

'Omdat wij ook niet altijd biefstuk kunnen eten, Bloempje.' Glimlachte mijn moeder.

Daisy ging mokkend aan tafel zitten. Daisy at bijna alleen maar biefstuk. Ze verslond het altijd alsof het een kruimelkoek was. Ik grijnsde en begon rustig te eten.

'Mama, vind je het niet erg dat papa nu weg is?' Vroeg Daisy toen.

'Om eerlijk te zijn niet, lieverd. Papa en ik kunnen het de laatste tijd niet meer zo goed met elkaar vinden.' Antwoorde mijn moeder glimlachend.

'Papa was ook wel erg gemeen hoor.' Gromde Daisy.

'Dat is niet aardig om te zeggen, Daisy.' Zei ik streng. Ze gooide haar armen in de lucht.

'Waarom niet? Het is toch zo?'

Ik zuchtte luid en ging grijnzend verder met eten. Zij en haar brutale mond ook altijd. Ze flapt er altijd alles uit wat ze denkt.

'Omdat het niet aardig is om slechte dingen over iemand te zeggen.' Antwoorde mijn moeder toen. 'Je moet echt even op je toon gaan letten, jongedame. Als je morgen bij de Alfa en Luna bent wil ik dat je je netjes gedraagd.'

Ze zakte mokkend onderuit in haar stoel en schoof steeds kleine hapjes pasta naar binnen. Van buiten ziet ze er heel schattig uit, maar van binnen is het net een ongemanierde draak.

Na het eten zette ik mijn bordje op het aanrecht en ging ik weer naar boven. Ik pakte mijn telefoon weer en deed mijn oortjes in. Logan had mij weer geappt.

L: je denkt aan je moeder, je zusje, Willow, zingen, je dromen en nog veel meer dingen die je gelukkig maken. Ik snap het dat ik daar nog geen deel van uitmaak, maar ik hoop dat ik dat op een dag wel doe.❤😘

Ik smolt bij het lezen van zijn berichtje. Het was zo schattig! En het was waar.

A: Naww❤ het klopt helemaal. Love you❤ tot morgen.

L: love you too, Sterretje❤

A: wacht even. Niemand heeft jou het recht gegeven om mij zo te noemen. Of wel soms?

L: dat heb ik mezelf gegeven.😏 voor nu, tot morgen, Sterretje❤