Ik ging toch naar school ondanks Logans waarschuwingen dat ik thuis moest blijven. Ik wilde niet thuis zijn. Ik wilde niet aan de gedachte van mijn moeder worden gekweld. Ze heeft gisteravond niet meer gehuild. Vanmorgen had ze gewoon geglimlacht alsof er niets aan de hand was, wat het voor mij nog kwellender maakte. Er viel niks te glimlachen voor mij. Ik moest er wel van maken wat ik kon, maar op dit moment staat mijn hoofd niet naar glimlachen en doen alsof er niets aan de hand is.

Ik klopte op Willows voordeur om haar op te halen. Ze rukte de voordeur vrolijk open en snelde naar haar fiets. Ze gooide haar tas in haar mandje en sprong op haar fiets. Meestal zou ik gelachen hebben om haar hyper gedrag, maar nu deed ik dat niet. Ik kon het niet. Dat had Willow ook wel gemerkt. Ze keek me onderzoekend aan.

'Wat is er, Sterretje?' Vroeg ze bezorgd. Ik moest hard op mijn lip bijten om de tranen niet te laten stromen.

'H-het is mama.' Piepte ik moeizaam. De tranen kwamen verder omhoog waardoor ik nog harder op mijn lip moest bijten. 'Nee, ik kan het nu niet zeggen. Ik wil niet huilend op school aankomen.'

'Dan gaan we zo even naar de wc's.' Zei Willow met een troostende ondertoon. 'Die wc's daar onder de trap komt toch bijna niemand.'

We fietsten snel door naar school zodat ik nog genoeg tijd zou hebben. We gooiden voor het eerst onze fietsen aan de kant en renden naar binnen. Wesley en Logan stonden al lachend en grijnzend met elkaar te praten. Toen Wesley ons in het oog kreeg kon hij het niet laten om even te roepen.

'Hey, Willow.' Riep hij. Willow's ogen werden glazig en die van Wesley ook. Toen haar ogen weer normaal waren trok ze me vlug mee naar de wc's.

'Wat mindlinkte je net naar Wesley?' Vroeg ik.

'Dat jij me iets dringends wilde vertellen bij de wc's en dat ik daarom dus niet met hem kon praten.' Zei ze vlug. 'Maar nu, wat is er?' Ik beet hard op mijn lip.

'Het gaat om mama. Ze heeft gisteren in het packziekenhuis te horen gekregen dat ze een ernstige vorm van een gevaarlijke ziekte heeft.' Snikte ik langzaam. Willow trok me in een omhelzing.

'Dan moeten we maar hopen dat ze beter wordt. Het spijt me heel erg voor je.' Met die woorden barstte ik in tranen uit.

'Het komt niet goed! Ze hebben haar nog 2 fuckin maanden gegeven.' Huilde ik nu. 'En hoe moet het dan verder? Papa zit in de cellen en is absoluut niet geschikt als opvoeder, opa en oma zijn al dood en mijn ouders hebben ook geen broers of zussen.'

De deur werd hard open getrokken door Logan. Wesley prpbeerde hem nog terug te halen, maar het was al te laat. Mijn toppunt was bereikt. Ik wilde dit niet en dit heb ik ook nooit gewild. Ik werd kwaad tussen mijn tranen door. Erg kwaad. Misschien wel witheet van woede.

'Hou op! Ga weg! Ik kan jou hier niet zien!' Schreeuwde ik tegen Logan. Hij leek niet erg verbaasd door mijn actie, maar ging ook niet weg. 'Dit moet stoppen. Ik wil niet meer. Ik wil echt niet meer.' Fluisterde ik zo zachtjes dat wolvengehoor het nauwelijks nog horen.

Ik pakte mijn tas, transformeerde en rende door alle gangen, opzoek naar de uitgang. Ik hoorde inmiddels al drie andere wolven achter mij aan rennen. Het kon mij niet schelen. Ik kon dit echt niet meer. Ik zou wegzakken in verdriet en depressie.

Ik rende naar buiten en ging een willekeurige kant op. Gelukkig niet naar mijn huis. Daar zou iedereen me weten te vinden.
Ik besloot tactisch te spelen en op de daken te klimmen. Ik was klein genoeg om mij in de smalle steegjes in de wijken te wurmen. Ik hoorde al snel een wolf achter mij aan komen, maar ik was al boven.

Wat was nou het hoogste gebouw in het packgebied? O ja! Er is een gebouw met heel veel kantoren erin. Die is volgens mij wel 30 meter hoog en via de daken kon ik er met gemak op komen.

Ik sprintte zo snel als ik kon. Ik hoorde niemand achter mij aan komen. Ik zuchtte van opluchting. Ik wilde niet dat iemand mij zometeen zag springen. Dat wilde ik ze niet aandoen. Het is voor mezelf de beste oplossing. Het is voor mij al teveel geweest in al deze jaren. Nu zou ik eindelijk bevrijd worden van het kwellende gevoel wat ik elke dag weer met mij meedroeg.

Ik nam een flinke aanloop en sprong op het gebouw. Ik kon er op het nippertje op komen. Daarna transformeerde ik terug en ging ik zitten. Ik haalde mijn tas van mijn rug en ritste deze open. Ik haalde alle kostbare herinneringen uit mijn tas en zette ze op het dak neer. Een foto met mama, Daisy en ik, een foto van Willow en mij, een hanger met mijn naam die ik voor mijn eerste verjaardag had gekregen en mijn kladblok haalde ik uit mijn tas.

Ik pakte de foto met mama en Daisy en bekeek deze nog eens goed. Het leek echt alsof ik daar gelukkig was. Dat was ik toen ook. Voor ongeveer een dag of twee. Daisy haar felblauwe ogen keken mij enthausiast aan. Mama haar ogen keken vooral vriendelijk. Ik drukte het tegen mij aan en gaf het nog een snelle knuffel. Daarna pakte ik de foto van Willow en mij en maakte ik met een stift een hartje om Willows hoofd. Daarna zette ik beide foto's neer.

Ik hoorde 3 paar voetstappen op mij af rennen. Ik draaide me vlug om en zag Willow, Logan en Wesley op mij af komen. Ik ging vlug staan, pakte mijn tas en liep langzaam naar de rand van het dak. Ze lieten hun ogen vlug over de dingen die ik liet staan glijden. Willow begon te huilen bij het zien van onze foto. Ze sloeg trillend haar hand voor haar mond.

'N-nee Aster! Alsjeblieft! Niet doen!' Gilde ze bijna. Ik schudde langzaam mijn hoofd.

'Ik wil niet meer. Ik kan niet meer. Dit is mijn enige uitweg.' Legde ik emotieloos uit.

'Nee Aster. Dit is niet je enige uitweg. Doe het niet, alsjeblieft.' Smeekte Logan bijna. Ik keek hem kwaad aan.

'Hoor nou toch eens. En dat moet uit de mond van degene komen die hier het meeste aandeel in heeft gehad.' Snauwde ik. 'Houd je mond toch eens een keer.'

Hij werd lijkbleek. En waarschijnlijk niet alleen, omdat ik zo hard tegen hem snauwde dat het zijn schuld was, maar ook voor het feit dat hij wist dat ik zou gaan springen. En dat zou ik ook doen.

'Waarom toch, Aster. We kunnen je helpen. We zullen een oplossing bedenken voor je moeder. Er moet iets zijn wat we kunnen doen. Therapie zou je kunnen helpen met je andere problemen. Het verhelpen van stress en onzekerheid.' Probeerde Willow wanhopig. 'Wil je dan echt alle dingen die je lief hebt opofferen, terwijl er nog genoeg uitwegen zijn?'

Haar woorden lieten mij twijfelen. Ze had gelijk. Erg veel gelijk. Ik heb ook nooit oplossingen voor mijn problemen proberen te vinden. Alleen afleiding. Helaas zorgt afleiding er alleen niet voor dat je problemen opgelost worden. Ik heb zelf stom gedaan. Ik schudde langzaam mijn hoofd.

'Nee, je hebt gelijk. Dat wil ik niet.' Zei ik vastberaden. Willow kreeg tranen van geluk in haar ogen.

Ik wilde mij omdraaien en weer naar ze toe lopen, maar ik verloor mijn evenwicht. Ik wankelde angstig op het randje van het gebouw. Logan zag het en wilde mij vlug tegen houden, maar het was te laat. Ik viel achterover naar beneden, op weg naar mijn dood.

Heyy allemaal. Dit keer even iets belangrijks, maar toch ook herhaling.
-------------------------------------------------
Er zijn jaarlijks nog meer dan genoeg mensen die denken aan het plegen van zelfmoord of die dat ook daadwerkelijk doen. Ik wil jullie laten weten dat het niet oké is om geen actie te ondernemen. Als je merkt dat iemand aan zelfmoord denkt, probeer diegene dan te helpen met het oplossen en het bespreken van de problemen. Praat met diegene en stel een alternatief voor. Dat is voor iedereen het beste.❤

Bedankt voor het lezen!