Mijn vader en ik gingen na het eten naar kantoor. Natuurlijk wist ik waar het om ging. Ik schaam me nog altijd diep voor mijn domme badboy gedrag tegenover Aster, maar ik ga niks tegen mijn vader loslaten over wat ik met haar heb gedaan. Hij zou woest op me zijn.

Mijn vader rukte de deur van het kantoor met een klap open en ging achter zijn bureau zitten. Hij vouwde zijn handen in elkaar en keek me streng aan. Ik ging aarzelend op een stoel tegenover mijn vader zitten.

'Volgens mij moeten wij het een of ander bepraten.' Zei hij langzaam en koud. 'Waar had je moeder het zonet over?'

'Iets op school.' Gromde ik.

'Niet grommen tegen mij, zoon.' Waarschuwde hij me. 'Maar dat begreep ik inderdaad, maar wat op school?'

'Iets.' Ik ging er lekker kinderachtig omheen zeilen. Het kon me niks schelen.

Zijn ogen werden glazig, wat betekende dat hij aan het mindlinken was. Zijn ogen bleven een tijdje glazig en toen hij stopte met mindlinken keek hij me boos aan. Bijna woedend.

'Hmm, Aster is al een stuk verder in haar verhaal dan jij zo te horen. Klopt het dat je haar bijna hebt vermoord of laten vermoorden?' Vroeg hij woest met op elkaar geklemde kaken.

'Ja.' Mompelde ik.

'Goed. Dan weet ik genoeg. Verlaat mijn kantoor. Nu.'

Ik stond op en rende naar beneden. Ik hoorde zachtjes gesnik uit de woonkamer komen. Ik kon mezelf wel slaan. Natuurlijk was Aster aan het huilen. Ze heeft altijd zo sterk tegenover haar familie en vrienden gestaan en ik moest alles telkens zo erg verkloten. Ze had gelijk. Ik ben een klootzak.

Ik liep de woonkamer binnen. Mijn moeder had Aster in een troostende omhelzing genomen, en gek genoeg was Aster niet de enige die aan het snikken was. Ook mijn moeder deed mee. Ze keken alletwee op toen ik binnenkwam.

'Ik ga wel weg anders hoor.' Mompelde ik.

'Graag, ik kan jou nu even niet meer zien.' Siste mijn moeder.

Daarom liep ik snel weer weg. Ik besloot om maar even naar de gamekamer te gaan. Verbazingwekkend genoeg waren Iris en Daisy daar aan het spelen. Ik hoorde ze beide uitdagend tegen elkaar spreken. Ik kwam zachtjes binnen en zag dat ze een potje Fortnite aan het spelen waren. Ik grijnsde en liep de kamer weer uit.

'Haha! Ik pak je grijsharige idioot!' Gilde Daisy enthausiast.

'Hé! Mijn bondgenoot is geen idioot!' Riep Iris verontwaardigd.

'Ik vind van wel.'

'En ik vind van niet.'

Sorry dat ik net aan het huilen was. Een verhaal is sterk spul weet je? Mindlinkte Aster mij.

Het is oké, Sterretje. Het is ook mijn schuld dat je dit verhaal hebt moeten vertellen, maar het is wel allemaal goed tussen ons tweeën toch? Mindlinkte ik haar smekend terug.

Natuurlijk. Kom over zo anders even naar de tv kamer. Je moeder is al weg. Mindlinkte ze me terug.

Ik snelde direct naar de tv kamer. Ze zat opgepropt op de bank met haar benen in haar armen heen en weer te wiegen. Ze keek op toen ik binnenkwam. Haar ogen doorboorden mijn hart. Ze waren rood en lichtjes opgezwollen door het huilen. Ondanks dat glimlachte ze uitnodigend.

Ik ging naast haar op de bank zitten en nam haar in mijn armen. Ze drukte haar hoofd tegen mijn borst. Een fijn gevoel verspreidde zich door mijn hele lichaam. Zowel de tintelingen als de vlindertjes die ik ook wel Aster noemde.

'Ik ben eigenlijk best wel bang voor wat er nu gaan gebeuren. Ik bedoel, je ouders weten het nu, maar ze kunnen er niks meer aan veranderen. Het verleden is al gebeurd.' Mompelde ze.

'Ik weet het ook niet.' Zei ik zacht terug.

Toen bleef het weer een tijdje stil. De klok tikte zachtjes op de achtergrond en de vogeltjes floten buiten nog zacht. Aster was zo te zien alweer aan het dromen. Ze had haar ogen gesloten en een kleine glimlach opgezet. Iets wat mij ook deed glimlachen.

'Weet je, soms wenste ik dat ik ook op dat mooie roze grasveldje kon zitten.' Mompelde ze dromerig.

'Welk roze grasveldje?' Vroeg ik fronsend.

'In mijn verbeelding. Ik zit meestal op een roze grasveldje met roze bloesembomen en een roze waterval waar soms water en soms chocolade bij naar beneden valt. Soms zit mijn mate en mijn kind ook in mijn verbeelding.' Mompelde ze.

'Ja, dan snap ik wel dat je daar wilt zijn inderdaad.' Glimlachte ik. 'Zou ik ook willen als er een chocolade waterval was.' Ik ontving een klein stompje in mijn maag.

'Zullen we anders film gaan kijken?' Vroeg ik toen.

'Mij best. Wat wil jij kijken?' Vroeg ze.

'Maakt mij niet uit.'

'Mij ook niet.'

Ze ging rechtop zitten en deed haar ogen open. Ze keek me weer recht in mijn ogen aan met haar diamantblauwe kijkers. Ik gromde. Ik kreeg ter plekke een schattigheidsaanval. Om het nog erger te maken trok ze ook nog haar allerschattigste gezicht. Ik kon het niet meer.

'Nu vraag je erom.' Gromde ik.

Ik pakte haar wangen vast en drukte mijn lippen op de hare. O god, dit voelt zo enorm goed. Ze legde haar handen op mijn schouders en deed mee. Haar lippen voelden aan als haar hele karakter. Een zacht en dromerig karakter. Ik vond het erg jammer toen ze zich zo snel terug trok.

'Sorry, maar mijn wolf neemt het zo over als ik doorga. Ze is nogal sterk in mijn geval.' Mompelde ze.

'Dat maakt niet uit. Je hebt me al de mooiste paar seconden van mijn leven gegeven.' Grijnsde ik. Ze bloosde lichtjes en wilde haar hoofd verbergen zodat ik het niet zou zien.

'Nee nee, verberg dat mooie gezichtje van je nu niet.' Iets waardoor ze nog harder ging blozen.

'Ik heb zonet een besluit genomen.' Glimlachte ze toen.

'Wat dan?' Vroeg ik nieuwsgierig.

'Ik accepteer je als mate.'