Przyczepiłam kartkę do korkowej ramy mojej tablicy za pomocą czerwonej pinezki. Obok zapisałam gdzie i kiedy znaleźliśmy tę groźbę oraz zanotowałam, że prawdopodobnie zostawiła ją ta sama osoba, co poprzednio w lesie.

— To podchodzi pod niebezpieczeństwo — zauważył Jake.

— Nie zamierzam odpuszczać — zaoponowałam, zanim to zaproponował. — Nie teraz. Ta osoba martwi się nami. Boi się, że wpadniemy na jej trop. — Zerknęłam na niego. — Twoje słowa.

— Przyznaję się. Ale sytuacja, gdy ktoś dzwoni do ciebie z pogróżkami z innego miasta, nie wiedząc gdzie mieszkasz i kim jesteś, a groźba pod drzwiami trochę się różnią.

— Masz rację — zgodziłam się. — Ta osoba zna mój adres. Nie wszyscy z Duskwood mogą się tym pochwalić.

— Zakładasz, że to ktoś z grupy?

— Ostatnio szukaliśmy wszędzie poza, a niebezpieczeństwo było w środku. — Wzruszyłam ramionami ze smutkiem. — Nie chcę, by to był ktoś z nich, ale to bardziej prawdopodobne niż to, że zrobił to ktoś obcy.

— To kogo podejrzewasz?

Zastanowiłam się.

— Wiem na pewno, że Jessy i Phil wiedzą gdzie mieszkam. Ale nie wiem, czy z mojej pamięci nie uciekło coś jeszcze — myślałam na głos, zapisując na tablicy podejrzanych.

— Uciekło? — spytał skonfundowany Jake.

Odwróciłam się do niego gwałtownie.

— Nie mówiłam ci jeszcze — powiedziałam powoli. — Z jakiegoś powodu myślałam, że Duskwood było grą mobilną, a grupa tylko programem. — Spojrzałam w dół. — Nie wiedziałam, że istniejesz.

Nie podniosłam wzroku, ale usłyszałam jak Jake podchodzi do mnie.

— Moja mama podejrzewa hipnozę, ale nie jesteśmy pewne czy sama tego chciałam, czy ktoś mnie zmusił — kontynuowałam. — Na początku myślałam, że tylko moje postrzeganie Duskwood się zmieniło, ale potem okazało się, że w mojej pamięci brakuje kilku wspomnień.

Jake bardzo nieśmiało rozłożył ręce, a ja wtuliłam się w jego ciemną bluzę, chłonąc jego ciepło. Chłopak objął mnie jedną ręką, a drugą wyjął z mojej dłoni pisak. Usłyszałam, że pisze coś na tablicy. Podniosłam wzrok.

Jake podzielił tablicę na dwie połówki. Na jednej znalazła się próba morderstwa. Druga była pusta. Jake w górnym rogu pustej połowy zapisał swoim wąskim pismem: „Kradzież wspomnień Hope Brzózki".

— Tym też się zajmiemy — zapewnił mnie, ale mój mózg zastopował się na on zapamiętał moje nazwisko.

— Tak — powiedziałam trochę bezwiednie, odurzona jego bliskością.

Jake odsunął się, a mi zrobiło się zimno. Przełknęłam ślinę i odebrałam mu pisak.

— Zapytam szybko na grupie o mój adres i idziemy dalej, okej?

Podniosłam telefon.

Hope: Hej, szybkie pytanko

Hope: Podawałam wam swój adres?

*Dan jest online*

*Thomas jest online*

Dan: Tak

Dan: Czemu pytasz?

Hope: Kiedy go podałam?

Thomas: Kiedy wyjeżdżaliśmy z Duskwood

Thomas: Twoje mieszkanie było opcją awaryjną, gdyby nie udało się załatwić domu w lesie

Hope: Ok, dzięki

*Hope jest offline*

— Podałam im adres, gdy wyjeżdżali z Duskwood. Wszyscy go znają — oznajmiłam i wpisałam na listę całą grupę z Duskwood.

— To dużo nam nie daje.

— Na razie nie — przyznałam i zastanowiłam się. — Ta osoba. — Stuknęłam drugą końcówką pisaka w kartkę z groźbą. — Sugeruje związek z FBI. Może ktoś ściga cię za coś, co zrobiłeś? — Odwróciłam się do niego. — To, za co poszukiwał cię rząd.

— Może — uciął temat.

— Szukamy osoby, która zna mój adres i wie za co ścigali cię federalni. Zakładam, że nikomu o tym nie mówiłeś?

— Nie. — Pokręcił głową.

— Ta osoba zna również liczbę strzałów — myślałam na głos.

— Liczbę strzałów?

— Wcześniej, na spotkaniu nie powiedziałam, ile razy zostałeś postrzelony, a nadawca tej groźby wiedział, że dwa. To zawęża krąg — podniosłam ścierkę i wymazałam z listy wszystkich poza Cleo.

— Cleo mogła komuś powiedzieć — zauważył Jake.

— Mogła. Zapytam ją. — Podniosłam telefon i wklepałam wiadomość. — Wrócę do tego, gdy odpisze.

Odłożyłam pisak i odwróciłam się do Jake.

— Sądzę, że czas, abym dowiedziała się, za co ścigali cię federalni — stwierdziłam.

Przez chwilę milczał.

— Chyba masz rację.

Przysiadłam na stoliku i wpatrzyłam się w niego w oczekiwaniu.

— Kiedyś pomagałem w firmie mojej mamy. Moim zadaniem było sprawdzanie nowo przyjętych pracowników. Wiesz, czy nie byli karani i tak dalej — zaczął. — Przeważnie używałem moich zdolności hakerskich i kopałem trochę głębiej.

Wziął urywany oddech i spuścił wzrok.

— Pewnego dnia pojawił się Florian Klim. Jego CV było idealne, przeszłość nienaganna. Od razu wydał mi się podejrzany — kontynuował, nadal patrząc na swoje kolana. — Trochę go sprawdziłem, ale dowiedziałem się tylko, że pracuje dla FBI pod przykrywką. Imię oczywiście było fałszywe. Ale coś nie dawało mi w nim spokoju. Wiec szukałem głębiej. — Podniósł na mnie wzrok. — Dopiero wtedy odkryłem, że nie był taki czysty. Naprawdę nazywał się Dawid Wachowiak. Miał na koncie dwa zabójstwa, przemyt narkotyków, najróżniejsze nielegalne „przysługi" i gwałt.

Wzdrygnęłam się na to ostatnie i nie byłam nawet pewna dlaczego.

— Nie chciałem, by udało mu się zatrudnić w firmie mojej mamy. Nie mogłem też podać tych informacji bez wyjawienia swoich sposobów. Więc wrzuciłem je do sieci i w tej formie przekazałem mamie. Facet oczywiście nie dostał pracy.

— I za udostępnienie tych informacji ścigało cię FBI?

Pokręcił głową i znowu spojrzał w dół.

— Dwa dni później wróciłem do domu pierwszy. Moja siostra była w przedszkolu, mama jeszcze w pracy. On czekał na progu z bronią w ręku. — Dłonie Jake'a zaczęły drżeć. — Nie chciałem go wpuszczać, ale wepchnął się do środka, zanim zamknąłem drzwi. Był wściekły. Do tej pracy wysłało go FBI, miał załatwić coś w pobliżu. Prywatnie chciał wykorzystać lokalizację do przemytów. Gdy udostępniłem te informacje, nie tylko stał się zbiegiem, ale stracił też miliony. — Jake przerwał na chwilę i wziął głęboki oddech. — Wywiązała się szamotanina. W pewnym momencie upuścił pistolet, a mi udało się go złapać...

Przeczuwałam już dokąd zmierzała ta historia.

— W panice postrzeliłem go. Dostał dwa razy w brzuch. Umarł prawie od razu. — Podniósł wzrok. Jego oczy były pełne łez. — Zabiłem go, Hope. Tego dnia uciekłem. Zabrałem tylko to, co musiałem, wrzuciłem do bagażnika samochodu i odjechałem. Na blacie została tylko karteczka z prośbą do mojej mamy, by uciekały jak najdalej ode mnie. — Opuścił wzrok i załkał. — Możesz mnie teraz znienawidzić.

Zadziałałam instynktownie, nie myśląc. Podniosłam się, wcisnęłam na fotel obok niego i objęłam go delikatnie. Dłonią obtarłam jego łzy.

— Nie nienawidzę cię — wyszeptałam.

— Jestem mordercą, Hope — odparł, równie cicho.

— Nie jesteś. On był — zaoponowałam. — Ty jesteś ofiarą. Zabiłeś go w samoobronie.

Przytuliłam go mocniej, a on wtulił się we mnie i płakał.

— Nie nienawidzę cię — wyszeptałam jeszcze raz.

Kocham cię.

***

Aww.

I think I was wrecked all along.

Co sądzicie o tym, co zrobił Jake? Hope podjęła dobrą decyzję?

No i co z tymi wspomnieniami?

I, jako że nie zamierzam marnować nowoodkrytych pokładów weny, za chwilkę wrzucę wam jeszcze jeden rozdział. Enjoy :)

Do następnego!

~tricky