De koude adem van Karolien stokte stil in de lucht, ontsnappend aan de warmte van de dikke deken die om hen heen geslagen lag. Bart voelde de rustgevende regelmaat van haar ademhaling en begreep dat ze slaperig was. Hij werd er zelf immers ook moe van, als hij dat al niet was van hun recente escapade. De blote arm die op zijn borst rustte en het evenmin geklede been dat over de zijnen gelegd was lieten hem loskoppelen van de wereld. Het warrige bruine haar van zijn vriendin kietelde lichtjes in zijn neus op een manier die eerder liefdevol dan storend was. Voorzichtig keek hij opzij naar haar gezicht, erop lettend dat hij haar niet wekken zou. Het was aandoenlijk hoe ze met haar ogen gesloten lag te sluimeren, maar toch vond Bart het jammer dat hij haar diepgroene ogen niet kon zien. De laatste keer dat hij haar zo in zijn armen gehouden had, lag ze met een felle concentratie naar de televisie te staren, enkel onderbroken om hem een affectieve blik toe te werpen. Eigenlijk hadden ze de hele dag gewoon samen in bed gelegen, bedacht hij zich bijna grinnikend. Zo vergingen hun zondagen wel vaker. Door de onverschilligheid van zijn ouders brachten Bart en Karolien meestal hun tijd samen bij Bart thuis door. Daar zouden ze immers door niemand gestoord worden, alhoewel zijn ouders het ook niet door gehad zouden hebben als hij niet thuis at. Toch was het geen zorgeloze dag geweest, want ook tijdens het tv-kijken bleef de ruzie van de voorgaande dag in zijn achterhoofd, en ongetwijfeld ook het hare, onophoudelijk branden. Bart wist dat hij een foutje gemaakt had, dat gaf hij eerlijk toe, maar toch vond hij ook dat zijn vriendin heftiger dan normaal gereageerd had. Hij had het niet meteen willen bovenhalen, maar uiteindelijk had hij er wel naar willen vragen.
''Schat?'' begon hij behoedzaam:'' Weet je nog gisteren?''
Sloom opende Karolien haar ogen en keek Bart aan.
''Bedoel je onze discussie?'' vroeg ze slaperig. Bart was opgelucht om te horen dat ze zich niet ergerde aan zijn vraag.
''Nou, lag het nou aan mij of was je iets prikkelbaarder dan normaal?'' vervolgde hij zijn vraag.
''Niet bepaald eigenlijk...'' klonk het antwoord al iets meer gespannen:'' Waarom dan?''
''Ik vond jouw reactie op wat ik gezegd had gewoon een beetje heftig.''
 Met haar linkerhand duwde Karolien zich een beetje overeind alsof ze opeens wakker geschoten was, en keek hem ietwat gekwetst aan.
''Het is eigenlijk dat ik het gewoon niet zo leuk vind hoe jij soms over ons spreekt, snap je?'' klonken haar woorden enigszins somber.
''Niemand had door dat ik het meende totdat jij zo bevestigend reageerde.'' wierp Bart ter verdediging toe.
''Kijk, ik was het gewoon zat dat jij dat altijd doet. Je weet toch zelf ook dat ik niet wil dat zij weten wat wij allemaal uitspoken?''
Karolien klonk bedroefd, maar Bart bleef stil. Inmiddels had Karolien een been uit het bed gestoken en klom er verder uit. ''Ik heb geen zin om erover te praten, Bart.'' Ging ze vlakaf verder.
Ze raapte haar ondergoed van de grond op en begon zich langzaam weer aan te kleden. Aan de manier waarop ze lichtelijk rilde kon Bart zien dat ze het koud had.
''Als er iets is waardoor je je makkelijk ergert heb ik toch het recht om dat te weten? En het is duidelijk dat je je maandstonden niet hebt als je ziet wat we daarnet gedaan hebben...''
''Dat bedoel ik nou! Exact dat! Zeg dat soort dingen nou gewoon niet!'' Ze keek hem met een strakke blik aan, alsnog slechts in haar ondergoed gekleed. In haar ogen kon Bart een soort gespannen wanhoop bespeuren.
''In een relatie kun je toch over dat soort dingen praten?'' zei hij dus zorgvuldig.
''Niet zoals jij dat doet, Bart. Echt niet.'' antwoordde Karolien, duidelijk met de intentie om het gesprek af te sluiten.
''Hoezo niet?'' Met die reactie zag Bart de bijna wanhoop in Karoliens ogen veranderen in een gefrustreerde teleurstelling.
''Kun je niet gewoon accepteren dat ik dat niet wil?''
''Ik snap godverdomme gewoon niet waarom dat zo'n probleem is voor jou.''
''En ik snap niet waarom je niet gewoon kunt aanvaarden dat het zo is! Is dat iets wat je ouders je aanleren ofzo?''
''Doe fucking normaal! Wil je me soms kwetsen?''
''Weet je wat, Bart? Ga maar bij je vader uitjanken.''
Voordat Bart het wist schoot zijn hand uit. Het was pas toen hij zijn hand voelde tintelen en zag hoe zijn vriendin naar hem keek, dat hij besefte wat hij zonet gedaan had. Het koppel keek elkaar in de ogen, maar voor het eerst in een lange tijd was het niet liefdevol. Bart zag hoe een traan over haar wang rolde, maar Karolien was niet aan het huilen, ze snikte niet eens.
''Je zoekt het maar uit, Bart. Ik ben er klaar mee.'' Een tweede traan gleed naar beneden, maar ze haperde niet in haar zin. Ze had niet gesnikt, in plaats daarvan klonk ze ondanks de tranen die nu over haar gezicht stroomden onwrikbaar en draaide ze zich naar de deur, om vervolgens zonder om te kijken met stevige pas weg te lopen. Nog steeds had ze geen enkele keer gesnikt. Ze was verdrietig, maar meer dan dat was ze boos.

Bart bleef verbijsterd staan, vol ongeloof over waartoe hij in staat bleek. De stilte van zijn kamer voelde zoveel zwaarder aan nu het geschreeuw uit huis verdwenen was. Zonet stond Karolien nog tussen hem en de spiegel in, maar nu moest hij gedwongen staren naar zijn eigen reflectie, en bij extensie, wie hij geworden was. Het was zo snel gebeurd, en hij had het totaal niet bedoeld. Verstrooid probeerde hij zich te herinneren wat er zich nu net eigenlijk had plaatsgevonden maar hij schaamde zich te diep om een duidelijk beeld te krijgen van de gebeurtenissen. Er was het moment dat Karolien tegen hem schreeuwde, en daarna het moment dat hij haar had geslagen. Zijn keel was droog. Het voelde alsof er een brok in vast genesteld was die weigerde te worden doorgeslikt. Pas toen hij zichzelf in de ogen keek en ook zag hoe hij zich voelde, brak de harde brok pijnlijk en gewelddadig los uit zijn keel en begon Bart te huilen.