Het was nog maar het begin van de dag,
maar Felix keek nu al uit naar het einde van de dag. Hij verlangde naar de geur van verse croissantjes, de knusheid van zijn bed en naar de smaak van warme chocolademelk. Hij rilde toen hij de wind in zijn nek voelde. Bibberend sloeg hij zijn armen om zich heen en wachtte totdat de bus zou komen. Deze was inmiddels al tien minuten te laat.

Felix was niet een van die mensen dat je een ochtendmens zou kunnen noemen. Hij raakte altijd met moeite uit bed, had een vreselijk ochtendhumeur en had in de ochtend altijd dikke wallen onder zijn ogen. Felix, een niet-ochtendmens, had dus altijd moeite om 's morgens op te staan om zes uur zodat hij de bus kon halen. Dit was een van de vele redenen waarom hij een absolute hekel aan school had.

De zon liet -net als de bus- op zich wachten. Felix was nu nog in een vreselijkere bui dan toen hij opstond. Fijn, nog een 'leuke' nota in mijn agenda, een uur strafstudie en een verschrikkelijk lange preek van mijn leerkrachten omdat de bus te laat is. Wat begint de dag toch gEwEldIg.

Het was niet alsof dit de eerste keer was dat dit gebeurde. Het was hem al zo vaker overkomen. Natuurlijk gebeurde dit dan op een koude dag zoals vandaag. Altijd leuk. Niet dus.

Hij schopte tegen een kiezelsteentje dat op de grond lag en het arme steentje vloog een paar meter de verte in voordat het na een paar keer stuiteren stil bleef liggen. Felixs haren die hij voordat hij naar de bushalte stapte gekamd had, lagen door de wind ondertussen weer in de war.
Vanuit de verte hoorde hij een stem. "Hey..! Fel! Geinig... om je.... hier te zien...! Ook de bus... gemist...?" Aan de stem te horen was het Crux, een van de weinige vrienden die Felix had. Felix haalde zijn schouders op. "Neh, de bus is weer te laat. Je weet wel hoe dat zit, niet?" Hijgend en puffend kwam Crux aan.

Ondanks dat het aan het vriezen was, was het zweet duidelijk zichtbaar op zijn voorhoofd. De bushalte stond op een drukke baan die naar boven ging. Voor de jongens die niet de sportiefste waren, was dit dus niet het allerfijnste om elke dag te moeten doen.

Een vijftal minuten nadat Crux aankwam, arriveerde de bus. Inmiddels was deze een kwartier te laat. Samen met wat andere kinderen die er ondertussen ook waren bij komen staan, stapten Felix en Crux op.

Terwijl ze een niet zo serieus gesprek hadden op de bus, passeerden ze verschillende bushaltes. Bij de laatste bushalte stapten ze af. Bijna hadden ze deze gemist door al hun geklets. Gelukkig zagen ze net op tijd een klasgenoot afstappen.

Ze volgden hun klasgenoot het secretariaat binnen. Hun agenda's hadden ze al uit hun rugzakken gepakt. Ze hadden hem zelfs al op de juiste pagina opengelegd. Je wist maar nooit met die humeurige secretaris. De secretaris keek niet eens op om te kijken wie het waren. "Felix Scilph, Crux Deligh en Licre Eazer?"  Was hij helderziend? Hij had het altijd juist. Misschien ligt dat aan het feit dat Felix  en Crux wel elke week minstens een keer te laat op school waren, maar Licre hadden ze nog nooit te laat zien komen. Ze was altijd op tijd op school.

Licre was een van die mensen waar je gewoon naar moet opkijken. Ze had goede punten, een schattig broertje, de looks en een vriendje. Jaren geleden had Felix een oogje op haar gehad, maar dat had hij al snel achter zich gelaten nadat hij haar vriendje tegen kwam. Die jongen was niet om mee te spotten.

Er werd een hele tekst in de agenda van Felix geschreven:

'Beste ouder
Uw kind, Felix was vandaag wéér te laat op school. Dit is al de 153ste keer dit schooljaar. Waarschijnlijk weet u ondertussen dus ook al dat hij een uur na zal moeten blijven. Graag zouden we hebben dat hij morgen om 8 uur stipt op school is. Zo niet, zullen er sancties volgen.

Met vriendelijke groet,

Het secretariaat
Surel Frederixx College'