vrijdag 20 maart 1254, Flurio


Ik rekte me vermoeid uit. Szer en ik hadden uren gepraat over medicijnen. Het was niet bepaald wat ik een leuk praatje zou noemen. Ze bleef maar over dingen doorvragen. Elke keer dat ik Rihke fantastishtique uitwandelde, voelde ik me minstens tien jaar ouder. Soms had ik er echt spijt van dat ik haar had leren praten.


Szer was een kind dat ik zelf opgevoed had. Het was na een vreselijke storm jaren geleden dat ik haar gewond gevonden had. Een van mijn trouwe vossenvriendjes had me laten zien waar het arme meisje lag. Haar ouders lagen dood naast haar. Gelukkig voor haar, was ze op dat moment buiten bewustzijn. Het zou vreselijk zijn voor een 5-jarig kind om te zien hoe haar ouders voor haar ogen dood lagen. Toen ik hoorde dat ze nergens terecht kon, besloot ik om haar op te voeden totdat ze voor zichzelf kon zorgen.

De tijd vloog voorbij. De dag nadat Szer twintig werd, nam ze de beslissing om zelfstandig te worden. Natuurlijk supporterde ik haar beslissing. Ik was blij voor haar dat ze nu leuke vrienden had, een goede job en een schattig (?) vriendje. Het jammere was dat we elkaar alleen nog maar zagen wanneer ik medicijnen verkopen ging.

Terwijl het begon te schemeren, wandelde ik op mijn gemak door de straten van mijn geliefde dorp. Ik controleerde of de magische lantaarnpalen allemaal brandden. Het licht van de lantaarnpalen scheen op de stenen straten en verlichtte het pad van de dorpsinwoners.  Ik wandelde verder. Verderop de straat stond nog altijd iemand met zijn kraampje langs de weg. Het was een oude man. De man zag me aankomen en lachte vriendelijk naar mij. Ik lachte terug.

In zijn stal stonden verschillende koopwaar. Van prachtige pennen tot gevlochten armbanden en... Mijn oog viel op een eenvoudig uitziende dagboek. Met mijn hand streek ik over de kaft. "Meneer, hoeveel is dit boek?"  De man keek verrast op. Hij had waarschijnlijk niet verwacht dat iemand van hem iets zou kopen. Hij herpakte zich snel en zei de prijs. "Dat boek kost vier Grevels." Dit keer was het mijn beurt om verrast te kijken. "Maar vier?!" Ik was bereid om er minstens twintig voor te betalen. Ik pakte de vier Grevels uit mijn tas en gaf hem er nog zestien extra. Pas toen ik de oude man overtuigd had om het geld aan te nemen, liep ik met het dagboek in mijn handen neuriënd weg.

Ik kwam pas bij mijn huisje aan toen de zon al lang gaan slapen was en de maan al een paar uurtjes wakker was. Ik voelde me net een zombie, niet dat dat de andere dagen anders was. Ik voelde me als een zombie die net heilig water over zich heen had gekregen. Morsdood dus. Ik deed geen moeite om me om te kleden. Ik plofte meteen met het dagboek nog in mijn handen en mijn gezicht naar beneden op het donzige bed. Met een paar woorden en een beetje magie, was ik helemaal klaar om naar bed te gaan.

Al voelde ik me uitgeput, ik kon het niet laten om in het dagboek te schrijven. Op de tast zocht ik naar mijn magische pen die ergens op mijn nachtkastje zou moeten liggen.

Doink

"Oops, daar gaat mijn drinkfles."

Kletter

"... En dat was mijn nieuwe klok..."

Het feit dat ik gewoon aan het geluid wist wat er op de grond gevallen was, zei meer dan genoeg over mijn 'voorzichtigheid'. Na vele slachtoffers (waaronder mijn spreukenboek), vond ik eindelijk mijn pen. Hij was versierd met graveringen.  Ik plaatste mijn hand op de kaft van het dagboek en sprak een spreuk uit. Het was een spreuk die ervoor zorgde dat alleen iemand die genoeg magie in zich had, het dagboek kon openen. Ik opende het dagboek op de eerste pagina en begon te schrijven.




'Er zit magie in iedereen, maar alleen heksen of magiërs kunnen magie gebruiken.
Op dit dagboek zit een spreuk. Alleen  heksen of magiërs kunnen dit boek openen. Dus als je dit leest, aangenaam kennismaking broeder of zuster.

Ik welkom je in mijn dagboek. Mijn naam is Chrisha Medeae, de 12de heks van deze wereld. Ik hoop dat je een gelukkig leven kan leven. Ongetwijfeld zul je je eenzaam voelen gedurende de honderd jaar van je leven. Tijd heeft nu eenmaal geen invloed op ons, maar dat hoef ik je niet meer uit te leggen, die uitleg heb je vast al van Miranda gekregen.

Moge de bloemen aan je zijde staan en de dieren je pad wijzen,

Chrisha'




De letters vervormden en namen andere posities aan, het was het effect van de magie die op de pen gegraveerd was. De tekst zag er nu helemaal anders uit. Het zag eruit als een instructie boek voor beginnende tuinieren. Tevreden sloot ik het dagboek en legde ik de pen naast mij neer.
"Tijd om te gaan slapen."