Als ik me niet vergis is dit m'n langsge H ooit :0. Dit H is om ong. 23uur geschreven. Verwacht er dus maar niet te veel van lol
_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-__-_-_-_-_-_-

De bus stopte aan de bushalte en Felix stapte vrolijk af. Hij had een flinke straf gekregen, maar zoals elke andere keer, ging hij gewoon naar huis wanneer de bel van de voorlaatste speeltijd ging. Op deze manier omzeilde hij al zijn straffen.

Hij vroeg zich af hoelang het zou duren voordat hij van deze school geschorst zou worden. Drie maanden? Drie weken? Drie seconden? Wie weet. Niet dat het hem iets uitmaakte. Hij was niet degene die school geld betaalde. 

Felix wandelde op zijn gemak naar huis toen een random gedachte zich in zijn hoofd nestelde.

Eten. Ik wil pasta. Met peper. Heel veel peper. Maag voltanken. Met eten. 

Met deze mind-set stak hij de sleutel in het sleutelgat en draaide deze een kwartslag om. Hij deed zijn jas uit en hing deze aan de kapstok. Zijn schoenen zette hij in de kast. Toen hij de deur die naar de living leidde opendeed, zag hij zijn zus op de bank liggen. Ze was een boek aan het lezen over een zekere Mora Dsjemig. God weet wie dat is.

Felix  probeerde haar te verrassen. Hij sloop haar richting uit, maar werd zelf onaangenaam verrast. Hij stootte zijn hoofd aan een lampenkap. Aan zijn geschreeuw te horen, deed het  behoorlijk veel pijn. "Arghh! Godverdomme wat een kut lamp!!"
Geschrokken liet Lira haar boek vallen en draaide zich om. "Fel! Gaat het wel met je?" Bezorgd keek het meisje naar zijn hoofd.

Felix kon niet zeggen dat hij zich goed voelde. Hij voelde zich momenteel hetzelfde als neushoornpoep en dat, nou ja, dat was dus een poepgevoel.

"Oh nee, straks wordt je hoofd nog zo dik als een olifantenpoot!"

"Hoe kom jij daar nu weer op?"

Felix wist niet wat hij van die gedachte moest denken. Aan de ene kant klonk het cool, maar aan de andere kant dan weer niet.

"Olifanten zijn cool."

Felix lachte. "Dat kan ik niet
ontkennen."

Lira liep de berging in en pakte een ijszak uit de diepvriezer en gaf hem aan Fel die ondertussen in de zetel was gaan zitten. 

"Hier, wat ijs."

Het boek dat ze daarnet had laten vallen raapte ze op. Met haar voeten op zijn schoot ging Lira comfortabel in de zetel liggen.  Ze bladerde even totdat ze de juiste pagina terug had gevonden.

"More Dsjemig. Geboren op zeventien augustus 1977, was een  jongeman met Hyungisch-Farische roots. Hij had bruine haren, bruine ogen, gespierde armen-"

Felix probeerde zijn lach in te houden. "... Lira, je bent hardop aan het lezen. Het kan me echt niet schelen of die gast gespierde armen heeft."

"Oh..." Lira verstopte haar gezicht onder het boek en begon te stotteren. "Je-je hebt het verkeerd gehoord!" FEL rolde met zijn ogen. "Helemaal."

~♫︎♫︎♫︎♫︎~

Ping pingeling ping pingeling, dat is de klank van goud. Ping ping pingeling ping ping pingeling, waar koning Jan van houdt~

Lira kroop onder haar boek vandaan "Fel, je telefoon gaat.", zei ze met een zachte stem. Het was waar. Ping pingeling van Robinhood had hij ingesteld als zijn ringtoon. Dat zorgde altijd voor hilarische momenten wanneer zijn telefoon afging tijdens de lessen.

Hij liet de ijszak die ondertussen warm was geworden op de zetel liggen en pakte zijn telefoon uit zijn boekentas die hij naast de zetel had neergesmeten. Felix keek naar wie hem belde. Toen hij zag dat het niet zijn vader was, maar Crux, ging hij meteen naar zijn kamer. Hij had liever niet dat Lira naar zijn gesprekken met Crux zou luisteren. Daar waren hun gesprekken veel te raar voor.

"Yo, Crux. " Voordat hij iets anders kon zeggen onderbrak Crux hem. "Jezus Mina, waarom duurde het zo lang voordat jij opnam?!"

"... Omdat ik dacht dat je misschien pa was?"

Het bleef even stil aan de andere kant.

"... Oke, dat is een geldige reden, maar je moet me effe helpen Fel! De aardrijkskunde leerkracht heeft me te pakken gekregen."

Crux klonk wanhopig, wat logisch was  aangezien het mr. Meyers was. Hij was een hel van een leerkracht, dus als je door hem gepakt werd, dan was je de pineut.

Je moet geen 100 keer 'Ik mag niet stout zijn schrijven en laten ondertekenen door je ouders' soort straf van hem verwachten Nee, wat je dan moet doen is nog veel erger.

Tegen de volgende dag moet je een heel document van minstens 200.000 woorden en maximaal 200.001 woorden  schrijven over alles wat je in je hele leven fout hebt gedaan. Als er nog maar één typ- of spellingsfout in staat, mag  je opnieuw beginnen. Hélemaal opnieuw. Van woord één tot woord 200.000.

Je begrijpt vast dat niemand die man graag heeft.

"Nou, wat wil je dat ik doe? Met de bus naar school gaan omdat jij hulp nodig hebt?"

Dat idee stond Crux wel aan. "Mhmmmmm, goed idee!!"

Vol ongeloof vroeg Felix of Crux serieus was.

"En of ik het meen. Als je wilt kan ik ook gewoon die ene foto doorsturen naar iedereen via Smartschool." Het was duidelijk dat Crux een meester in de kunst van blackmailen was.

Een diepe zucht was hoorbaar door de telefoon. "Al goed, al goed. Ik kom eraan. Hou het nog even vol, wil je? En geen foto's verspreiden!"

"Fel, Je bent een topper!"

Met die woorden werd het gesprek beëindigd. Felix keek snel even of er een bus beschikbaar was. "Damnit. Crux weet altijd wanneer hij me bellen moet." Hij liep zijn kamer uit en ging terug naar de woonkamer waar Lira nog altijd met haar neus in de boeken zat.

"Lira, vertel je ma en pa dat ik naar Crux ben?" Lira knikte kort. "Je kent de regels, voordat het donker is, ben je terug thuis." Ze kreeg geen antwoord terug.

Felix deed zijn jas en sneakers aan en trok de deur achter zich dicht.

Hij besloot om een kortere route te nemen naar de bushalte. Hij ging door het bos. Hij had een absolute hekel aan het bos, maar aangezien een zeker iemand hem bedreigd had om een bepaalde foto te verspreiden als hij niet deed wat hem gezegd werd, had hij niet veel keus. Hij begon licht te joggen nadat hij op zijn horloge zag dat de bus er over vijf minuten zou zijn. Tenminste als hij op tijd zou komen.

Een paar keer struikelde hij bijna over een paar plantenwortels. "Bomen zijn cool, maar hou aub je wortelige tengels bij!" Terwijl hij dat zei, struikelde hij . Felix voelde een getingel. Toen hij naar zijn handen keek, zag hij een beetje bloed lopen. Dangit! Zeg me niet dat het ook een plantenwortel is. 

Hij keek naar waar hij over gestruikeld was. "Dit meen je niet. Wie laat er nu een gouden bel in het bos achter?" Felix spendeerde er niet meer aandacht aan. Hij stond op en veegde het zand en bloed van zijn handpalmen.

Takken zaten in zijn weg. Het leek alsof het bos hem expres in de weg zat. Precies alsof ze wilden dat hij niet dat op tijd was voor de bus. Zelfs moeder Natuur haat me.

Met verschillende takken in zijn haar arriveerde hij aan de bushalte. "Die route neem ik dus nooit meer.", zei hij terwijl hij de bus op stapte die net gearriveerd was. Hij ging ergens vanachter in de bus zitten en stuurde een bericht naar Crux met de boodschap 'Bus gehaald, jij gaat betalen."

De busrit duurde niet lang. Toen de bus aan de school stopte, sprong hij van de bus af. "Dit is gekkenwerk. Waarom doe ik dit ook al weer?" Hij wist het antwoord maar al te goed, maar dat maakte hem niet vrolijker. "Nou, tijd om op zoek te gaan naar mijn beste vriend."

De meest waarschijnlijkste plaats zou de studiezaal zijn. Dat was dan ook de eerste plaats waar hij ging kijken.
Ja hoor, hij had meteen jackpot. Arme Crux zat helemaal alleen samen met mr. Meyers in de studiezaal. Om de een of andere reden vond Felix dit wel een grappig zicht. Totdat hij bedacht dat hij daar misschien ook had kunnen zitten als hij niet op tijd was weggevlucht.

Felix keek om zich heen en zag een eikel liggen. Hij gooide hem tegen het raam om Cruxs aandacht te krijgen. Toen dat niet werkte, gooide hij er een steen tegen. Nu keek Crux wel op. Met een paar handgebaren probeerde Felix hem duidelijk te maken om naar de toiletten te gaan. De leerkracht leek niks door te hebben.

"Meneer..."
Mr. Meyets keek op van zijn werk. "Wat is er, student Crux?"

"Zou ik even naar het toilet  mogen gaan?" Toen hij niet meteen een antwoord terug kreeg, voegde hij er aan toe dat het dringend was. Mr. Meyers zette zijn bril op het puntje van zijn neus. "Ga eerst bij het leerlingensecretariaat langs en ga een plaspasje halen."

Crux knikte en verliet de studiezaal. Felix was er zeker van dat hij op dit moment iets dacht zoals Waarom heb ik hier nu weer niet aan gedacht?
Felix liep richting de toiletten en wachtte op Crux. Deze kwam een paar minuten later aan.
"Nou nou, deze keer heb ik gewonnen." Verkondigde Felix zo trots als een aap.

"Ja, je hebt helemaal gelijk. Maar het komt omdat ik op een veel te gemakkelijk plaats zat. Maar wat te hel is deze vreselijke geur die hier hangt?" Crux had dezelfde reactie als Felix en waarschijnlijk verschillende andere studenten.

Felix haalde zijn schouders op. "Poep en pippi. Personeel dat hier normaal poetst is waarschijnlijk op vakantie."

"Ah... dat verklaart veel."

De deur van de toiletten werd geopend.

"OP HETERDAAD BETRAPT JONGEMANNEN."

Het was mr. Meyers.

"Tsk. Tijd om te gaan lopen."

Gelukkig voor hen, was hun aardrijkskunde leerkracht net als zij niet aan de sportieve kant. Hadden zij even geluk zeg.

Alsof het een herhaling van het begin van de dag was, renden Felix en zijn vriend als kippen zonder koppen door de gangen van het schoolgebouw. Dit spelletje duurde een goede twee uur. Als laatste bestemming waren ze op de zolder van het schoolgebouw gekomen.

Geen leerkracht die nog achter hen aanzat.
Opgelucht haalden de twee adem. Totdat ze via een telescoop zagen dat de aardrijskunde leerkracht de schoolpoorten op slot aan het doen was.
Vol ongeloof keken de twee jongens door de telescoop.
"Die gast is gek. Gaat hij ons echt opsluiten?"

Crux legde zich al snel bij zijn lot neer. "Zin om horrorverhalen te vertellen?" Felix legde zich er ook maar bij neer. "Prima, maar jij begint."
"Tuurlijk, mijn idee, mijn begin."

Crux pakte een zaklamp. God weet waar hij die vandaan haalde. Hij knipte de zaklamp aan en begon te praten.

"Er was eens een jongeman. Hij was zo verliefd op gouden bellen, dat hij er zelfs mee wou trouwen. Maar zijn vriendinnetje was daar niet blij mee. Ze ging naar een heks en vroeg haar om hem te vervloeken.
De vloek ging als volgt : 'Als je in het bos een bel ziet, mag je hem nooit luiden, anders word je vervloekt.' Het vriendinnetje dat jaloers was op de bellen, bracht haar vriendje naar het bos en zei dat hij de bel moest luiden. Maar toen ...

Alsof gehypnotiseerd begon ze  zelf de bel  te luiden. Wat er toen gebeurde, zal je nooit geloven. Ze verdween! Poef, foetsjie, weg! En iedereen vergat haar, alsof ze nooit bestaan had.

Jaren later keerde het meisje terug, en plots kon iedereen haar herinneren. Behalve haar vriendje die net vijf jaar met zijn gouden bellen was getrouwd."

Felix lachte. "En dat noem jij een horrorverhaal?" Crux voelde zich beledigd. "Bewijs dan dat jij het beter kan!"

Fel schraapte zijn keel en nam de zaklamp uit Crux zijn handen. "Mijn beurt."

Hij dacht even na over welk verhaal hij moest vertellen, maar besloot uiteindelijk te gaan voor het verhaal over de kat.

"Jaren geleden leefde er eens een kat. Hij had een lieve moeder, maar die stierf toen hij 9 maanden was. Hij had lieve zussen, maar die werden geadopteerd toen hij 10 maanden was. Hij werd zelf geadopteerd toen hij 12 maanden was, maar werd al snel weer ter adoptie gesteld. Dit liet hem allemaal denken dat hij vervloekt was.

Uiteindelijk kon hij het niet meer verdragen en besloot op avontuur te gaan in de wereld.

In een dorp vond hij prachtige laarzen. Deze deed hij aan, maar een kind had er lijm in gedaan waardoor hij ze niet meer uit kon doen. Het was een absolute hel.
Dat was niet alles. Hij vond ook een mooie hoed en ook daar zat lijm op. Na die ervaring viel de kat dood door te kort aan hygiëne. Einde."

"Wauw, dat was... heftig." Was het enige wat Crux op dat horrorverhaal kon zeggen.

"Ik weet het, ik weet het.."

"Wat gaan we nu doen?" Ze waren beiden inspiratieloos.

"Misschien... Ik zie ik zie wat jij niet ziet?" Stelde Crux voor. Het was een dom spel, maar het was niet alsof ze iets beters te doen hadden
.
"Nou, aan de winnaar van het vorige spel om te beginnen."

Felix maakte een buiging "Danku, danku."

De jongen keek in het rond. "Ik zie, ik zie ik zie, wat jij niet ziet, en het is..... Groen!"

"Fel, ur being obvious. Het is de kerstboom die daar in die hoek staat."

Felix snoof. "... Je had ook een paar keer mis kunnen raden." Crux was het daar echter niet mee eens "Dan is er niks leuks aan.", zei hij.

Nu was het de beurt van Crux. "Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is, Geel!"

"Die opgezette kanarie?"
"..Nee"
"Dat idioot schilderij?"
"Wat? Nee! Die is groen!"
Felix gaf op. "Ik weet het niet."

Zijn vriend rolde met zijn ogen. "Waar zit je op?"

"...Een geel kussen? ... Oh... Laat maar, ik heb niks gezegd."

Felix gaapte kort, maar die korte gaap was meer dan genoeg om Crux ook aan te steken om te gapen. Daar zaten dan twee jongens om de zolder van hun school. Opgesloten tot de volgende dag zeven uur. Gelukkig voor hen, was er eten te vinden op school.

"Zullen we gewoon gaap gaan slapen?" Felix kreeg geen antwoord terug. Zijn vriend was ondertussen al in slaap gevallen. "Wow, wat geraak jij toch snel in dromenland zeg. Slaap zacht, makker. Morgen zal een zware dag worden."
                                                                         ~|~                       
De volgende ochtend werd Felix wakker gemaakt door Crux. "Ey Fel, wakker worden. Binnen een halfuur opent de school zich. Je wilt toch niet dat meneer Meyer ons vangt?" Bij die woorden opende Felix zijn ogen. "Alsjeblieft niet... ik had er net nog een nachtmerrie over."

Crux begon te lachen. "Typisch jij." Traag probeerde Felix overeind te komen. "Oh god. Mijn spieren doen zo veel pijn."
"Mijne ook hoor, je bent niet speciaal."
"Waar heb je het over? Ik bén speciaal. Mijn heel bestaan is speciaal." Aan de rollende ogen te zien, was Crux het met die uitspraak helemaal niet eens. "Ik kon het proberen..."

De twee vrienden daalden de trappen af. Ze streelden wat eten uit de cafetaria en slopen weg aangezien de poorten nu openstonden.

"Wat ben ik blij dat meneer achtervolging hier niet is." Fluisterde Crux in Felixs oor.
"Ey kijk, daar is de bus!" Felix wees naar de bus die je vanuit de verte zag aankomen.
"Ik vraag me af of er schoolkinderen op die bus zitten.", vervolgde Crux. "Vast wel. Er zijn kinderen die van ver moeten komen."

"Mhm, dat klopt."

Felix en Crux stapten de bus op. Felix begon zijn spieren ge masseren. "Oh ik wil in bed kruipen. Ik ga me ziek melden, jij?" Crux keek hem met een blik van ben-je-gek-??? Aan. "Tuurlijk ga ik dat doen. Wie zou dat niet doen na zo'n ... speciale ervaring?"  Hij had nog gelijk ook.

In stilte werd de busreis verder gezet. Alle twee waren ze aan het nadenken over excuses die ze aan hun ouders konden vertellen. Bijna in koor kreunden ze toen ze de reacties van hun ouders inbeelden.

"...We are absolutely fucked."

Toen de bus stopte aan hun bushalte, stapten ze af en wensten elkaar succes. Felix wandelde zo traag als hij kon naar huis. Hij stopte de sleutel in het sleutelgat en deed de deur open. Hij keek naar de grond en zag de o zo herkenbare pantoffels van zijn moeder.

"Hey mama... Ik ben thuis..." Misschien had hij zijn woorden anders moeten zeggen, want hij kreeg een pantoffel tegen zijn hoofd.

"WAAR BEN JIJ GEWEEST JONGEMAN? JE ZUS IS HEEL DE NACHT ALLEEN GEWEEST. JE HEBT JE VERANTWOORDELIJKHEDEN ALS OUDERE BROER. KAN JE DAT NOG NIET EENS? JIJ MAG EEN HELE WEEK HET HUIS NIET UIT. GEEN GAMES, GEEN BARBIES EN GEEN VRIENDEN. JIJ BLIJFT EEN HELE WEEK ALLEEN IN JE KAMER EN KOMT ER NIET UIT TOTDAT IK HET ZEG. BEGRIJP JE ME, FELIX?"

"Ja, ook goedemorgen voor jouw mama. Met mij gaat het goed. Ik zat alleen opgesloten op school door een krankzinnig leerkracht. Niets meer, niets minder. Maar oh, maak je geen zorgen hoor. Crux was erbij-"

Het leek erop dat moeder aan haar limiet zat.

"NAAR JE KAMER. NU."

"Oké, oké, doei." Met een knal werd de deur dichtgeslagen en Felix verdween.

Zijn kamer had witte muren met verschillende Pikachu  op. Hij was een echte Pokémon fan.

Zijn favoriet was Pikachu en zijn tweede favoriete was een slowpoke. Op de derde plaatst stond shaymin en op de vierde Phanpy. Er was geen enkele Pokémon die hij haatte. Niemand kan zo'n schattige wezentjes haten, toch? Dat was dan toch zijn gedachte, maar iedereen denkt anders. Wie weet haatte zijn klasgenoten Pokémon wel. Stiekem hoopte hij van niet.

Felix grijnsde breed. "Nou, wat zal ik eens doen gedurende deze week?" Het was nu eenmaal niet vaak dat hij een weekje helemaal voor zichzelf had.