Bazen ağır gelir insana, yaşamak
Her an omzunda dağlar, taşımak
Her daim bin türlü imtihan olmak
Dünya bir ermeydanı olmuş gibi

Ayrı bir külfeti var sevmenin bile
Her halin söz degildir gelmez dile
Felek bu, hep bildiğini okur, nafile
Dünya bir nasip çarkı olmuş gibi

Zaman geçtikçe, ömür rızkı biter
Nefes kesilir, can kuşu uçar gider
Toprak örtülür, bu serüven biter
Dünya bir masal çadırı olmuş gibi

İnsan bu, yalnız geldi yalnız gider
Herkes ne ekerse illaki onu biçer
Her heves biter,her ağlayan güler
Dünya bir mal çamuru olmuş gibi

Vuslat Tuna