Nerpius en Ioanna kwamen weer tevoorschijn op de rand van de top van een inactieve vulkaan. Ioanna had geen idee waar ergens, maar ze gokte dat ze in Ijsland zaten. "Zo, hier zijn we dan", zei Nerpius. Ioanna wilde weten of haar vermoedens waar waren: "Waar zijn we dan?" "Op een vulkaan..." antwoordde Nerpius twijfelend, omdat hij niet doorhad wat ze bedoelde. "Nee, ik bedoelde in welk land." "Ja, dat weet ik zelf ook niet. Mijn mentor heeft mij hier destijds mee naartoe genomen om me te leren wat ik jou nu ga leren, dus ik dacht dat dit wel een goede plaats daarvoor zou zijn." Hij krabde achter aan zijn hoofd bij deze woorden. "In ieder geval, we gaan beginnen met de les. Voel je de kolkende lava onder je?" "Niet echt nee, moet dat dan?" "Om te kunnen wat ik je wil bijbrengen, wel. Maar het is geen ramp. Je hebt er namelijk nog totaal geen ervaring mee. Ik wil dat je je concentreert op het kolkende gevoel van woede dat diep in je zit. Ook al weet je dat zelf niet, iedereen heeft een emmer die al je slechte emoties bevat, ook jij. Die emmer moet je vinden en aanspreken, dan zal het vuur tot je spreken." Ze vond dat Nerpius maar wat geheimzinnig stond te praten, maar dacht dat hij het wel zou weten, dus deed ze wat haar was opgedragen. Ze dacht aan slechte herinneringen, aan alle keren dat ze o het punt stond te ontploffen (figuurlijk dan). Langzaam maar zeker kwam die woede weer boven. En met de woede kwam ook het gevoel van de lava onder haar. Ze kon het voelen vloeien en kolken, en wist dat de vulkaan snel zou uitbarsten. Ondertussen bleef ze haar woede aanwakkeren. Ze wist niet waar dat voor nodig was, maar bedacht dat ze daar wel vlug zou achter komen. Ze wierp gauw een vragende blik op Nerpius, als om te vragen wat ze moest doen. Nerpius antwoordde: "Concentreer je nu op de woede die zich onder ons bevindt. Stuur hem. Laat ook die woede naar boven komen. Laat de vulkaan uitbarsten." Inderdaad vond ze de lava onder haar heel erg lijken op haar eigen woede. Ze concentreerde zich daarop. Ze stuurde het. Ze deed het opborrelen. De lava steeg. Ze ging door. De lava ook. Plots vloog er met een knal een deel van de vulkaan de lucht in. Beiden schrokken hard, ook al wisten dat dat zou gebeuren. De eerste lava kwam rustig naar buien gestroomd, maar niet lang daarna vlogen er metershoge fonteinen van kolkende magma naar boven. Ioanna voelde het. Ze voelde de lava zijn woede uiten, bijna alsof het haar eigen woede was. Maar haar eigen woede was allang weer verdwenen. Ze zag en voelde hoe er een vlucht aan lava hun kant op ging, en stuurde die net op tijd weg. Ze vond het zó fascinerend. De magma baande zich een weg rondom hen, zoals wanneer ze in een glazen bol zouden hebben gestaan. Alleen was er geen glazen bol. Ze strekte haar hand uit naar de rode substantie, maar die deinsde terug, alsof het bang was. Heel interessant, dacht ze, ik beheers de lava wel, maar kan hem niet aanraken. Er kwam een eind aan de rode stroom. Van het ene moment op het ander stonden ze weer in de open lucht en was de lava verder de berg afgestroomd. "Het is zo, zo fascinerend", sprak Ioanna haar gedachten hardop uit. Nerpius antwoordde onmiddellijk: "Ja hé! Zo onuitsprekelijk fantastisch, die eerste keer. Maar nu moet je leren hoe je dit uit het niets kan creëren. Daarvoor heb je alleen woede nodig. Focus je dan op het gevoel at je net had." De pretlichtjes in zijn ogen waren niet te missen. Ook hij had hier plezier in. Ze riep de woede terug op. Ze werd kwaad. Ze keek zonder reden woest naar Nerpius. Die keek alleen maar aanmoedigend terug. Ze riep het gevoel van de lava terug op. Vuur laaide hoog op boven op de bergtop. Ze vond het verwarmend maar toch verfrissend aanvoelen. Vaag hoorde ze Nerpius achter haar zeggen: "De vlammen nemen een deel van de toekomst met zich mee. Probeer die te lezen!" Dus keek ze in de vlammen en tuurde rond tot ze iets van vormen kon onderscheiden. van zodra ze die zag, werd ze erin gezogen. Ze bevond zich weer in de droom. Maar toen de nachtmerrie gedaan was, kwam er nog een deel achteraan. Ze zag de groep van tien tegenover een groep van vijf andere personen staan, allen klaar om te vechten. Ze kon de gezichten van de andere vijf niet onderscheiden, maar haar gevoel vertelde haar dat de groep tegenover hen ook de vijf verschillende elementen had. Van links naar rechts waren dat: aarde, lucht, leven, water en vuur. Op dezelfde manier waren wij tienen opgesteld. Plots zei een onmenselijk lage stem: "Kom, mijn kind. Kom naar de kant waar je thuishoort." Één van onze mentors verliet onze rij en verdween achter de vijf tegenover ons. Toen ze zag wie het was, verschoot ze zo erg dat de voorspelling prompt was verdwenen. Nerpius keek haar hoopvol aan en vroeg: "En? Heb je wat gezien?" om maar van hem af te zijn antwoordde ze: "Alleen nog maar eens de nachtmerrie die we allemaal hadden. Verder niets." Maar diep van binnen wist ze wel beter.