Het is een duistere dag. Dat is voor iedereen zo: voor de kinderen Postma, die tot hun grote verdriet hun vlieger opgeslokt zien worden door de wolken; voor mevrouw Zijlstra, die haar poes niet kan vinden sinds deze ochtend; en voor meneer Dekker, wiens krant vandaag niet op de mat is komen vallen. Maar het meest van allemaal is het een duistere dag voor Gaby van der Hei. Zij wordt wakker met de gedachte dat ze vandaag haar tweelingbroer zal moeten begraven.

Al dagen kijkt ze tegen deze dag op, maar nu het zo ver is, voelt het onwerkelijk aan. Toch geven de lichtgevende letters op haar telefoon aan dat het 9 september is. Dat is de datum die staat op de uitnodiging voor de begrafenis van Finn van der Hei.

Alsof ze overeind komt uit de comfortabele ligpositie die ze in haar bed had aangenomen, vallen haar ogen op een zwarte jurk die over een stoel hangt. Dat is de jurk die ze had uitgekozen voor de begrafenis, maar nu ze die jurk ziet, voelt het verkeerd. Ze wil zich helemaal niet mooi maken en haar best doen om gedag tegen Finn te zeggen. Ze wil helemaal geen afscheid nemen van Finn. Het liefst wil ze dat dit een dag is zoals iedere andere maandag: een dag waarop ze wakker wordt, koffie zet voor zichzelf, nog even terug in bed kruipt met een dampende mok koffie en zich uiteindelijk klaarmaakt om een dag op kantoor door te brengen. Dat is veel beter dan wat haar nu te wachten staat.

Maar Finn verdient een waardig afscheid; dat weet Gaby ook. Dus hijst ze zich in de stijve, zwarte jurk, waarvan ze had gehoopt dat ze het nooit meer aan hoefde te doen. Het lijkt slechts een paar dagen geleden geweest te zijn dat ze dezelfde kleren aan had getrokken voor de begrafenis van haar oom Stijn. Die dag had Finn naast haar gezeten. Vandaag zal dat niet gebeuren.

Ze brengt tien minuten voor de spiegel door. Grote, bruine, doffe ogen staren terug naar haar terwijl ze wat mascara aanbrengt. Het is waterproof mascara: niet dat ze verwacht dat ze gaat huilen – dat past niet bij haar – maar ze neemt toch het zekere voor het onzekere. Vervolgens haalt ze een borstel door haar haar en probeert het te fatsoeneren, maar ook dat zit niet mee, dus zucht ze luid en bindt tegen haar zin in haar bruine haar in een staart en brengt enkel haar pony in model.

Daarna besteedt ze nog zeker vijf minuten aan het bestuderen van de grote wallen onder haar ogen. Het was haar vijfde slapeloze nacht op een rij, een serie die begon op de dag dat ze te horen kreeg dat Finn was overleden.

Haar slaapgebrek weerhoudt haar er niet van om de dag op te pakken zoals ieder ander. Ze pakt haar telefoon van het nachtkastje om tijdens het ontbijt door Instagram te kunnen scrollen en wordt in de woonkamer verwelkomd door de poes van de buurvrouw mevrouw Zijlstra, Mikkie. Gaby woont nog niet lang in dit huis en heeft nog niet de tijd gehad om het kattenluikje van de vorige bewoners weg te halen. Op die manier weet Mikkie iedere dag binnen te vallen, en toen Gaby merkte dat het een gewoonte zou worden, nam ze iedere keer als ze boodschappen ging doen kattenvoer mee. Ze zal Mikkie later wel terug brengen naar mevrouw Zijlstra, maar nu kan ze het gezelschap goed gebruiken.

'Goedemorgen, Mikkie,' zegt Gaby. Haar hand glijdt over het zachte kopje van de kat dat van de aandacht lijkt te genieten. Het brengt een glimlach op Gaby's gezicht.

Als ze de keuken in loopt om ontbijt voor haarzelf te maken, volgt Mikkie haar. In de hoop op snacks, waarschijnlijk. Het beestje heeft geen idee van de dag die Gaby te wachten staat en ziet dit als een ochtend zoals alle andere.

Gaby kan de kat echter ook niet van teleurstellingen beschermen. Als ze een kastje in de keuken opent, wordt ze geconfronteerd met een lege plank. Daar stond altijd het kattenvoer, maar nu herinnert ze zich weer dat ze Mikkie gisteren het laatste beetje had gegeven. 'Sorry, kitten,' zegt ze daarom, en ze buigt door haar knieën om de miauwende kat gerust te stellen. Het is allang geen kitten meer met een leeftijd van zes jaar, maar Gaby vindt het een leuk koosnaampje. Mikkie is niet erg groot en heeft veel energie – veel meer energie dan goed is voor het huisdier van de bejaarde mevrouw Zijlstra. 'Vandaag heb ik niets voor je.'

Mikkie miauwt klagend en gaat tegen Gaby's been aan staan. De warme vacht die langs haar huid strijkt zal waarschijnlijk het beste zijn wat deze dag kan gebeuren en het voelt troostend.

'Misschien moet je naar je baasje gaan, Mikkie,' zegt Gaby dan. 'Vandaag kan ik niet voor je zorgen.'

De kat kijkt omhoog en lijkt traanogen te hebben. Ze is veel liever hier dan bij mevrouw Zijlstra, die nog wel eens vergeet om het kattenvoer bij te vullen of de kattenbak schoon te maken.

'Het spijt me,' zegt Gaby. 'Ik zou ook willen dat het anders was.'