Gaby pakt het boekje uit Dantes handen en neemt de tijd om het te bestuderen. De ondiepe groeven in het rode leer, het koord dat het boekje gesloten houdt en de witgele kleur van de zijkant van de vele pagina's bereiken haar netvlies. Ze bestrijkt de lederen voorkant.

Dus dit is het, denkt ze.

Ze weet niet of ze zich opgelaten of teleurgesteld moet voelen. De raadsels die Elliot hen heeft gestuurd, heeft hen hierheen geleid en dit boekje gegeven, maar dit is niet wat ze had verwacht. Ze heeft nooit een precies plaatje gevormd van wat ze dacht te vinden, maar ze had gehoopt dat het Elliot zou zijn. Een adres misschien, of nog een telefoonnummer. Iets wat hen dichter bij hem zou brengen.

In plaats daarvan heeft ze enkel een klein, rood boekje gekregen, waarvan ze niet weet wat ze ermee aanmoet.

Ze draait zich om naar Dante. 'Wat is dit?'

Hij haalt zijn schouders op. 'Zodra ik het had gevonden, ben ik hierheen gesneld,' zegt hij. 'Ik heb er niet in gekeken, want ik dacht dat we dat samen konden doen.'

Daila stoot Gaby aan met haar elleboog. 'Waar wachten we nog op?' zegt ze. 'Maak het open!'

Maar voor de eerste keer lijkt Gaby niet enthousiast. 'Niet hier,' zegt ze. Ze kijkt wantrouwig om zich heen. Ze staan nog steeds in de sportschool, vlak voor de kleedkamers. Ook al is het niet druk, Gaby voelt zich bekeken, dus loopt ze zonder nog iets aan haar woorden toe te voegen weg in de richting waar ze vandaan kwamen. Daila en Dante volgen haar. Door de gang, om het hoekje, richting de balie, naar de uitgang.

'Gaby!'

Het is de opgewekte stem van Sophie die Gaby verrast. Ze was het meisje achter de balie helemaal vergeten.

Gaby plakt een glimlach op haar gezicht en draait zich om naar Sophie. Bijna was het haar gelukt om onopgemerkt voorbij te lopen. 'Het is gelukt, hoor!' Ze houdt het boekje achter haar rug verborgen.

'Fijn,' zegt Sophie. Ze geeft haar een knipoog. 'De volgende keer niet jouw dagpas vergeten, hè?'

Dante bloost als hij zich zijn excuus om binnen te komen herinnert. Hij had misbruik gemaakt van zijn beroep door te zeggen dat Daila, Gaby en hij bezig waren met een onderzoek en daarvoor toegang tot de kleedkamers nodig hadden.

Sophie kijkt over haar schouder om zeker te weten dat niemand meeluistert voordat ze haar mond opendoet. 'En ik wilde je nog vragen–'

Voor de eerste keer in het gesprek ontmoeten Gaby's ogen die van Sophie. 'Zou het een andere keer kunnen? Ik heb nogal haast.' Zonder nog langer te wachten, zegt ze: 'Ik zie je snel weer!'

Zo weet ze te ontsnappen aan het meisje dat haar zoveel aan Finn doet denken. Vanbinnen hoopt ze vurig dat ze Sophie niet nog een keer tegen zal komen.

Daila zwaait nog kort naar Sophie voordat ze Gaby achternaloopt het pand uit, maar ze voelt zich te ongemakkelijk om nog iets te zeggen. Dante probeert er op dezelfde manier vanaf te komen, maar kan niet ontsnappen aan een lieflijk 'Dag, Dante' van Sophie. En zo vriendelijk als hij is, geeft hij haar ook nog een kort afscheid, al is het koeltjes.

Zodra ze buiten staan, kan Dante zijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen. 'Wie is die meid?' vraagt hij op fluistertoon.

'De vriendin van Finn,' zegt Daila. Ze werpt een blik op Gaby, maar die laat de uitleg graag over aan haar vriendin. 'Of ex-vriendin. Ik weet het niet, het ligt ingewikkeld.'

'Omdat hij... Je weet wel?'

'Ook voordat dit gebeurde.' Daila ontwijkt net als Dante het gebruik van het woord 'dood' en kijkt nerveus naar Gaby terwijl ze dat doet, maar zij loopt met haar rug richting hen verder in de richting van de auto. 'Ze waren steeds aan en uit en aan en uit. We weten niet of ze samen waren toen Finn... heenging.'

'Hoe lang waren ze al samen?'

'Je bent te nieuwsgierig,' zegt Gaby zonder zich om te draaien.

'Twee of drie jaar,' antwoordt Daila.

'Is ze altijd zo geweest?' vraagt hij dan. 'Zo... praatgraag?' Dat Sophie iedere minuut dat Gaby en Daila in de kleedkamer heeft volgepraat, is hij nog niet vergeten. Hij weet nu over haar oma die drie sokken breit in plaats van twee omdat haar Alzheimer ervoor zorgt dat ze vergeet hoeveel ze er heeft gemaakt en hij kent Sophie's zusje, die – wat wel een leuk feit is om te vermelden – haar nagels ieder in een andere kleur lakt, net zo goed als zijn eigen zusje.

'Ja,' antwoordt Gaby met een zucht. 'Het is verschrikkelijk, altijd al zo geweest. Ze praat de hele dag door.' Ze is even stil, maar laat dan de woorden los waarvan ze twijfelt of ze ze echt moet uitspreken. 'Om eerlijk te zijn, weet ik niet eens wat Finn in haar zag.'

Er valt een stilte waarin Finns naam blijft hangen.

'Ze zal vast wel aardig zijn geweest,' zegt Dante dan. Hij wipt van zijn hielen naar zijn tenen en voelt zich schuldig dat hij het onderwerp van Sophie ter sprake heeft gebracht. Natuurlijk zou dat herinneringen aan Finn teweeg brengen bij Gaby. Daarnaast had hij geen kwaad moeten spreken over Sophie; te aardig zijn is geen strafzaak.

Gaby legt haar hand op de deurknop van de auto aan de kant van de bijrijdersstoel. 'Het zou me niets verbazen als ze niets om hem geeft.'

Daila legt haar hand op Gaby's schouder en loopt dan langs haar heen en langs de voorkant van de auto naar de bestuurdersstoel. 'Laten we bekijken wat Dante heeft gevonden,' zegt ze met een kalme stem in een poging Gaby af te leiden van Sophie.

Maar het is al te laat: Gaby's gedachten zitten bij het meisje achter de balie en natuurlijk bij Finn. Daila's goedbedoelde poging komt niet aan en in plaats daarvan zegt Gaby: 'Zij was het.' Haar ogen groeien en worden schoteltjes als ze zich omdraait naar Dante en haar woorden nog een keer herhaalt.

'Zij is wat?' zegt Dante, die, net zoals iedereen, geen getuige was van Gaby's gedachtegang en haar plotselinge uitspraak niet kan plaatsen.

'Sophie heeft het gedaan!' zegt Gaby. Haar woorden laten geen enkele twijfel zien. 'Zij is zijn...' Ze slikt. 'Moordenaar.' Met haar eerdere enthousiasme gaat ze verder. 'Denk erover na: ze was niet bij de begrafenis en hun relatie was instabiel. Dit is haar wraak!'

'Wraak voor wat?'

Dante krijgt daarop een strenge blik van Daila als antwoord, die niet wil dat hij Gaby aanmoedigt in haar beschuldigende denken.

'Hun relatie liep nooit goed,' zegt Gaby. 'Er was altijd wel weer een reden waarom het uitging, maar zij wilde Finn helemaal voor zichzelf hebben.'

'Gaby,' zegt Daila. Over het dak van de auto kijkt ze haar vriendin aan en met haar toon maakt ze duidelijk dat ze Gaby's redenering afkeurt.

Gaby richt zich tot Daila en is niet aangedaan door de berispende toon. 'Dit past bij haar,' zegt ze. 'Natuurlijk heeft zij het gedaan – dat ik daar nog niet eerder aan had gedacht!' Haar ogen lijken wel te stralen bij de ontdekking die ze heeft gedaan. Nogmaals somt ze het een keer voor zichzelf op. 'Een slechte relatie, een egoïstisch karakter, een drijfveer om tot het uiterste te gaan...'

'Gaby,' zegt Daila nog een keer, deze keer abrupter. Dan, op een lager volume maar met dezelfde gedrevenheid, 'Sophie is géén moordenaar.' Ze kijkt recht in de ogen van haar vriendin. 'Je kan niet zomaar iemand beschuldigen van een misdaad.'

'Maar–'

Daila laat zich niet onderbreken. 'Ze was Finns vriendin, ze hield van hem. Misschien was hun relatie niet perfect, maar dat betekent niet dat ze zijn dood op haar geweten heeft.'

Ook Dante is nu stil. Hij durft niet te bewegen of plaats te nemen achterin de auto terwijl de twee vrouwen verder discussiëren.

'Ze gaf om Finn, net zoals jij dat doet,' gaat Daila verder. 'Ook zij lijdt onder zijn verlies. Dat jij haar niet mag, is geen reden om haar te beschuldigen van zoiets ernstigs zoals je net deed.' Ze slikt en merkt tot haar tevredenheid op dat Gaby het moment van stilte niet aangrijpt om haar standpunt te verdedigen. 'We moeten het spoor van Elliot volgen, want dat kan ons naar de waarheid over Finn leiden.'

Gaby is stil en moet de geïncasseerde klappen van Daila nog verwerken. Terwijl het net nog een geweldige doorbraak had geleken dat Sophie degene was die achter Finns moord was, doen Daila's woorden haar pijn.

'We hebben net een boek vol informatie van hem gekregen.' Met een hoofdknik gebaart Daila naar het voorwerp in Gaby's handen. 'Laten we daarmee beginnen. Er moet iets in staan waar we verder mee kunnen.'