'Je hebt me nu al meerdere keren verteld dat ik niet verder zal komen dan waar ik nu ben.' Dante neemt niet eens de moeite meer om Daniël met 'u' aan te spreken. 'Wat is het nut dan nog?'

'Ik wil je helpen,' zegt Daniël. 'En ik wil me er volledig voor inzetten dat jij een goede toekomst hebt. Maar je moet weten dat het waarschijnlijk niet lukt en dat als dat zo is, het niet in mijn handen ligt.'

Dante kijkt hem alleen aan, zijn ogen als schoteltjes.

'En je wilt natuurlijk weten waarom,' zegt Daniël dan.

De jonge agent knikt.

'Zoals ik al zei, weet ik niet of ik de juiste persoon ben om je dat te vertellen.' Daniël vouwt zijn handen samen en als hij zich iets bedenkt, houdt hij zijn hoofd schuin en praat in een lichte toon. 'Misschien moet je met jouw moeder praten.'

'Mijn moeder?' Wat had zij te maken met politiewerk?

'Omdat zij jouw vader beter kent.' En zodat hij het verhaal niet zelf hoeft te vertellen.

'Maar kan u mij niet helpen?' vraagt Dante. 'U weet het verhaal ook!' Hij wil niet langer wachten – hij moet het nu weten.

Daniël aarzelt.

'Alstublieft?'

Daniëls ogen kijken langs Dante uit het raam naar de andere agenten die door de gangen lopen. Waarom hij zo zenuwachtig is, weet Dante niet, maar hij krijgt hoop dat hij het snel te weten zal komen als Daniël begint te praten.

'Het gaat over jouw vader,' vertelt Daniël. Hij wrijft zijn handen tegen elkaar en overweegt zijn woordkeuze zorgvuldig. 'Het was negen of tien jaar geleden – in 2009.'

Dante was toen dertien jaar oud.

'Hij werkte toen nog bij de politie, was een gerespecteerde man.' Daniëls afstandelijke houding verandert in een onzekere. 'Hij was iedere dag op tijd, deed wat van hem gevraagd werd en kon iets nieuws toevoegen aan het team. Hij wist snel grote stappen te maken in het vak.'

Dit is het verhaal dat Dante ook kent: zijn vader was een geweldig politieman. Waarom hij zo vroeg gestopt was, weet hij echter niet – maar hij bedenkt zich nu dat dat wel eens met het verhaal te maken kon hebben dat Daniël aan het vertellen was.

'Dat veranderde allemaal heel plots. Op een dag kregen we opeens een briefje,' gaat de officier verder. 'Het was erg ongebruikelijk. We staan altijd open voor tips, natuurlijk, maar dat gebeurt altijd via de telefoon, niet in een lichtpaarse envelop, zonder informatie over de verzender of voor wie het bericht bedoeld was.'

Een lichtpaarse envelop? Die is Dante maar al te bekend. 'Elliot?' vraagt hij.

'Dus je kent het verhaal wel?' zegt Daniël. 'Het was ook heel moeilijk om eraan te ontsnappen; het verhaal was overal in die tijd. De kranten konden er geen genoeg van krijgen en iedereen in het dorp waar het gebeurde wist ervan.'

'Kleindorp?' vraagt Dante. Hij heeft niet de energie om een volledige zin te maken van deze vraag.

Daniël knikt en staat dan op. 'Dat is mooi, dat je het verhaal al kent,' zegt hij. 'En als je me excuseert, ik–'

Dante onderbreekt hem snel. 'Ik ken het verhaal niet,' zegt hij. 'Ik heb alleen vlagen gehoord, want een vriendin had het er laatst over.' Dat Gaby het toen over zijn vader had gehad, wist hij niet.

Daniël trekt een wenkbrauw op, alsof hij de woorden van Dante in twijfel trekt, maar de nieuwsgierige en oprechte blik op het gezicht van de jongen overtuigt hem. Hij gaat weer zitten, maar alles aan zijn houding maakt duidelijk dat hij liever niet hier zat. 'In ieder geval, ik was aan het vertellen over dat mysterieuze briefje,' zegt hij. 'Het belandde op mijn bureau en ik wist eerst niet wat ik ermee moest doen. Wie beweerde dat de afzender van het briefje betrouwbaar was? Was dit een aanwijzing die het waard was om na te trekken?'

'Wat stond erop?'

'Het was een korte tekst,' herinnert Daniël zich. 'Dat was wat me zo intrigeerde. Ik heb altijd geleerd dat een bron als eerste op zijn betrouwbaarheid beoordeeld moest worden, maar dit briefje... Het had ieder kenmerk van onbetrouwbaarheid, maar zo onbetrouwbaar als het was, zo nieuwsgierig maakte het me. Soms moet je als agent je buikgevoel volgen.'

Dat Dante nog steeds geen antwoord heeft op zijn vraag, wil hij niet benoemen.

'Het was kort maar krachtig.' Daniël peinst even, alsof hij de exacte tekst wil terughalen. '"Ik ben getuige geweest van een verkrachting waarvan jullie niet weten dat die is gebeurd." Hij gaf nog een adres in Kleindorp waar het misdrijf gebeurd zou zijn en ondertekende het met de naam Elliot.'

Elliot... En zo is het verhaal van de legende begonnen.

'Niemand wist wie Elliot was. Misschien is het een verzonnen naam geweest en wilde de afzender anoniem blijven – iets wat normaal gesproken niet erg is, maar het droeg niet bij aan de geloofwaardigheid van het bericht. Anoniem was beter geweest dan een verzonnen identiteit.' Daniël haalt zijn schouders op. 'Toen ik echter de informatie uit het briefje natrok en het huis bezocht op het adres dat me gegeven was, waar volgens de afzender een slachtoffer van verkrachting zou wonen, en ik het meisje dat daar woonde ernaar vroeg, barstte ze in tranen uit. Ze had niet gedurfd het te vertellen, maar met een agent op de stoep werd de spanning haar te veel.'

'En wat heeft dat te maken met mijn vader?' vraagt Dante.

'Daar kom ik nu,' zegt Daniël. 'Achteraf gezien is het goed geweest dat het briefje bij mij op het bureau belandde en niet bij hem. Toen ik het meisje naar het bureau bracht om meer informatie te achterhalen, zei ze dat ze precies wist wie het was.'

En door de manier waarop Daniël het verhaal opbouwt, weet Dante precies wat er komen gaat. 'Nee,' zegt hij, 'dat kan niet.'

'Ze wees jouw vader aan zodra ze het bureau binnenliep,' vertelt Daniël. 'Ze herkende hem meteen. Niet alleen dat, ze stond te trillen op haar benen. Ze wist dat haar verkrachter een agent was; dat was de reden waarom ze het verborgen had gehouden.'

Het lukt Dante niet meer om Daniël scherp in beeld te hebben. De woorden komen nog binnen, maar ze zijn als echos, leeg in betekenis, maar toch omvangen ze alles om hem heen.

'Het spijt me, Dante,' zegt Daniël. Hij buigt voorover en steekt een hand uit naar de jongeling. 'Ik had liever niet gewild dat ik degene zou zijn die het je vertelde, maar het is waar.' Zijn ogen schitteren terwijl hij dit zegt en Dante heeft nog nooit zijn baas zo oprecht zien kijken.

'Ik vroeg erom,' zegt Dante. Zijn lip trilt.

'Misschien moet jouw moeder de rest van het verhaal vertellen,' zegt Daniël dan. 'Ik heb je het belangrijkste verteld van wat ik weet.'

En omdat Dante niet meer informatie kan verwerken dan wat hij al ontvangen heeft, knikt hij.

'Neem een vrije dag vandaag,' zegt Daniël dan. Hij klopt Dante op de schouder. 'Ik zie je morgen weer, goed?'