'Dus dit is alles wat jullie hebben gekregen?' vraagt Dante. Hij bekijkt de flyer van glad papier nauwkeurig en laat zijn duim over de inkt glijden, maar ontdekt niets nieuws naast wat Gaby en Daila al wisten.

Gaby schudt haar hoofd. 'We hebben ook nog een foto.' Die bewaart ze in haar zak; om een reden die ze zelf niet kan duiden, heeft ze er bezwaar tegen om die tevoorschijn te halen. Finn is van haar.

'Het zat in een lichtpaarse envelop,' voegt Daila toe, zonder nog veel uit te wijden over de foto. 'Het moet dus wel van Elliot zijn.'

Dante draait het vel om zodat de beschreven kant van de flyer zichtbaar wordt. Het belang van de foto of de uitwisseling van blikken tussen Gaby en Daila lijkt hij niet op te merken. 'En dit is het raadsel?' vraagt hij. Hij wil alles bevestigd horen, maar de waarheid is dat Daila en Gaby maar weinig weten over de bijzondere post.

'Inderdaad.'

Gaby strekt haar benen voor zich uit en kijkt rond om het mooie plaatsje waar ze zitten in zich op te nemen. Het is een park met een kleine vijver die rust uitstraalt – en dat op een moment dat Gaby grote behoefte heeft aan kalmte. Haar gedachten schreeuwen om Finn maar worden verstoord door haar moeder en ondertussen voelt ze de druk om zich te bewijzen tegenover Daila, Dante, maar ook nog steeds Finn. Ze wil zijn moordenaar vinden op een moment dat niemand anders erin gelooft – ze wil hem laten zien dat ze niet meer van hem alleen afhankelijk is en dit is de enige manier waarop ze weet dat ze het kan doen.

'Mag ik de envelop nog een keer zien?' vraagt Dante.

Daila haalt het gevraagde voorwerp uit haar zwarte leren tas die in het gras staat en overhandigt het aan hem.

'Er staat "Gaby" op,' constateert hij.

Als ze haar naam hoort, wordt Gaby's aandacht er weer bij geroepen en draait ze zich naar hem om. 'Dat klopt,' zegt ze schouderophalend. Ze weet niet waar hij op doelt, maar dat doet hij zelf ook niet. Hij legt de envelop op zijn schoot terwijl hij de flyer er weer bij pakt en hij mompelt het raadsel hardop.

'We weten wat erop staat,' zegt Gaby. Ze tikt nerveus met haar voet op het gras in een ritmisch tempo. 'Weet je wat het betekent? Kan je het oplossen?'

Dante likt zijn lippen en bekijkt de raadsels met geduld en aandacht. Ondertussen wordt Daila ook nieuwsgierig naar wat hij hen kan vertellen. Wat hij ook gaat zeggen, het wordt belangrijk; dat kan ze zien aan zijn weloverwogen blik. Hij weet raad met dit raadsel, zelfs als hij het zelf nog niet heeft toegegeven.

'Ik heb een opa...' begint Dante. Hij speelt met de envelop die hij enkel tussen zijn vingers geklemd houdt.

Gaby rolt met haar ogen en laat een diepe zucht horen. 'Echt, moet dit nu?' Haar stem klinkt verveeld.

'Gaby!' Dat is Daila.

'Wat?' Ze haalt haar schouders onschuldig op. 'Ik ben niet geïnteresseerd in een familiegeschiedenis of -stamboom.'

'Laat hem uitpraten!'

Dante grijnst en neemt Daila's woorden aan als een uitnodiging om verder te praten als Gaby stil blijft. 'Ik heb een opa,' begint hij weer. 'Het is de vader van mijn vader en hij hield altijd van raadsels en uitdagingen.'

Gaby blijft nu stil; het vallen van het woord 'raadsels' is genoeg om haar aandacht te vangen. Ook al lijkt het verhaal haar nog steeds overbodig, ze is bereid het aan te horen zolang hij daarna maar vertelt wat het raadsel betekent. Elliot vinden en op die manier ook de moordenaar van Finn is haar enige doel.

'Iedere verjaardag gaf hij mij een raadsel,' vertelt Dante. 'Niet alleen bij mijn verjaardag, overigens: als er iemand jarig was in ons huis van twee ouders en zeven kinderen, was dat al een aanleiding tot het geven van een nieuw raadsel. Eerst gaf hij hetzelfde raadsel aan iedereen, zodat we samen konden werken aan de oplossing, maar al snel merkte hij dat niemand het zo leuk vond als hij – met uitzondering van mij. Ik vond die raadsels geweldig.'

Zijn hart maakt al een sprongetje bij de gedachte aan die tijd. Het zijn de beste herinneringen die hij nog van zijn opa over heeft.

'Uiteindelijk kreeg ik dus als enige die raadsels nog, maar dat maakte de pret er niet minder om. Mijn opa en ik hadden het altijd heel leuk als we bezig waren met die raadsels. Het draaide niet meer om de oplossing, maar om het plezier dat we ermee beleefden.'

Maar het draait Gaby wel om de oplossing. Ze heeft de oplossing van dit raadsel nodig om verder te komen, maar het lijkt er nu op alsof Dante het proces alleen maar vertraagt.

'Waarom doet dit ertoe?' vraagt ze. Haar ongeduldige karakter heeft haar nog niet losgelaten, ondanks de terechtwijzing van Daila.

'Ik ben je aan het vertellen dat je naar de juiste man bent toegekomen voor het krijgen van de oplossing.'

Gaby zucht opgelucht; dat is het enige wat ze had willen horen. Ze weet dat Daila het ook kan proberen met haar wiskundekennis, maar dat garandeert geen zekerheid.

'Echt?' vraagt Daila.

Dante knikt en hij buigt zijn hoofd om het raadsel weer te bekijken. 'Al moet ik toegeven dat ik nu nog niet gelijk weet wat dit betekent.' Hij wijst naar de regels met de code. 'Maar dat moet niet al te lang duren.'

'Jij weet zeker dat je dit kan?' vraagt Gaby. Haar stem klinkt opgewekt en vrolijk.

De jongen die ze pas een halve week kennen, knikt. Hij is ervan overtuigd. 'Dit is waar mijn opa mij al die jaren op heeft voorbereid.'