Elke dag weer haat ik het om te zien hoe diep iedereen is gezakt. Want ook al houden we van elkaar en doen goede dingen, toch weegt het niet op tegen al het kwaad dat geschiedt — ook door onze hand.

Ik denk na over elke keer dat ik iemand kwetste, maar ook over de nog rijkere keren dat ik het niet eens doorhad. Hoe ik iemands leven een stukje vernielde. Hoe ik een prachtige dag versomberde met mijn opmerkingen. Ook hoe ik mezelf op de grond werk door stomme acties naar mezelf toe.

Maar wat ik naar mezelf toe doe, zal ik alleen zelf hoeven te verdragen. Wat ik een ander aandeed, zal ik niet goed kunnen praten.

En oprecht. Het spijt me. Alle keren dat ik jou gekwetst heb. En nog steeds kwets. Door niet zo behulpzaam te zijn als ik lijk. Door mijn beloftes te vergeten. Door nare dingen te zeggen. Me te bemoeien met dingen die me niet aangaan.

Ook voor dit hoofdstuk, omdat het je humeur zeer waarschijnlijk heeft verpest.

Het spijt me.

Als ik je iets aangedaan heb, dan mag je dat gerust zeggen. In de comments, maar ook privé. Gooi het eruit. Niet omdat ik daar blij van word, maar... ik weet niet. Misschien juist omdat ik mensen niet wil kwetsen en het probeer te voorkomen. Wat grandioos mislukt.

Nogmaals zeg ik het: I'm sorry that I thit it.

En nee, hierna zal ik me niet beter voelen. Ik zal niet met een paarse paraplu rondhollen omdat ik toch zo mooi mijn excuus heb aangeboden en het oplucht.

Nee, eerder het tegenovergestelde. Ik zal somber op de grond zakken, met het gevoel dat ik nog dieper in een oneindige kloof ben gezakt. Gefaald. Dwaas. Ongelooflijk stom.

Verder van jullie.

Nog verder van God.