Prologue

Màu nền
Font chữ
Font size
Chiều cao dòng

:0

I'm staring at nowhere while my colleagues keep talking about something, I don't know whatever they are talking but I think it's important base on their reactions. After all, important or not, I'm tired to give a damn.

We are at the wide conference room right now, and some of the officer of the school, teachers, and a group of students are here. Kung hindi ko alam kung ano pinag-uusapan nila pwes hindi ko din alam kung ano ang ginagawa ko dito. Luminga-linga ako at hinanap si Ales, siya
ang bigla-bigla na lamang akong hinila dito. Nakita ko siyang seryosong kinaka-usap ang isa sa mga teachers na mukhang kinakabahan.

"So, are we still going to do that event for the sake of that shit?" Rav ask. Kung madalas ay palaging excitement ang nakikita sa mukha niya tuwing may event, lalo na mission na magaganap, ngayon kitang-kita ang boredom sa mukha nito. Event? May idea na ako sa kung anong pinag-uusapan nila at ngayon, mas lalo akong nawalan ng interest dito. Kaya mas pinili ko na lang ang tumayo at mag simulang mag lakad paalis.

Hindi pa ako nakaka-layo ng tawagin ni Ales ang pangalan ko. " Red...What do you think," he said. It's sounded like a statement than a question. I just shrug, ignoring him and continue walking. " I know this event is already dead to revive it suddenly, so we need your decision, can't you just cooperate?" he said.

I turn around and mockingly look at him. " No," madiing sabi ko. "Wala akong pake-alam sa bagay na yan para mag bigay ako ng desisyon." I don't even know what exactly the decision he want's me to make, though. I wonder what kind of convincing act this people did para mag dalawang-isip si Ales. Normally, he will just declined it right away when someone is trying to bring up the event. Is he getting guilty about the outcome? Why?

Ales face darkened and slam the table, already getting pissed. " For fucking's sake, you're one of the leaders who brings that rule to it's death! Can't you just act responsibly for that?!" I can hear the anger on his voice. Me? No, hindi lang ako. Sa tono ng pananalita niya, bakit parang sa akin niya sinisisi ang naging dulot ng pang yayaring yon? He's there, they are there! Pinanood at plinano namin ang lahat nang 'yon! We made that mess together. But why now that they're already seeing the consequences of our action, they're putting all the blame to me? Na-ikuyom ko ang kamao ko, reminiscing the past won't put me in good. Bago pa ako sumabog umalis na ako.

Pag bukas ko ng pinto palabas naabutan ko si Plax na mukhang papasok ng conference room. Hindi ko siya pinansin at tuloy-tuloy na nag lakad. "K-kuya..." I heard her say.

Huminto ako ng hindi ko na alam kung nasaang parte na ako ng unibersidad. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko, hindi ko makontrol ang sarili ko. Paki ramdam ko sasabog ako sa sobrang emosyon. Sa sobrang galit, nasuntok ko ang pader sa tabi at nagsisigaw, pero kahit anong gawin ko nandoon at nandoon pa din ang ala-ala na pilit kong binabaon. The memories how they betrayed me, broke me and ruin me. I thought we share the same goals, but i'm wrong. He also wants to share what I have.

Sinuntuk-suntok ko lang ang pader nang hindi ko namamalayan na dumudugo na ang kamay ko, not until someone wrapped a small cloth around my fist.

"Kaawa-awang pader, tsk tsk tsk," saad nito habang umi-iling. "Sino ba kase nanakit sa lalaking 'to at dinamay pa ang nananahimik na pader," she whispered but I still heard it parang sinasadya na iparinig sa akin. She clean my bleeding fist with her black handkerchief, pinunas-ounasan niya ito at minsan pa ay dini-diinan Ang punas. Sinusubukan ata kung masasaktan ako. When she's done, she then open my fist and wrapped the black handkerchief in my palm and look at me. "Ayan, tapos na." With that I saw the disappointment but with teasing expression of her. Her black hooded eyes, long eyelashes, not small but not so tall nose and heart shaped lips with black lipstick. Napa-ngiwi ako ng mapansing hindi lang ang labi niya ang may kulay itim, ang buong make-up niya sa mukha ay itim. We are mafias, criminal but if people here don't act aggressively, they are so classy and elegant that they might be mistaken as royals- with dirty deed. But this girl! She is- gosh I don't know how to describe her!

Nang matauhan inabit ko ang kamay ko mula sa kanya, at bahagyang lumayo ng konti. Nagulat naman siya sa ginawa ko at mukhang na offend base sa expresyon niya.

"Wow, grabe naman. Ikaw na nga tinutulungan," sabi niya. Napasinghap pa, hindi makapaniwala. Ask if I need her help, siya itong bigla-bigla nangenge-elam. Sa irita ko, sinagot ko siya.

"Did I ask you to help me, huh? First of all, I didn't ask you to clean my hand! Atsaka ikaw tong sumu-sulpot sa kung saan-saan at nangenge-elam sa buhay ng iba!" Sigaw ko sa kanya. Damn, I'm trying to hold back at my anger. Baka tuluyan ko ng hindi ma kontrol ang sarili ko.

" Excuse me, I've been here for an hour already, okay? Ikaw kaya to ang bigla-bigla nalang nanununtok sa pader! Ginulo mo pa ako sa pag-babasa ko, oh!" Sigaw niya sa akin pabalik habang tinuturo ang kabilang panig ng pader, ang daming makikitang mga libro ang naroon at may nga punit, at naka-crumble pang papel. Naikinagulat ko naman, hindi dahil sa nakita kundi dahil sa pag-sigaw niya sa akin! Walang tao ang humamak na sigawan ako, lahat ay takot at kung hindi naman binabawian ko sila ng buhay. Plus, did she just witnessed my rage?!

Napupuno na ako kaya hinarap ko ulit siya! " You, woman! How dare you shout at me?! Hindi mo ba ako kilala? I am a monster that everybody feared of!" I said. Pero ang natanggap ko lang ay ang pag taas ng makakapal at medyo sabog niyang kilay. Huh! What the Hell?!

"Yes, kilala kita! I know you but I am not everybody that feared you!" She said. Making me more pissed of, idagdag mo pa na kakagalit ko palang dahil sa nangyari kanina. This woman is getting on my nerves! Itataas ko na sana ang kamay ko para saktan siya pero napatigil ako, binawi ko ito at tinignan siya ng masama. Siya naman ito na mukhang handa lumaban. I laugh humourously in my head. Gusto ko pa sana siyang sagot-sagutin, pero alam ko na tuluyan na akong mawawala sa kontrol at baka hindi na ako makapag-pigil na saktan siya.

Tinignan ko pa siya ng masama sa huling pagkakataon bago siya nilagpasan at naglakad papalayo. Dinig ko pa ang pag tawag niya sa akin pero hindi ko na siya pinansin. Damn, why did I held back ba kanina? I know I can kill her, especially here in my territory, but why?! Worst, bakit ko pa siya sinagot? I never argue with someone unless with my colleagues, hindi ko na sila papagsalitain, deretso putok sa ulo ang ginagawa ko. Is it because I was shock at her presence at the same time her behavior? Napailing-iling ako. No way.

"Hoy! Yung handkerchief ko, ibalik mo Yan ah?!" I hear her shouted again. I stilled for a second, realizing what she said and suddenly look at my right fist. Pero imbis na balingan siya ng atensyon tuloy-tuloy akong naglakad walang balak ibakik sa panyo niya. I don't know since then, that I would regret not returning her handkerchief. Because this mere black handkerchief of her is a start of a new reason of another truth that shouldn't be untold.....

Heyowww
I'll just promote this story by one of my mare! ୧| ͡ᵔ ﹏ ͡ᵔ |୨
"Our Promise" by RSSO_1234
You can try out her other stories too! ( ╹▽╹ )
just beware that it's kinda mmmಥ‿ಥ

A/N
Slow update....
I don't usually write, even on weekends so please don't expect too much and pardon this author.ಥ_ಥ

:0

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen2U.Pro