Where's daddy." Hindi na ako nakapagsalita dahil dumeretso siya sa bintana kung saan natatanaw niya ang kanyang ama. 

Lumapit ako sa kanya, I can her little sobs. Her innocent eyes worriedly looking at him.  He is still unconsious and I know that he's not fine dahil sa tindi ng pagkakasaksak sa kanya.

Hope is very sad,  ayokong ganito siya kalungkot dahil alam kong napakamasiyahin niyang bata. Nakakaramdam ako ng pangongonsensya,kasalanan ko kung bakit siya nagkakaganyan.

"Daddy fine right,  Tita Eris." She said between her sobs.

"Oo naman,  your Daddy is like superman.  Alam kong kakayanin niya to."

"I'm so scared." Hope sobs loudly.  "Don't want daddy die."

"Shhh." I combed her curly hair. "We should pray kay Papa Jesus,  para help niyang pagalingin si Daddy mo.  Gusto mo samahan kita."

"Sure." She smiled.

We went to the hospital chapel

I also muttered a prayer for him.  Sana maging ok na ang kalagayan niya.  Kanina nang sinugod namin siya,  doctors diagnosed him under critical condition dahil sa dibdib niya siya napuruhan. Hindi ko alam ang gagawin ko kanina. Ako may kasalanan bakit siya nandyan.  He proteted me earlier. 

Like Hope,  I am starting to become teary.  These days gustong gusto ko na siyang mawala sa buhay ko.  Pero nang makita ko siyang nag-aagaw buhay kanina, bumalik lahat ang nangyari noon sa Amerika.

Leche.  Hindi ko pala kaya. 

I still wanted to see him,  touch him and to be with him. I wanted him in my life.  Natauhan ako sa kalabit sa akin ni Hope.

"Tita Eris,  balik na po tayo,  baka ok na si Daddy."

"Sure." Nakangiti kong sabi.

.............

Nakatingin kaming dalawa sa may bintana,  wala pa rin siyang malay. 

Naramdaman ko na lang na sumandal sa akin si Hope at pipikit pikit na ang kanyang mga mata. Halatang nagpipigil na ng antok.

"Feeling sleepy?" I tapped my thigh as a sign na doon siya umunan.  Umiling lang siya.

"No."

Umayos siya ng upo. Agad pa rin siyang pumipikit pikit, nilalabanan ang antok. 

"Kids like you need to sleep this time.  Bawal kang magpuyat.  Saka nakikita ko naman si Daddy mo.

Umiling uli siya.

"I want to see Daddy wake up."

"I promise,  once your daddy wake up,  gigisingin kita kaagad ok?

Tumango na siya at humilig sa hita ko.

Dahan dahan kong sinuklay ang kulot niyang buhok hanggang sa makatulog siya. At her young age,  talagang naipapakita na niya kung gaano niya kamahal si Nikko, na talagang hihintayin niya na magising ito.  Also,  she is able to understand situation katulad nito. Alam kong nagpapakatatag siya.  Such a very smart and strong kid.

"Pasensya na po kayo Miss at natagalan po ako. Ako na po bahala kay Hope." Aniya at dahan dahang kinuha si hope sa kandungan ko.  Ni hindi man lang ito nagising nang kunin siya ng yaya niya.

"It's fine."

Umalis na rin sila kaagad. Napatingin ako kay Hope,  sigurado ako iiyak yun kapag naramdaman niyang nakauwi na siya sa kanila.

Ako?  Gusto kong bantayan siya. Ayokong umalis katulad ni hope gusto ko siyang makitang magising  I can't stand leaving knowing he is still crtical.

Bakit ba kasi nangyari sa kanya ito.  He does not deserve it.  Tumayo ako at lumapit sa bintana.

"Fight Nikko,  huwag mo akong iwan. I love you so much." I whispered, di bale na kung hindi man niya ako marinig sa ngayon.

"I love you,  I love you." I continue to whisper,  na parang naririnig niya ang sinasabi ko.

"Eris." Dahan dahan kong hinarap si Taylor.

"I found out you're here.  You fine?"

"Oo naman.  Ikaw? Ayos ka na ba? "

Taylor just smiled bitterly.  Alam kong hindi pa rin siya ayos at narito pa rin siya sa harap ko.

"Does not matter.  It matters ikaw, dont think about me.  Ikaw,  You almost got kinapped by those goons." Hinawakan niya yung pisngi ko

"They hurt you." Lumayo ako sa kanya nang maramdaman ko ulit ang sakit ng pasa ko mula sa pagkakasampal.

"I am fine now." Tumingin ako sa bintana kung saan nandoon si Nikko.
"Siya ang napuruhan because he protected me. Halos mag-agaw buhay siya kanina.

"It is not your fault Eris." Niyakap niya ako.

"Hindi kasalanan ko lahat ng ito.  He is in danger again because of me.  Kapag lumalapit siya sa akin lagi na lang siya napapahamak.  Ayokong mawala siya sa akin Taylor."

Humiwalay siya sa akin.

"I think you should need a rest. Come on, babalik na lang tayo bukas." Umiling lang ako.

"No,  I will not leave here."

"Eris, We can go back tomorrow.  You better rest after what happened."

"If you want to go home fine,  but I will not leave this place." I stood still at tumingin muli kay Nikko. 

"Fine I'll stay with you,  just to make sure you're fine." Tumango na lang ako.

Maya maya pumunta kami sa may bench.  It is already 1am at tila hindi pa rin ako dinadalaw ng antok. We both still in silence while Taylor is seems in her deep thought.  Tila hindi ko siya kasama.

"I am sorry about earlier. Ayoko lang kasi masira ang friendship nating tatlo." Tumingin ako sa kanya,  then I hold her hand.  To assure that it is already fine with me.

"It is fine now,  wala na rin akong magagawa.  Atleast I already knew the truth."

Tumango-tango siya.  "You know, I dont know why I fall with that man." Napangiti siya pero may halong bitterness.

"He is so paasa.  I thought everything fine between us.  Yun na e."

Bigla akong natigilan sa sinabi niyang iyon.

"Wait,  naging kayo?"

"Sort of?  Maybe MU,"Umiling siya.  "I dont know."

I just tapped her shoulder,  I dont know what word should able to comfort her right now.  Hindi ko inakala na aabot sila sa ganoon,  hindi ko inakala dahil para silang aso at pusa.

"He loved you. I want to be mad at you,  pero no.  You are my bestfriend,  saka you have Nikko.  He cannot have you." She grinned, napatingin siya sa akin.

"Hindi ka ba magugulat E?"

"No,  he already told me.  Hindi ko inakala yun Taylor, I felt he took advantage of everything.  Alam mo naman halos maghubad na tayo sa harap ng isa't-isa. Paano niya nagawa iyon?"

"I guess that is the reason why he pretended to be gay.  He has no balls! And yet I fell." Napailing lang siya. "Hindi ko inakala."

"Let us not think about it muna."  I smiled.  I know she is hurting while saying those words. Pero masaya ako na nag-open na siya tungkol sa kanilang dalawa. I never thought that would happen dahil halos  lagi silang nag-aaway.

"Yeah right, I hope Nikko will be fine by tomorrow."

"I hope so too."

.............................

"Eris." Nagising ako sa pagtapik ni Taylor.  Pumungas ako,  ni hindi ko man lang namalayan na nakatulog na ako.

"Anong oras na?" Napatingin ako sa orasan it is already six in the morning. 

Alangan akong napatingin kay Nikko.

"Don't worry ako na muna ang bahala sa Amaya."

"Maraming salamat."

"Don't mention it!  Just make sure bumawi ka."

Tumango ako. "How's Nikko?"

"Still sleeping."

Tumango tango ako,  napatingin ako sa may kwarto ni Nikko. Para akong nabuhusan ng tubig sa nakita ko.

There are doctors and nurses entering in his room.   No this can't be. Bumangon ako papalapit sa may kwarto.

"Hanggang diyan lang po kayo Ma'am."  Pagpigil sa akin ng isang nurse.  Nakapalibot sa kanya ang iba pang doctor at mga nurse.

Para akong natigilan ng may marinig ko ang tunog na iyon.

Hindi maari ito. No. Nararamdaman kong unti-unti nang tumutulo ang luha ko. Hindi pwedeng mawala ang taong mahal ko.

Kahit gaano ko man gustong lumapit,  hindi ko magawa. Hindi ko kayang makita siyang nagkakaganyan lalo alam ko na ako ang dahilan sa kalagayan niya ngayon.

Napatingin ako sa loobnakatanaw si Hope sa may pintuan,  agad ko siyang nilapitan.

"Is everything alright Tita,  bakit ang dami pong doctors sa loob."

"Everything is going to be fine Baby." Kinarga ko si Hope at lumabas kami. Ayokong makita niya ang lahat ng ito. 

"I want to see daddy,  I want to see." Aniya at pilit kumakawala sa akin. I knew she felt something wrong inside. 

"Hindi pupwede" Mahigpit ko siyang niyakap kahit na humahagulgol na ako.

"Please I want to see Daddy.  Please."

I calmed myself,  bago ako sumagot.  Kahit hindi ako ang nanay niya,  I need to be strong for her.

"Hope dito muna tayo. Kasi doctors are doing everything to save your dads life."

"Dadddy!!"

...........

Bibit si hope sinalubong ko yung doctor.

"How is he?"

"He's fine now."

"Thanka doc."

"Mr.  Sarmiento is already awake by the way,  pero I advice na huwag muna siya bisitahin because his body needs some rest, lalo sa nangyari sa kanya kanina.  We almost lost him.

"Opo doc,  thank you."

Tumanaw ako sa bintana.  Oo nga nahimbing na rin ang tulog niya.

"Is Daddy ok na?"

"Yes naman Hope." Napatingin ako sa bintana kung saan natatanaw namin si Nikko. "Your Daddy is very very strong,  I know that he will fight for us."

Hope smiled.  Masaya ako dahil balik na sa dati yung mga ngiti niya.  Yung halos abot tainga na at mawala na ang mga mata niya.

"Pwede ko na po ba siya makita?"

Dismayado siya nang umiling ako.  "The doctors said, hindi pa pwede sa ngayon because he needs to rest."

"Ok,  maybe I can visit him later right"

"Sure." Pagkasabi ko,  agad muling ngumiti si Hope.

"Gusto mo bang kumain sa labas. Celebrate tayo."

"No, later na lang,  when Daddy wakes up." Hindi ko mapigilan na mapangiti sa kanya.  Talagang mahal na mahal niya ang Daddy niya.

Natigilan akong bigla nang magring ang phone ko.  Rumehistro ang pangalan ni Taylor.

"Eris I'm so sorry,  but the Sahara malls needs to see you.  I can handle it naman kaso they want you here."

"It's fine Taylor.  I'll be going."

"You sure,  pasensya ka na.  I know you are thinking a lot of things today."

"Taylor,  Amaya is my responsibility. I'll be there in 30 minutes."

"Ok I will tell it to the board."

Binaba ko ang phone saka ako umupo sa tapat ni Hope"

"Hope,  kay Yaya kay muna saglit ha."

"Why,  Akala ko po ba sasamahan niyo po ako dito." I can see dismay in her face.  Hinaplos ko siya ang pisngi niya saka ako nagsalita uli.

"Don't worry babalik naman ako dito agad,  saka nandyan naman si Yaya."

"Ok,  just come back early,  baka mamaya magising si Daddy,  di mo makita." She said,  then I smiled at her.

"Of course."

I booked a taxi then went to Amaya.
Pagkababa sa Amaya sinalubong ako nI Taylor.

"Is there any problem? "

"I don't know, she just called for a meeting all this sudden.  I am nervous."

Tumango ako. "I am sure there is.  Hindi bigla magoapatawag ng emergency meeting if wala."

"I am sorry Eris,  I knew---"

"Not your fault Taylor,  dapat ko pa rin gawin ang trabaho ko."

"No buta Taylor.  Let's go!" Saad ko at pumasom na kami sa loob.

Ako na lang pala ang hinihintay nila sa conference room.

I sighed.  I uttered my apologies to everyone.  Inalalayan naman ako ni Taylor.

"I  am so happy that you are finally here.  I am sorry that I've disturbed you in your private matter." Pinagdiinan niya talaga ang "private matter."

"Again my apologies.  Rest assured that I still do my job as the CEO of this company."

"I know." Tumango tango lang si Andromeda saka siya tumayo sa tabi ko.  Ramdam ko ang pagkabog ng dibdib ko,  blanko lang ang kanyang itsura.  I feel this is a bad news. Hindi ko pinahalata ang kaba ko. I need to still stand firm.

Then she smiled saka humarap sa board.

" I'd like to congratulate each of us because starting we have Amaya,  marami nang nagpupunta sa Sahara. Halos araw-araw puno ang stalls niyo and I know that's a big impact on your sales."

"And I like it to personally say it to you.  Talagang tama nga si Ate to trust you."

Tila nabunutan ako ng tinik sa sinabi niya.

Nakakasampa din si Hope sa kanya. Ayoko munang gambalain ang moment nila.

Nagpunta ako sa may terrace para magpahangin.  Kahit papaano gumaan na ang pakiramdam ko.
The Amaya is having more stable relationship with Sahara at mapapadala ang mga products namin to their international malls.  Then,  Nikko is getting better now.  Halos maalala ko pa ang sitwasyon kanina. I thought I am going to lose him. Mabuti at lumaban siya.  Masaya na ako doon.

"Eris." Natigilan ako nang marinig ko ang boses niya. Paano siga nakalabas.

"Eris." Dahan dahan ko na siyang hinarap.

"Nikko,  dapat nasa loob ka lang diba?
"

"Kaya ko ang sarili ko Eris."

"Nikko,  sabi ng doctor kailangan mo magpahinga." Umiling lang siya sa sinabi kong iyon.

"I've waited for this na makaharap ka ng maayos. Gustong gusto kitang makausap." Aniya. 

Sinalubong ko ang mga tingin niya.  "Here I am."

"Eris." Hinawakan niya ang dalawa kong kamay. " I love you so much Eris.  I know I already told it to you many times at hindi ako magsasawa doon. " Then he sighed, nakatingin lang siya sa akin na tila minememorya ang mukha ko. 

"Eris kaya mo ba akong mahalin ulit?Isang sabi mo lang Eris,  ilalaban at ilalaban kita. Sabihin mo lang sa akin." Aniya at hinawakan na niya ang pareho kong kamay.

Nakatingin lang ako sa kanya. Alam ko na sa sarili ko ang sagot,  pero hindi ko man lang masabi. Hindi ko maisip ang dapat gawin.  Hindi ko alam kung kaya kong harapin ang lahat ng consequences. 

Nakatingin lamang ako sa kanya. Paano?

"Dapat siguro,  hindi na rin ako nagbakasakali pa." Aniya at dahan dahan nang tumalikod sa akin.  parang nag-slow motion ang lahat,  masakit.  Bakit ba kasi kailangan na ganito.  Kailangan na bang may sagot na ako kaagad sa tanong niya?

Di ko na rin napigilan ang pag-agos ng luha ko na kaagad ko ring pinunasan.  Lahat nagflashback sa isip ko,  yung niligtas niya ako sa kidnappers, yung isinugod namin siya sa ospital at halos nag-agaw buhay siya dahil sa pagkakasaksak hanggang pagrevive sa kanya ng mga doctor kanina.

Fine Eris!

I run towards him hugged him behind. I am not letting to lose him at this time.

"Yes,  mahal na mahal kita Nikko and I am willing to take the risks.

Bahala na.

...........

Please support may newly published story---The promise

Link: https://my.w.tt/Dk9HtPbuvV

Or just check it out on my profile.

Also,  I would like to announce that we are almost half way in this story. Salamat sa pagsuporta kahit madalaa matagal ako mag update.

Thank you guys!

Love,                       
Weirdongbabae08