"Miss Eris congrats for your successful show in the Philippines." Stella greeted me when she entered my office. She's one of our friends here in New York and also investor of Amaya here.

"Thanks." I said and offered her a seat. I know mapapatagal kami dito, she loves to have long conversation lalo pa at nawala ako rito ng mga ilang araw. 

"Why don't we give it a try here." Napatango ako. Oo nga Naman, pwede rin since Amaya getting stable here at New York. Suddenly I remember Taylor having her a model. I'll  make it happen at siya ang isasalang ko sa final walk. I already imagine her face  when she have Michael with her in the runway. Tapos padabog pa siyang maglalakad. Natawa ako sa naisip

"How's Taylor by the way?"

"She's doing great, actually she became our models. You know she wants to try something." Bigla naman natawa si Stella sa sinabi ko.

"My God. Happened to her? What does she eats to think of being a model. She didn't want those things. That is very unsual of her" She said while laughing, still in disbelief.  Kahit ako rin naman hindi makapaniwala.  Taylor has the looks but she is not much confident of it, and ayaw niya talaga sa modelling. That girl does not want to brag anything she has, masyadong pahumble. Yung nagmodel naman todo bigay. 

"Oh! Perfect let us make her a model." She said proudly. Hay nauna pa ako sa'yo girl. Tadhana nga naman, akala ko next year pa kong makakaganti sa kanya. Mukhang mapapaaga. 

Napatingin ako sa cellphone ko na nagriring. Speaking of the devil, here she is. Agad kong sinagot ang videocall ni Taylor. 

"Hi girls." Stella grin as she saw Taylor's face. Alam na alam ko na ang balak nito.

"Girl, say the good news for Taylor." Masigla niyang sabi at agad akong tumango. 

"You'll be modeliling again T!" Stella said excitedly, akala mo parang bukas na ang fashion show. . Aba inunahan pa ko magsabi, ako dapat diba? As she said, Taylor eyes widened, hindi siya nakapagsalita agad at 

"Your are in the final walk." Dagdag ko. 

Taylor silently muttered O.M. Hindi ko mapigilan na mapangisi. I am so excited to pair her with Michael. 

"We'll be thinking another product launch first Stella, don't be exicited much." I said, and I hid my excitement a bit. Baka makaramdam pa si Taylor sa nagbabadyang pagganti ko sa kanya. 

"Yes indeed." Humarap siya kay Taylor at ngumisi pa dito. 

"Let us make that ab toned Taylor." Sabi niya at tila may hinahanap siya sa 

"Sorry I already have it." She confidently said, flexing her flat tummy. Toned nga, dahil may mga tatlong linya na doon. Stella is amused when she saw it, hindi yata makapaniwala na naachieve ni Taylor ang ganoong katawan. 

"Yabang mo." Singhal ko.

""You can't just accept na mas sexy na ko sayo? Kita mo." Itinaas pa ni Taylor ang damit niya para mas makita pa ang kanyang tiyan. 

"What?" Napatingin ako kay Stella na nakakunot ang noo at naguguluhan na sa pag-uusap namin ni Taylor. Nakalimutan kong hindi pala nakakaintindi si Stella ng Filipino. 

"I'm just aking Taylor to pursue it, she seems don't like it." Pag-iiba ko. I hate lying it, pero di naman namin siya niloloko ni Taylor. 

Yeah. I'll doing it Stella, No worries." Taylor said in her assuring voice. Pumalakpak pa si Stella na parang batang tuwang-tuwa na nabigyan ng chocolate. 

"That's a deal.' Paninigurado niya. Taylor responded a nod then she faced me. "Let us have dinner E." 

Umiling ako at pinakita ang mga files na kailangan ko pang basahin. "I see. it is me again alone. Ciao." I waved Stella back bago siya tuluyan na makalabas sa office. Napabaling ako sa phone ko, hindi ko pa pala napatay yung tawag ni Taylor. There, ang sama na ng tingin sa akin. I know what she is thinking. 

"Eris! Napapadalas ang overtime mo" She said worriedly. 

"I need to."

"Eris naman, you are a human not a robot. Don't wish that I am with you, mababatukan kita."

"Sige na. bye!" Inaawat niya ako not to turn off the call, I still chose to press the red button. Madadaig na niya nanay ko sa kakapagalit sa akin. Tama rin naman siya, but I need distract myself, para makalimutan ko siya kaagad.I don't want to spend time thinking about him. I don't care kung puro trabaho na lang ako.  I go home late, diretso tulog na. Mabuti at Hindi niya ako dinadalaw hanggang sa panaginip, kundi hindi ko na alam.

I close my laptop then gently message my temples. Napapikit ako to give my eyes a little rest from reading documents. Agad akong napadilat ng mata nang maisip ko ang kanyang mukha, lalo na ang kanyang ngiti. 

Umiling-iling ako para mawala ang kung anumang naiimagine ko.

Kakalimutan mo Eris diba?

In the morning dumaan ako sa cemetery. This becomes my routine, bago ako pumasok, I'll go to my angel first. I don't want to miss a day going to her. 

"Isang linggo ka nang may tulips,  baka may secret admirer ka na anak.  Inunahan mo pa si Mommy." I smiled habang tinabi ang tulips na nakalagay sa puntod ng anak ko.  It is always the same tulips that I saw last time. Hindi Naman pupwedeng naligaw na Lang Ito basta. That is too much for coincidence.

Kahit araw araw akong nagpapabalik balik dito ay hindi ko pa rin alam kung kanina nanggaling ang mga tulips na iyon. I have thought one person. Hay, ayoko naman magassume na siya at wala naman siyang alam tungkol sa kanya. Simple akong nagmamasid sa paligid, baka sakaling may makita ako kung kanino man naggaling ang mga tulips na ito.

Then I saw something familiar. 

Porsche Carrera.

Sinundan ko ito ng tingin at mas lumalakas ang kabog ng dibdib ko dahil papalapit sa pwesto namin. My deduction maybe right. It must be him. 

Napailing ako sa naisip. Hindi pwede. Marahil coincidence ito.  Sana nga lang.

Mas lalo kumabog ang dibdib ko nang huminto ito sa tapat namin. I gasped for air to release these extreme emotions, konti na lang para na akong sasabog. 

"Nikko."

My heart sank when I saw him out of the car. Napako na ang tingin niya sa akin habang papalapit siya sa akin. He deeply stare at me, and it obviously stated that we need to talk. a lot. 

I have the urge of running away, but I didn't. Para saan pa? I don't know his purpose kung bakit siya nandito. Whatever he will see, hindi pa ko handa. HIndi ko rin alam kung kailan ako magiging handa na sabihin sa kanya.  Hay, nandito na rin naman siya e. 

Dire-diretso siya papunta sa puntod. Tumingin siya sa akin at lumuhod sa tabi non.  He sat there while slowly caressing the grave, nagtataka ako tumingin sa kanya. Does he know it already. I saw how he carress  it seems to be precious gem to be handled with fragile. Well it is because it is our child! 

 I heard his soft cries, halos nakakapanghina na makita ko siyang ganoon.I broke my heart to see him in pain, lalo at kasalanan ko pa.  Nagboomerang lahat sa akin. Why did I hide it to him, we've been together, bumalik pa kami sa New York. Kahit wala na ang anak namin, he has the right to know. Pinagkait ko sa kanya ang too. I am too afraid for him to know. 

"Daddy's here." Nanlaki ang mata ko nang sabihin niya iyon. He knew it already, but how? Gusto kong mainis sa kung sino ang nagsabi nito sa kanya. 

He wipe his tears and seriously stare at me,  It caught me of guard.  I am guilty of it. 

"Sorry kung hindi ko naisip na sabihin man lang sa'yo. " Mangiyak-ngiyak kong sabi. Hindi ko mapigilan, pakiramdam ko ang sama ko, napabayaan ko ang anak namin at ito kung hindi pa nangyari ito hindi pa niya malalaman ang totoo sa akin, sa iba pa niya nalaman. 

Nikko patiently staring at me, waiting for other words I am about to say.

"I don't know I was pregnant that time, sinubsob ko ang sarili dahil sa trabaho, dahil gusto kitang kalimutan, lahat. Then one time nagdugo ako at sinugod sa hospital. i badly want to ran to you, but I was scared, I was threatened that time. Sorry if I lost her." I took a deep breath, ang sakit lang habang inaalala ko ang mga nangyari noon. Mas lalong masakit sa akin habang sinasabi ko sa kanya lahat. "Hindi ko ginusto, I wanted her back dahil iyon na lang ang alala mo sa akin,  kung alam ko lang I'll take care of her and love her as I could."

"I am not mad at you Eris, never be." He held my both arms, mas naging kalmado na ang mukha niya ngayon. 

"Hindi Nikko, I deserve it." Nikko cupped my face after he wiped my tears.

"Ako dapat ang humingi ng tawad sayo,  dahil wala ako sa tabi mo sa mga oras na iyon. Dapat hindi ako nagpaniwala sa nakita ko,  sa nangyari noon,  siguro buhay pa siya hanggang ngayon." Umiling ako bilang pagtutol. Hindi niya dapat sisihin ang sarili niya. Hindi namin alam pareho na darating siya sa buhay namin, hindi ako handa para sa kanya, kaya nawala siya sa amin. Nakatingin lang ako sa kanya habang hinahaplos ng isa kong kamay ang kanyang pisngi. Napapikit pa siya tila dinadama ang kamay ko doon. 

Ayoko magsalita, pag ginawa ko, pakiramdam ko hahagulgol na ko sa harap niya. 

"Ang daming nasayang Eris,  maraming sana. Siguro kaya nangyari sa atin dalawa dahil hindi para sa atin ang mga oras na iyon at para maging mas matatag tayong dalawa." Hinawakan niya ang kamay ko. Napatingin ako sa mukha niya. He is crying again. 

We both cried, habang magkahawak kami. 

"Maraming maraming salamat Eris  kasi kasama ka sa lahat ng iyon at nagkaroon na ako ulit ng pagkakataon para magmahal ulit." Sambit niya habang pinapakalma ang kanyang sarili. 

Bigka kong naalala si Shira. Tila ba may kirot akong naramdaman nang maalala ko ang mga ngiti niya na kasama siya.   I still love him so much, kung pwede kami na lang. Bakit hindi. Minsan nga naisip ko sana ako na lang Shira.  Then my love for him is selfless. I am proud of what he become right now, lalo pa at alam kong masaya na siya, kahit hindi na ako yung tao na yun. 

I am contented with that, as along as he is happy. Besides kakayanin ko rin naman na wala siya.

"Masaya ako para sayo Nikko.  You finally found your happiness." I smiled bitterly. 

Agad akong tumalikod sa kanya, hindi ko na kayang pigilan pa ang mga luha ko. Hindi ko na kaya na humarap pa sa kanya. Ang sakit lang e. Nasa harap ko na siya ngayon, yet hindi naman siya para sa akin.   Ayokong makita niya na iiyak ako.  Ayokong maawa siya sa akin.

"Eris,  saan ka pupunta?  Iiwan mo na naman ba ako?"

Natigilan ako. Kailangan ko tong gawin. What will be my reason to stay, if someone owns his heart already. 

"Para saan pa Nikko?" Nanghihina kong sabi. Napapikit ako bang hawak ang bandang dibdib ko, ramdam na ramdam ko ang sakit. Huwag naman na niya ako paasahin, ayoko nang maulit ulit ang nangyari noon kay Lauren. Hindi na ako magpapalinlang sa nararamdaman ko. 

Nararamdaman kong papalapit siya sa akin sa akin kaya naglakad na ako palayo sa kanya.

"Eris please." He pleaded. 

Hindi ko siya pinansin at naglakad pa nang mabilis hanggang sa makarating ako sasakyan ko. Hinding-hindi niya ba ako titigilan. 

"Not again Eris. " Napasinghap ako ng mahawakan niya ang pulsuhan ko. 

"Sa tingin mo hahayaan pa kitang umalis ulit?"

"Just let go of me." Sabi ko nang pumalag ako sa kanya, mahigpit pa rin ang hawak niya sa akin. Imbis na pakawalan ay niyakap niya akong nang mahigpit. Bumuhos ang ang mga luha ko habang pinagpapapalo ko ang kanyang dibdib. Nakakainis e, bakit pa siya nandito, ayoko nang umasa pa.

"Eris." Aniya at gamit ang kanyang palad pinunasan niya ang mga luha ko.

"I love you Eris." He uttered as he press his temple into mine. Lumayo ako sa kanya ng kaunti. 

"Paano mo nasasabi Yan. You have Shira no. Please naman, tama na." Nanghihina ko ng sabi. Pinunasan ko ang luha ko. 

Nanlaki ang mata ko, when I heard him, hanggang sa maging malakas na tawa na iyon. Ano bang nakakatawa sa sinabi ko? Sadyang baliw na ba to?  Nakakainis a, seryoso ako dito.

Natigilan siya nang ibato ko sa kanya ang kanyang bag saka tumalikod para makaalis. 

"Shira is my biological cousin ok?" 

"What?" Natigilan ako saka humarap sa kanya.  Shira is what? 

"Believe me. She's my cousin" I am too puzzled of what he said. 

"She asked me to act like one, but I did not agree. She acted to be clingy. Pero wala lang yun." Pag-explain niya pa. I can't comprehend what he said and malinaw sa akin ay pinsan niya si Shira. 

"You can ask her if you want more proof." Gusto ko na lang iuntog ang sarili sa poste. Nakakahiya ang mga pinagsasabi ko. Damn! I am jealous of her cousin. Putangina lang talaga. 

"You!" Itinulak ko siya palayo at hinampas ang braso niya.

"How jealous of you." Nakangisi pa. Aba! Malakas ko siyang hinampas uli. Nakakainis, bakit hindi niya sinabi agad. Kung ano ano pa ang dinrama ko. 

Inirapan ko siya at tumalikod sa kanya.  Bahala siya diyan mag-isa.

"Sabing huwag mo na akong iiwan Eris." Sumunod ako at humarap sa kanya. "Bakit?" I raised my brow sabay pamewang. 

"Dahil kaw lang ang babaeng mamahalin ko,  pagkatapos nang lahat sa tingin mo papakawalan pa kita?" I squinted my eyes at him, tila kinikilatis ang sinabi niya. 

"Kahit kailan Mr. Sarmiento, Ang corny mo pa rin." Pilit kong pinipigilan Ang aking pagngiti. Nakakainis!

"Kahit corny, kinikilig ka Naman."

"Ang Kap---"

He pulled me then kissed my lips, he gave it a smack at tinitigan muli ako sa mata. My heart beats fast now, because  I am with the man I love, without any doubt. 

"I am yours Erisha Mariz Magdayo." He said and passionately kissed my lips.