"Dashing through the snow. In a one-horse open sleigh," zong mijn moeder toen ik naar beneden kwam. Het was 24 december en ik zou die avond naar het feest van Daans vriendin gaan.
Mijn moeder zat met een grote plastic doos vol kerstspullen voor de kerstboom. Ze hing kerstballen aan de takken en keek op toen ik binnenkwam.
"Waar is pa?" vroeg ik toen mijn moeder opstond en de kerstmuziek iets zachter zette op de radio.
"Hij was de suiker vergeten," antwoordde ze en ik knikte.
"Ik ben vanavond weg," zei ik en keek in de koelkast. In mijn ooghoek zag ik dat mijn vader al begonnen was met koken, maar ik had geen zin om mee te eten.
Mijn moeder kwam in de keuken staan en bekeek me.
"Waar ga je heen?" vroeg ze toen.
"Gewoon. Naar een feest," zei ik en zag een speciaal bier van mijn vader staan.
"Blond bier," zei ik toen ik het flesje pakte. "Hij vindt dat vast niet erg,".

"Ryan, je bent mijn zoon," zei mijn moeder toen ik weg wilde lopen.
Haar woorden lieten me stil staan en ik draaide me om.
"En jij bent mijn moeder," zei ik.
Ze had een emotionele blik en wilde op me af lopen. Ze wilde me bijna knuffelen, maar ik deed een stap achteruit.
"En daarom had je er moeten zijn," zei ik en voelde me boos worden.
"Ik doe echt mijn best en ik weet dat ik die 4 jaar niet zomaar kan goedmaken," reageerde mijn moeder met haar waterige ogen.

"Denk je dat het me alleen gaat om die 4 jaar?" begon ik tegen haar uit te vallen. "Al mijn hele leven waren jullie er niet,"

"Ryan, alsjeblieft," en ze wilde mijn arm pakken. Ik trok deze weg en keek haar boos aan.

"Nee! Niet doen! Nooit deden we iets leuks of vroegen jullie hoe het me ging! Jij en papa. Hij was altijd bezig met zijn bedrijf en zijn tijdschriften,"

"We hebben wel leuke dingen gedaan. Toen je klein wa-,"

"Toen ik klein was?! Alsof ik me daar nog wat van herinner. Weet je nog toen ik voor het eerst naar de middelbare school ging? Toen ik mijn eerste oudergesprek had? Ik had jullie verteld wanneer jullie gesprek was ingepland en jullie zouden komen," vertelde ik en voelde dat ik emotioneel werd. Ik probeerde mezelf in te houden.

"Ik herinner me dit..," zei mijn moeder zacht.

"Dan herinner je je vast ook dat ik bij mijn juf in de klas zat te wachten tot jullie zouden komen. Maar ik wist al dat het jullie niet ging lukken. Het lukte jullie nooit. Maar jullie maakten alles weer goed. Toch? Met geld, mij alleen thuislaten en zeggen dat al mijn vrienden altijd mogen langskomen. Ik besefte me dat ik ineens het ideale leven had, maar nu weet ik dat het jullie allebei wel goed uitkwam,"

"Dat is niet wa-,"

"Het kwam jou ook goed uit dat je al wist bij wie ik zou blijven wonen toen je met die Sander vreemdging. Koop je zoon om en hij zal je nooit meer in de weg zitten! Je had beter bij Sander kunnen blijven" zei ik luid en mijn moeder huilde.

"Ryan?" hoorde ik achter me en herkende mijn vaders stem.
Ik draaide me om.

"Ik hoop dat je alles gehoord hebt. Dan hoef ik het geen tweede keer te zeggen," zei ik en verdween naar mijn kamer.
Ik kleedde me om en zag dat ik op dat moment een bericht binnen kreeg.

Ze durfde wel en ondanks dat ze veel drama veroorzaakte was ze wel echt lekker in bed.
Maar Yasmine... ik wist niet zo goed wat ik moest doen. Ze wilde met me op date gaan, maar dat was dan zo echt. Sinds die ene dag dat ik weg ging om Call of Duty te spelen met mijn vrienden had ik haar niet meer gesproken. Ik was ook niet van plan haar een bericht te sturen, omdat ik dat diep vanbinnen niet durfde en ik had geen zin in gedoe.

Nu kreeg ik een foute gedachte. Althans, ik wist diep vanbinnen dat het eigenlijk niet kon tegenover Yasmine, maar we hadden niks. We hadden geen relatie en nu praatten we niet meer, dus dan hoefde ik me geen zorgen meer te maken.
Ik had er toch zelf voor gezorgd? Nu besloot ik Anna mee te nemen naar het feest. Hopelijk meende ze wat ze zei en ik wist diep vanbinnen dat ze me wilde. Ze heeft me altijd al gewild.

Ik stopte mijn telefoon weg en maakte de laatste dingen af.
Ik keek mezelf in de spiegel en dacht diep na. Ik hoef me helemaal geen zorgen te maken. Ook niet over mijn ouders. Ik kan mijn moeder gewoon negeren, zolang ze mij met rust laat. Ik hoef geen zoon te zijn. Ik hoef geen vriendje te zijn. Ik hoef niet loyaal aan anderen te zijn. Ik moet gewoon loyaal aan mezelf blijven.

De gedachtes spraken mezelf moed toe en ik probeerde elk woord te geloven wat ik tegen mezelf vertelde. Ik moest gewoon mezelf zijn.

Daarna ging ik naar beneden en vermeed de woonkamer. Ik deed meteen mijn schoenen en jas aan en stapte de deur uit. Ik hoorde dat de woonkamerdeur openging toen ik de voordeur net dichttrok.
Net op tijd, dacht ik en liep snel van mijn huis weg. Daans huis was op loopafstand en ik wist dat Anna ook in de buurt woonde.
Ik liep door mijn straat en besefte toen dat ik bijna bij Yasmines huis was.
Mijn nieuwsgierigheid liet me grondig, maar onopvallend naar haar huis kijken. Kijken of er iemand thuis was.
Mijn blik gleed naar haar slaapkamerraam en mijn hart stopte even toen ik twee gedaantes zag staan.
Ik stopte met lopen en bleef kijken. Het was Yasmine met... Liam.
Versteend. Ik was versteend.
Het zag er naar uit dat ze ik gesprek waren, maar ik zag ook hoe Liam steeds dichter naar Yasmine toe stapte. Hoezo waren ze op haar kamer? Waarom was hij daar?
Toen zag ik dat Liam zich naar haar toe worp en haar zoende.
Ik keek meteen weg en besloot door te lopen.
Ik hoefde niks meer met haar te maken hebben. Was dit haar manier van iets beeindigen?

Voordat ik bij Anna's huis kwam, liep ik nog een extra blokje om. Gewoon even mijn hoofd leegmaken en om na te denken over wat ik zou gaan doen.