Maaga akong gumising at nag-ayos para lumabas. Kailangan na naming simulan ang pinapagawang project ni Sir. Kailangan namin iyong matapos bago matapos ang semester na ito.

"Saan na naman ang lakad mo?" Tanong ni Honey sa'kin.

"Project sa AA."

Tinanguan lang niya ako.

"'Yung case readings rin pala namin. Muntik ko na rin na makalimutan." Natampal niya ang sarili niya.

"Mag fern-D ka na." Natatawang suhestiyon ni Vera na may hawak na vitamins 'yung binenbenta ng mama niya.

Inirapan lang siya ni Honey at siniko.

"Alam mong hirap akong uminom ng gan'yan." Agad niyang reklamo.

"Hindi tayo Lopez, kung hindi tayo ganito." Wika ko. Nabalot ng tawanan ang sala dahil sa mga walang kwentang pinagsasabi namin.

Hindi ko akalain na ganito pala kasaya kasama ang apat na ito. Malayo man kami sa mga magulang namin dahil sa pag-aaral namin. Alam namin sa mga sarili namin kung gaano namin ka mahal ang isa't-isa.

"Lutuan mo ako ng adobo pag-uwi ko ha." Paalala ko kay Honey at kinindatan siya.

"Ano ako? Yaya mo?" Agad niyang reklamo.

"Pwede na rin." Natatawang sambit ko, at lumabas na.

Nakarating ako sa gate ng apartment na tinutuluyan. Nakita ko siya na naghihintay sa gate namin. Patingin-tingin sa relo niya ng ilang beses.

"I am not yet late. Right?" I asked. He just nod and walk first. Kaya agad na akong sumunod, nakarating kami sa may kotse niya. Sanaol, yayamanin.

He opened the front door of his car for me. Kinunutan ko siya ng noo. Pwede namang sa backseat ah. He immediately closed the door after he saw my two eyebrows that are colliding already.

He opened the door of the backseat.

"Salamat." Sagot ko.

Hindi nagtagal ay nakarating kami sa isang tahimik na lugar malayo sa ata city. Dalawang oras din ang tinagal ng biyahe namin kanina. Kaya alam kong malayo kami sa city. Pinagmasdan ko ang tanawin, maliban sa kwarto ko kung saan ako komportable na magsulat. Sa mga ganitong tanawin din ay nagaganahan akong magsulat.

Nakita ko si Colin na hawak-hawak ang DSLR niya. He was capturing the surroundings. A photographer and a writer? Napailing nalang ako sa mga iniisip ko at umupo sa benches doon at pinatong ang bag ko sa tabi ko at nilagay ko ang notebook sa mesa.

Paano kaya kung sumugal kami sa mga gusto naming pangarap? Paano kaya kung maging ganap na manunulat ako? Ikakagalit kaya nila na iyon ang pinili ko?

Isang gabi ay umuwi ako sa bahay.

"Ma, mano po." Ngumiti sa'kin si mama at agad akong niyakap.

"Na miss kita, 'nak." Nakangiting aniya.

"I miss you too, mama." Minsan talaga napaka sweet nito eh.

"Lulutuan kita ng hapunan, hintay ka lang." Napangiti nalang ako. Kung ganito kabait si mama, paano ko siya susuwayin sa kursong gusto niyang ipakuha sa'kin.

"Kain na, 'nak!"

"You think, writing can help you?" Narinig kong saad ni mama.

"Isipin mo, walang maitutulong ang mga kwento mong iyan sa buhay natin! Wala ka ng ama, paano ka maiaahon ng pagsusulat na iyan?!" Galit na sigaw niya sa'kin.

"Matalino ka Aris, at may prinsipyo sa buhay. Think in a logical way!" Tuluyan ng bumuhos ang luha ko dahil sa mga sinabi niya.

Her words are deep. Tila tama na iyon para hindi ko na ipilit ang propesyong gusto ko. Dahil kahit anong pilit ko, mas tama pa rin na sundin ko sila. Dahil alam kong ang gusto nila ay para sa ikabubuti ko.

Nagkulong ako sa kwarto, tulala akong nakatitig sa kawalan. If I've been in the different situations, maybe I can pursue what I want. Maybe I can be whom I wanted to be.

We are born with dreams, but some of us are born with their dreams to dream.

"You keep on staring at the sky . . ." Natinag ako sa boses ni Colin na nasa tabi ko na. He's holding his DSLR camera. "It's clear, paano mo nagugustuhang tignan 'yan ng pangmatagalan?" Tanong niya.

I am not in myself that's why I keep on staring on the clear sky. I want to tell it to him but I refused to.

Hindi ko pa nasasabi kay mama iyon, pero parang alam ko na ang mangyayari.

I am overthinking things again and again. That's why I lost my confidence in speaking up about what's on my mind, and I would rather write it in a way I can express my emotions and feelings.

"Maybe they are too beautiful in my eyes," I answered him.

I heard him chuckled softly.

"Beautiful? It's clear, Lopez. What's make it catch your attention?" He asked again.

"People have different kind of things they like and make them calm. Maybe we are contradicting in that case, Tongco," I retorted and look at him straight to his eyes.

"By the way, let me capture you like you are writing." Pag-iba niya sa usapan.

I cluelessly looked at him.

Paano?

"Hold the pen, and put it the paper, as if you are writing." Nilagay niya sa mesa ang DSLR niya at hinawakan ang kamay ko.

Nagulat ako sa ginawa niya, inayos niya ng posisyon ang mga kamay ko at ang ulo ko kung paano ang tamang 'pag posisyon habang nagsusulat kunyari ako para makuhanan niya ng maayos. He did what he needed to do, he used his DSLR to capture me like I am writing.

Then a sudden idea came to my mind, will both engineering, who's into writing and photography have chance onto something?

//