Hij keek rond in het huis en wierp vervolgens een blik op de zon buiten.

Het was midden op de middag - natuurlijk was zijn vrouw weg.

Ze was altijd weg rond deze tijd.

Hij haatte het. 

Het was zijn vrouw en hij hoorde te weten waar ze uithing.

Ze druiste in tegen alle regels van het dagelijks leven.

Ze hoorde thuis te zijn om voor het huishouden te zorgen, de hele dag lang.

In plaats daarvan was ze altijd 's middags weg en nog geen enkele keer had ze verteld waarnaartoe.

Slaan had geen zin.

Ze reageerde er niet op, ze leek het niet eens te voelen, hoeveel pijn hij haar ook deed.

Hij zag het altijd als een uitdaging.

Toch liep de irritatie iedere dag opnieuw weer hoog op wanneer ze weer weg was.

Eens had hij haar opgesloten.

Ze had gehuild tot haar tranen op waren, liggend op de koele stenen vloer.

Het had zijn hart uiteen gerukt toen hij haar zo zag.

Haar mooie kwetsbare gezichtje verpest door het verdriet.

Wat ze deed hoorde niet, maar dat was het niet waard.