UPDATE: Woah, hej. Mijają lata, a ludzie nadal tu wbijają, co jest dla mnie zadziwiające. Jest to obecnie najstarsza z moich historii, która wisi na tym profilu, a więc mam do niej sentyment. Chociaż nie ukrywam, że patrząc na nią, odczuwam lekki powiew cringu. Co za tym idzie, jeśli chcesz zobaczyć mój progres, zapraszam do nowszych książek i wybacz, jeśli poczujesz, że straciłeś czas, czytając tego świątecznego shota.

To chyba tyle. Kocham. Miłego!

🎁

Argus Filch - ten, którego nienawidzi każdy uczeń Hogwartu. Zwykły woźny, który stara się odpowiednio wykonywać swoje obowiązki mimo braku magicznego uzdolnienia oraz ogromnej ilości problemów, które powodują podopieczni z zamku. No i kto tu jest tym złym? Jak już mówimy o problemach to warto by wspomnieć o pewnych psotnikach z Hogwartu, czyż nie? Huncwoci - to słowo, od którego Argus dostawał gorączki białej niczym śnieg obecnie przyozdabiający wieże zamku. Syriusz Black, Remus Lupin, Peter Pettigrew i przede wszystkim James Potter, były to osoby, które najwyraźniej pojawiły się w tej szkole tylko po to, aby utrudnić Filchowi życie. Właśnie prowadził całą czwórkę do swojego gabinetu. Był to dość mały pokoik, aczkolwiek Argus uważał, iż większego mu nie potrzeba. Po lewej stronie było postawione biurko, w którym znajdowały się skonfiskowane uczniom rzeczy. Obok ciemnego mebla stało drewniane krzesło o które właśnie wykłócali się James z Syriuszem, Remus jedynie stał z boku i przyglądał się sprzeczce przyjaciół, Peter zaś był zajęty pochłanianiem czekoladowego batonika. Po drugiej stronie gabinetu znajdowały się drzwi prowadzące do pokoju woźnego.

Filch podszedł do biurka, aby wrzucić do szuflady zabrane uczniom farby, po czym westchnął zrezygnowany. Potarł dłonią czoło, które bolało go przez zderzenie z pędzlem... Właśnie! Pędzle i farby! W tym momencie przypomniał sobie, po co tak właściwie zabrał tu chłopców. Stanął przed nimi ze swoją znaną, surową miną. Huncwoci po raz kolejny stwierdzili, iż Filch wygląda jak obrzydliwa, nieco pomarszczona purchawa. Jego blade oczy wyrażały złość, ale i zmęczenie.

- Może wyjaśni mi ktoś, dlaczego cały korytarz jest uwalony farbą? - powiedział z typową dla niego chrypką.

- No wie co pan? To miały być wspaniałe świąteczne ozdoby! - zabrał głos Potter.

- Uważasz za ozdobę pociapane farbą korytarze?! - Filch był coraz bardziej rozwścieczony.

- Ja wiem, że nie maluję najlepiej, ale mógłby pan przynajmniej odróżnić maziaje od świętego Mikołaja - odparł "urażony" Black, krzyżując ręce na klatce piersiowej.

- Jeśli tak bardzo pragniecie Mikołaja, to dostaniecie od niego na święta tygodniowy szlaban - powiedział woźny, przez co spotkał się ze zbiorowym jękiem sprzeciwu.

- No nie! Są święta! Niech pan sobie odpuści choć raz - zaprotestował James.

No tak, święta. Dla ludzi to czas radości, miłości, rodzinnej atmosfery. Wspaniała kolacja przy stole pełnym pysznego jedzenia oraz czekające pod choinką prezenty. Kiedy wszyscy się radowali z powodu wolnego i wymienionych wcześniej rzeczy, Argus cieszył się tylko z jednego powodu - braku większości wnerwiających dzieciaków. Reszta ze świątecznych uciech nie była dla niego. Nie wracał do domu na święta, nie śpiewał kolęd i nie fascynował się tym, że spadł śnieg, przecież ten biały puch tylko dodawał mu roboty. No, bo kto go zgarnie z przejścia jak nie on? No właśnie...

Chwila zamyślenia woźnego dała chłopcom szansę na ucieczkę, z której rzecz jasna skorzystali. Argus nawet nie pomyślał, aby ich gonić. Potem zgłosi sprawę do dyrektora i opiekunki domu Gryffindora. A na razie musi zająć się usunięciem "dzieł sztuki" ze ścian korytarza.

🎁

- On jest okropny - stwierdził Black, rozwalając się na czerwonej sofie w pokoju wspólnym Gryfonów.

- Ciesz się, że tym razem nam się upiekło - odpowiedział mu Remus. - Inaczej ferie zimowe spędzałbyś na szorowaniu toalet.

- To nie zmienia faktu, że go nie znoszę - prychnął Black.

Cała czwórka przyjaciół zasiadła niedaleko kominka, w którym tańczył wesoło ogień. Rozmowa ciągnęła się wyjątkowo długo. Właśnie omawiali swoje plany na święta, kiedy James nagle się wyłączył. Chłopcy pokierowani jego wzrokiem natychmiast zrozumieli, że ich przyjaciel przygląda się rudowłosej dziewczynie żywo rozmawiającej ze swoimi koleżankami.

- Hej, Evans! - Potter zawołał kobietę, która od niedawna była oficjalnie jego dziewczyną, aby posłuchała jego jakże wspaniałej ballady - Żono moja, serce moje! Nie ma takich jak my dwoje...

- Chcę ci przypomnieć, że nie jestem twoją żoną - odparła rudowłosa, zasiadając obok swojego chłopaka. - Poza tym ja mam imię. Powtarzaj za mną; "Lily" - ostatnie słowo wypowiedziała bardzo powoli, jakby tłumaczyła coś małemu dziecku.

- Ja znam twoje imię, Evans.
Ale chcę się nacieszyć twoim nazwiskiem, póki nie zmienisz go na "Potter".

- Rogaczu, ona dopiero po kilku latach zgodziła się być twoją dziewczyną więc na ślub raczej sobie długo poczekasz - zaśmiał się Black. - No, chyba że wpadniecie, to wtedy...

Niestety nie dokończył swojego zdania, gdyż dostał dwoma poduszkami prosto w twarz. W tym samym czasie podeszły do nich dwie dziewczyny będące w tym samym wieku co oni. Jedna z nich była wysoką, ciemnowłosą Gryfonką, zaś druga dziewczyna będąca niską blondynką dumnie reprezentowała dom Helgi Hufflepuff.

- Słyszałam o tym, co odwaliliście - rzekła Cam, bo tak miała na imię ciemnowłosa. - Filch jest wściekły.

- Nic nowego. - Przewrócił oczami Syriusz.

- A mi tam jest go nieco żal - odparła blondwłosa Puchonka - Alice, przez co wszyscy spojrzeli na nią jak na wariatkę. - No co?

- Ty się dobrze czujesz? Filch to najgorsza osoba, jaką znam! - powiedział James.

- Ale nie uważacie, że to niesprawiedliwe? Nie dość, że musi sam jeden posprzątać cały ten ogromny zamek, to na dodatek ciągle ktoś dokłada mu roboty...

- Nasza słodka Ali - powiedził Syriusz, przytulając do siebie Puchonkę. - Nie możesz być dla wszystkich tak dobra, a przede wszystkim dla tych, którzy na to nie zasługują.

- Każdy zasługuje na dobre traktowanie - odburknęła blondynka, strzepując z siebie rękę Blacka.

- Nie licząc Smarkeusa - odparł Potter, przez co Lily trzepnęła go w ramię. - A to za co? Przecież już się nie przyjaźnicie.

- Trudno... Alice ma rację, powinniśmy mieć większy szacunek dla Filcha, jakikolwiek by nie był.

- Co nie zmienia faktu, że to straszny gbur - odparł Lupin.

- Może gdybyście byli dla niego milsi to nie byłby takim "gburem". - Puchonka trzymała się swojego zdania. - Ciekawe czemu on taki jest... przecież musi być jakiś powód.

Rozmawiali tak do późna. Ogień w piecu powoli zaczął gasnąć, czego przyjaciele zdawali się nie zauważyć. James rozwalił się na podłodze i ciągle wypuszczał złotego znicza (którego zabrał po ostatnim meczu quidditcha), aby po chwili móc go ponownie złapać, Cam grała z Peterem w grę "zgadnij co to" w której trzeba było jedynie zjeść coś ze słodkiego królestwa i powiedzieć jak się to nazywa, Remus rozmawiał z Lily o najnowszej książce Elizabeth Roberts, a Alice próbowała dołączyć do ich rozmowy, lecz nie mogła przez Syriusza, który ciągle nieudolnie ją podrywał. W pewnym momencie Puchonka uznała, iż jest dość późno, więc wstała z sofy i uprzednio żegnając się z innymi, skierowała się do wyjścia. Kiedy już przechodziła przez dziurę w portrecie, Black poderwał się jak oszalały i pobiegł za nią w celu odprowadzenia jej do pokoju wspólnego Puchonów. Kiedy zniknęli z oczu reszcie przyjaciół, nieodzywający się przedtem Peter stwierdził:

- Będą z tego ładne dzieci.

🎁

Tego wieczoru Filch wrócił do siebie wyjątkowo zmęczony. Sprzątnięcie całego tego bałaganu po Huncwotach było wyjątkowo wyczerpującym zadaniem, tym bardziej dla osoby niemającej daru do czarowania. Usiadł na swoim łóżku, po czym zdjął buty i rzucił je w kąt. Nie przejmował się tym, że nie jest przebrany w piżamę, po prostu ciężko położył się na wygodnym materacu i przykrył ciepłą kołdrą. Mimo to nie mógł zasnąć. Mnóstwo myśli krążyło po jego głowie. Zawsze w okresie świątecznym przypominał sobie o wielu sytuacjach ze swojego życia...

Była zima, a dokładnie dziesiąty grudnia, czyli jego jedenaste urodziny. Dla każdego młodego człowieka pochodzącego z czarodziejskiej rodziny jedenaste urodziny były czymś wielkim, ponieważ dokładnie wtedy dostawało się swój list z Hogwartu. Argus siedział w małej kuchni, ciągle rozglądając się za sową, która miała dostarczyć mu jego dowód na to, że naprawdę za kilka miesięcy zobaczy zamek, o którym tyle nasłuchał się od rodziców. Niestety nigdy nic nie wskazywało na to, aby on też był czarodziejem. Występująca u niego przypadkowa magia była bardzo słaba, wręcz znikoma. Ale czekał. Czekał kilka godzin, aczkolwiek nic nie przyszło. Mimo to nie ruszył ani o krok od stołu. Nawet nie pamiętał, kiedy usnął. Było już ciemno, a on jakby przez mgłę usłyszał głos matki:

- Myślisz o tym, co ja?

- Oczywiście, że tak. Jest charłakiem i tyle. Nieudacznik...

- Nie mów tak o nim! - krzyknęła do męża. - To mimo wszystko nasz syn.

- Syn, który jest zwykłą ciamajdą - prawie splunął John - ojciec Argusa. Po tych słowach chłopiec usłyszał głośne trzaśnięcie drzwiami...

I na tym wspomnienie się urwało. Nie miał ojcu za złe tych słów, ale to nie zmieniało faktu, że usłyszenie czegoś takiego od rodziciela mocno bolało. Przez głowę przedarło mu się jeszcze wiele chwil z życia, o których wolałby zapomnieć. Poniżanie przez kolegów z powodu brzydkiego wyglądu i bycia kujonem. Szydzenie z niego przez ojca dlatego, że mimo tylu lat nauki on i tak skończył jako woźny... Tak naprawdę mógł zostać kimś innym, kimś ważnym, ale najzwyczajniej tak łaknął Hogwartu, że postanowił poświęcić się pracy w nim. Na początku był zafascynowany zamkiem. Przecież tyle w nim magii i tajnych przejść, że nie trudno było się w tym wszystkim zakochać. Ale do Hogwartu nieco zniechęcił go Irytek - największa zmora Filcha. Duch zawsze psocił, ale kiedy dowiedział się, że Argus nie bardzo miał się jak bronić, uznał za punkt honoru przynajmniej raz w tygodniu zrobić mu jakiś kawał. Po pewnym czasie uczniowie zaczęli brać przykład z Poltergeista. Właśnie to w większości przyczyniło się do tego, że Argus stał się zgrzybiałym zgredem - jak to zwykli nazywać go uczniowie. To wszystko mogło pójść w innym, lepszym kierunku - pomyślał Filch, a po jego policzku spłynęła samotna łza.

🎁

Tego dnia śnieg sypał wyjątkowo mocno. Całe Hogsmeade było pokryte grubą warstwą śniegu. Nie można było się doszukać ani jednego skrawka, który nie byłby biały. Alice, która tego dnia wybrała się po prezenty dla przyjaciół, stwierdziła, iż zimą wszystko jest o wiele piękniejsze niż w innych porach roku. Poprawiła szalik owinięty wokół jej szyji i przyśpieszyła kroku. Pakunki dla rodziców wysłała tego ranka, bojąc się o to, że nie dojdą przed świętami. Dla Lily i Cam kupiła sweterki, Huncwotów obadruje kilkoma rzeczami od Zonka, współlokatorkom zaś sprezentuje książki, które one tak uwielbiały. Czyli miała coś dla każdego? Mimo to czuła się jakby o kimś zapomniała. Z tą myślą wyszła ze sklepu. Jako, że padał śnieg, a wiatr dął jej prosto w twarz, musiała ciągle mrużyć oczy. Ledwo widząc szła dalej, aż w końcu na kogoś wpadła. Już po chwili jej tyłek spotkał się z zimnym śniegiem.

- Widzę, że jednak na mnie lecisz? - usłyszała rozbawiony głos Syriusza Blacka. Chłopak wyciągnął do niej dłoń, aby pomóc jej wstać.

- Nie bardziej niż ty na mnie - odparła nieco rozbawiona blondynka.

Po tych słowach Puchonka zaśmiała się perliście, a Black przyznał, że podoba mu się ona coraz bardziej. Uwielbiał w niej wszystko, zaczynając od tych wspaniałych zielonych oczu, a kończąc na jej słodkim usposobieniu. Alice była inna niż wszystkie dziewczyny (przynajmniej tak twierdził Syriusz). Zależało mu na niej i szczerze? Nie chciał już zwlekać. Po prostu postanowił walnąć prosto z mostu i powiedzieć jej co czuje. Nawet jeśli to miałoby oznaczać, iż będzie się za nią uganiał niczym James za rudowłosą Lily.

- Masz zupełną rację - potwierdził jej słowa z dość głupim uśmiechem. - W sumie skoro obydwoje na siebie lecimy, to może polecielibyśmy na randkę?

Dziewczyna przygryzła wargę, gdyż najchętniej zgodziłaby się od razu, ale nauczona była, że nie warto jest od razu godzić się na spotkanie z chłopakiem. Najpierw chciała sprawdzić, czy naprawdę mu na niej zależy. To jakaś głupota - uznała.

- Niestety, ale nie. Próbuj dalej - powiedziała niby niewzruszona, tak naprawdę w środku poczuła rozlewające się po jej ciele ciepło i ogromną chęć na wyskoczenie z Syriuszem na kremowe piwo. Ale tak bardzo bała się, że ten ją zrani...

- No weeeź. Co mam zrobić, abyś się ze mną umówiła? Nie bądź taka...

Po chwili Alice przystanęła w miejscu, gdyż ujrzała coś co poruszyło jej wrażliwe serduszko. Zobaczyła małego, szarego kotka drżącego z zimna. Jego łepek ledwo co wystawał spod zaspy śniegu. Wyglądał dość mizernie. Wzięła kociątko w ręce i przycisnęła do klatki piersiowej aby dodać mu, a raczej jej, nieco ciepła.

- Serio? Zostawiłaś mnie dla jakiegoś kota? - prychnął Syriusz, który trochę nie lubił tych zwierząt. Mimowolnie uklęknął obok dziewczyny, aby pogłaskać drobniutkie kociątko.

- Biedny maluszek - powiedziała rozczulona blondynka.

Było jej tak żal tego zwierzęcia, że postanowiła je zabrać do zamku. Nikt nie powinien spędzać świąt samotnie... W tym momencie pomyślała o jednej osobie, która zasługiwała na choć odrobinę szczęścia w tym magicznym czasie. Spojrzała jeszcze raz na kotkę i powiedziała do Syriusza;

- Wracając do naszej poprzedniej rozmowy... Faktycznie mógłbyś coś dla mnie zrobić.

🎁

Tego ranka Argus obudził się dość wcześnie. A właściwie obudziły go dziwne dźwięki. Otworzył oczy po czym zrzucił z siebie kołdrę. Postawił bose stopy na zimnych panelach, przetarł oczy i zięwnął po czym rozejrzał się po pokoju. Przy zielonym fotelu leżało małe pudełko obwiązane czerwoną kokardą, obok niego było nieco mniejsze pudło w zimnych barwach. Otworzył to pierwsze i zobaczył w nim parę skarpet oraz cytrynowe dropsy - czyli to od Dumbledore'a. W drugim prezencie była książka oraz pierniczki domowej roboty - a więc ta paczka jest od mamy. Od ojca nie dostał nawet listu... Rozejrzał się po pokoju i usłyszał kolejne niepokojące dźwięki, te same co rano. Podszedł pod drzwi i dostrzegł różową paczkę, która na bank była od Huncwotów. Skąd miał tę pewność? Stąd, że co roku dawali mu "prezent" który od razu po dotknięciu wybuchał. Postanowił szybko pozbyć się problemu. Odwracając wzrok, dotknął pakunku i nagle... i nagle nie stało się nic. Żadnego wybuchu, krzyku, czegokolwiek! Za to paczka po raz kolejny wydała z siebie dziwne dźwięki. Schylił się po pudełko i powoli odchylił wieczko, uprzednio rozrywając ozdobny papier. W środku był mały, szary kotek. Filch wlepił w niego swoje oczy i uniósł go do góry, bojąc się, że w każdej chwili może się na niego rzucić. Po chwili jednak pomyślał o jedynym kocie jakiego kojarzy z zamku...

- Profesor McGonagall! Cóż oni pani zrobili? - zapytał kotkę zszokowany, licząc, że ta mu odpowie. - Niech się pani przemieni i ja już zadbam o karę dla tych nicponii!

Kotka jedynie miałknęła co zdziwiło charłaka. Uważnie ją obejrzał i stwierdził, iż to jednak nie może być profesorka, gdyż tamta po zmianie w kota miała jaśniejszą sierść i przede wszystkim była dużym kotem, a to co on trzymał przed sobą było małym kociątkiem, które nie miało więcej niż kilka miesięcy. Podczas gdy zwierze oglądało jego sypialnię, on sięgnął po pudełko i wyciągnął z niego karteczkę na której było starannie napisane; "Wesołych Świąt".
Argus spojrzał za siebie i to, co zobaczył, ujęło jego serce; mała kotka owinęła się w rozerwany wcześniej papier, przez co wyglądała jakby miała na sobie sukienkę.

- No, proszę pani. Bardzo elegancko - powiedział do kota i pomógł mu się wydostać z "kociej pułapki".

Spojrzał na kocicę i już wiedział, że będzie ją nazywał "Pani Norris". Stwierdził, że to idealnie do niej pasuje po czym odstawił zwierzaka na fotel. Szybko się ubrał i mniej więcej posprzątał w pokoju. Uśmiechnął się do siebie i wziął zwierzaka na ręce. Jego twarz rozjaśnił promienisty uśmiech.

🎁

Jak w każde święta zamek był przystrojony w najróżniejsze ozdoby. Wszystko idealnie się ze sobą komponowało i współgrało, no może, nie licząc choinki u Gryfonów, która... jakby to ująć? Była wyjątkowo chaotyczna i różnorodna. Na korytarzach często można było natknąć się na jemiołę, a przed zamkiem było bardzo dużo śnieżnych bałwanów. Ale mimo wszystko najmagiczniej wyglądała Wielka Sala. Było w niej pięć choinek. Cztery ubrane w ozdoby odzwierciedlające dane domy, a jedna z tych pięciu kolorowa (ale nie tak jak ta w pokoju wspólnym Gryfonów, oczywiście). Jako że większość uczniów wyjechała na święta do domu bezsensowym było, aby każdy siedział ze swoimi. Złączono kilka stołów tak, aby uczniowie i nauczyciele mogli razem usiąść do wspólnego posiłku.

- Peter, nie jedz tak łapczywie - powiedziała Cam, kiedy wszyscy zajadali świąteczne śniadanie w Wielkiej Sali. - To niesmaczne.

- Przepłacham, juch nie będę - wyseplenił z pełną buzią.

Czarnowłosa postanowiła się już nie wypowiadać na ten temat. Jedynie rozejrzała się po pomieszczeniu. James w tej chwili posyłał głupie miny do Severusa Snape'a - jego największego wroga. Syriusz jak zwykle podrywał Alice, a Lily obdarzyła ją współczującym wzrokiem. Dumbledore - dyrektor szkoły, rozmawiał z nauczycielem od eliksirów - Slughornem. Właśnie pokazywał mu swoje nowe skarpety w renifery. Profesor McGonagall gawędziła o czymś z Remusem oraz grupką zainteresowanych Krukonów. Podczas gdy Gryfoni żartowali sobie w najlepsze z Puchonami, Ślizgoni trzymali się ze sobą i tak czuli się dobrze. Po chwili do stołu dosiadła się kolejna osoba - woźny Filch. Ale nie był sam, wziął ze sobą małą kotkę, której nikt nigdy nie widział, no może oprócz Alice i Syriusza. Argus wyglądał na bardzo szczęśliwego, właśnie przedstawiał panią Norris nauczycielom. Dumbledore stracił zainteresowanie skarpetami, gdyż teraz próbował przekonać kotkę do zjedzenia cytrynowego dropsa. Mimo, że to było tylko droczenie ze zwierzęciem, a pani Norris nie okazywała żadnego zainteresowania cukierkiem, to i tak Filch wzbraniał się od jakiegokolwiek kontaktu kotki z cukierkiem, gdyż to mogłoby jej zaszkodzić. Aczkolwiek nie mówił tego opryskliwe. Wręcz przeciwnie! Do jego twarzy był przyklejony ogromny uśmiech.

- Czy on się uśmiecha? - zapytał, nie dowierzając James.

- Poprawka. Czy on się uśmiecha dzięki nam? - zapytał Black Alice.

- Widzisz? Mówiłam, że on nie jest taki zły. Zobacz jaki jest szczęśliwy - odparła uradowana dziewczyna.

- Czyli mogę dostać już swoją nagrodę? - zapytał Syriusz po czym na głowę założył opaskę ze zwisające do przodu jemiołą. Zabawnie poruszył brwiami i przysunął się do blondynki.

Ali miała tego dnia tak dobry humor, że nie widziała żadnych przeszkód, które stawałyby jej na drodze przed daniem szansy Łapie.

- Oj, no chodź tutaj. - Ujęła jego twarz w dłonie po czym złożyła na jego ustach krótki pocałunek.

Potter nieznacznie odkaszlnął po czym wyjął trochę cukierków z kieszeni.

- Masz, Lupin - odparł podając Remusowi słodkości, które tamten wygrał w zakładzie o to, kiedy tamta dwójka się ze sobą zejdzie.

- Jak możecie się zakładać o takie rzeczy? - oburzyła się Lily.

- Żebyś wiedziała, ile poszło zakładów o waszą dwójkę - powiedział Lunatyk pokazując na nią i Jamesa.

- Z czego wszystkie przegrał Potter - dodał Syriusz, przytulając do swojego boku drobną Puchonkę.

🎁

Dobre humory trzymały się uczniów cały dzień. Wracając do pokoju wspólnego Huncwoci rzecz jasna nie byliby sobą, gdyby czegoś nie zmajstrowali. Rozlali wszystkie płyny na podłogę i zaczęli się ślizgać jak na łyżwach. Dziewczyny mimo swoich sprzeciwów w końcu dołączyły do zabawy. Przechadzający się tamtędy Filch jedynie westchnął i zwrócił się do swojej kotki:

- Pani Norris, jest pani gotowa poznać nasze obowiązki? - zapytał kota po czym zaczął gonić uczniów, a przy tym towarzyszyła mu mała, futrzasta kulka, która nie musiała długo czekać, aby zostać znienawidzona prawie tak bardzo jak jej właściciel.

Ta dwójka jednak nie martwiła się negatywnymi opiniami.
W końcu mieli siebie i nic innego nie było im potrzebne do szczęścia...

🎁

Okej, mam nadzieję, że shot się wam podobał mimo, iż nie jest idealny. W tym opowiadaniu całkowicie olałam wydarzenia kanoniczne, aczkolwiek nie sądzę aby to był jakiś wielki problem. No i to chyba tyle. Wesołych Świąt!❤