De vrouwenstem die door de leegte galmt is niet de mijne, maar ze komt me bekend voor. Ik denk dat ik haar eerder heb gehoord. Ik weet niet hoe ze heet. Sommigen hebben haar instinct genoemd, anderen voorgevoel of hoop. Ik ken zelfs mensen die haar wegduwen als chaos of onzin.

Zelf noem ik haar Golf. En ik loop recht op haar af. Er staan nog drie lantaarnpalen voor me. Hun licht schijnt op het pad dat al snel overgaat in zandgrond. Er zijn hier geen huizen meer en als ik hier schreeuw, zal alleen het water me horen. Normaal gesproken zou ik me bang voelen, maar vandaag is het bevrijdend. Het geluid van de golven dat zich mengt met mijn chaos.

Ik zuig de koude nachtlucht tussen mijn tanden door, waarna ik het strand op loop. Mijn voeten zakken weg in het mulle zand. Met elke stap voel ik mijn lichaam zwaarder worden. Ik ben nog nooit eerder zo ver gegaan. Het idee dat Golf hier op me wacht, was altijd genoeg om we weg te jagen.

Nog steeds vlucht ik liever weg. Alleen kan dat niet meer. De tijd is op en de stad achter me is in een stroperige duisternis gehuld. Als ik daar blijf staan, verstikt het me. Toch aarzel ik, als ik het silhouet aan de waterkant zie staan. Ik hoor hier niet te zijn.