Aline.

De volgende dag fiets ik op mijn dode gemak naar school. Ik probeer Tessa zo ver mogelijk in mijn hoofd te begraven en probeer aan leuke dingen te denken. Zoals hoe ons project gevorderd is, bijvoorbeeld.

Dat wolven een goed onderwerp is, is nu wel gebleken. Voor kunst moeten we een voorblad teken voor onze 'projectbundel' en in tegenstelling tot de groep van Lynn, die 'het onbekende' als onderwerp heeft, is 'wolven' iets geweldig om te mogen tekenen. Ik heb me dan ook meteen als kandidaat opgesteld, en Orphee vanzelfsprekend ook. Omdat het voor haar zo moeilijk is om af te spreken, hebben we beslist om beiden iets te maken, en dan de beste uit te kiezen.

Op school zie ik Jack, Laetitia en Orphee buiten al aan een tafeltje zitten. Ze zwaaien als ze mij ook in het oog krijgen.

"Heb je hem bij?" vraagt Orphee opgewonden, doelend op mijn tekening.

"Ja, hoor," glimlach ik. Eigenlijk ben ik wel trots op mijn tekening. Ik heb er heel de avond aan gewerkt, en naar mijn mening is hij best wel mooi geworden. Het was een gedetailleerde potloodtekening, met hier een daar een bruin accentje met kleurpotlood. Simpel, maar beeldschoon.

"Oke. We tonen hem tegelijk op drie."

Samen tellen we af. "Een, twee, drie!"

Als Orphee haar tekening bovenhaalt, valt mijn mond open van verbazing. Ik had het kunnen weten. Niemand verslaat de meester.

Haar wolf lijkt recht uit het papier te lopen en heeft zoveel kleuren dat het net voldoende is. Niet te weinig, niet te veel. Naast haar kunstwerk lijkt mijn tekening wel een kleuterontwerp.

"Wel ik denk dat de winnaar wel duidelijk is. Het spijt me, Aline," zegt Jack, met een verontschuldigende blik naar mij.

"Dit is.. een meesterwerk... Wauw..." zucht ik ademloos. Ik kijk op in het lachende gezicht van Orphee. "Het was een eer om van je te mogen verliezen.. Dit is gewoon... Wauw!"

Ze grinnikt een beetje zenuwachtig. "Kom op zeg, zó goed is het nu ook weer niet, hoewel ik moet toegeven dat de symmetrie en het schaduw-licht effect enorm goed gelukt is."

"Een echte kunstenaar aan het woord," lacht Laetitia.

De bel laat ons allevier opschrikken uit onze gedachten en gehaast lopen we naar binnen.

Hoe rustgevend de ochtend ook verlopen mag zijn, de lege plaats van Tessa springt me voortdurend in het oog, en maakt me nog bezorgder dan ik al was, oké, we waren op het einde niet de allerbeste vriendinnen, maar zo'n plotse verdwijning maakt me wel wat ongerust.

Lynn's blikken zijn zelfs nog erger dan anders. Alsof ze wil zeggen dat het mijn schuld is, en ook de leerkrachten lijken het te merken, voor een keer.

"Lynn, wil je alstublieft eens ophouden met naar Aline kijken? De les is ook interessant, weet je," verkondigt meneer Verhuissen, als Lynn me weer eens vijf minuten aan een stuk heeft aangestaard.

Met een gezicht alsof ze een citroen heeft ingeslikt, draait Lynn zich weer naar voren.

Eindelijk is het middag. De lessen lijken vandaag vijf keer langer te duren dan ze normaal doen, en geloof me, dat is de hel.

Nog steeds een beetje onwennig zet ik me samen met Laetitia aan de tafel van Dean.

Iedereen groet ons vriendelijk, en meteen gaat het over Lynn.

"Dat kreng! Het is precies dat ze Aline er de schuld van geeft dat Tessa weg is," valt Jack uit.

"Is Tessa er niet?" vraagt Keith geïnteresseerd. Mijn buik vult zich met vlinders bij het horen van zijn stem.

Jack schudt even kort zijn hoofd, wat genoeg blijkt te zijn.

"Gelukkig heeft ze het op Facebook niet al te bont kunnen maken," valt Orphee bij.

Dean knikt grimmig. "Het heeft twee minuten online gestaan. Ik hoop dat niemand het heeft kunnen lezen in die tijd," zegt hij een tikkeltje bezorgd.

"Nee, schat, niemand kan het gelezen hebben. Je hebt het perfect aangepakt," stelt Orphee hem gerust, maar echt werken doet het niet, want Dean kijkt nog steeds bezorgd voor zich uit.

"Maakt niet uit, niemand kan het nu nog lezen. Toch?" draag ik ook mijn steentje bij. "Wat stond er eigenlijk?"

Dean haalt zijn schouders op. "Een hoop bullshit over dat jij Tessa in elkaar geslagen zou hebben omdat ze eens bij Lynn wou zijn voor vijf minuten, en nog zo'n troep onzin om jou zwart te maken."

Mijn adem stokt in mijn keel en ik voel een traan opwellen in mijn ooghoek. Ik? Tessa in elkaar geslagen? Ik knipper met mijn ogen om de traan weg te krijgen voor iemand hem ziet.

"Ik heb het veranderd naar dat ze het jammer vindt van Tessa en dat ze je dankbaar is dat je zo'n goede troost voor haar bent, na alles wat ze met je gedaan heeft. Ik heb het zo onschadelijk mogelijk gehouden. Je zegt het maar als je wilt dat ik die bitch naar haar ondergang help."

Ik schud mijn hoofd. Lynn of niet, dat zou gewoon gemeen zijn. En ik heb wel ergens een klein beetje het gevoel dat ik hiervoor ga boeten.

"Ander onderwerp," komt Marie vrolijk tussenbeide. "Kom je naar de scoutsfuif deze zaterdag?"

Vaag herinner ik me zoiets. "Euhm.. Ik zou wel willen, maar ik ken daar vast niemand."

"Maar jawel! Je kent ons! We gaan je aan iedereen voorstellen. En als je nu gaat afkomen met het excuus dat je niets kan dragen, zaterdag gaan we allemaal shoppen. Je bent verplicht om mee te gaan."

Een grijns vormt zich op mijn lippen. "Ik zal het eens vragen thuis."

"Mooi zo, dat is dan afgesproken. Ik kom je wel halen."

De bel gaat. Waarom duren alle lessen zo eeuwig en de pauzes zo kort?

Marie springt recht en spurt er vandoor, gevolgd door Keith en een andere jongen, en een beetje later zit alleen onze klas nog aan de tafel.

"Pff... Ik heb echt geen zin in Nederlands," zucht Dean.

"Waarom niet? Ik vind het juist leuk dit jaar!" valt Orphee uit.

"Ja, jullie hebben dan ook een leuke groep en een deftig onderwerp. Ik zit bij Lynn, Tessa en Wouter en we schrijven over 'het onbekende'."

Medelevend glimlach ik naar hem. Ik was al bijna vergeten dat hij bij Lynn in de groep zat.

Nederlands is een leuke les, en het fictie verhaal loopt op rolletjes. We hebben al een heleboel ideeën, en eigenlijk ben ik een beetje bang dat tienduizend woorden te weinig gaan zijn. Misschien publiceer ik het zelfs eens op wattpad. Dat zou dan mijn eerste boek zijn dat iemand echt gelezen heeft. En als dat goed loopt kan ik zelfs eens overwegen om mijn andere boeken er ook op te zetten, als ik mijn notaboekje tenminste ooit terugkrijg.

De rest van de dag verloopt probleemloos en zoals afgesproken fietst Dean met me mee naar huis.

Eigenlijk ben ik wel een beetje opgewonden. Ik ben benieuwd hoe mijn ouders gaan reageren en Facebook zelf maakt me ook wel een beetje zenuwachtig.